*** OPMERKING VAN DE REDACTIE: Het productieteam van The Miranda Murders, waaronder GR Claveria en Matthew Rosval, hebben publiekelijk aangekondigd dat 100% van de winst van de film naar goede doelen gaat, zoals RAINN, March of Dimes, Three Square en The Heifer Foundation sinds de eerste release voorafgaand aan hun vertoning op HorrorHound Film Festival en voorafgaand aan het schrijven van dit artikel, buiten medeweten van de auteur. Ze hebben ook publiekelijk aangekondigd dat ze alle toekomstige inkomsten die ze verdienen aan een goed doel zullen schenken. Dit was een beslissing van het productieteam voordat dit artikel werd geschreven en voor de vertoning van The Miranda Murders op HorrorHound Film Festival. 

In het weekend kreeg ik een video toegestuurd van een filmmakerspanel dat plaatsvond tijdens HorrorHound Weekend en dat bedoeld was om te gaan over het maken en verspreiden van films in de indiefilmgemeenschap, en eerlijk gezegd, zo leek het te beginnen. In de loop van het volgende uur zag ik hoe producer / schrijver GR Claveria langzaam de toon en richting van het paneel veranderde in een schijnwerper op zijn eigen film The Miranda Murders: Lost Tapes of Leonard Lake en Charles Ng.

Voor degenen die het niet wisten, waren Lake en Ng begin jaren tachtig verantwoordelijk voor de ontvoering, marteling, verkrachting en moord op ten minste twintig vrouwen in een poging om het perfecte object voor vrouwelijke slaven te creëren.

Claveria besloot samen met co-schrijver en regisseur Matthew Rosvally om enkele van de video-opnames van het beruchte paar van hun misdaden opnieuw te maken, terwijl ze de hiaten opvulden met hun eigen kijk op wat er tussen 1983 en 1985 in de bossen van Californië zou kunnen zijn gebeurd. voordat de moordenaars werden gearresteerd op beschuldiging van winkeldiefstal en uiteindelijk werden ontmaskerd.

Dit is op zichzelf geen nieuw concept in het genre. We hebben zeker genoeg films gezien over seriemoordenaars, zowel echte als denkbeeldige, die gruwelijke daden tegen vrouwen hebben gepleegd. De stilte van de lammeren, Copycat, en ik denk meteen aan een hele reeks films over de misdaden van Jack the Ripper.

Toch was er iets dat gewoon niet goed voelde bij het kijken en luisteren naar deze twee mannen die over hun film praatten. Het leek allemaal een grap voor hen, en zelfs nog verontrustender, er zijn momenten waarop vooral Claveria het onderwerp leuk lijkt te vinden.

Er is een bijna weemoedige, vrolijke toon in zijn stem als hij zegt dat hij op film "een meisje mag verkrachten". Later, na het winnen van een prijs voor de film (een feit dat me na het zien ervan nog steeds verbaast), is die kwaadwillig vrolijke toon terug wanneer hij zegt dat hun film 'gaat over seksuele ontvoering en instructies over hoe vrouwen te verkrachten', gevolgd door een grijnzende "Oeps!" toen zijn publiek eindelijk begon te juichen op een manier die zei dat ze niet helemaal zeker wisten wat hun reacties zouden moeten zijn.

Je kunt hieronder een video van hun opmerkingen zien, gevolgd door het panel in zijn geheel om verder te bewijzen dat de bewerkte opmerkingen niet zo zijn gemaakt dat de toon van wat Claveria en Rosvally deden en zeiden tijdens het panel veranderde.

Met dit alles in gedachten, besloot ik dat ik tijd moest reserveren om de film te bekijken, die te huur is op Amazon, om te zien wat deze twee mannen precies hadden gemaakt. Wat ik ontdekte, maakte hun opmerkingen nog sinister en hun luchthartigheid over het onderwerp allesbehalve grappig.

De Miranda-banden is in veel opzichten precies zoals ze het beschreven hebben. De film concentreert zich op de heldendaden van Lake en Ng terwijl ze proberen, falen en opnieuw proberen om hun perfect onderdanige ideaal van een vrouw te creëren. Iemand die meegaand, ondergeschikt en volledig gebroken is, zodat ze niet langer tegen haar behandeling kan protesteren en bang is voor de strenge straffen die ze mag verwachten voor zich misdragen.

