Marcus Nispel is een regisseur die bekend staat om zijn remakes. Van De Texas Chainsaw Massacre (2003) naar Vrijdag de 13e (2009)heeft de filmmaker veel kritiek van fans en liefhebbers te verduren gekregen. Hoewel sommige van zijn eerdere werken geen originele verhalen zijn, is zijn nieuwe film “Exeter” is een persoonlijk project dat voortkomt uit zijn liefde voor film en toewijding aan het vak. Hij hoopt dat het publiek dit project zal zien als een stuk dat voortkomt uit de liefde voor horror die hij met ons allemaal deelt.

De regisseur praat met mij over zijn begin in het bedrijf, zijn werk voor Michael Bay, en geeft iHorror het exclusieve recht op een toekomstig project waarvan hij zegt dat het nooit een grondige behandeling heeft gekregen. De regisseur vertelt zelfs wat zijn favoriete remake van de afgelopen jaren is. Maar het is zijn nieuwe film “Exeter” dat zal de kijkers hopelijk bewijzen dat hij zijn vak kent, en uiteindelijk tot rust komen dat hij slechts een re-make-legende is.

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/AzejTW3izFs”]

Nispel is een vriend van de fans omdat hij is een. Als jonge man die opgroeide in een kleine buitenwijk van Duitsland, nabij Frankfurt, begaf hij zich naar de staten waar hij wist dat hij een baan moest zoeken. Zijn vader werkte bij een reclamebureau en Nispel volgde zijn voorbeeld. Enige tijd later kreeg hij een andere baan aangeboden bij een bedrijf dat nauw samenwerkte met grote regisseurs. Hij zegt dat het een aanbod was dat hij niet kon laten liggen: “Ze deden marketing voor films, en dus vroegen ze me of ik daar wilde werken en ik was opgetogen, weet je; Dat doe ik liever dan aan babyluiers werken.”

Zijn eerste ervaringen met de Hollywood-elite leerden hem veel over de menselijkheid van het bedrijf. Hij zegt dat deze getalenteerde mannen niet de kogelvrije superhelden waren die hij ooit dacht dat ze waren, maar dat ook zij onzekerheden hadden:

“De eerste maand dat ik daar werkte, werkte ik voor Steven Spielberg, Francis Ford Coppolla, Ivan Reitman, Brian De Palma en James Cameron. Het was een heel interessante ervaring omdat ik dacht dat al deze regisseurs onsterfelijk en onbereikbaar waren. Je ziet ze op hun nagels kauwen, je ziet ze zweten, je ziet ze twijfelen aan mensen. Ga jij, weet je wat? Ze zijn niet onfeilbaar, dat kan ik misschien ook wel. Dat was een heel interessante ervaring, omdat je ze als mensen en kwetsbaar ziet. Het was een hele goede toegang tot het bedrijf.”

Beginnend met muziekvideodocumentaires voor artiesten zoals Geloof niet meer en regisseert de video voor Janet Jackson's VluchtelingNispel ontpopte zich uiteindelijk als filmregisseur in 2003, waar Michael Bay en Platinum Dunes hem inhuurden om de klassieke film opnieuw te maken. Het bloedbad in Texas Chainsaw. Hij herinnert zich een tijd waarin Bay hem tegen het einde van de film hielp (spoiler):

'Er gebeurde iets grappigs terwijl we 'Texas Chainsaw' aan het doen waren. Uiteindelijk hadden we ongeveer een dag om opgehaald te worden, en Michael zei eigenlijk: 'Weet je wat, aan het eind zou hij nog één keer naar haar moeten halen en komen uit het niets, ook al denk je dat hij dood is, of dat ze hem heeft achtergelaten, en ik denk dat het uiteindelijk een goede schrik zou zijn.' En ik zei: laten we het zeker proberen, dus hebben we de scène opgenomen, en toen ik de film voor de honderdste keer opnieuw bekeek met de redacteur, wist ik niet dat hij de dagbladen al had en die scène erin had gezet, en terwijl ik zat Door de film heen, een beetje zelfgenoegzaam, op het moment dat dat gebeurde, sprong ik gewoon uit de stoel en zei: 'Shit, dit werkt!'”.

