Het is een rustige maandagmiddag, maar ik ben zenuwachtig. Ik liep een beetje door de woonkamer te ijsberen en verwachtte een telefoontje dat ik ga plegen.

Zie je, dit is niet zomaar een telefoontje en het is niet zomaar een interview. Ik ga JILL LARSON interviewen, net als THE Jill Larson. Dit is een actrice die letterlijk vijf dagen per week op mijn televisie was toen ik opgroeide.

Ze speelde Opal Cortlandt in "All My Children" en mijn moeder miste nooit een aflevering toen ik klein was. Ik had mijn moeder verteld dat ik haar interviewde en ik denk dat het de eerste keer was dat ze echt enthousiast werd over iets dat ik aan het schrijven was.

Maar verder is ze toevallig ook de actrice die in de titelrol speelde The Taking of Deborah Logan, een direct-to-video onafhankelijke film die vanaf eind 2014 letterlijk het internet veroverde. Laten we eerlijk zijn, als je dit leest, heb je op zijn minst van de film gehoord, en als je hem hebt gezien, dan weet je dat Jill Larson ongeveer net zo angstaanjagend was als elke andere actrice die ik ooit heb gezien.

Ze gaf een ingetogen maar effectieve prestatie toen Deborah's Alzheimer plaats maakte voor het scheuren van de huid en slangenbezit. Het was een van mijn favoriete films van het jaar en het is nog steeds een aanrader als mijn vrienden iets willen zien dat ze misschien nog niet eerder zijn tegengekomen.

Dus ja. Ik ben zenuwachtig. Ik krijg de e-mail dat ze klaar is om te beginnen en met trillende vingers draai ik haar nummer. Mijn geest racet (OH MIJN GOD, IK HEB HET TELEFOONNUMMER VAN DEBORAH LOGAN. OH MAN, IK GA PRATEN MET DE VROUW DIE PALMER CORTLANDT JAREN JAREN VOOR ZIJN GELD GAF VOOR AL MIJN KINDEREN. OH MIJN GOD…)

Een lieve, zachte stem beantwoordt de telefoon. "Hallo?"

"Mevrouw, uh, juffrouw Lar-Larson?"

"Is dit Waylon?"

"Ja mevrouw."

"Nou, je zult me ​​Jill moeten noemen, oké?"

En op dat ene moment ben ik volkomen gecharmeerd. We brengen de volgende minuten door met kletsen en elkaar wat beter leren kennen. Ik vertel haar dat moeder een grote fan is en ze zegt dat ik de volgende keer dat we praten hallo voor haar moet zeggen.

We praten een beetje over het bedrijf van soaps en tenslotte werkten we ons een weg naar het onderwerp van horrorfilms en The Taking of Deborah Logan.

Ik vroeg haar of er enige terughoudendheid was bij het op zich nemen van deze rol. Ik wist dat dit haar eerste horrorfilm was waarin ze had gespeeld, maar toen liet ze de echte bom vallen.

"Helemaal," begon ze. 'Helemaal. Er was veel terughoudendheid omdat ik nog nooit een horrorfilm heb gezien. "

Wacht. Wat?

“Nee, ik heb er nog nooit een gezien en terwijl we op locatie aan het fotograferen waren, dacht ik: ik zou er echt een moeten kijken. Ik zal Rosemary's Baby proberen, weet je? Dus, op een avond na het fotograferen, trok ik hem omhoog om ernaar te kijken en ik denk dat ik ongeveer een half uur binnen was en toen ze de kelder ingingen en die geesten begonnen op te komen, moest ik hem uitschakelen. Ik had zoiets van: 'Sorry, ik kan dit niet doen.' Dus je zou kunnen zeggen dat ik er nog steeds geen heb gezien.

