Verbind je met ons

Nieuws

Fantasia 2019: Interview met 'Harpoon'-schrijver / regisseur Rob Grant

gepubliceerd

on

Harpoen Rob Grant

KM: Voor het filmen ervan zei je dat je het interieur en het exterieur had... dus hoe heb je dit gefilmd, heb je daadwerkelijk een boot gekregen, ben je de oceaan opgegaan? Hoe heb je dit allemaal werkend gekregen?

RG: Mike en het productiebedrijf zijn allemaal gevestigd in Calgary, Alberta, het verst van de oceaan dat je kunt bereiken, dus daar was de pre-productie. We keken eerst naar Fiji omdat ze over de hele linie 60% belastingvoordelen krijgen, maar Fiji heeft het script om morele redenen afgewezen. Dus keken we vervolgens naar Hawaï, waar ze schoten Verdwaald, maar dat bleek ook een beetje een ramp te zijn, want blijkbaar was er voor ons – voor Canadezen – om daar te fotograferen iets raars waarbij we naar een derde land moesten vliegen en van daaruit de Verenigde Staten binnen moesten komen. Met de hele bemanning zou dat…

KM: Een nachtmerrie!

RG: Echt duur ja. Dus we gokten uiteindelijk op onszelf en zeiden: "Oké, laten we het interieur van de boot midden in Calgary, Alberta, in de winter, bij -30 graden Celsius", bouwen. En dus begonnen we met het fotograferen van de binnenkant van de boot voordat we onze buitenlocatie of überhaupt een boot hadden uitgekozen. We hadden het geluk dat Tim Rutherford, onze productieontwerper, een prachtige binnenboot bouwde die leek op het perfecte niveau van overdracht van Richards vader. En toen slaagden Mike en Kurtis en de rest van het team er op dat moment in om Belize te vinden.

Ik wist niets over Belize, maar omdat het Australische rif aan het uitsterven is, hebben ze de grootste levende rifbreuk ter wereld, en dat hielp om de kalme wateren te behouden. We hadden een heel duik- en snorkelresort voor onszelf geboekt op het strand met onze eigen aanlegsteiger, we hadden net de boot daar aangemeerd. Dus dat was een soort beloning voor het fotograferen bij -30 weer in Calgary. Het was een interessante manier om een ​​film op te nemen, waarbij de helft van de pitch voor de acteurs was van: “Hé, kom aan boord om deze film te maken! We gaan in ieder geval de tweede helft naar een tropische locatie”. Dus dat kostte wat moeite voor het werken met een paar gekke Canadezen. 

KM: Ik vind het leuk dat je het in de juiste volgorde hebt gefotografeerd, want met het interieur van de boot, de manier waarop het gewoon uiteenvalt...

RG: Ja dat was ook zo'n opluchting, van iedereen. Het is zoiets als: "Oké, we hebben die scène, nu kunnen we de boot in de war brengen en hoeven we ons geen zorgen te maken over het terugbrengen naar die staat". Dus dat hielp alleen maar om verder te gaan. De grote was eigenlijk hun gezichtshaar. Het is zoiets van, oké dag één – scheer je de rest van anderhalve week niet. Het hielp om ze op het juiste niveau van perzikdons te krijgen. 

KM: Het is een fijn detail, maar als ze de hele tijd gladgeschoren waren, zou je het verschil zeker merken.

RG: Ja zeker, dat was ook zo'n stressvolle zaak, zoals hoe gaan we dit bereiken zonder dat het lijkt op, je weet wel, de vastgelijmde nepbaard.  

via Fantasia Fest

KM: Ik hou daarvan Harpoen gaat een beetje over het verleggen van de grenzen van vriendschap en, weet je, kun je ooit teruggaan als je eenmaal op een bepaald punt bent aangekomen. Waarom wilde je dat verdomde niveau van vriendschap verkennen? Waar kwam dat idee vandaan?

RG: Voor mij is het in ieder geval een soort therapiesessie als ik iets schrijf. Ik worstel voortdurend met ideeën als vriendschap en verraad, en ik denk graag dat dit vrij universele thema's zijn waar mensen zich zorgen over maken. Maar Daarnaast was het andere: hoe zou ik reageren in wat een heroïsche situatie zou moeten zijn? Daar denk ik vaak over na. Als ik op de boot van een vriend of iets dergelijks zit, hoe ga ik dan reageren? Zou ik me zorgen maken over zelfbehoud of zou ik onbaatzuchtig handelen?

