Voorafgaand aan ons gesprek met botsen ster Eve Mauro, ze werd ons beschreven als "extreem hoge energie, ""heel grappig"En"ontzagwekkend. " Na de chat die we afgelopen donderdagmiddag hebben gedeeld, kunnen we elk woord bevestigen.

Mauro, boordevol een aanstekelijke persoonlijkheid, is altijd een passie voor hem en is erg trots om deel uit te maken van het verhaal van Ginger Knight Entertainment over een kannibalistische clown, maar niet alleen omdat ze 'iets dat mensen de stuipen op het lijf zal jagen. '

Met bochten Leeftijd van de levende doden (2017) Dexter (2009) en Het is altijd zonnig in Philadelphia (2009), om maar te zwijgen van de talloze shoots in tijdschriften, waaronder Maxim, Was Mauro geïntrigeerd door het script voor botsen, omdat 'je huid er door kroop' en haar karakter - een beledigende, alcoholische moeder van twee kinderen - een welkome afwijking was van haar gebruikelijke rollen.

Van Ginger Knight Entertainment:

De zeventienjarige Elizabeth en haar jongere zus Sam worden samen met hun gewelddadige, dronken moeder in omstandigheden geduwd die angstaanjagender zijn dan het leven, wanneer ze gedwongen worden om in het huis van hun overleden grootvader te verhuizen. Ongelooflijk bang, worden ze gedwongen om vreselijke dingen over hun familiegeschiedenis te leren. Let niet op de geesten in huis, er is iets veel ergers dat interesse in hen heeft ... een kannibalistische clown genaamd Crepitus.

In de loop van onze discussie onthulde Mauro dat dit project de perfecte film was voor Haynze Whitmore om zijn regiedebuut te maken, dat ze in de rol van Brandi verdiepte omdat "gewoon een slechterik spelen, en het spelen alsof ik weet dat ik een slechterik ben, is niet leuk, ”En dat maken botsen riep nostalgische herinneringen op aan het kijken naar horrorfilms als kind. Herinneringen die haar tot op de dag van vandaag achtervolgen.

iHorror: Toen ik sprak met Bill Mosley eind juni raakte hij je aan botsen karakter met de woorden, "op de afgedrukte pagina is ze gewoon echt uitschot. " Vertel ons over Brandi.

EVE MAURO: Oh, Brandi. Ik bedoel, waar moet ik beginnen? Ze heeft twee dochters, ze is alcoholist, ze is dronken, ze slaat haar dochters herhaaldelijk. Zelfs de manier waarop ze met hen praat, is waarschijnlijk een van de slechtste personages die ik ooit op papier heb gelezen, vooral met kinderen. Ik heb echt genoten van het spelen van de rol (lacht). Ze slaapt in haar eigen braaksel, ze is gewoon de ergste, en ik had veel plezier met het spelen van die rol omdat ze niet mooi was of iets dat ik normaal speel of ik typecast om te spelen. Ik was erg opgewonden om deze rol te spelen. De meisjes met wie ik werkte (Caitlin Williams en Chalet Brannan), lieten ze me ze over de vloer slepen en plezier maken (lacht). We bouwden een relatie op voorafgaand aan het slepen en slaan, maar ik heb ze niet echt verslagen voor de goede orde (lacht),

iH: Er zijn geen kinderen gewond geraakt bij het maken van botsen.

EM: Ja, ik bedoel voor zover ik weet (lacht).

iH: Wat is er moeilijk om zo'n betreurenswaardig personage uit te beelden? Maar nogmaals, zoals je net zei, kwaad spelen kan zijn voordelen hebben, het kan ook leuk zijn. Wat was het leukste om naar een plek te gaan die je als mens nooit zou wagen?

EM: Het grappige is dat we schurken en deze personages als niet menselijk beschouwen, maar er zijn altijd deze kwaliteiten. Als je gewoon een personage neemt en je vindt dingen die je kunt sympathiseren of waarmee je je kunt verhouden, want in hun gedachten zijn ze niet slecht, ze doen geen kwaad of kwaad, ze hebben altijd rechtvaardigingen voor al hun daden. Het zieke deel van deze rol probeerde te rechtvaardigen waarom ik ben zoals ik ben en waarom het oké is wat ik doe. Om gewoon een slechterik te spelen en het te spelen alsof ik weet dat ik een slechterik ben, is niet leuk, maar om erachter te komen waarom ik denk dat ik dit doe, waarom het oké is, was het leuke gedeelte. Ik dacht aan de oude geschiedenis van Crepitus, hoe hij zich tot haar verhoudt en wat de kinderen bedoelen omdat ze een product zijn, het veroorzaakte een vuur in mij waar "Oh, ik kan zien hoe ze een beetje kwaadaardig waren geworden. " Het komt nu op dat punt, dat is het personage. Maar je moet je op de een of andere manier verhouden, dus je moet gewoon ontdekken wat herkenbaar is, dus dat was opwindend. Ik vond het heerlijk om de kinderen over de vloer te slepen, maar dat is een ander verhaal (lacht).

iH: Geef ons dat 'ik ben in'-moment waarop je het script aan het lezen was botsen. Wat was de doorslaggevende factor toen u zei: "Ik moet hier een deel van zijn?"

