Kelly: Over betrokken raken gesproken, met de "achter het masker" -scènes, Fran, was dat alles voor jou? Had je iemand anders die binnenkwam en die stukjes deed?

Fran: We hadden het er al vroeg over gehad. Isaiah LaBorde die een producent is van de film - hij hield eigenlijk van 20 verschillende dingen. Ik weet niet hoe - [tegen Brett] hoe wordt hij gecrediteerd?

Brett: Hij wordt gecrediteerd als producer.

Fran: En een stuntman?

Brett: En een stuntman.

Fran: Oke oke. Dat is het?

Brett: Hij speelt The Shape of the... Ik denk dat de moordenaar in de aftiteling The Wood Carver werd genoemd? Dit is niet door mij goedgekeurd, dus als je het leuk vindt, weet ik het, maar als je het niet leuk vindt, wist ik het niet. [allemaal lachen]

Fran: Grappig dat hij de Houtsnijder heet.

Brett: Hij verdubbelde. Maar het was grappig omdat - er zijn dus veel factoren die meespelen bij de shoot waarvan ik als regisseur wist dat Fran belasting zou krijgen.

We hadden een heel kort schema – we hadden het kortste schema dat ik ooit als regisseur heb gehad, wat een beetje ontmoedigend was. Wat betekende dat we veel moesten schieten, of schieten veel per dag.

Maar ik maakte me ook gewoon echt zorgen over de hoeveelheid emoties en zo waar Fran mee te maken zou krijgen. Dus we probeerden erachter te komen wat de beste manier was om deze moordenaar zo te verslaan dat Fran nog leefde en ademde aan het einde van onze shoot.

Een van de dingen die echt op magische wijze voor ons uitpakte, was dat Isaiah - die een stuntman is - aan boord was als onze stuntcoördinator. We hadden geen idee, maar hij lijkt qua bouw en postuur erg op Fran.

Dus we hebben dit regelboek gemaakt van, als de moordenaar erg fysiek actief gaat zijn, we de stuntcoördinator gewoon de stunts laten doen omdat hij eruitziet als een bezeten houding van Sam. Het is als een Jekyll and Hyde-ding waar de houding heel licht is - hij voelt zichzelf niet, maar hij lijkt ook nog steeds op zichzelf. Dus het was heel subtiel. Maar het andere was dat als de moordenaar nog steeds op de een of andere manier emotioneel zou zijn, dan zou dat Fran zijn.

Fran: Ja, we hebben kleine overgangen gemaakt, dus als het van Jesaja naar Fran gaat, dan terug naar Jesaja of wat dan ook, kunnen we er gewoon mee spelen, en ze hebben het duidelijk gevonden in de montage.

Maar het is waar, ik bedoel, ik haat het om het toe te geven, maar ik weet niet of ik deze film had kunnen maken als ik elke sequentie met het masker op had gedaan. Omdat ja, het waren veel dagen van 90-100 graden in de zomervochtigheid van Louisiana, en bedekt met bloed.

Ik herinner me dat onze eerste dag - zoals [Brett] zei - de film begint om elf uur. Het is het derde bedrijf, hij zit onder het bloed, schreeuwt en rent voor zijn leven, en we kwamen binnen en maakten enkele van die scènes op de eerste dag, dus we kwamen net heet binnen, en ik realiseerde me heel snel dat oh, god, dit gaat het worden werkelijk moeilijk. Ik denk dat ik naar huis ging en Pedialyte had en de volgende dag niet kon bewegen, snap je wat ik bedoel?

Dus ik had zoiets van, ik weet niet hoe ik dit ga doen, ik was bezorgd. Dus daar was een klein beetje van, ik denk dat het gewoon praktisch was. Maar ik vind het echt iets geweldigs. Isaiah heeft een meer intimiderende, atletische houding, wat echt een coole truc was die we hebben. En ik denk niet dat het noodzakelijkerwijs merkbaar is. Ik heb het met mensen bekeken en het komt niet bij hen op dat het twee verschillende acteurs zijn.