 

En het werkte, de film bracht in eigen land $ 80 miljoen op. Hoewel hij zegt dat Jessica Beil niet zijn eerste keuze was voor de psychologisch en fysiek gemartelde hoofdrolspeler Erin:

“Daar kan ik geen eer voor opbrengen, ik kende haar niet van het tv-programma. Het enige wat ze deden was me een cover van Maxim laten zien en zeiden: 'huur haar in'. Want toen ik Michael Bay ontmoette, dacht ik: weet je wat? Wat Erin betreft, denk ik echt dat we iemand kwetsbaar moeten vinden; de volgende Sissy Spacek, en toen de bijeenkomst voorbij was, keek Fuller me aan en zei dat dat niet gaat gebeuren – niet met Michael aan het roer (lacht).”

Zes jaar later zou Bay Nispel opnieuw benaderen om een ​​reboot te regisseren van een van de meest geliefde slasher-films aller tijden: Vrijdag de 13^th. Ooit een franchise die om de paar jaar vervolgfilms uitbracht, waren het er bijna zes sinds de laatste aflevering van de serie; Freddy vs. Jason. Hoewel fans zich misschien in de steek gelaten voelden door de remake, werd het toch een financieel succes en verdiende het in eigen land $ 65,002,019.

 

Nispel is erg dankbaar voor zijn ervaringen met het maken van de remakes: “Michael Bay en Platinum Dunes hebben geweldige dingen voor mij gedaan, en als er iets is, hebben we een remake gemaakt. Ik denk niet dat het onze bedoeling was om een ​​re-make te starten rage. '

Nispel is verder gegaan en geeft zijn liefdeswerk vrij “Exeter” dit jaar. De film volgt een groep jonge mannen en vrouwen terwijl ze het oude asiel met de naam van de titel verkennen. Nispel werd door het script geïnspireerd omdat hij een fan was van bezetenheidsfilms: “Toen ik nadacht over het thema exorcisme, was dit iets dat ik in het verleden niet had durven benaderen. Ik had er geen moeite mee om 'Texas Chainsaw Massacre' opnieuw te maken, maar ik had altijd het gevoel dat 'The Exorcist' de ultieme horrorfilm was, het laatste woord van exorcisme. Maar ze maakten een aantal behoorlijk goede films over exorcisme en het was bijna een rage: de sluizen stonden wijd open.'

 

Het gebouw in de film is een echte plaats in Rhode Island. De regisseur, nadat hij een verhaal van Kirsten Elms (Texas Chainsaw 3D) en het schrijven van een schets, wist niet zeker waar de toenmalige titel "Backmask" zou plaatsvinden. Iemand stelde Rhode Island voor. Bezorgd over hoe griezelig de locatie zou zijn, wendde Nispel zich tot het internet voor een beter begrip:

'Ik googlede naar 'enge plekken in Rhode Island' en daar kwam Exeter uit,' zei hij. 'Er waren pagina's en pagina's en pagina's over bovennatuurlijke verschijnselen, een paar gekke dingen; Ik was onder de indruk. Toen we aankwamen, was de hele faciliteit – het is eigenlijk het hoofdpersonage van de film – al vijftig jaar gesloten en moesten we een betonblok afbreken dat bij de ingang sloot; toen we binnenkwamen, liepen we vijftig jaar lang een plek binnen waar niemand binnenkwam, het was als een tijdcapsule en de plafonds begonnen in te storten en af ​​te brokkelen en ze werden op de bodem veranderd in beplantbare grond, het was ongelooflijk . We liepen rond en openden deuren die vijftig jaar lang niemand had geopend, er waren kringen van therapeutische rolstoelen; ze zaten in cirkels en keken elkaar aan. Het was de eerste productie die ik ooit heb gemaakt waarbij ik niet eens naar het rekwisietenhuis ben gegaan. Ik zei: 'Neem dat bed daar vandaan, neem die lamp daar vandaan, het was waanzinnig - one-stop-shopping.'

