Capcom en ontwikkelaar Ninja Theory hebben zojuist uitgebracht Devil May Cry: Definitieve editie, een bijgewerkte versie van het opnieuw opstarten (dat klinkt raar om hardop te zeggen), maar is het goed? Nou, voor degenen onder u die al hebben gespeeld DmC, daar weet je het antwoord al op. Maar eerst iets over het verhaal.

Wat kan er anders over het verhaal worden gezegd dan dat je dit al duizend keer eerder hebt gezien en je zult het nog duizend keer zien. We hebben je typische angstige, Hot-Topic goth jongvolwassene Dante die is wat volwassenen zien als een 'coole jeugd'. Hij heeft een leren jack aan en stopt zijn leren broek in zijn losgeknoopte laarzen, dus je weet dat het hem niets kan schelen! Hij drinkt en feesten en wordt geïntroduceerd in het spel door fellatio achterin een limousine te krijgen door twee meisjes, dus je weet dat hij een damesman is. Oh en hij is ook bijna onsterfelijk en doodt demonen, dus hij is een beetje zoals de badass met een hart van goud. Het duurt niet lang voordat een oude demon in de vorm van een rijke zakenmagnaat die vastbesloten is de mensheid te vernietigen, het bestaan ​​van Dante ontdekt en hem beveelt te worden geëlimineerd. Er is echter een geheime order genaamd "The Order" (oké, serieus? Ze konden niets bedenken om het te noemen?) gerund door zijn tweelingbroer Vergil en laat Dante zien wie hij werkelijk is. Hij krijgt hulp van Kat, zijn potentiële liefdesbelang, een bleke meid die helemaal zwart draagt ​​​​en spuitverfsymbolen voor Dante om Limbo (waar de veldslagen plaatsvinden) binnen te gaan en te verlaten. Dit keert Dante's 'het kan me niet schelen'-houding om en ze gaan op pad om de wereld te redden. Dus in wezen is het verhaal vrij onorigineel met elk cliché uit het genre dat er voor de goede orde in wordt gegooid. Persoonlijk vind ik het moeilijk om te spelen als een dikhoofdige kerel wiens enige zorgen bier en poesje zijn, maar gelukkig is de wending die zijn persoonlijkheid zal nemen een welkome. Vergilius zelf maakt ook een duidelijk getelegrafeerde wijziging door, maar dat zal ik niet bederven. Je zult het kunnen raden binnen enkele ogenblikken nadat je hem hebt ontmoet. Over het algemeen is het een verhaal waar je niet echt om geeft, maar waar meer mee wordt gedaan. Het is niet dat ik niet om de personages geef, ik kan me er gewoon niet mee identificeren. Natuurlijk, Dante gedraagt ​​zich als een verwende, luidruchtige snotaap, maar na de eerste twee niveaus begint zijn hart te tonen en begin je voor hem te wroeten.

Dat gezegd hebbende, het is een verdomd geweldig spel! Terugkerende spelers zullen blij zijn dat er veel is aangepast of aan het spel is toegevoegd om het weer fris te laten aanvoelen. De game is iets moeilijker en vijanden kunnen anders reageren dan spelers zich herinneren en als de game eenmaal is uitgespeeld, kunnen er nog meer aanpassingen worden gemaakt en kan de moeilijkheidsgraad van de game worden opgevoerd tot krankzinnige niveaus om de game zo uitdagend te maken als je wilt. Er zijn zelfs bonusmissies, zoals het zijverhaal van Vergil. Andere inbegrepen zijn ontgrendelbare skins voor zowel Dante als zijn wapens om het interessant te houden. De hoofdverhaalmodus zelf zou je niet meer dan 10 uur moeten kosten, zelfs met wat zijsporen voor verborgen goodies, maar als je het spel eenmaal hebt uitgespeeld, zul je hoogstwaarschijnlijk in de verleiding komen om de levels opnieuw te spelen om elke verborgen deur of vondst te ontgrendelen elke verloren ziel. Dus geen zorgen, er is genoeg replay te vinden. Als je zou kijken DmC het lijkt gewoon een knoppenstamper, wat het waarschijnlijk ook is, maar Dante heeft genoeg bewegingen om te ontgrendelen, die allemaal wonderbaarlijk te besturen zijn. Dat vind ik een van de leukste dingen DmC zijn de controles. Ze voelen soepel en vloeiend aan en reageren ongelooflijk goed, wat essentieel is als je demonen doodt en platformt.

Naarmate je de wapens en vaardigheden van Dante verbetert, zal het spel je meer uitdagingen bieden die je moet overwinnen, die je leert naarmate je verder komt. Vijanden worden ook uitdagender met andere technieken en bepantsering of hebben zeer specifieke kwetsbare delen die moeten worden geraakt. Maar maak je geen zorgen, aangezien deze uitdagingen steeds moeilijker worden, leert het spel je hoe je elk van deze trucs moet gebruiken en geleidelijk hoe je ze kunt combineren en gebruiken. Het is heel slim van het spel om te doen, aangezien sommige spellen je de laatste tijd lijken te gooien en je vertellen: "zinken of zwemmen". Dit is een ouderwetse manier van spelen die ik heel erg heb gemist.

Capcom kan er ook op bogen dat de game met 60 fps wordt gespeeld, dus het is razendsnel en je zult er niets van missen, en de graphics worden aangescherpt. Het is een erg leuke presentatie om naar te kijken en de geluidseffecten geven wat vreugde terwijl je je een weg baant door demonen. Fans van nu metal en club/techno-remixen zullen een kick krijgen van de soundtrack, aangezien deze vrijwel non-stop speelt. Maar wat mensen zoals ik betreft, vond ik troost in de wetenschap dat je de muziek kunt uitschakelen.

Ninja Theory is goed omgegaan met het ontwikkelen van een geweldig spel. Devil May Cry: Definitieve editie heeft een prijskaartje van $ 39.99 en hoe graag ik ook van het spel genoot, ik denk dat dat een beetje veel is. Ik zou zeggen dat als het tien dollar minder zou zijn, het een definitieve aankoop zou zijn, maar zoals het nu is, zou ik wachten op een uitverkoop of een kleine prijsdaling. Uiteindelijk is het spel een absolute knaller met genoeg te doen en genoeg om voor terug te komen, bonussen en uitdagingen, dat er fantastisch uitziet en fantastisch speelt, maar het flinterdunne, clichématige verhaal maakt het vaak een beetje oninteressant.

[youtube-id=”t8Fv9dh8Jfk”]