Brett: Ik denk dat er een subtiel verschil is, maar misschien voel je een klein verschil, hoewel je het niet noodzakelijkerwijs erkent. En al ons bloed was praktisch, dus er waren veel zeer specifieke, technische, precieze acties die we moesten doen, en ik was ook bezorgd om dat op Fran te leggen, bovenop het onthouden van al zijn dialogen en rennen en al het andere dat hij ging doen. De kopstoot bijvoorbeeld...

Kelly: Ja! Ja.

Brett: Dat was een van die dingen waar ik - als een idioot - hem vertelde dat ik wilde dat hij een paar meter verderop zou beginnen en dan zou aanvallen en aanvallen, zonder na te denken over hoeveel moeilijker ik het maakte om een ​​heel precies punt te hakken, omdat hij moest in feite het hoofd hakken tot op een halve centimeter van het merkteken, anders zou de prop niet werken. Zoals, het moest gewoon dit ene punt raken.

En dus dacht ik: dit wordt het onmogelijk, en Isaiah is geweldig, hij deed het bij de eerste take! Hij oefende en oefende gewoon als een krijgskunstenaar [mimespelers die een hit in de rij zetten], en deed het! En het was ontzagwekkend.

Maar dat is het soort dingen dat ik niet weet hoe Ik zou [Fran] kunnen vragen. Hij kon dat urenlang repeteren, terwijl het met Fran zou zijn geweest van: "Ok man, dus zet dat masker op en duik erin!" [allemaal lachen]

Kelly: En dat vind ik leuk, want nogmaals, het was helemaal niet gebeurd - daarom vroeg ik het - dat jij het niet zou zijn voor de hele zaak, maar het is logisch. En het voelt een beetje als die andere persoonlijkheid. Zoals wanneer het het overneemt, het neemt het over.

Fran: Ja! En het is grappig, ik herinner me dat ik het in Austin zag en ik zei tegen iemand voor de film: "Ja, ik zit eigenlijk de hele film onder het bloed", en ik was verrast hoe vaak ik dat niet ben! Ik heb veel tijd doorgebracht in de flashback waar ik dacht, oh, oké!

Brett: [gekscherend] Dat herinner ik me niet!

Fran: Ja, mijn herinnering eraan is een beetje anders, maar ja, het was een superleuke shoot, maar uitdagend op die manier. Het was dus fysiek.

Brett: Het was moeilijk!

Fran: Ja, super fysiek.

Kelly: Jij zou de moordenaar kunnen zijn is zo'n liefdesbrief aan het genre, er zijn een heleboel kleine verborgen eerbetoonmomenten, regels die worden weggelaten - met vermelding Maniac Cop, dat soort dingen. Hoeveel daarvan was in het script geschreven en hoeveel daarvan kwam binnen toen je de productie aan het ontwerpen was?

Brett: Dat is een goede vraag. De meeste spullen van Chuck waren – alles wat ze zei was opgeschreven. Ik zou je willen vertellen dat we een ongelooflijk budget hadden en dat ik kon ontwerpen wat ik wilde, maar dat kon ik niet. Dus veel ervan kwam gewoon binnen met de bedoeling: wat kunnen we te pakken krijgen dat dit evenaart?

Ik probeerde het wanhopig - ik was aan de telefoon met Paramount om de rechten op de Vrijdag de 13^th poster, omdat ik wilde dat dat een van de posters was waarnaar Chuck verwees, maar dat kon ik wel niet snap je.

De Monkey Shines speelgoed was er, en het citaat op de mok... maar er zijn veel kleine knipogen en knikjes. Ik denk dat mijn favoriet eigenlijk niet eens een horrorfilm is.

In de stripwinkel hangt een poster van Stephen Furst als Botje uit Animal House, en dat was een spirituele cameo voor Stephen omdat zijn zoon, Griff, de producer van de film is.

Kelly: Oh dat is fantastisch!

Brett: Dus Curmudgeon Films is het bedrijf van Griff dat hij in wezen heeft geërfd van zijn vader, die niet meer bij ons is. Dus toen we deze stripwinkel moesten inrichten met vlezige popcultuurspullen, dacht ik, voor Griff, laten we een poster van Flounder op de achtergrond zetten. Hij wist niet dat ik het ging doen. Maar dat heeft niets met horror te maken, maar het was sentimenteel.

