De lichten vallen en het gordijn gaat op. Een jonge sopraan staat in het midden van het podium terwijl het publiek toekijkt, wachtend om teleurgesteld te worden door de vindingrijke plaatsvervanger van de grote diva van de Opera van Parijs. De dirigent leidt de introductie van haar eerste aria en de jonge zangeres laat haar stem de vrije loop en verbluft het publiek met haar vaardigheid. Zie je, het publiek weet niet dat de jonge sopraan, Christine Daae, elke avond instructies krijgt van een mysterieuze leraar wiens gezicht ze nog nooit heeft gezien. En hoewel hij haar stem naar nieuwe hoogten heeft getild, begint ze nog maar net te vrezen dat er een gevaarlijke obsessie achter de motieven van de leraar zit. Terwijl degenen die haar succes in de weg staan ​​op tragische wijze beginnen te sterven, worden die angsten werkelijkheid. Dit is het verhaal van Het spook van de opera.

Voor het eerst gepubliceerd als een serie van 1909 tot 1910 door de Franse romanschrijver Gaston Leroux, trok het verhaal onmiddellijk de aandacht van lezers met zijn meeslepende verhaal over romantiek en moord dat alleen als opera kon worden geclassificeerd. Het werd al snel voer voor aanpassing en satire met bijna dertig versies die sinds 1916 op het grote scherm te zien waren. Elke nieuwe filmmaker, scenarioschrijver en componist volgt zijn eigen weg naar het uiteindelijke tragische resultaat, aangezien de Phantom meestal wordt gedood of verdwijnt uit het operahuis terwijl het brandt. Sommige versies zijn zeker beter dan andere, en het kan moeilijk zijn om te bepalen welke je leuk vindt; dus ik breng je mijn lijst met vijf favoriete Phantoms.

Het spook van de opera (1925)

Een van de originele en beste, Lon Chaney, de man met duizend gezichten, veranderde zichzelf in de afschuwelijke Phantom die geobsedeerd was door de mooie Mary Philbin als Christine. Door veel dichter bij het originele verhaal te blijven dan de meeste andere aanpassingen, werd de Phantom geboren met de geest van een genie maar tragisch misvormd. De stomme film is een meesterwerk van het macabere. Bekijk hieronder de trailer.

[youtube id=”HYvbaILyc2s” align=”center” mode=”normaal” autoplay=”nee”]

Spook van de Opera (1943)

Claude Rains stapte in de rol van de Phantom in deze versie van het beroemde verhaal. Het grote verschil hier is dat de inmenging van de Phantom in de carrière van de jonge Christine, gespeeld door Susanna Foster, begon vóór zijn misvorming. Hij draagt ​​de toewijding van een vader aan haar en is vastbesloten om haar carrière vooruit te helpen. Privé betaalt hij haar zanglessen en kijkt hij toe van het orkest, waar hij viool speelt bij de opera. Wanneer hij zijn baan als artiest verliest en de lessen niet meer kan betalen, begint zijn waanzin zich op te bouwen. Hij confronteert een muziekuitgever van wie hij vermoedt dat hij zijn muziek heeft gestolen en vermoordt hem, maar hij krijgt etszuur in zijn gezicht gegooid, waardoor hij misvormd raakt en hem de catacomben onder het operagebouw in stuurt. Met prachtige decors en uitgebreide operavoorstellingen van Foster en bariton Nelson Eddy, is dit een must voor elke liefhebber van de Phantom.

[youtube id=”sCYhLLbAKx4″ align=”center” mode=”normaal” autoplay=”nee”]

Het spook van de opera (1989)

Flits vooruit over 40 jaar, waarbij we een matige Hammer-productie omzeilen, een rock/disco-aanpassing met een hoofd in een platenpers, en een voor televisie gemaakte aanpassing die nooit voet aan de grond leek te krijgen, en we bevinden ons in 1989 met een nieuwe versie van de Phantom met Robert Englund in de hoofdrol als de gekke componist. Door het verhaal naar een veel donkerdere plek te brengen, ruilt de Phantom hier zijn ziel zodat zijn muziek bekend en geliefd kan worden bij de hele wereld. In de handel is zijn gezicht echter vreselijk misvormd. Hij vermoordt op brute wijze iedereen die Christine's carrière in de weg staat, sommigen van hen zelfs levend gevild, waarbij hij de huid bewaart om op zijn eigen gezicht te naaien om zijn misvorming te helpen verhullen. Rising scream queen, Jill Schoelen, vervulde de rol van Christine en als je goed kijkt, zie je ook een jonge Molly Shannon als Christine's vriendin en begeleider. Dit is een echte horrorfilm in elke zin van het woord, ik raad hem ten zeerste aan.

[youtube id=”ILumGzFYGz8″ align=”center” mode=”normaal” autoplay=”nee”]

Het spook van de opera (1998)

Het was slechts een kwestie van tijd voordat Dario Argento de Phantom ging aanpassen. Zijn films, vooral die zoals Suspiria, hebben altijd een grote schaal gehad die past bij de behoeften van dit klassieke verhaal. In 1998 bracht hij ons een nieuw soort Phantom. Hier is de titelrol niet in het minst fysiek misvormd. Integendeel, Julian Sands is net zo knap en sexy als een man die is grootgebracht door ratten in de catacomben onder het operagebouw. Argento presenteert eerder een man wiens misvorming in zijn psyche en ziel zit. De sociopaat kent alleen de liefde voor zijn ratten en zijn obsessie met Christine, gespeeld door Argento's dochter Asia.

[youtube id=”XkRBwRQb6gc” align=”center” mode=”normaal” autoplay=”nee”]

Het spook van de opera (2004)

Joel Schumacher bracht de toneelmusical van Andrew Lloyd Webber op het scherm Het spook van de opera in de winter van 2004. De versie had tegen die tijd het live publiek al bijna twee volle decennia verbluft en er werd door dat publiek reikhalzend naar uitgekeken als nieuw van de productieverspreiding. De bewerking van Lloyd Webber was trouw aan het originele materiaal en breidde alleen uit waar nodig om aan de behoeften van een volledige musical te voldoen. Het is een weelderig, decadent schouwspel van een film met briljante vertolkingen van Gerard Butler in de titelrol en Emmy Rossum als Christine. Als je houdt van muziektheater met een vleugje horror, dan is dit de versie voor jou.

[youtube id=”44w6elsJr_I” align=”center” mode=”normaal” autoplay=”nee”]