Harpoen maakt deel uit van de officiële selectie van het Fantasia International Film Festival 2019, dat plaatsvindt in Montreal, Quebec. Ik had de kans om te praten met een van de sterren van de film, Munro Chambers (Turbo Kid, Knuckleball) over de film, zijn karakter en de menselijke conditie.

Je kunt een volledige filmrecensie in de gaten houden, en klik hier om te lezen mijn interview met Harpoen's schrijver/regisseur, Rob Grant.

---

Kelly McNeely: Voor zover ik heb begrepen, hadden jullie drie dagen repetitie om aan de film te werken voordat jullie begonnen. Hoe verliep dat proces en hoe hielp dat?

Munro-kamers: Het was enorm. Omdat het zo'n intieme film is en zo'n kleine cast, denk ik dat die drie dagen cruciaal waren om de details van de geschiedenis van de drie personages echt uit te werken, en gewoon onze chemie als drie beste vrienden die elkaar al jaren kennen, en al hun vuile was die ze op deze boot uittrekken tijdens deze gekke rit van een film.

Je moet echt weten hoe je elkaar kunt laten tikken, en het was erg leuk om dat met Christopher en Rob te ontdekken, om gewoon een beetje te spelen en te praten over bepaalde situaties en hoe we denken dat elkaar zou zijn, en identificeer echt de fouten van elk personage.

KM: Heb je het gevoel dat je echt een beetje in Jonah hebt moeten leven, of was dat een heel ander personage voor jou? 

MC: Ik heb personages gespeeld die op hem lijken. Wat ik geweldig vond aan het script – zonder al te veel weg te geven – is dat elk personage een oppervlakkige identiteit heeft die heel duidelijk is als je de film bekijkt, en ze onthullen hun ware kleuren naarmate het vordert.

De eerste onthulling van Jona is de slimme, de zwakke fysiek. Emily heeft heel het hart en al het mededogen, en het karakter van Christopher Gray, hij heeft alle woede en woede, hij heeft alle kracht. En terwijl je de voortgang van de film ziet, zie je echt wie ze werkelijk zijn als mensen. Terwijl je al dit oppervlakkige spul weghaalt dat ze opdoen of dat de wereld erop projecteert. Het was echt interessant om te lezen. 

KM: Zoals je al zei, nogmaals, de personages zijn echt fantastisch en echt diepgaand, dacht je dat een van de personages echt een soort "slechterik" was? Waren ze dat allemaal? Het zijn zeer complexe personages die vreselijke dingen doen, toch?

MC: Ik denk dat ze allemaal aan de beurt zijn, Ik denk dat het echt de menselijke conditie laat zien dat iedereen tot alles in staat is, en het maakt niet uit wie je bent, en dat is waar ze met al deze personages naar verwijzen, is dat je door de hele film heen deze persoon als de slechterik kunt bestempelen, en dan halverwege, zoals "nou, het zou deze persoon kunnen zijn", en dan later "misschien is het DEZE persoon!".

Het is heel, heel interessant hoe Rob het heeft opgezet, Rob en Mike Peterson, hoe ze het hebben opgezet. En dat maakte het leuk voor ons. We mochten elk om de beurt meerdere versies van deze personages spelen in een andere verhaallijn – ze zaten niet in een andere film. En met hoe ze het schoten, het voelt alsof bijna vier of vijf verschillende genres in één film zijn verpakt. En dat maakte het echt opwindend voor ons om echt te spelen en creatief te worden met al onze jarenlange ervaring in het proberen die spieren te buigen, wat zo leuk was.

KM: Ik weet dat je de interieurs op volgorde hebt gefilmd, het komt er uiteindelijk een beetje uit als een toneelstuk, nietwaar?

MC: Nou dat is het precies. Daarom waren de drie dagen nog veel belangrijker omdat het gewoon doorlopend is. Ik denk dat Rob het echt als een soort van heeft vastgepind Seinfeld aflevering omdat alle personages erin Seinfeld zijn nooit echt goede mensen, maar ze laten het op de een of andere manier werken binnen hun vriendschap en het ontploft af en toe een beetje. Maar het is echt een beetje een toneelstuk, en je zou het ook zo kunnen spelen, vooral omdat het zo'n intieme setting is. 

KM: Het zou heel interessant zijn om op het podium te zien, denk ik. Het zou heel ingewikkeld zijn om te doen. Ik weet dat je in de winter in Calgary hebt gefilmd. Hoe was dat vreselijke weer als mede-Canadees terwijl je tropisch probeert te zijn?

MC: Het was in orde. Ik heb eerder in Alberta gefilmd, ik deed Knuckleball in Edmonton, dus dat was een van mijn eerste ervaringen daar. We hebben eigenlijk geluk gehad dat het niet zo erg was. Maar het was echt heel leuk, we mochten samen die kou trotseren.

Chris komt uit New York en Emily woont in LA, maar zij komt uit Minnesota. Dus we wisten allemaal wat de kou was. We moesten een beetje spelen alsof we in Florida waren of op een zonnige plek totdat we in Belize aankwamen. Maar het was niet slecht. Ik vind dat geweldig – hier werken in Canada – hoewel we in deze film niet de geweldige landschappen hebben laten zien, weet je, de plaatsen hier. Maar ik hou van filmen in Canada.

KM: Ik vind het geweldig dat er zoveel gebeurt in Canada, filmtechnisch. Het is fantastisch dat ze de industrie echt aan het uitbreiden zijn. Er gebeurt hier nu zoveel, wat geweldig is.