Dus alle drie deze karakters zie ik op de een of andere manier – tussen alle verschillende ideeën en zorgen die ik in mijn hoofd heb – een beetje van alle drie op een gegeven moment, ze zijn net de slechtste delen van mij. Dat is een manier om het te zeggen... Ik ben niet zoals deze karakters! [lacht] Zoals ze bestaan. Maar Veel van deze gedachten en zorgen waar ze over praten, zijn in ieder geval datgene waar ik in mijn hoofd aan heb gedacht, over mezelf of over vrienden. Ik vond dat het een goed moment was om al deze gedachten in praktijk te brengen, waar andere mensen hopelijk ook rekening mee houden.

Ik zou graag willen denken dat mensen in ieder geval die ene vriend hebben waarmee ze om verschillende redenen ruzie hebben gehad, en ik wilde dat tot het uiterste doorvoeren. Het was eigenlijk heel interessant in vragen en antwoorden en zo, mensen begrijpen deze karakters – ze begrijpen dat het schurken zijn, maar ze kunnen nog steeds met hen omgaan als menselijke wezens – of je krijgt de mensen wier reflexmatige reactie is: “Dit zijn vreselijke mensen, waarom zou ik ooit naar dit soort mensen willen kijken?” van de mensen handelt zo.”

Ik heb het gevoel dat het te maken heeft met het vermogen om toe te geven dat ze misschien enkele van deze tekortkomingen in zich hebben, of weigeren toe te geven dat ze enkele van deze tekortkomingen in zich hebben. Het zijn allemaal heel specifieke egocentrische tekortkomingen. En ik bedoel, je hoeft het niet leuk te vinden, maar ik hoop dat ze begrijpen dat niet iedereen een aardig persoon is. Ik heb verschillende niveaus van dit soort karaktereigenschappen bij mijn vrienden, niet zo extreem uiteraard, maar ik heb het gevoel dat het menselijk gedrag is dat we moeten herkennen. 

KM: Ja, het heeft iets om de mensheid tot dat extreme niveau te duwen, waardoor deze negatieve kenmerken naar voren komen. Die duisternis hebben we allemaal diep van binnen, maar hoe krijg je die naar de oppervlakte?

RG: Ja, Ik heb gesprekken gehad met de acteurs in de trant van: kijk, beschouw jezelf nooit als de slechterik. Al deze mensen denken dat ze het juiste doen, voor zichzelf of voor de groep. En dat helpt het om niet zo eendimensionaal te zijn. Als je ze kunt herleiden, hebben de beslissingen tenminste gegronde redenen voor het gedrag dat ze vertonen. En ik hoop dat dat door tenminste een deel van het publiek wordt erkend, waarom je op deze plek terecht kunt komen. 

Harpoen wordt vertoond op Fantasia Fest op zaterdag 27 juli.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Pagina's: 1 2

Klik hier om commentaar te geven

U moet ingelogd zijn om een ​​reactie te plaatsen Inloggen

Laat een reactie achter

Filmrecensies

Panic Fest 2024 Review: 'De ceremonie gaat beginnen'

gepubliceerd

on

Mensen zullen op de donkerste plekken en bij de donkerste mensen zoeken naar antwoorden en erbij horen. Het Osiris Collectief is een commune gebaseerd op de oude Egyptische theologie en werd geleid door de mysterieuze pater Osiris. De groep telde tientallen leden, die elk hun oude leven opgaven voor een leven in het land met een Egyptisch thema dat eigendom was van Osiris in Noord-Californië. Maar de goede tijden nemen een wending in het slechtste wanneer in 2018 een beginnend lid van het collectief genaamd Anubis (Chad Westbrook Hinds) meldt dat Osiris verdwijnt tijdens bergbeklimmen en zichzelf tot nieuwe leider uitroept. Er volgde een schisma waarbij veel leden de sekte verlieten onder het losgeslagen leiderschap van Anubis. Er wordt een documentaire gemaakt door een jonge man genaamd Keith (John Laird), wiens fixatie op The Osiris Collective voortkomt uit het feit dat zijn vriendin Maddy hem enkele jaren geleden voor de groep heeft verlaten. Wanneer Keith door Anubis zelf wordt uitgenodigd om de commune te documenteren, besluit hij op onderzoek uit te gaan, maar raakt verwikkeld in verschrikkingen die hij zich niet eens kon voorstellen...

