Vandaag vieren we Stephen King's 70^th verjaardag! Het is 43 jaar geleden sinds zijn eerste roman, Carrie, werd gepubliceerd in 1974 en hij maakt tot op de dag van vandaag lezers en filmbezoekers doodsbang. Het lijkt erop dat King alleen maar aan populariteit wint naarmate de jaren verstrijken. Of het nu gaat om een ​​nieuwe roman of een roman voor verfilming, King's naam is altijd op de lippen van horrorfans, en dit jaar is geen uitzondering! Met de remake van IT, Netflix's release van Gerald's Spel on September 29^e, en de eerste aflevering van De Donker Tower serie die eerder deze zomer in de bioscopen te zien was, dit is zeker het jaar van Stephen King geweest!

Het kwam bijna tot een gevecht toen de schrijvers hier bij iHorror zich realiseerden dat het de verjaardag van de Godfather of Horror was, en wie zou de gelukkige zijn om verslag uit te brengen over het evenement? Ik kan echter met plezier rapporteren zonder een enkele bloeddruppel te morsen, we hebben vreedzaam besloten om allemaal te delen waarom we van King houden door een stuk te beschrijven dat niet alleen onze liefde voor het genre heeft gevormd, maar ook de horrorcultuur zoals we die vandaag kennen.

Geniet van onze selecties uit de iHorror-familie!

iHorror-schrijver Justin Eckert vertelt ons waarom hij van Stephen King's roman houdt De glans.

Hoewel dit misschien geen grote verrassing is, is Stephen King een van mijn favoriete auteurs, en niet alleen voor zijn werk in het horrorgenre. King is het brein achter verschillende van mijn favoriete boeken geweest, waaronder De glans​ Alles, van de beschrijving van het Overlook Hotel tot de langzame transformatie van Jack in een monster, is zo efficiënt in het creëren van een mentaal beeld dat langdurige littekens achterlaat bij de lezer.

Hoewel Danny en Wendy allebei even belangrijke karakters zijn, had King's schrijven echt resonantie met mij, terwijl Jack centraal stond. Als herstellende alcoholist probeert Jack wanhopig zijn liefde en toewijding aan zowel zijn vrouw als jonge zoon te bewijzen. Helaas worden zijn zwakheden uitgebuit door het kwaad dat de Overlook hun thuis noemt.

Zelfs na vier decennia sinds de release van het boek De glans kan nieuwe lezers nog steeds afschrikken dankzij het gebruik van een beklemmende sfeer, gedenkwaardige personages en schokkende momenten, en tot slot een antagonist waarvan je niet anders kunt dan medelijden hebben tegen de tijd dat je de laatste pagina's van de roman omslaat. De glans is een verhaal over liefde, waanzin en op zijn laatste momenten verlossing.

iHorror-schrijver James Jay Edwards vertelt ons waarom hij van de verfilming houdt Cujo gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King.

Er zijn twee hoofdredenen waarom ik van hou Cujo​ Ten eerste heeft het de meest sympathieke antagonist van alle horrorfilms die ik ooit heb gezien. Ik ben een grote hondenliefhebber (en ik bedoel GROTE honden - ik heb een bokser van 90 pond), en hoewel het boek het karakter van de pre-rabiës Cujo veel beter ontwikkelt, doet de film nog steeds geweldig werk om de grote donzige knuffel in een schuimend, grommend monster.

De tweede reden is de uitvoering van ieders favoriete horrormoeder Dee Wallace. De felle beschermende geest die Wallace belichaamt wanneer het leven van haar zoon op het spel staat, maakt haar de perfecte folie voor de gekke hond. Het is de niet te stoppen kracht van een enorme hondsdolle Sint-Bernardus tegen het onwrikbare object van de liefde van een moeder voor haar kind, en dat roept de soort emotionele reactie op die veel films tegenwoordig niet van mij krijgen. En ik vind het geweldig.

iHorror-schrijver DD Crowley vertelt ons waarom ze van de film houdt Griezelige show.

Zoals ik in mijn meest recente 'Late to the Party' toegaf, ben ik niet het meest geschoold in de manier van werken van King, maar er was één film waar ik al van hield sinds ik een kind was. Toen ik ongeveer 6 jaar oud was, zag ik de film Creepshow.

Ik vond het geweldig hoe het eruitzag als een stripboek, en het maakte me doodsbang! Er waren zoveel cameeën die een element van plezier aan de horror toevoegden. Bovendien maakte het feit dat het een bloemlezing was, het onmogelijk om je te vervelen terwijl je de gebeurtenissen op het scherm zag ontvouwen. Het hield mijn aandacht vast als kind, en het geeft me nog steeds de kriebels (zie wat ik daar deed) als volwassene.

De stijl was anders dan alles wat King ooit eerder of daarna had gedaan, en het was een coöperatie met George A. Romero, en als een Romero-fan (RIP) was ik verslaafd. Mijn favoriete verhaal tijdens de bloemlezing was het verhaal waarin King zelf speelde. Een eenzame boef hoort op een nacht een meteoor uit de lucht vallen. Hij gaat het aanraken om de een of andere verdomde reden, en plotseling begint overal gras te groeien waar hij de meteoor raakte, en daarna alles wat hij daarna aanraakte. Zijn acteerwerk was geweldig en het verhaal was dom. Ik vond het geweldig! De aflevering van kakkerlakken is daarentegen mijn ergste nachtmerrie, en ik kan er nog steeds niet naar kijken zonder me af te wenden.

iHorror-schrijver Piper Minear vertelt ons waarom ze van de roman houdt Huisdier Sematary.