MC: Het is enorm! Het is het beste. Het is geweldig!

KM: Bij het filmen van de interieurs – nogmaals, filmen in volgorde – hoe hielp dat soort bij de voortgang van hoe alles gaat – zonder al te veel te zeggen? 

MC: Het maakt het makkelijker. Je hebt een verwijzing naar de sfeer en het gevoel voor elk personage, waar we waren met de hoogte- en dieptepunten, en slechts kleine technische dingen, qua opname en thema naarmate we vorderen. En dat was echt heel leuk toen we bezig waren, weet je, deels komedie, deels horror, deels drama, deels thriller, we moesten daar echt onze klappen uitdelen.

Het is altijd geweldig als je foto's op volgorde kunt maken, want je komt er nooit aan! Maar zoals je al zei, Rob wilde er echt zeker van zijn dat het op die manier gebeurde, dat we het gevoel kregen dat we dit zo chronologisch mogelijk gaan doen. Voor het geval je iets mist als je helemaal aan het einde van de film gaat en de dingen in het begin nergens op slaan. 

KM: Die thema's die je aanraakt, met vriendschap en verraad, iedereen wordt tot het uiterste gedreven. Waarom denk je dat we als mensen zo gefascineerd zijn door verhalen over deze duistere, verdorven kant van de mensheid?

MC: Er is door de jaren heen zoveel over gedebatteerd, weet je, goed en kwaad. Er zijn goede mensen en slechte mensen, en zoals "Ik zou dit nooit doen, ik zou dat nooit doen, ik hou zielsveel van deze persoon, ik zou nooit iets slechts over hen zeggen!". En Ik denk dat het gewoon de menselijke conditie in zijn meest rauwe vorm laat zien.

Het is natuurlijk overdreven en verfilmd, maar het is de perfecte – in mijn gedachten – de perfecte manier om je beste vrienden in een besloten ruimte op te winden en je vuile was aan de lucht te hangen. Het is een overdreven versie van wat je ze zou aandoen. Ik vind het geweldig om dat te zien, het is bijna alsof iedereen tot alles in staat is.

Zelfs de mensen die de slechterik lijken of een duister persoon of een gemeen persoon of een slecht persoon lijken, het is niet wie ze lijken. Dus iemand kan er onschuldig uitzien en de held zijn, maar ze hebben misschien wat vuile was achter zich die eigenlijk niet erg goed is, maar er zijn ook mensen die op het eerste gezicht een bepaalde kant op lijken, maar dat zijn ze niet, en ze vormen het hart van hun eigen verhaallijn. Het toont beide kanten, beide kleuren van de menselijke conditie denk ik.

KM: En ik denk dat er iets in deze personages zit dat we allemaal ook in onszelf kunnen herkennen. Er zijn kenmerken, er zijn eigenschappen, zoals "oh ja, ik heb dit waarschijnlijk gedacht" of "Ik heb dat waarschijnlijk ooit gedaan"

MC: Ja ik hoop het. Er is een paar waarvan je hoopt dat je het niet doet! Er is een stel dat zegt: 'Nou, dat wil ik niet zijn dat een". Maar ik denk nog steeds dat je het erg overdreven kunt hebben, maar op het eerste gezicht is het een soort Houdini-trucje dat we spelen. Wat ik mooi vind.

KM: Toen je het script voor het eerst kreeg, wat bracht je dan bij het project of wat trok je aandacht erop en zorgde ervoor dat je echt ging, zoals, "oh ik wil deze doen"?

MC: Het was toen Mike Peterson me het script stuurde en zei "kijk naar Jonah". En toen ik naar Jonah keek, had ik zoiets van "yyyeah!". Ik vind hem zo'n ingewikkeld personage. Ik voel me als een gebroken plaat, maar het is waar, ik hield van zijn overstap.

Alle personages hebben een schakelaar, maar ik vond het erg leuk hoe hij lijkt op dit zeer broze, hyperintelligente soort zwarte schaap van zijn eigen familiekarakter, een man die meestal gewoon probeert de vrede te bewaren. En naarmate het verhaal vordert, zie je echt dat er nog iets anders in hen schuilt, en hij heeft een lot dingen aan de hand die ik eruit kan halen. 

KM: Voor het publiek, wat hoop je dat mensen uit de film halen of waarmee ze weglopen?

MC: Goed Ik hoop dat ze geschokt zijn! Voor een. Ik hoop dat ze genieten van de rit. Het is uniek en ik denk echt dat dat heel, heel, heel positief is. Vooral in het filmmaken van vandaag.

Je wilt niets meer doen als koekjessnijder. Er is het recept voor een koekjesvorm waarvan je weet dat het gaat werken en je publiceert het daar en het is heel eenvoudig. En ik denk dat ikHet is zo interessant als je een heel uniek script, unieke karakters mag nemen, genres door elkaar haalt en zegt "oké, laten we eens kijken of dit werkt". Laten we al ons talent en onze jarenlange ervaring en kennis op de proef stellen en kijken wat we kunnen creëren.

We hebben hier heel hard aan gewerkt, ik denk dat Rob fenomenaal werk heeft geleverd door het te filmen, en Emily is hierin ongelooflijk, net als Christopher Gray. Dus weet je, ik hoop dat ze gewoon genieten van de rit en oppikken wat we neerleggen. 

Munro zal ook verschijnen Oproermeisjes, geregisseerd door Jovanka Vuckovic (XX), die op 28 juli te zien zal zijn op Fantasia Fest. Harpoen wordt vertoond op Fantasia Fest op zaterdag 27 juli.