De ceremonie gaat bijna beginnen is de nieuwste genre-draaiende horrorfilm van Rode sneeuw's Sean Nichols Lynch. Deze keer wordt cultistische horror aangepakt, samen met een mockumentary-stijl en het thema van de Egyptische mythologie als kers op de taart. Ik was een grote fan van Rode sneeuw's subversieve karakter van het vampierromantiek-subgenre en was opgewonden om te zien wat deze versie zou brengen. Hoewel de film een ​​aantal interessante ideeën heeft en een behoorlijke spanning tussen de zachtmoedige Keith en de grillige Anubis, brengt hij niet alles precies op een beknopte manier samen.

Het verhaal begint met een documentairestijl waarin voormalige leden van The Osiris Collective worden geïnterviewd en wordt uiteengezet wat de sekte heeft geleid tot waar het nu is. Dit aspect van de verhaallijn, vooral Keiths eigen persoonlijke interesse in de sekte, maakte het tot een interessante verhaallijn. Maar afgezien van enkele clips later, speelt het niet zo'n grote rol. De focus ligt grotendeels op de dynamiek tussen Anubis en Keith, die op zijn zachtst gezegd giftig is. Interessant is dat Chad Westbrook Hinds en John Lairds beide als schrijvers worden beschouwd De ceremonie gaat bijna beginnen en heb zeker het gevoel dat ze alles in deze personages stoppen. Anubis is de definitie van een sekteleider. Charismatisch, filosofisch, grillig en dreigend gevaarlijk in één klap.

Maar vreemd genoeg is de gemeente verlaten van alle sekteleden. Het creëren van een spookstad die het gevaar alleen maar vergroot terwijl Keith de vermeende utopie van Anubis documenteert. Veel van het heen en weer tussen hen sleept zich af en toe terwijl ze strijden om controle en Anubis blijft Keith overtuigen om te blijven ondanks de bedreigende situatie. Dit leidt wel tot een behoorlijk leuke en bloederige finale die volledig neigt naar mummie-horror.

Over het geheel genomen, ondanks het kronkelen en een beetje langzaam tempo, De ceremonie gaat bijna beginnen is een redelijk vermakelijke cult-, found-footage- en mummie-horror-hybride. Als je mummies wilt, levert het mummies op!

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Nieuws

“Mickey versus. Winnie”: iconische personages uit de kindertijd botsen in een angstaanjagende versus slasher

gepubliceerd

on

iHorror duikt diep in de filmproductie met een huiveringwekkend nieuw project dat je jeugdherinneringen zeker opnieuw zal definiëren. We zijn blij om te introduceren 'Mickey versus Winnie,' een baanbrekende horror-slasher geregisseerd door Glenn Douglas Packard. Dit is niet zomaar een horror-slasher; het is een diepgewortelde confrontatie tussen verwrongen versies van kinderfavorieten Mickey Mouse en Winnie de Poeh. 'Mickey versus Winnie' brengt de personages uit het publieke domein uit de 'Winnie-the-Pooh'-boeken van AA Milne en Mickey Mouse uit de jaren twintig samen 'Stoomboot Willie' cartoon in een VS-gevecht als nooit tevoren.

Mickey versus Winnie
Mickey versus Winnie Poster

Het plot speelt zich af in de jaren twintig en begint met een verontrustend verhaal over twee veroordeelden die ontsnappen in een vervloekt bos, om vervolgens te worden opgeslokt door de duistere essentie ervan. Honderd jaar later begint het verhaal met een groep op zoek naar spanning zoekende vrienden wier ontsnapping in de natuur vreselijk misloopt. Ze wagen zich per ongeluk in hetzelfde vervloekte bos en komen oog in oog te staan ​​met de nu monsterlijke versies van Mickey en Winnie. Wat volgt is een nacht vol angst, waarin deze geliefde personages veranderen in gruwelijke tegenstanders, waardoor een razernij van geweld en bloedvergieten ontstaat.

Glenn Douglas Packard, een voor een Emmy genomineerde choreograaf die filmmaker is geworden en bekend staat om zijn werk aan 'Pitchfork', brengt een unieke creatieve visie in deze film. Packard beschrijft “Mickey versus Winnie” als eerbetoon aan de liefde van horrorfans voor iconische cross-overs, die vanwege licentiebeperkingen vaak slechts een fantasie blijven. “Onze film viert de sensatie van het op onverwachte manieren combineren van legendarische personages en biedt een nachtmerrieachtige maar opwindende filmische ervaring,” zegt Packard.

