Edward en Melissa Lyons zijn op dit moment erg moe. Ze hebben het grootste deel van 2017 door het filmfestivalcircuit gereisd om hun film te promoten. Alfred J. Hemlock.  Het leven onderweg is niet altijd gemakkelijk, maar de filmmakers zullen je vertellen dat de voordelen ruimschoots opwegen tegen de prijs.

Ik sprak onlangs met Ed en Melissa over het leven in het filmfestivalcircuit, de geleerde lessen en de toekomst van Alfred J. Hemlock.

‘Een film maken is eigenlijk maar een kwart van het werk,’ legde Edward uit toen het gesprek begon. “Er zijn veel uitdagingen en het overwinnen van obstakels om de film gemaakt te krijgen, maar het echte werk is om de film op de markt te brengen. Er worden tegenwoordig veel films gemaakt vanwege de democratisering van de technologie. Iedereen maakt een film. Je moet dus iets speciaals doen om de ruis te doorbreken en dat is waar het festivalcircuit om de hoek komt kijken.”

De eerste stap is uiteraard acceptatie op de festivals. De Lyons hebben hard gewerkt en met vallen en opstaan ​​geleerd hoe ze hun werk het meest succesvol aan festivallopers kunnen voorleggen en ervoor kunnen zorgen dat ze elke keer hun beste beentje voorzetten.

'Toen we ons aan de festivals overgaven, was de klus nog niet geklaard,' merkte Ed op. “Het hebben van contacten op het festival is belangrijk, maar je moet wel een goede reden hebben om contact met ze op te nemen. Als we op een ander festival een prijs hebben gewonnen of als we van iemand een hele goede recensie hebben gekregen, sturen we die informatie door naar onze festivalcontactpersoon. Ze hebben zoveel films die worden ingezonden, en als het op jouw film aankomt en iemand anders hen laat weten wat mensen over jouw film zeggen, kan dat hen echt helpen bij het nemen van de beslissing.

“We hebben ook heel hard aan de sociale media gewerkt”, voegde Melissa eraan toe. “We probeerden de bekendheid over de film hoog te houden door artikelen en recensies te delen en filmfestivals en publicaties te taggen op Twitter en Instagram. Het kostte veel tijd, maar het was het echt waard. Ik denk dat het onze zichtbaarheid enorm heeft vergroot.'

Maar nogmaals: geaccepteerd worden op het festival was niet de laatste stap. Vooral voor een onafhankelijke filmmaker is het vaak belangrijk om die festivals persoonlijk bij te wonen. Het is een kostbare onderneming en er moeten maar al te vaak moeilijke beslissingen worden genomen. Beslissingen die, althans voor Ed en Melissa, vaak neerkwamen op de kansen en voorzieningen die de festivals filmmakers boden.

"Als een festival erg enthousiast leek over de film en het leek alsof ze ons daar echt wilden hebben, dan was de kans groter dat we er aanwezig zouden zijn", zei Melissa. “Als er heel weinig communicatie was of als ze gewoon niet geïnteresseerd leken, was de kans groter dat we niet gingen.”

“Ja, op sommige dagen kwam het echt neer op het festival met de warmste handdruk”, vervolgde Ed. “Als we de keuze zouden moeten maken tussen twee festivals, zouden we naar het grotere plaatje kijken. Op welke locaties worden je film vertoond? Hebben ze een filmmakerslounge? Hebben ze panelen? De Vrouwen in Horror Film Festival, bijvoorbeeld, had echt geweldige panels en we waren enthousiast om ze te zien en er deel van uit te maken.

Alfred J. Hemlock speelt Renaye Loryman (links) met schrijver/regisseur Edward Lyons (midden) en schrijver/producent Melissa Lyons (rechts) op het Women in Horror Film Festival.

Maar de uiteindelijke beslissing berustte bijna altijd op de manier waarop de onafhankelijke filmgemeenschap werd ontvangen.

‘Ik denk dat het soort filmfestivals waar je naar streeft, de festivals zijn waar je het beste gemeenschapsgevoel krijgt,’ zei Edward. “De omgeving heeft er recht op om die verbindingen te maken. Het is om het werk van anderen te zien en vrienden te maken. Je kunt oorlogsverhalen vergelijken en praten over de uitdagingen waarmee je te maken hebt gehad, en zien dat we hier echt allemaal samen in zitten. Dit jaar is er veel werk geweest, maar het geeft ook veel voldoening. Het is alsof je op een zomerkamp bent, terwijl het kamp betekent dat je vier maanden in bioscopen over de hele wereld films moet kijken en geïnspireerd moet worden door andere filmmakers.”

Met hun film van festival naar festival reizen betekent natuurlijk ook dat ze gezien hebben Alfred J. Hemlock vele keren en ik vroeg me af of ze in de loop van een jaar aan bezichtigingen dingen hadden opgemerkt waarvan ze wilden dat ze het anders hadden gedaan, of was de film bestand tegen meerdere bezichtigingen? Melissa wees er snel op dat ze niet zozeer naar de film kijkt, maar naar het publiek tijdens een vertoning, waarbij ze hun reacties peilt en hoe verschillende doelgroepen naar verschillende scènes kijken.

“Elk festivalpubliek is net iets anders”, zegt ze. “Bij Women in Horror hadden we bijvoorbeeld de Soska-zussen op de achtergrond aan het roepen en schreeuwen, wat geweldig was! Op andere festivals had je dan een publiek dat serieuzer was en gewoon heel aandachtig toekeek. Het is best een avontuur om te zien hoe het op verschillende locaties zal worden ontvangen. Het is ook interessant om te zien met welke films je geprogrammeerd bent. Waar passen wij in de ogen van de festivaldirecteuren?”

Het festivalcircuit was daar erg aardig voor Alfred J. Hemlock. De horrorfilm heeft dit jaar ongeveer 40 prijzen gewonnen, waaronder talloze prijzen voor Beste Korte Film en diverse acteerprijzen voor de getalenteerde cast. Al die goede publiciteit en de manier waarop die is ontvangen, hebben de weg vrijgemaakt voor een lange speelfilm gebaseerd op de korte film, en Edward en Melissa konden niet enthousiaster zijn over het vooruitzicht.

Toch is hun tijd op het circuit nog niet helemaal voorbij en kondigen ze voortdurend nieuwe optredens aan. Je kunt op de hoogte blijven van de nieuwste avonturen in het leven van een indiefilm door een bezoek te brengen aan de officieel Alfred J. Hemlock Facebook pagina, volg ze op Twitter @AlfredJHemlock, en op Instagram @alfredjhemlock.

https://www.youtube.com/watch?v=DcCQr5PqCZ4