Vorige week plaatste ik een diepgaand eerbetoon naar het klassieke White Zombie-album Astro-Creep: 2000 - Songs of Love, Destruction en andere synthetische wanen van de elektrische kop om zijn 20ste verjaardag te vieren. Ik wist de aandacht te trekken van gitarist J. Yuenger die tegenwoordig werkt bij Waxwork Records, dat prachtige vinylplaten heeft uitgebracht voor klassieke horrormuziek zoals Re-Animator, Rosemary's Baby, Day of the Dead, Creepshow, Chopping Mall, Trick 'R Treat, vrijdag de 13e en fase IV. De laatste tijd heeft Yuenger gewerkt aan een release van de partituur van vorig jaar Stralende ogen.

Ik had de gelegenheid om hem een ​​paar vragen te stellen, dus lees verder als je meer wilt weten over wat hij heeft uitgespookt, zijn gevoelens over White Zombie en Astro-kruip na al die jaren, en zijn favoriete horrorfilms.

iHorror: Geef ons een kort overzicht van je carrière tussen White Zombie en nu. Wat vond je het leukst om te doen in die tijd?

JY: Nadat de band uit elkaar ging, speelde ik met het idee om in een andere groep te spelen – voor een hele korte periode. Ik realiseerde me vrij snel dat ik, om zo te zeggen, de loterij had gewonnen en dat ik waarschijnlijk moest stoppen met spelen terwijl ik voor was.

Ik knipte mijn haar af, kocht een huis, trouwde. Bandleden lijken het leuk te vinden of er een hekel aan te hebben om in de studio te zijn, en ik vond het echt geweldig, wat ertoe leidde dat ik me in opname en techniek stortte, veel apparatuur kocht en een opeenvolging van ruimtes inrichtte als opnamestudio's. Ik heb (tot de laatste paar jaar, waar, totaal onverwacht, mastering al mijn tijd in beslag nam) met een verscheidenheid aan artiesten gewerkt en een heleboel verschillende soorten platen gemaakt.

Een paar jaar na het begin van de jaren 2000 realiseerde ik me dat het normale leven dat ik dacht dat ik wilde niet alleen saai was, maar eigenlijk nogal verbijsterend voor me - dus verkocht ik het huis, ging scheiden en verhuisde net op tijd naar New Orleans voor orkaan Katrina.

iH: Vertel eens wat je precies doet bij Waxwork. Geef degenen onder ons die niet zo bekend zijn met de platenindustrie een basisoverzicht van hoe je bijdraagt ​​aan een plaat. 

JY: De analogie die ik meestal gebruik als ik iemand moet beschrijven wat ik doe, is deze: weet je hoe iemand die op de kunstafdeling van een krant werkt, een afbeelding kan photoshoppen om de details naar voren te halen? Beter nog, misschien: weet je hoe een technicus die in de post aan een film werkt, de beelden kleurcorrigeert om de verschillende filmbestanden samen te laten vloeien en het lijkt alsof ze in dezelfde film zitten? Dat is wat ik doe, maar dan met geluid. Dat is 'meesteren'.

Het materiaal dat Waxwork uitbrengt is vaak materiaal dat nog nooit eerder is uitgebracht, rechtstreeks afkomstig van tapes die 20-30-40 jaar in opslag hebben gelegen. Vaak zijn die banden aan het verslechteren en moet het geluid worden hersteld. Soms is het materiaal dat nooit bedoeld was om buiten de film te horen, en moet er veel (smaakvolle) montage aan te pas komen. Een groot deel van het werk helpt om erachter te komen hoe het materiaal aan het publiek gepresenteerd kan worden.

iH: Ik begrijp dat Waxwork bezig is met het uitbrengen van de partituur van Stralende ogen. Hoe ging dat? 

JJ: Geweldig. Jonathan Snipes, de componist, heeft getekend voor de proefpersing en de plaat is in productie. Dit is ook de eerste Waxwork-release waarbij kopers van de LP een gratis downloadkaart krijgen.

Persoonlijk ben ik enthousiast over deze omdat ik als Het. Wat ik bedoel is dat een soundtrackalbum soms erg gebonden blijft aan de film waar het vandaan komt - deze plaat werkt echter heel goed als een op zichzelf staand album. Als je het niet hebt gezien Stralende ogen toch kun je nog steeds echt van de muziek genieten. Ik hou erg van de geluiden (hij gebruikt analoge synths in plaats van computeremulaties), en er zijn echt geweldige melodieën.

https://www.facebook.com/waxworkrecords/posts/2239864799486088

iH: Aan welke andere projecten werk je momenteel, met Waxwork of anderszins?