Geproduceerd door Packard en zijn creatieve partner Rachel Carter onder de vlag van Untouchables Entertainment, en onze eigen Anthony Pernicka, oprichter van iHorror, “Mickey versus Winnie” belooft een geheel nieuwe kijk op deze iconische figuren te geven. ‘Vergeet wat je weet over Mickey en Winnie,’ zegt Pernicka enthousiast. “Onze film portretteert deze personages niet als louter gemaskerde figuren, maar als getransformeerde, live-action horrors die onschuld met kwaadwilligheid samenvoegen. De intense scènes die voor deze film zijn gemaakt, zullen de manier waarop je deze personages ziet voor altijd veranderen.”

Momenteel wordt in Michigan gewerkt aan de productie van “Mickey versus Winnie” is een bewijs van het verleggen van grenzen, wat horror graag doet. Terwijl iHorror zich waagt aan het produceren van onze eigen films, willen we deze spannende, angstaanjagende reis graag met u, ons trouwe publiek, delen. Blijf op de hoogte voor meer updates.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Films

Mike Flanagan komt aan boord om te helpen bij de voltooiing van 'Shelby Oaks'

gepubliceerd

on

Shelby-eiken

Als je hebt gevolgd Chris Stuckman on YouTube je bent je bewust van de worstelingen die hij heeft gehad om zijn horrorfilm te krijgen Shelby Eiken afgerond. Maar er is vandaag goed nieuws over het project. Regisseur Mike Flanagan (Ouija: Oorsprong van het kwaad, Doctor Sleep en The Haunting) steunt de film als co-uitvoerend producent, wat de release veel dichterbij zou kunnen brengen. Flanagan maakt deel uit van het collectief Intrepid Pictures waartoe ook Trevor Macy en Melinda Nishioka behoren.

Shelby Eiken
Shelby Eiken

Stuckmann is een YouTube-filmcriticus die al meer dan tien jaar op het platform actief is. Hij kwam onder de loep omdat hij twee jaar geleden op zijn kanaal aankondigde dat hij niet langer films negatief zou beoordelen. Maar in tegenstelling tot die verklaring schreef hij een niet-recensie-essay over de gefilterde film Mevrouw Web Onlangs zei hij dat studio-regisseurs sterke wapens moeten gebruiken om films te maken alleen maar om falende franchises in leven te houden. Het leek een kritiek vermomd als discussievideo.

Maar Stuckmann heeft zijn eigen film om zich zorgen over te maken. In een van de meest succesvolle campagnes van Kickstarter wist hij meer dan $ 1 miljoen op te halen voor zijn speelfilmdebuut Shelby Eiken die nu in de postproductie zit. 

Hopelijk, met de hulp van Flanagan en Intrepid, de weg ernaartoe Shelby Oaks voltooiing nadert zijn einde. 

“Het was inspirerend om te zien hoe Chris de afgelopen jaren aan zijn dromen werkte, en de vasthoudendheid en doe-het-zelf-spirit die hij aan de dag legde tijdens het brengen Shelby Eiken naar het leven deed me zo veel denken aan mijn eigen reis van meer dan tien jaar geleden, ‘ Flanagan vertelde Deadline. “Het was een eer om samen met hem een ​​paar stappen op zijn pad te zetten en steun te bieden aan de visie van Chris voor zijn ambitieuze, unieke film. Ik kan niet wachten om te zien waar hij vanaf hier naartoe gaat.”

zegt Stuckmann Intrepid foto's heeft hem jarenlang geïnspireerd en "het is een droom die uitkomt om met Mike en Trevor aan mijn eerste speelfilm te werken."

Producent Aaron B. Koontz van Paper Street Pictures werkt al sinds het begin met Stuckmann en is ook enthousiast over de samenwerking.

“Voor een film die zo moeilijk op gang kwam, is het opmerkelijk hoeveel deuren er toen voor ons opengingen”, aldus Koontz. “Het succes van onze Kickstarter, gevolgd door het voortdurende leiderschap en de begeleiding van Mike, Trevor en Melinda, overtreft alles waar ik op had kunnen hopen.”

Deadline beschrijft het plot van Shelby Eiken als volgt:

“Een combinatie van documentaire, Found Footage en traditionele filmstijlen, Shelby Eiken draait om Mia's (Camille Sullivan) verwoede zoektocht naar haar zus Riley (Sarah Durn) die op onheilspellende wijze verdween in de laatste tape van haar onderzoeksserie 'Paranormal Paranoids'. Terwijl Mia's obsessie groeit, begint ze te vermoeden dat de denkbeeldige demon uit Riley's kindertijd echt kan zijn geweest.'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen