Voordat ik me verdiep, wil ik een paar kanttekeningen plaatsen. Ten eerste ben ik een grote Eli Roth-fan en heb ik al jaren enorm naar deze film uitgekeken. Ik weet dat sommigen van jullie zich anders voelen, dus je moet weten waar ik vandaan kom. Ten tweede, terwijl ik een handvol Italiaanse kannibalenfilms heb gezien De groene hel is geïnspireerd door, ik beschouw mezelf niet als een autoriteit op hen. Degenen die ik heb gezien, heb ik in ongeveer een decennium niet gezien, behalve Cannibal Holocaust (die ik deze week opnieuw heb bekeken ter voorbereiding op De groene hel).

Ik zou graag een gedetailleerde analyse willen zien van hoe De groene hel gebruikt deze films als inspiratie en zo, maar ik weet zeker dat we er genoeg van zullen krijgen op een eventueel dvd-commentaar. Ik zou ook geïnteresseerd zijn in hoe iemand die nog nooit een van deze films heeft gezien, naar de film van Roth kijkt. Als je er eenmaal een paar hebt gezien, ga je naar binnen met een algemene verwachting van wat je gaat zien. De groene hel moet een waar gezicht zijn om te zien voor iemand die nog nooit zijn tenen in de wateren van zeg maar heeft gedoopt Cannibal Holocaust or Cannibal Ferox.

De titel "Green Inferno" verwijst naar het regenwoud. Het is een term die wordt gebruikt in Cannibal Holocaust, en was zelfs de titel van nog een kannibalenfilm uit de late jaren 80, die uiteindelijk voor marketingdoeleinden de titel "Cannibal Holocaust II" kreeg. Die heb ik nog niet gezien, maar Roths film lijkt daar geen remake van te zijn. Het is eerder een remake van dat hele subgenre. Meer specifiek, het is gewoon Roths bijdrage eraan, en de eerste echte bijdrage in vele jaren.

Hoewel de films van het kannibaalgenre grotendeels als uitbuiting worden beschouwd, is het niet ongebruikelijk om sociaal commentaar te vinden tussen de gemeenheden. En deze films worden erg smerig. De film van Roth is geen uitzondering in de commentaarafdeling of op de afdeling smerigheid. Ik ga hier niet al te diep in op het commentaar of de bedoelingen van Roth ervoor. Tal van andere beoordelingen proberen dat uit elkaar te halen, en eerlijk gezegd denk ik dat sommigen van hen het doel missen. Ik zou willen voorstellen om interviews met Roth over de film (waarvan er veel rondzweven) te zoeken voor een beter idee daarover.

Ik zal zeggen dat genoemd sociaal commentaar een hoofdbestanddeel is van veel van de meest memorabele inzendingen van het horrorgenre door de geschiedenis heen, en het verheft De groene hel aan iets meer dan het gruwelijke geweld waaraan het zijn publiek onderwerpt… en o, hoe gruwelijk is dat geweld.

De kans is groot dat u de algemene strekking kent van De groene hel nu, maar voor het geval dat, het gaat over een groep studenten / activisten die hun weg naar de jungle banen om een ​​einde te maken aan bulldozers, trends op Twitter en de voorpagina van reddit te bereiken. Ze worden voor hun inspanningen beloond met een reeks wreedheden.

De ster van de show (buiten de prachtige omgeving zelf en natuurlijk de kannibalen) is Lorenza Izzo, die je misschien kent van andere Roth-gerelateerde projecten zoals Naschok, Hemlock Grove, De vreemdeling, en de aanstaande Klop klop. Ik wil niet in spoilers raken, maar haar optreden is goed en ze heeft een aantal scènes die je niet zult vergeten na het bekijken van de film.

Dat neemt niets weg van de rest van de cast, die over het algemeen best goed is en enkele herkenbare gezichten uit eerdere Roth-projecten bevat. Je vindt Nicolás Martínez (Aftershock), Richard Burgi (Hostel: Part II), Ariël Levy (Naschok, de vreemdeling), Aaron Brands (Restaurant Dogs, The Stranger, Klop, Klop), Matías López (Aftershock), Ramón Llao (Aftershock) en Ignacia Allamand (Naschok, klop, klop). Andere opmerkelijke castleden zijn onder meer zanger Sky Ferreira (die ook een nummer heeft bijgedragen), Kirby Bliss Blanton, Magda Apanowicz en Daryl Sabara. En laten we Antonieta Pari niet vergeten, die een huiveringwekkende uitvoering vertolkt als 'The Elder', en de cast van inboorlingen, die (volgens Roth) nog nooit eerder televisies hebben gezien, laat staan ​​op film hebben gespeeld (ze maakten kennis met Cannibal Holocaust).

De gore FX van Nicotero, Berger en co. zijn van topklasse, wat te verwachten is, en het gebruik van dieren in het wild in de film voegt een extra laag authenticiteit en angst toe. En nee, je zult geen slachting van echte dieren zien zoals in de oude films.

Sommige karakters in De groene hel zijn meer ontwikkeld dan anderen, maar Roth besteedt wel veel tijd aan het leren kennen van onze cast. Het is in dat opzicht echt een Eli Roth-film, hoewel hij het samen met Guillermo Amoedo schreef met wie hij ook schreef Aftershock en Klop klop. We zijn geïnvesteerd in het verhaal en de mensen die erbij betrokken zijn voordat we ze kunnen zien lijden.

Ik zou ze allemaal naast elkaar moeten vergelijken om het zeker te weten, maar dit voelt als Roths bloedigste film tot nu toe, die veel zegt. Er zijn enkele onverwachte momenten van lichtzinnigheid, die sommige misschien uitschakelen omdat ze het gevoel hebben dat Roth's Troma-wortels zichtbaar worden, maar voor bepaalde gevoeligheden zullen dit welkome toevoegingen aan de film zijn. Persoonlijk vind ik het helemaal prima dat Roth handelt in de verkrachting en het echte dierengeweld dat wordt afgebeeld in de voorgangers van de film voor grappen over lul en scheet, hoe bizar ze ook mogen lijken. Op de een of andere manier houden ze de film leuk (op het niveau van galgenhumor), wat een hele prestatie is voor dit type film, zoals elke kijker van het bronmateriaal kan beamen.

Dat wil niet zeggen dat dit een komedie is. Het is helemaal een horrorfilm. Misschien merk je dat je een paar keer grijnst als je niet helemaal walgelijk bent. Hoe dan ook, deze film zal indruk op je achterlaten - iets dat steeds zeldzamer wordt in horrorfilms voor theatrale releases.

Als een hondsdolle fan van Roths werk sinds ik hem voor het eerst zag Cabin Fever in 2003 kan ik melden dat ik volledig tevreden ben met zijn eerste speelfilmregisseur sinds 2007 Hostel: Part II (waarop ik moet wijzen, is tot nu toe een van mijn favoriete films van deze eeuw). Wat mij betreft, De groene hel is een welkome instap in het kannibaal-subgenre en het horrorgenre in het algemeen, en ik had niets minder verwacht van Roth.

Ga naar deze film in het theater terwijl je de kans hebt. Ondersteun onwankelbare horror op het grote scherm. Hollywood-executives letten op (vooral met de unieke releasestrategie werkzaam zijn bij De groene hel). Laat ze zien dat je wilt dat je afschuw een voorsprong heeft.