Is er iets beters dan het kijken naar een horrorfilm waar je op hebt gewacht om je tanden in te zetten en vervolgens ontdekt dat een klein stukje gebakken goud even in het midden valt, waardoor je het gevoel krijgt alsof het daar speciaal voor jou is neergezet?

Je bent niet alleen.

Hoewel er veel te veel cameeën zijn om in één lijst te behandelen, zijn hier een paar (in willekeurige volgorde) die me altijd laten lachen.

Hopelijk geven ze je het gevoel...wacht maar...

Simon Pegg en Edgar Wright als Photo Booth Zombies (Land of the Dead, 2005)

Toen ik werd geïnterviewd voor de Shaun of the Dead Op de dvd-extra's merkte Bill Nighy op dat het trio Pegg, Wright en Nick Frost elke zombiefilm die George A. Romero ooit had gemaakt min of meer uit zijn hoofd had geleerd, en voegde eraan toe: "Deze kinderen zijn ziek."

Nog zieker? Toen Frost 'We komen je halen, Barbara' door de telefoon naar Shauns gebeten moeder riep, was ik (tot mijn schrik) de enige in de Mall of America-theater die lachte. Die verwarring bleef bestaan ​​totdat ik hoorde dat Romero zelf de knipoog naar de zijne had gemist De nacht van de levende doden de eerste keer dat hij de grappigste horrorkomedie aan deze kant bekeek Army of Darkness.

En als je in 05 met je ogen knipperde, heb je misschien deze foto met de katalysatoren gemist Shaun of the Dead.

Ken voor als televangelist (Dageraad der doden, 2004)

“Als er geen plaats meer is in de hel, zullen de doden over de aarde lopen.”

Ik heb het al eerder gezegd en ik zeg het nog een keer: nog nooit heeft een gerecyclede lijn zo geforceerd gevoeld of zo overtuigend geleverd. Houd even de pauze in om te bedenken dat Foree, ondanks een andere context, dezelfde woorden sprak die bijna dertig jaar eerder tegen de verlaten muren van de Monroeville Mall waren weerkaatst.

Roger Corman als FBI-directeur Hayden Burke (De stilte van de lammeren, 1991)

Met een waslijst met Jack Nicholson, Ron Howard en Martin Scorsese hielp Corman menig zware industrie voet aan de grond te krijgen in de showbusiness, en hij werd duidelijk nooit vergeten.

Corman noemt hen zijn ‘afgestudeerden’, en ze plaatsen hem af en toe graag in hun films. Joe Dante en Francis Ford Coppola maakten het mogelijk The Howling en De peetvader: deel II, respectievelijk, maar Jonathan Demme had zijn gevoelens voor Corman niet helderder kunnen uiten dan toen hij hem als directeur van de FBI in Silence castte.

Samen met Coppola was het de tweede keer dat Corman in een beschermfilm verscheen die de Academy Award voor Beste Film mee naar huis nam.

Annie Potts als receptionist (Ghostbusters, 2016)

Voor mijn geld de beste cameo van de nieuwe Ghostbusters is niet eens een discussie. Met alle respect voor Bill Murray, Dan Aykroyd, Ernie Hudson en Sigourney Weaver (spoiler alert - De aftiteling? Echt waar?) Dit is allemaal Janine Melnitz.

Potts korte onthulling zorgde niet alleen voor mijn grootste glimlach, maar ook voor de beste knipoog naar het origineel in de hele film. Ik bedoel, de pittige actrice beantwoordde telefoontjes achter een bureau, vroeg degene aan de andere lijn om haar even te bellen, drukte de telefoon tegen haar jasje en bood een verstoorde 'Wat wil je?'

Het is weer een déjà vu.

Janet Leigh (Halloween H20: 20 Years Later, 1998)

Ja, Leigh was de moeder van Jamie Lee Curtis en het doucheslachtoffer in Alfred Hitchcocks iconische douchescène in Bates Motel, maar Leigh en Curtis waren al verschenen in John Carpenter's De mist. So wat onderscheidde deze cameo van gewoon een spotverschijning?

Leigh heette Norma (Hint #1), liet moeiteloos een lijn vallen van een andere Leigh (Sheriff Brackett), haar voertuig klonk zeker een belletje en toen ze naar die rit begon te lopen, werden we blootgesteld aan een paar subtiele tonen van Bernard Herrmann's Psychopaat score.

Magie.

Wes Craven als Fred de Conciërge (Gillen, 1996)

Net als Hitchock vóór hem verscheen Craven in veel van deze films, maar deze specifieke tip van de fedora voor Cravens meest iconische personage was absoluut van onschatbare waarde.

Het mooie was dat ik de eerste keer keek Gillen, het was op VHS, dus er was dat moment van “Whaaat?! Laat me even terugspoelen!” Toen kwam de bevestiging dat het niet gedacht was. Het was heel reëel, heel geweldig en tot op de dag van vandaag verveelt het nooit.

Richard Dreyfuss als Matt Boyd (Piranha 3D, 2010)

Het had een beetje van alles. Dreyfuss vertoont een sterke gelijkenis met ene meneer Hooper, het nummer op de radio (Laat me de weg naar huis zien) was dezelfde die de geschokte Quint en Brody samen met Hooper in de hut van de Orka vastzaten en verdomd als die fles bier die overboord ging niet leek op het post-glimlachkarkas van de bebloede grote witte terwijl het door het water stroomde.

Oh, en Boyd had waarschijnlijk een grotere boot kunnen gebruiken.

Chris Sarandon als Jay Dee (Fright Night, 2011)

Het spijt me, maar ik heb geen andere keus dan het goud aan de originele Jerry Dandridge aan te bieden, simpelweg vanwege het feit dat ik op dat moment tijdens de reboot berustte in het idee dat geen van de oorspronkelijke castleden een film zou maken. verschijning.

Dan, boem.

Ik herinner me ook dat ik grinnikte met een heel hoorbaar “Ja!” in het theater, maar het resulteerde alleen maar in vreemde blikken van de mensen om me heen. Het was weer een vlieg voorbij. Eén waarvoor ik echter minder vergevingsgezind was (en nog steeds ben) dan het Shaun-incident. Het origineel van Tom Holland stamt uit 1985 en niet eind jaren zestig zoals bij Romero's Night. dus geef me een pauze – hoe kon een heel theater van mensen bijeenkomen om te zien Fright Night niet gezien Angstnacht?!

Hoe dan ook, om af te ronden kunt u nog een paar kostbare momenten genieten van Sarandon.

https://www.youtube.com/watch?v=uCDRFMr77d8

Wat zijn je favoriete horrorcameeën? Vertel ons er alles over in de opmerkingen hieronder.