Godslastering is een sterk woord, maar voor sommigen kan het van toepassing zijn op wat ik ga zeggen.

Frequente iHorror-bezoekers zijn zich bewust van mijn liefde voor Vrijdag de 13^th, Kane Hodder in het bijzonder, maar hoe meer ik eraan denk (en hoe meer ik naar de 2009 opnieuw opstarten), hoe meer ik geloof dat de beste vertolking van Jason Voorhees van Derek is meer.

Kijk, ik snap het, hoe kan een man meekomen in de twaalfde versie van een film en de beste zijn? Nou, dat is niet zo moeilijk te beantwoorden.

Horrorfans zijn onlosmakelijk verbonden met het verleden; het is gewoon zoals het is. Gezamenlijk hangen we vast aan de 'gloriedagen' van slasher-films uit de jaren tachtig, en velen van ons vallen ten prooi aan het idee dat het beste dat het genre te bieden heeft zich in de achterhoede bevindt, met weinig solide inzendingen tegenwoordig.

Dat is niet noodzakelijkerwijs waar, toch? In de afgelopen twee jaar alleen hebben we gehad De heks, Adem niet, Split en Eruitmet Alien: Covenant en IT onderweg.

Dus laten we die fascinatie voor het verleden laten vallen en de dingen afwegen voor wat ze zijn.

We hebben het niet over het vervangen van Stephan Smith Collins Doug Bradley of Jackie Earle Haley die hier in de schoenen van Robert Englund stapt, want Hodders vier optredens terzijde, een groot aantal mannen hebben de Camp Crystal Lake-plunderaar gespeeld.

Sommige torende boven de concurrentie uit. Richard Brooker bood onze eerste glimp van Jason als verfijnde moordenaar. Nog steeds menselijk, nog steeds een beetje stuntelig voor de executie, maar wat Jason zou worden begon vorm te krijgen met Brooker's offer van Deel III. Toen stelde Ted White de standaard vast waarmee alle Jason's voortaan zouden worden beoordeeld Het laatste hoofdstuk, en Kane nam zombie Jason mee naar een ander niveau Het nieuwe bloed door Jason X.

Allemaal fantastische afbeeldingen, maar geen enkele kan tippen aan Mears.

Waarom? Authenticiteit.

Voordat iemand op die opmerking afgaat, laten we het opsplitsen. Veel van de Jasons waar we in de loop der jaren op zijn getrakteerd, hadden een element van mafheid, en de legendes hierboven zijn niet immuun voor die kritiek. Wat Mears van het veld scheidde, was de realistische manier waarop hij het personage benaderde.

Voor het eerst hadden we een volkomen geloofwaardige Jason, iemand wiens elke actie was berekend en ondernomen om redenen die logisch waren.

Mears' Voorhees dwaalde niet zomaar over het terrein van het kamp en slachtte iedereen af ​​waarmee hij in contact kwam; het was allemaal vastgelegd in de proloog van de film. Richie (Ben Feldman) merkte op: “Ik snap het wel. Je doet wat je moet doen om te overleven.” Later, toen Clay (Jared Padalecki) langsging bij het huis van een oude vrouw om te vragen of ze zijn vermiste zus had gezien, merkte ze op dat mensen niet wisten waar ze in die buurt moesten lopen. De mensen wilden gewoon met rust gelaten worden, “en hij ook.”

Die verklaringen bevatten alles wat u moest weten over de nieuwste versie van Voorhees. Deze Jason ging niet over stalken en doden, hij ging over overleven en het beschermen van zijn huis. Dat was zeker de bedoeling van Damian Shannon en Mark Swift in de manier waarop ze het personage schreven, maar Mears bracht dat uitgangspunt naar een heel ander niveau.

Mears zelf heeft verklaard dat hij misschien meer onderzoek heeft gedaan dan nodig was om de rol van Jason te vervullen, maar dat huiswerk loonde.

De inwoner van Bakersfield, Californië, verdiepte zich in kinderpsychologie en de gevolgen van het verlies van een ouder op jonge leeftijd, evenals isolatie- en overlevingstechnieken. We zagen Jason niet alleen als mens worden afgebeeld, maar voor het eerst als mens wezen.

We zagen hoe belastend het verlies van zijn moeder was, hoe verloren, alleen en verward Jason zich voelde. En net als iedereen wilde hij actie ondernemen, om iedereen te laten weten dat er niet met hem te spotten viel, en hij werd boos toen hij zijn kwelgeesten niet kon vinden terwijl ze zich verstopten onder kano's.

Dit waren geen kampbegeleiders die gestraft moesten worden voor drinken, high worden of hoererij als konijnen, maar eerder indringers die, in de ogen van Jason, een bedreiging vormden voor zijn bestaan. Het waren ongewenste gasten die zich in zijn achtertuin waagden en zijn huis binnenwandelden, zijn spullen doorzoekend alsof het een hotel was. Hij handelde dienovereenkomstig - pak ze voordat ze jou pakken.

Jason van Mear zette ze snel en gewelddadig neer. Zorg ervoor dat ze niet weer opstaan. Hij had struikelkabels rond het kamp opgezet om hem te waarschuwen voor naderend onheil, en zijn moorden waren eerder efficiënt dan uitgebreid. Het ging om overleven, niet genieten van de moord. Hij liet slachtoffers alleen lijden als het een doel diende, om de anderen te lokken om te verschijnen om hun vrienden te helpen. Niet als een opzet voor goede tijden, maar omdat hij niet wist hoeveel van hen er waren of welke wapens ze wel of niet hadden. De enige manier om de overhand terug te krijgen, was als de strijd op zijn terrein werd uitgevochten.

Alles wat Mears deed zoals Jason was doelgericht. Het was strategisch, geloofwaardig en gedaan om te overleven.

Nu, voor degenen die Jason in twijfel zouden trekken terwijl hij naar de hut van Trent's (Travis Van Winkle) vader dwaalde, zou je er goed aan doen te onthouden dat hij gewoon het spoor volgde waarop de indringers hem hadden gezet. Dat ze besloten hadden zijn thuispodium links te verlaten, vormde voor Jason niet minder een bedreiging. Pak ze voordat ze jou pakken.

Er was niets humoristisch of maf aan de Jason Voorhees van Derek Mears. Ja, hij rende en sommigen hadden een afkeer van de tunnels onder het kamp die licht werpen op het al lang bestaande mysterie van zijn schijnbare vermogen om van de ene locatie naar de andere te trekken in wat leek op seconden, maar voor het eerst was Jason niet gewoon een moordmachine die ongeacht de omstandigheden op zoek was naar bloed.

Nee, deze Jason was een echt personage dat dacht, stresste en leed, en wiens motivatie niet uit bloedlust maar uit overleven kwam. En als je een kolossale figuur hebt die een jutezak of hak draagt ​​en een machete hanteert die gelooft dat hij of zij het is, heb je alle ingrediënten voor een gruwelijke figuur.

"Laten we verder denken dan de legende, in reële termen." Toen Swift, Shannon en Mears samenwerkten om Ginny's (Amy Steel) contemplatie uit te breiden Part II, gaven ze overal een geschenk aan vrijdagfans, de meest angstaanjagende Jason in de franchisegeschiedenis.