EM: Wauw. Toen ik het voor het eerst las, las ik je interview met Bill Moseley, ik wist niet wat crepitus betekende, dus ik zocht het op en ontdekte dat het het knetteren van gewrichten was, dus daar was ik in geïnteresseerd. De manier waarop Crepitus sprak en de kinderen, sommige horrorfilms doen maar één ding, één groot kwaad, dit had meerdere, slechte, verontrustende of gewoon dingen die je huid over de hele pagina deden kruipen. Ik zat gewoon aan de eettafel met de moeder en de kinderen, ik herinner me dat ik het script las en zag hoe ze met de kinderen sprak, wat ze deed en het deed je denken aan The People Under the Stairs en ik dacht: "Oh, fuck . Ik moet dit doen! " (Lacht) Dus het was elk onderdeel ervan. Het is niet alsof je alleen maar op de enge clown wacht, elk onderdeel maakt je ongemakkelijk, en dat vind ik leuk als ik films kijk. Ik voel me graag ongemakkelijk of niet op mijn gemak.

iH: Je acteert al meer dan een decennium, dus je hebt met veel verschillende regisseurs in veel verschillende genres te maken gehad. Waarom was Haynze Whitmore de juiste regisseur voor botsen?

EM: Haynze is gewoon geweldig. Hij wist precies wat hij wilde en hij kent het horrorgenre. Er is gewoon iets speciaals aan Haynze, moet ik zeggen. Dit is zijn eerste project, en ik stuurde hem gewoon een sms (10 augustus), hij werkt aan het bewerken van de laatste trailer en de speciale effecten en wat niet, maar hij heeft er echt een passie voor. Hij wilde al heel lang een film maken, en Eddie (Renner) en Sarah, zijn vrouw, schreven het script en het kwam precies op het juiste moment. Ze zeggen dat alles gebeurt met een reden of dat dingen gebeuren met een perfecte timing, wat meestal een hoop onzin is, maar dit is perfect voor (Whitmore). Ik denk dat het perfect is.

iH: Was er tijdens het filmen of direct daarna een scène waarbij je betrokken was? botsen waardoor je zei: "Gaat dat mensen op hun kont slaan?" Zonder teveel weg te geven natuurlijk. 

EM: Ja, er zijn veel van die scènes (lacht). Ik kan één scène zeggen, want het gaat niets prijsgeven, de manier waarop de moeder de kinderen brutaal maakt. Het is gewoon zo walgelijk en verontrustend, maar het werkt. De meiden waren geweldig om mee samen te werken, dus het ziet er echt slecht uit, maar laat ik zeggen dat we na elke scène lachten (lacht), dus ik wil hierna geen haatmail meer ontvangen, zoals "Oh, fuck! " (Lacht) Er is een scène in de keuken waar ik dit ham-sprong-ding eet, maar de kinderen maken constant eten voor me, ze doen wat ik wil. Ze zijn mijn slaven. Dan brengt een van hen me van streek, dus ik neem de kommen van ze allebei weg en ik laat ze kijken hoe ik eet, en de ham-poot druipt van mijn gezicht. Het is behoorlijk walgelijk, behoorlijk rauw en het is best gaaf. (Lacht) Maar we lachten achteraf, ik zweer het. (Lacht) De kinderen waren oké.

iH: Het is grappig dat je het gevoel vond dat je je ongemakkelijk voelt als je naar een film kijkt, omdat (co-schrijver) Eddie Renner je 'volkomen onbevreesd' noemde, we moeten ons afvragen, of het nu in het leven is of op de scherm, wat maakt je bang?

EM: Om bang te zijn of mensen bang te maken of een van die dingen, het zet gewoon je bloed op gang. Je hart begint te bonzen en het is bijna een soort opwinding. Bang zijn, gevreesd worden, is als seks, en alles gaat over seks of opwinding en angst, en dat alles is echt gelijk aan macht. Dus onbevreesd zijn, denk ik, zou betekenen dat ik me misschien krachtiger voelde toen ik deze rol speelde.

Maar wat me bang maakt, is niet leven. Dingen niet voelen. Dus ik doe de hele tijd veel gekke dingen om er zeker van te zijn dat ik nog leef, dat ik nog niet dood ben. Ik zorg er altijd voor, een klein kneepje.

iH: Klinkt alsof je dacht dat het leuk zou zijn om op een dag een helderziende op de set te hebben terwijl de crew aan het opzetten was. Wilt u uw lezing delen?

