Na de krankzinnige seizoensfinale van vorig jaar was niets in "Hannibal" zeker. Je had echt geen idee hoe de dingen zouden verlopen naar seizoen drie en wie het zou overleven om er deel van uit te maken. Vier van de hoofdpersonages van de show waren dood of bloedden uit.

De prachtig gemaakte serie is altijd een beetje een rebel geweest. In de eerste twee seizoenen creëerde het een nieuwe wereld die alleen stukken uit de Thomas Harris-boeken nam en die ideeën in iets anders omdraaide om een ​​meer meeslepende en krankzinnige wereld te creëren. Dit is een van de weinige gevallen waarin de dorpelingen van het internet hun sociale netwerken niet opzochten met fakkels en hooivorken, boos omdat de serie niet dicht bij het bronmateriaal bleef hangen. En het is echt een grote sprong van dat materiaal, maar tegelijkertijd is het de best geschreven liefdesbrief die ooit aan horrorliteratuur is gegeven.

De eerste paar afleveringen van seizoen drie slagen erin zich meer van dat bronmateriaal te bevrijden en gaan ook op een zeer ballistische manier uit en scheidt zich af van de sfeer en structuur van de eerste twee seizoenen.

Dit seizoen vindt Hannibal in Italië. Hij en Dr. Du Maurier (Gillian Anderson) hebben een aantal nieuwe identiteiten opgezet. We krijgen een heel goed beeld van de steeds wisselende dynamiek tussen deze twee. Hun retrovers "Bride of Frankenstein" -relatie is briljant. Ze werden al snel mijn favoriete koppel, van alles ooit.

Hannibal is natuurlijk niet gestopt met het eten van mensen. Hij blijft mensen consumeren, maar terwijl hij dat doet, brengt hij Du Maurier bij elke maaltijd een beetje dichter bij zijn wereld.

Ik had nooit gedacht dat ik meer van Anderson zou houden in combinatie met iemand dan van haar en Duchovny in "The X-Files", maar deze relatie bewees dat ik ongelijk had. Deze twee zijn geweldig samen.

Du Maurier daagt de wegen van Hannibal voortdurend uit, maar loopt er niet voor weg. Hoe langer ze samen zijn, hoe meer waarheid ze Hannibal kan geven. Ze gaat zelfs zo ver om hem te vertellen dat hij uiteindelijk gepakt zal worden.

Het verraad en de verbroken relatie tussen Hannibal en Will Graham die de laatste minuten van seizoen twee hebben aangewakkerd, is tot nu toe de belangrijkste focus van het seizoen.

Graham is op jacht naar Hannibal. Zijn redenen zijn niet helemaal duidelijk. Daarin schuilt veel bezorgdheid. Wat zal hij doen als hij bij Hannibal komt? Hij benadert de achtervolging met vergeving, maar dat betekent niet dat hij Hannibal niet zou doden als hij de kans zou krijgen. Grahams pad is vaker wel dan niet, enger dan dat van Hannibal. We weten wat Hannibal is, maar Will Graham staat nog steeds op het hek en is meer een wildcard als het gaat om wat er gaat gebeuren.

In seizoen drie slaagt "Hannibal" erin zichzelf te doden om zichzelf te redden. De serie is een van de mooist gefilmde tv-shows die ik ooit heb gezien en de verhalende benadering is fascinerend. Maar seizoen één en twee leden altijd aan het feit dat ze vastgeketend waren aan een wekelijks onderdeel van de misdaadprocedure. Ik dacht altijd dat NBC het aspect van de misdaadprocedure erin had geïnjecteerd om op veilig te spelen met iets waarmee ze vertrouwd zijn. Maar “Hannibal” hoefde niet op safe te spelen. In feite moet het ongeremd zijn. In seizoen drie krijgen we precies dat. Je kunt bijna voelen dat Brian Fuller en het team de volledige controle overnemen.

In plaats van de klopjacht in Italië te laten aanvoelen als een grote kaskrakerproductie, gaan ze in de tegenovergestelde richting. De eerste afleveringen voelen aan als een ongebreidelde indiefilm. Het springt chronologisch rond, het doet niet de moeite om zichzelf uit te leggen en het verandert de gevestigde esthetiek van de show in 11.

De muziek van Brian Reitzell blijft een geheel eigen personage. Zijn gebruik van geluiden die op vervormde melodie lijken, is angstaanjagender en grilliger dan ooit. Luister naar de represailles van de druppelgeluiden die Will Graham in seizoen twee in zijn cel hoorde. Reitzell vertelt constant een subliminaal verhaal dat schreeuwt als een jazzband die werd opgevoed door koperpercussie en horror. "Hannibal" zou niet "Hannibal" zijn zonder zijn geluiden.

De eerste paar afleveringen van "Hannibal" seizoen drie zijn een geweldige en desoriënterende start. Terwijl het zichzelf van boven naar beneden transformeerde, wordt het ook zijn eigen show. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat er niets anders is zoals dit. Het voelt alsof je in een heldere slaap bent na het eten van een zeldzame paal en het drinken van cafeïne terwijl een buurman Italiaanse operamuziek speelt.