 

Het bezitsgenre is een niche die zichzelf steeds lijkt te verbeteren. Films zoals De Toveren, verraderlijk en zelfs de recente remake van The Evil Dead hebben een nieuwe draai gegeven aan een genre dat twintig jaar geleden leek te zijn gestorven. Maar Nispel gebruikt zijn liefde voor films en zijn vaardigheid als kunstenaar en past deze toe op zijn film: “Met 'Exeter' was er eigenlijk nog een andere hoofdambitie... De manier waarop het gebeurde is Steven Schneider in de nasleep van 'Paranormal Activity' en ' Insidious', vroeg waarom je niet zo'n film met ons wilt maken? U kunt doen wat u wilt, maar geef ons een schets van ongeveer één pagina. ik gaf hun veertig pagina's zoals een week later. Ik voelde me geïnspireerd door het idee omdat ik zei: 'kijk, ik weet één ding, dat is het niet Het wordt een Found Footage-film, en dat is het ook niet het wordt een remake, we gaan hier allebei iets nieuws doen. ''

En zo te horen was dat ook zo. Formulebeelden werken goed omdat het publiek gewend is aan de plot en de karakterontwikkelingen die zelden veranderen. Nispel hoopt dat “Exeter” zal bepaalde werkelementen van een formule volgen, maar deze iets wijzigen:

“Het echt interessante deel dat zich ontwikkelde, ik bedoel, ik wist het toen ik het schreef, het is in wezen drie verschillende films in één – het is als een nachtmerrie voor marketeers – omdat het niet ‘Scary Movie 5’ is, het is ook niet ‘The Exorcist’, maar wat het in plaats daarvan is, het eerste bedrijf lijkt bijna op een feestfilm, het tweede deel is een paranormale film en het derde deel is een regelrechte slasher-film. Je komt op deze comfortabele plek en denkt dat je weet waar je naar kijkt.

De regisseur wil niets liever dan je de broek afschrikken “Exeter”. Maar met zijn ervaring en kennis van kunst en de uitvoering ervan wil Nispel je nog even aan het denken zetten en tegelijkertijd enthousiast maken. Hij vertelt iHorror dat hoewel “Exeter” Het is geen remake, zoals een recente bezitsfilm wel was, en hij bleef eng en vermakelijk:

“Terwijl ik het deed [Exeter], terwijl ik het aan het gooien was, moest ik op een gegeven moment een soort muntje opgooien – meestal ben ik erg eigenwijs; het zou echt deze kant op kunnen gaan of die kant op. Ga ik voor ronduit eng, of ga ik voor entertainment? En zie je, toen ze Evil Dead opnieuw maakten, waarvan ik dacht dat het de beste remake was die ik de laatste tijd ooit had gezien, had het niet de humor van het originele 'Evil Dead', het had geen van die verzinsels. Het stond dus op zichzelf en ik vond het geweldig!”

Nispel geeft iHorror exclusief informatie over aan welk project hij mogelijk gaat werken. Het Manson-verhaal is al vele malen verteld, maar heeft nooit de behandeling gekregen die Nispel op film wil zien:

“De afgelopen tien jaar heb ik geprobeerd iets te doen dat eindelijk vruchten afwierp, en we kwamen met een script dat behoorlijk wat aandacht krijgt in de tijd van Linda Kasabian en de Manson-clan. En het is een binnenaanzicht van hoe dat eruit zag. Ik dacht dat ik het verhaal kende, maar nu heb ik er vijftien boeken over gelezen, dus ik ben net een wandelende encyclopedie. Ze waren helemaal niet zoals we dachten dat ze waren.”

 

 

Of je de remakes van Marcus Nispel nu leuk vindt of niet, het valt niet te ontkennen dat hij zijn vak kent. Hij heeft bijna zijn hele leven mensen blij gemaakt door middel van print en film. Hij houdt van het medium en haalt inspiratie uit enkele van de beste in het vak. Zijn films lijken op het eerste gezicht misschien remakes, maar als je wat dieper graaft om zijn bedoelingen te begrijpen, zul je ontdekken dat ze niet opgewarmd zijn, maar in plaats daarvan opgewarmd. “Exeter” is zijn geschenk aan jou horrorfan, en hij wil dat je ernaar kijkt met onvermoeide ogen: "Ik voelde dat ik de wereld misschien de film verschuldigd was die ik eerst had moeten maken." Hij zei.