EM: Wat er gebeurde, was dat Caitlin, die mijn dochter speelt, me vertelde dat ze deze helderziende kende. We waren aan het fotograferen in dit oude dode huis, waar in het begin van de 1900e eeuw dode lichamen werden gehouden of zoiets, dus ik vertelde haar dat het een geweldig idee zou zijn om de paranormaal begaafde op de set te brengen en dan kon ze gewoon ieders handpalm lezen of zoiets. Dus dat deden we, en iedereen liet zijn handpalmen lezen en eens kijken, wat zei ze over mij? (Lacht) Oh-oh, ze zei dat ze meerdere geesten om me heen zag, of hoe zei ze het? Beschermers. Dus (lacht), ze zei dat ze de laatste tijd nogal wat bij me waren en zei dat ik ze moest loslaten, denk ik. Maar ik ben nog niet klaar om iets vrij te geven, dus ik denk dat ze een tijdje zullen blijven hangen. (Lacht) Ik was het een beetje vergeten, ik was gewoon echt op het moment dat ik daar een helderziende had.

Een paar avonden gingen ik en een paar andere meisjes naar het huis om daarna wat spullen op te halen. Er brandde geen licht, de deuren gingen steeds open en dicht en het was echt eng. Ik vond het leuk. Ik was bang, ik rende op een avond het huis uit. Dus ik weet niet wat de paranormaal begaafde precies betekende, maar het hele feit dat we de paranormaal begaafde naar het huis brachten, de metingen deden en de volgende nacht doodsbang waren, denkend dat er iets achter mij aan zat, was perfect voor mij. Dat was leven. (Lacht)

iH: Toen je eenmaal klaar was met filmen, reisde je een dag van Michigan terug naar Los Angeles met meneer Moseley. Je hebt niet veel tijd samen gehad op de set, dus hoe was de ervaring voor jou?

EM: Oh mijn God, het was geweldig. Dus Haynze reed ons naar het vliegveld en onderweg luisterden we gewoon naar de muziek, jammin out en Haynze vertelde ons alles over Michigan. En (Moseley) ook uit het middenwesten, dus ze hadden veel gemeen, daar hadden ze het over. Allereerst ben ik zijn fan, ik ben een grote fan en hij is een heel slimme, echte man. Ik geloof dat voordat hij begon met acteren, hij een journalist was en dat hij me daarover vertelde, over zijn familie, dat zijn dochter als een supermodel is, en hij is gewoon een allround, creatief, geweldig persoon. Ik was zo blij dat ik met hem heb gewerkt, want hij is een verdomde legende (lacht). Het is als: "Ja, ik werkte met Bill Moseley, en hij speelt een clown en hij zingt en hij praat met deze rijmende stem", dus het is behoorlijk rad. En hij is dope. Ik bedoel, je mag niet klagen. Je zou denken dat hij iets anders zou zijn, maar hij was gewoon geweldig, en ik was zo opgewonden om die tijd met hem door te brengen.

iH: Met IT begin september, vergelijkingen zijn onvermijdelijk, maar Pennywise heeft de markt niet in het nauw gedreven door gruwelijke clowns, genre-fans zijn blootgesteld aan legioenen. Wat maakt botsen uniek?

EM: Er zijn horrorfilms met een groot budget en dan zijn er horrorfilms met een lager budget, en soms kun je met de grotere budgetten niet echt alle dingen doen en zeggen die je echt wilt zeggen. Wat Crepitus uniek maakt, is dat we doen wat we willen. De schrijvers, de regisseurs, de acteurs; Ik bedoel, we hebben vrij spel. Toen ze dit script schreven, dachten ze er niet over om dit aan een studio te geven, omdat geen enkele studio het zou aanraken. Er zijn zoveel dingen aan de hand met Crepitus, dus dat is het verschil dat we hebben. We wilden allemaal deel uitmaken van dit project, dus ik weet niet of het vergelijkbaar is met de andere, maar het is absoluut zijn eigen domein. We waren net in staat om te verkennen en te creëren. Iedereen, op verschillende tijdstippen, make-up, haar, productie, ontwerp, schrijven, acteren, noem maar op - we hadden allemaal de mogelijkheid of de optie om gewoon te creëren, en daarom doen we het echt, creëren. En om iets te maken om mensen bang te maken. (Lacht)

iH: Beschrijf in één zin de aard van botsen als een film.

EM: Oh God. (Lacht) Laat me even nadenken. Sommige scènes zijn verontrustend en sommige kunnen enigszins campy zijn, maar dat was het wel, ik denk dat het in zekere zin nostalgie naar mij is. Ik bracht herinneringen terug aan het kijken naar een horrorfilm als kind. Het was verontrustend, en soms als je teruggaat en die films bekijkt, is het een beetje campy, maar dan blijven bepaalde dingen je gewoon bij, en gaan ze nooit meer weg. En dan ben je 35 jaar en herinner je je deze scène uit een horrorfilm die je twintig jaar geleden hebt gezien en het blijft je nog steeds een beetje bij. Dus dat is wat ik denk dat het zal doen, er zullen bepaalde delen zijn die gewoon bij mensen zullen blijven, en het zal hetzelfde gevoel hebben als toen we kinderen waren die ernaar keken. Dat is wat ik hoop en dat is wat ik voelde. Ik had het gevoel dat ik iets aan het doen was dat me nog steeds bang maakt. (Lacht)

botsen verschijnt op 15 oktober.