Een paar keer per maand neem ik graag een 'filmnerd'-risico en koop ik een indiefilm-dvd-release zonder deze echt te bekijken voordat ik hem koop. Een paar weken geleden waagde ik de sprong opnieuw en kocht 'Proxy', een Zack Parker-film uitgebracht door IFC Midnight, Along the Tracks en FSC Productions.

'Proxy' bevat een verhaal over een hoogzwangere Esther Woodhouse (Alexia Rasmussen), die tijdens het naar huis lopen van haar laatste doktersafspraak in een steegje brutaal wordt aangevallen en misvormd door een aanvaller met een kap. Esther wordt door een maatschappelijk werker in het ziekenhuis overgehaald om naar een steungroep voor rouwende ouders te gaan.

Bij de steungroep ontmoet ze Melanie Michaels (Alexa Havins), die beweert dat haar zoon en echtgenoot (Joe Swanberg) zijn vermoord door een dronken chauffeur. Esther en Melanie vormen een hechte band, maar al snel wordt duidelijk dat beiden veel donkerdere geheimen herbergen dan ze aanvankelijk lieten zien.

Wanneer Esther een duister geheim over Melanie ontdekt, wordt er weer een schokkende daad van geweld gepleegd en ontdekken ze dat herstel onmogelijk of niet nodig is.

'Proxy' is misschien het best bekend om zijn eerste openingssequentie. Critici op het Toronto International Film Festival merkten op dat ze zich ongemakkelijk voelden bij de aanvalsscène, en ze waren niet de enigen. De openingsscène bevat de dood van Esthers ongeboren kind, en als je voorbij die scène kunt komen, zul je aangenaam verrast zijn door dit IFC-stuk.

'Proxy' doet zoveel dingen goed. Het eerste dat een kijker opvalt, is de ogenschijnlijk ongemakkelijke stilte die in de meeste scènes voorkomen. De meeste scènes, vooral actiescènes, hebben weinig tot geen dialoog. In plaats daarvan worden ze geaccentueerd door griezelige, bijna kathedraalmuziek, die klinkt als een worp naar de Alfred Hitchcock-partituren van Bernard Hermann. De muziek doet wonderen voor het gespannen en krankzinnige gevoel van de film.

De simpele dialoog en complexe soundtrack is niet het enige dat 'Proxy' goed doet. Alexia Rasmussen creëert een perfecte Esther. Esther is muisachtig, stil, eenvoudig en heeft weinig waarneembare aanwezigheid. Tijdens de hele film kun je zien dat Esther niet helemaal "alles" is. Je voelt je ongemakkelijk in haar aanwezigheid, alsof je kunt zien dat ze misschien onstabiel is. Melanie Michaels, gespeeld door Alexa Havins, is het tegenovergestelde van Esther. Ze is extravert, openhartig, op de een of andere manier zorgeloos en heeft een grote aanwezigheid. Maar net als Esther hebben haar verhalen en persoonlijke levensverhalen ook een ongemakkelijke ondertoon. 'Proxy' heeft een geweldige karakterontwikkeling, waarbij elke acteur zijn rol tot in de perfectie speelt. De onderbewuste emoties die de kijker voelt, zijn een direct gevolg van de acteurs.

De film is bloederig, zenuwslopend en lijkt geen moreel geweten te hebben, net als de personages. De scènes lijken aan te slepen, met de bedoeling een onstabiele mentale toestand op te bouwen. De film doet geweldig werk door aan je verwachtingen te werken en ze te bevredigen met een gekke draai. Ik merkte dat ik dacht dat 'Proxy' een terugkeer was naar de films van Hitchcock, Kubrick en zelfs Lars von Trier.

De eerste helft van de film voelt inderdaad als een kijkje in het leven van gekke vrouwen. Na de eerste plotwending neemt de film echter een ander tempo aan. Ik ontdekte dat de tweede helft van de film leek te slepen en bijna verveelde in vergelijking met de eerste helft. Hoewel je een duidelijker beeld krijgt van de levens van de hoofdpersonages, is er in de tweede helft van de film minder te vertellen. Er is nog steeds een niveau van onbehagen en zelfs spanning, maar op een veel lager niveau.

Tegen het einde van de film komt de plot uit in een laatste schok. Bij het grootste deel van de film kun je niet zeggen wat echt is en wat niet, zelfs niet tot de laatste scène. Ik zou 'Proxy' ten zeerste aanbevelen aan de horrorfans die van intelligente thrillers houden. Als je van een psychologische draai houdt aan je entertainment, dan is 'Proxy' iets voor jou.

Ik laat je, de lezer, achter met de zin die me de rest van de nacht achtervolgde na het bekijken van 'Proxy' ... "We zouden altijd nog een andere kunnen hebben."

[youtube id = "- chvqkdo5wU" align = "center" mode = "normal" autoplay = "nee"]