Kelly: Het zet ook heel goed de toon.

Brett: Ja, het is een familieaangelegenheid.

Kelly: Ja! En er is één zwembadscène en - ik weet niet of dit opzettelijk was - maar ik dacht, oh dit is zoiets De mutilator in grote mate.

Brett: Ja! Honderd procent, ja. En een andere waarvan ik dacht dat het een flagrant eerbetoon zou zijn dat niet iedereen heeft opgepikt, is de schuurscène.

Ik heb een erg guilty pleasure liefde voor Halloween h20, en als Michael door de poort naar Laurie steekt, vond ik dat altijd geweldig. Dus we waren bij de schuur en, zoals, "we hebben hier wat actie nodig", en ik dacht, laten we dit doen H20 ding dat ik me herinner. Dus dat was een soort eerbetoon daaraan.

Kelly: Ja! Agh ik denk dat ik geen tijd meer heb...

Brett: Nee, je hebt nog een vraag!

Kelly: I do heb nog een vraag. Dus, Fran, je hebt veel geschiedenis met het genre ertussen Bloedzuigende klootzakken en The Cabin in the WoodsEn nu Jij zou de moordenaar kunnen zijn, blijkbaar. Was je een fan van horror toen je jonger was, of kwam dat later?

Fran: Ja! ik heb altijd hield van horrorfilms. Ik denk dat ze me bang maakten - ze maakten me echt bang als kind. Ik denk dat ik ze als een uitdaging zag, weet je? Misschien stoorde het me een beetje, en misschien schaamde ik me ervoor, maar er was iets fascinerends aan dit soort macht dat ze hadden.

Dus ik ben altijd erg geïnteresseerd geweest in het genre, en ik denk dat ik later - misschien op de middelbare school of universiteit - de komedie ervan kon waarderen. We zouden marathons van de gaan Vrijdag de 13^th films... één ding als je een kind bent, ze zijn eng, later in het leven zijn ze absurd, en je denkt, wauw, dit zijn de grappigste films die ik ooit heb gezien! [allemaal lachen]

Dus ik weet niet zeker of het komische aspect van horror net zo doelgericht was toen ik het voor het eerst kreeg, maar ik herinner me zeker wanneer Gillen kwam uit, en natuurlijk Huisje in het bos, dacht ik, dit is geniaal, dit soort satire ervan.

Dus ja, eigenlijk om je vraag te beantwoorden, ja! Ik ben er altijd al een echte fan van geweest. Ik denk dat er iets dwingends is aan het omgaan met je angsten of het omarmen van waar je bang voor bent en het artistiek uitdrukken. Ik denk dat het gewoon een manier is om het uit te oefenen, om zo te zeggen, en het te begrijpen, weet je? Ik denk dat het een manier is om je angsten een beetje te overwinnen.

Ik denk dat hetzelfde wordt gezegd voor komedie, ik denk dat we ook zo met dingen omgaan. Het zijn allebei een soort overlevingsmechanismen en daarom werken ze zo goed samen. Als ze samenwerken en op hun best zijn, gaat er niets boven.

Kelly: Ja, het zijn een soort van twee kanten van dezelfde medaille - dat licht en donker, het bouwt de spanning op en laat het los.

Fran: Ja, ik ben het er helemaal mee eens.

Brett: Ik heb altijd het gevoel gehad dat komedie en horror hetzelfde zijn wat betreft opzet, levering, clou, maar het verschil is dat de clou een schreeuw of een lach is. Maar ze werken op dezelfde manier, weet je? Het ontwerp is echt hetzelfde.

 

Zorg ervoor dat je op de hoogte blijft van iHorror voor mijn aanstaande volledige recensie van de film! Voor meer iHorror-interviews, klik hier om ons gesprek te lezen met Christine McConnell over haar nieuwe Netflix-serie, The Curious Creations van Christine McConnell

Pagina's: 1 2