Hun reis is doorspekt met slecht acteerwerk, meerdere impliciete verkrachtings- en martelscènes (waarvan sommige op camera plaatsvinden, andere met audio om aanwijzingen te geven over wat er achter gesloten deuren gebeurt), een scène waarin Ng een van de vrouwen neerzet. kinderen in een pot en bereidt zich voor om hem in de oven te steken terwijl ze aankondigen 'het eten zal binnenkort klaar zijn', en meer slecht acteerwerk, totdat ik me afvroeg hoe de film zelfs in aanmerking kwam voor programmering op een festival, laat staan ​​genomineerd en bekroond op dat festival .

Dat feit verbaast me nog steeds.

In de andere films die ik eerder noemde, zijn er duidelijke stappen genomen om verheerlijking van de gepleegde misdaden te voorkomen. Buffalo Bill binnen De stilte van de lammeren mag dan overdreven zijn en zijn methoden wreed, maar er is nooit een gevoel dat hij niet de slechterik is. Hij is een vreselijk persoon die vreselijke misdaden tegen vrouwen begaat en als zodanig moet hij worden gestopt.

In De Miranda-moorden, er is gewoon geen contrapunt voor de acties van het paar. Lake heeft vertrouwen in zijn acties en zijn trainingsplan, en Ng, de onderdanige helft van het seriemoordenaarspaar, is maar al te bereid om de bevelen van de eerste op te volgen om de vruchten te plukken van een betere toegang tot de vrouwen die ze hebben gevangengenomen.

Bij gebrek aan een tegengestelde mening, worden de acties van Lake en Ng, buiten de protesten van hun slachtoffers, het enige brandpunt en dus de enige lens waarmee we hun activiteiten kunnen bekijken. Het maakt de film zeker een onwankelbare kijk op geweld tegen vrouwen, en toch is er geen commentaar op het onderwerp binnen de constructie van de film.

In de tijd van de # MeToo- en #TimesUp-bewegingen, wanneer serieuze gesprekken over geweld tegen vrouwen op een hoog niveau zijn en er daadwerkelijk sociale verandering plaatsvindt over het onderwerp, hebben deze twee mannen schijnbaar door hun opmerkingen gekozen, hun acties, en hun film, om in plaats daarvan een lichtend voorbeeld te zijn van alles wat deze bewegingen proberen te beëindigen.

Wanneer we verder bedenken dat veel van de slachtoffers van deze misdaden mogelijk nog levende familieleden hebben die kunnen worden onderworpen aan vragen over de film en de weergave van de moordenaars en moorden, komt de enorme omvang van hun toondoof-houding naar voren en in het middelpunt.

Het maakt niet uit dat ze een panel kaapten om een ​​uur te besteden aan het promoten van hun eigen film en herhaaldelijk spraken over de twee vrouwen in het panel die er steeds ongemakkelijker uitzagen naarmate het uur verstreek. Het maakt niet uit dat ze zeggen dat ze niet van plan waren een film te maken die het onderwerp verheerlijkt of materiaal wordt voor seksueel afwijkende mensen om 's avonds laat, wanneer niemand kijkt, hun verlangens te bevredigen.

Het feit is dat wat ze hebben gemaakt een martelporno, verkrachtingsfantasie, nep-snuiffilm is die in 2018 niet past. Het verdere feit dat ze zich onbewust lijken van wat ze hebben gemaakt, is een bewijs van hoe gevaarlijk en verraderlijk subversieve onbewuste vrouwenhaat nog steeds is in onze huidige omgeving en dat het net zo springlevend is in de indiefilmindustrie als in de glanzende studio's van Hollywood.

Als er op dit punt meer bewijs nodig is van hoe ze denken over degenen die tegen hun film hebben gesproken en hoe belachelijk ze vinden dat die beweringen zijn, bekijk dan de video met vakantiegroeten hieronder die hun productiebedrijf aan het einde plaatste van 2017.

Als Rosvally en Claveria en degenen die hun houding hebben gesteund, niet willen deelnemen aan het gesprek of om welke reden dan ook niet in staat zijn, laat hun film en hun opmerkingen dan het onderwerp zijn van die gesprekken, en een les voor mannen over wat ze niet moeten doen .

Het is tenslotte veel productiever om de belichaming te nemen van wat ons beledigt, stoort of verkleint en het te gebruiken als een sport om naar onze doelen te klimmen, dan om die dingen een moeras te laten worden waaruit we niet kunnen hopen te ontsnappen.