Ik wist niet helemaal zeker wat me te wachten stond toen ik ging zitten om te kijken Birdboy: De vergeten kinderen, de Spaanse animatiefilm van Alberto Vazquez en Pedro Rivero. Ik had de trailer gezien en was geïntrigeerd, maar hij gaf heel weinig weg over het verhaal, en ik had er met opzet niet van tevoren onderzoek naar gedaan om spoilers te voorkomen.

Vanaf bijna het eerste moment werd ik echter volledig meegesleept door het verhaal, de kleuren en vooral de personages van deze spanningsvolle film. Het leek een messcherpe rand te lopen tussen realiteit en fantasie die me van begin tot eind op het puntje van mijn stoel hield.

Birdboy: De vergeten kinderen vindt plaats op een afgelegen eiland dat werd verwoest door een kernsmelting in hun energiecentrale. Dinki, een pubermuis, en haar twee vrienden hebben besloten om te proberen te ontsnappen aan de verschrikkelijke plek die nu wordt overspoeld door drugs en geweld. Ondertussen wordt Birdboy, een junkie die zelf eigenlijk nog maar een kind is, opgejaagd door de politie.

Ja, dit verhaal is fantasie, maar zoals Vazquez, die oorspronkelijk de graphic novel heeft gemaakt, dat Vogeljongen is gebaseerd op, vertelde me, het is geboren uit een situatie die maar al te reëel was.

"Ik kom uit Galicië, een gebied in het noordwesten van Spanje, dat in de jaren 80 de toegangspoort was van heroïne en cocaïne naar Spanje en een deel van Europa", vertelde Vazquez me via e-mail. “Galicië is een gebied met een hoge werkloosheid en een industrie gebaseerd op visserij en de zee. Tegelijkertijd tekende ik deze strip toen ik heel jong was en ik was geïnteresseerd om te praten over het enige dat ik in mijn leven wist: adolescentie.

De animatiefilm staat vol met verwijzingen en metaforen voor Vazquez' thema van de adolescentie, inclusief het gebruik van de dierenpersonages die hem volgens Rivero al sinds zijn eigen tienerjaren interesseren.

"Ik zag The Secret of NIMH toen ik 16 jaar oud was," legde hij uit, "en het had een grote invloed [op mij] om een ​​microkosmos van dieren te creëren (iets dat ik in mijn twee speelfilms uitvoerde)."

Vogeljongen is een prachtig gestructureerde film, net als The Secret of NIMH, met een levendig kleurenpalet, waarvan vele betrekking hebben op specifieke personages en hun emoties. Dinki, het enige schijnbare sprankje hoop in de film, is bijvoorbeeld geschilderd in lichte kleuren en pastelkleuren, terwijl Birdboy, die gewoon zwart-wit is, vaak wordt overschaduwd en omringd door diepere tinten.

“Als art director was ik erg bezorgd over het kleurgebruik. De kleur heeft een expressieve, symbolische behandeling die ver verwijderd is van naturalisme”, zegt Vazquez. “We proberen een verhalende kleur te gebruiken. We nemen het op alsof het een geïllustreerd boek is, waarbij we proberen texturen en afwerkingen op te nemen die typerend zijn voor boekontwerp en niet kijken naar wat er in andere producties wordt gedaan of naar de mode van het moment. Om dit te doen, volgen we een logica: het hele verhaal speelt zich af op dezelfde dag, van zonsopgang tot nacht en elke scène moest een tijdsverandering weerspiegelen, waarbij we probeerden de chromatische reeksen niet te herhalen. We gebruiken kleuren in hetzelfde bereik met enkele kleine elementen van complementaire kleur.”

Birdboy, zoals ik al zei, is zwart en wit. Hij is ook het enige echt stille personage in de hele film. Hoewel velen misschien verstrikt raken in zijn drugsgebruik en het geweld om hem heen, is het een andere functie op het eiland die hij vervult die mij het meest opviel. Hij kan een plaats betreden waar de zielen van de doden samenkomen, verzameld rond een maar al te echte levensboom. Terwijl de eikels uit deze enorme boom vallen die door de doden wordt gekoesterd, verzamelt Birdboy ze en neemt ze mee terug naar de levende wereld om te planten, waardoor het eiland langzaam weer tot leven komt.

De lokale politie houdt nooit op Birdboy op te sporen. Ze geloven dat hij een slechte persoonlijkheid is en proberen te stoppen met wat hij het eiland aandoet, waarbij ze nooit opmerken dat hoewel hij gebrekkig is, sommige van zijn bedoelingen misschien gewoon goed zijn. Rivero geeft toe dat Birdboy en zijn bedoelingen voor interpretatie vatbaar zijn, maar hij bood zijn eigen bedoelingen aan.

” Naar mijn mening heeft Birdboy een drempel overschreden om de pijn van het verlies van zijn jeugd te verdragen; hij heeft zijn ego volledig leeggemaakt. Terwijl de andere personages blijven vechten om te overleven, heeft Birdboy alles verbroken: zijn eerdere relatie met Dinki, zijn integratie in de nieuwe wereld na de explosie, 'schreef Rivero. “Tegelijkertijd is hij de erfgenaam - doorheen de geschiedenis van zijn vader - van een alternatieve cultuur tegen de blinde vooruitgang die de natuurlijke omgeving veracht en waarvoor hij vervolgd wordt. Misschien alleen als we ons losmaken van onze individualiteit en onze verbinding met de natuur zoeken, kunnen we dit begrijpen en daarmee een relatie ermee aangaan die ons in staat stelt de conventionele barrières tussen leven en dood te overstijgen. Birdboy is een mystieke wereld binnengegaan waarin alle wezens een stem hebben die niet wordt uitgedoofd door de dood en dat is de erfenis die hij aan Dinki kan nalaten.”

Inderdaad, door een reeks gebeurtenissen waar ik niet op in zal gaan om spoilers te vermijden, merkt Dinki dat ze tegen het einde van de film de rol van Birdboy als genezer op zich neemt, en hoewel de verschrikkingen van het eiland - ratten die hun dagen doorbrengen met het verzamelen van koper en andere kostbaarheden om te verkopen voor voedsel, een corrupte politiemacht, sekte-achtige religieuze ijver, enz. - nog steeds bestaan, is er een zekere hoeveelheid hoop die ze aan deze taak toevoegt.

Birdboy: De vergeten kinderen is nu te zien in geselecteerde bioscopen. Voor meer informatie over de film kun je hun bezoeken officiële website. Check hieronder de trailer!