JY: De aanstaande White Zombie vinyl boxset is er één, maar ik kan er niet te veel over vertellen omdat er nog veel werk aan de winkel is, productie en anderszins. Het volstaat te zeggen dat Sean Yseult en ik hier veel tijd, energie en onze archieven in hebben gestoken, en hopelijk bevat het veel dingen die nog nooit iemand heeft gehoord.

Tot nu toe heb ik dit jaar voor een aantal labels gewerkt (Domino Sound, Last Hurrah, St.Roch Recordings, Numero Group). Met Waxwork komen er een heleboel coole releases aan: CHUD, die nooit is uitgebracht in welke vorm dan ook, vrijdag Het 13e deel 2, Popul Vuh's geweldige score voor Werner Herzog's Nosferatu, Clive Barkers Nightbreed en De krijgers – niet alleen het originele album van de originele banden, maar een mooie dubbele platenset inclusief de volledige partituur, die nooit is uitgebracht.

iH: Welke soundtrack van een horrorfilm zou je graag in handen willen krijgen?

JY: De Verschrikkelijke Dr. Phibes, de originele persing uit 1973. Ik kan je niet vertellen hoeveel ik van die film hou. Het album is echt zeldzaam, en ik weet dat ik gewoon online zou kunnen gaan en het gangbare tarief zou betalen om het te hebben, maar ik blijf denken dat ik het ergens onverwachts in levende lijve ga vinden. Dat is wat het verzamelen van platen leuk houdt, weet je?

Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen het als een horrorfilm beschouwen, maar ik wel: Ben Wheatley's film uit 2013 Een Veld In Engeland- er is een prachtige vinyluitgave van de partituur, waarvan ze er 400 hebben gemaakt, en ik zal er waarschijnlijk nooit een krijgen.

iH: Dus Astro-kruip is 20 jaar oud. Ben je er nog steeds blij mee? Iets dat je zou veranderen of anders had willen doen?

JJ: Niet echt. Ik bedoel, sommige loops en voorbeeldgeluiden zijn een beetje gedateerd (voorlopig, maar deze dingen hebben de neiging om in en uit de mode te raken), maar eerlijk gezegd werkte alle betrokkenen op het randje van hun vermogen om maak er de coolste plaat van mogelijk, en dat blijft te zien. Ik ben nu ver genoeg van het proces verwijderd dat ik niet alleen mijn deel ervan, maar het totale kunstwerk echt kan waarderen.

iH: Wat mis je het meest aan je dagen in White Zombie?

JY: Ik krijg deze vraag de hele tijd en het antwoord is 'toeren'. Reizen heeft altijd in mijn bloed gezeten, dus toeren ging heel gemakkelijk, wat veel mensen niet doen. Ik kijk naar mijn vrienden in bands en ik mis de zigeunerlevensstijl een beetje, hoewel ik veel reis - op mijn eigen voorwaarden, en ik ga naar een aantal uitdagende plaatsen, dus dat is oké.

iH: Wat was je meest memorabele tour? 

JY: De eerste twee: VS, zomer 1989, direct nadat ik bij de band kwam, en daarna Europa, winter 1989-1990. We leefden van ongeveer $ 5.00 per dag, sliepen op vloeren, en de verhalen zijn krankzinnig. Als ik erover nadenk, denk ik: "we zouden een boek kunnen schrijven". Misschien zullen we dat doen. Het leven wordt een stuk comfortabeler als je overstapt naar een tourbus, maar de verhalen stoppen.

iH: Wat zijn enkele van je favoriete horrorfilms?

Ik heb een grote voorliefde voor de films uit mijn jeugd – de horrorklassiekers uit de jaren 80, de Italianen en de low-budget slasher-films die ik als tiener keer op keer in dollartheaters heb bekeken, maar om eerlijk te zijn denk ik de engste film aller tijden is stil The Exorcist. Ik geloof het echt, en elke keer als ik het zie, krijg ik er iets nieuws uit. Van mijn ouders mocht ik de film niet zien, en daar had ik altijd een hekel aan, en toen kreeg ik het voor elkaar om een ​​bekraste afdruk te zien in een bijzonder smerig theater aan de noordwestkant van Chicago toen ik 15 was, en ik had zoiets van "oh...".

Mijn favoriete film aller tijden is misschien wel die van Nobuhiko Obayashi Huis, wat, nogmaals, misschien niet strikt een horrorfilm is, maar als je het zou moeten vergelijken met een andere film, zou die film waarschijnlijk zijn Evil Dead.

...

Je kunt J. volgen op zijn blog op JYuenger.com