Het mooie achter veel van de Stephen King-boeken die ik heb gelezen, is dat de meest gruwelijke aspecten niet noodzakelijkerwijs de monsters onder je bed zijn of zich in je kast verstoppen, maar de menselijke karakters van vlees en bloed die in buitengewone situaties met het bovennatuurlijke of paranormaal.

In Pet Sematair Louis Creed krijgt een heel reëel wereldprobleem wanneer de geliefde kat van zijn dochter Church sterft terwijl ze weg is, maar in plaats van haar het natuurlijke proces van verdriet te laten afhandelen, iets wat we allemaal moeten leren accepteren, kiest hij ervoor haar dat te besparen pijn. In tegenstelling tot de rest van ons heeft hij eigenlijk een hulpmiddel tot zijn beschikking om haar kat terug te brengen en te voorkomen dat ze die gevoelens ervaart. Door Church te begraven in de zure grond van de Indiaanse begraafplaats, kan hij het geliefde huisdier terugbrengen. Na verloop van tijd beseft hij echter dat de kat niet goed terugkomt.

Vervolgens probeert hij het opnieuw met zijn zoon om zijn gezin te behoeden voor de pijn van het verlies van hun peuter die is omgekomen bij een vreselijk ongeluk. Maar nogmaals, zijn zoon, Gage, is niet dezelfde kleine jongen die hij in het leven was. Er is iets mis, er is iets in zijn hersenen veranderd, en alles wat hij wil is doden. Inmiddels lost credo op in zijn eigen waanzin en wanhoop en wanneer zijn vrouw wordt gedood door de handen van haar zoon die Creed uit de dood heeft teruggebracht, neemt hij haar opnieuw mee naar de vervloekte grond om haar terug te brengen.

De reden dat deze film zo diep met mij resoneert, is omdat Creed aanvankelijk de meest egoïstische beslissingen neemt met de beste bedoelingen, maar zoals ze zeggen: "de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen", en de hel is precies waar Creed naartoe gaat. het boek vordert. Hij is echter veel te misleid in zijn eigen bedoelingen en egoïstische doelen om te beseffen dat dood soms beter is.

 

iHorror-schrijver Shaun Horton vertelt ons waarom hij van de Stephen King-roman Salem's Lot houdt.

Vampiers bestaan ​​al meer dan honderd jaar in fictie, en gaan terug tot die van John Palidori De Vampyre, gepubliceerd in 1819. In al die tijd zijn ze veranderd in tragische helden, romantische minnaars, en zijn ze er zelfs in geslaagd ... te schitteren?

Nee. Echte vampiers zouden eng moeten zijn. Ze achtervolgen je in het holst van de nacht, terwijl hun beet je bloed leegzuigt en je in een van hen verandert, gedoemd om rond te dwalen op zoek naar mensen die zich met jezelf kunnen voeden. Dat betekent verhalen zoals Nosferatu, Dracula, en het meesterwerk van Stephen King, Salem's Lot.

Alleen King's tweede roman, Salem's Lot, is zijn kijk op het verhaal van Dracula en vampiers, en introduceert ze in de nieuwe wereld via het kleine stadje Lot, Maine in Jeruzalem. Het verhaal is gericht op Ben Mears, die terugkeert naar de Lot in Jeruzalem, jaren nadat hij als kind vertrokken was om een ​​boek te schrijven over het verlaten landhuis genaamd het Marsten House. Tegelijkertijd arriveert een Oostenrijkse immigrant met de naam Kurt Barlow. Niet lang daarna beginnen mensen te verdwijnen en verschijnen ze weer in de donkere diepten van de nacht, dorstend naar het bloed van hun familie, vrienden en gemeenschapsleden. Het valt op Ben, Susan Norton, afgestudeerd aan de universiteit, pater Callahan en een jonge jongen met de naam Mark Petrie om de bron van het kwaad te ontdekken en ertegen te vechten.

Salem's Lot is niet zomaar my favoriete. Het jaar nadat het werd uitgebracht, in 1976, werd het genomineerd voor de World Fantasy Best Novel-prijs. Stephen King zei zelf in een interview met Playboy in 1983 dat het zijn favoriet was. ​In een interview met Rolling Stone in 2014zijn antwoord veranderde echter in Lisey's verhaal.) Het overtreedt ook regelmatig de top vijf van de lijsten van King's beste werken, en heeft meer dan 80,000 vijfsterrenrecensies op de boekrecensiesite Goodreads.com.

Dit is meer dan alleen een horrorroman over vampiers. Het is een tijdcapsule van klassiek Americana, in ieder geval voordat de vampiers de stad overspoelden, en een voorbeeld van een boek dat bijna perfect is in alle cilinders van plot, karakterisering en beschrijving. Het is een voorbeeld van een van de beste dingen die schrijven kan zijn, en een boek dat iedereen met enige interesse in horror of vampiers zou moeten lezen.

Als je het er niet mee eens bent, hoop ik dat de kleine Danny Glick in het donker van de nacht op je raam komt tikken. Hij zal je veel beter kunnen overtuigen dan ik.