"Ik heb [Deborah Logan]. Maar dat vond ik natuurlijk niet zo eng, want ik wist wat het was. En ik was benieuwd om het te zien. En als je naar je eigen werk kijkt, is het ook zo'n ongemakkelijke ervaring. Dus nee, nee, ik had nog nooit een horrorfilm gezien en ik had veel terughoudendheid. Ik kon het verhaal niet eens echt volgen. Ik las het script en ik las het script en toen was er het offer van de maagden en de slangen, enzovoort. En ik, ik bleef maar zeggen, ik snap niet echt wat er gebeurt. Maar dankzij Adam [Robitel, de directeur] nam hij me toch aan, en hij was geweldig en hij heeft me er doorheen geholpen. "

Toen ik zei dat Adam tegen me had gereageerd over wat een trooper ze was in de film en hoe verbaasd hij was over haar bereidheid om gewoon in te springen en mee te gaan met wat er gebeurde, antwoordde ze: "Ja, nou, als je eenmaal overgeeft aan het is voor het proces gewoon zo leuk. En het is iets dat u gewoonlijk niet kunt doen. Maar weet je, in ieder geval voor mij, ik HOUD er altijd van om iemand te spelen die een beetje van hun rocker is. Het is zo leuk, en om wat voor reden dan ook ... Ik weet zeker dat mijn dochter zou zeggen dat het komt omdat ik al halverwege ben, maar het is erg bevrijdend, weet je? U hoeft niet elke actie, elke beweging of elke kramp te rechtvaardigen.

'Ik weet niet of het komt omdat ik acteur ben of zo, maar ik heb het gevoel dat we allemaal momenten hebben waarop we ons op de een of andere manier bezeten voelen. Zelfs als het gewoon is, zoals, je maakt je huis schoon en je raakt er gewoon zo betrokken bij en dus doe je het totdat je instort of wat dan ook, weet je. Het is ... voor mij is het heel gemakkelijk en heel bevrijdend om te spelen. En het is echt leuk, en hoe meer ik eraan gewend raakte en genoot van het idee van deze kinderarts, de dode man begraven in de achtertuin ... hoe meer, oh ik weet het niet, hoe leuker het was. En het gebeurde gewoon zo organisch in de film. "

Tegen die tijd zijn we allebei gesetteld en voelen we ons echt op ons gemak bij elkaar tijdens het interviewproces, dus begon ze wat meer te vertellen over haar medesterren, het productieteam en de regisseur, en * huiveren * de slangen.

'Jill,' zei ik, 'ik weet niet hoe je met die slangen hebt gewerkt. Ik zou te bang zijn geweest om zelfs maar op de set te lopen! "

“Ik wist niet hoe ik over de slangen zou denken en ik dacht helemaal niet aan ze tot de dag kwam dat de slangenhandelaar arriveerde. En Anne Ramsey, die mijn dochter speelt in de film en veel avontuurlijker is dan ik, had meteen dat verdomde ding om haar schouders gewikkeld. Wat ook een goede motivatie voor mij was, want ik kon haar zien en denken: 'Oké, dat kan ze. Ik zou er een moeten kunnen ophalen voor de scène. ' En het was eerst een beetje eng, maar toen was het oké. Het was helemaal geen probleem voor mij. "

Het lijkt erop dat Anne Ramsey een stille maar stabiliserende kracht was voor Miss Larson op de set.

“Anne werkt heel privé. Ze doet echt haar eigen werk en ze graaft heel diep, maar ze doet niet veel aan gezelligheid. Het is niet alsof we samen rondhingen. Ik heb echter enorm veel respect voor haar. Het was een plezier om met haar samen te werken, want ik wist dat ik een geweldige sparringpartner had. Wat dat betreft was het een genot. Zij en ik gingen op een middag een uur of twee zitten en spraken over het achtergrondverhaal en onze relatie, maar verder gebeurde het allemaal op de set. Ik was eigenlijk een beetje van streek toen ik bij de set kwam, omdat Adam zei: 'Oh, je kunt je script gewoon weggooien, we gaan een paar van deze dingen gewoon improviseren.' En ik denk: 'Ik ben niet zo snel op de been. Daar ga ik niet goed in zijn. ' Maar op een grappige manier was het behoorlijk bevrijdend. En zij [Anne} was er zo goed in dat ze me gewoon met zich meebracht en me op mijn gemak stelde. "

En wat betreft het werken aan de productie in het algemeen?

'Nou, het was geweldig. Niet alleen vanwege Adam, maar ook vanwege de producers die geweldig waren. Weet je, Rene [Besson] heeft altijd goed voor ons gezorgd en was altijd bezorgd dat de omgeving er een zou zijn die bevorderlijk was om ons beste werk te doen. En hij keek uit voor ons… nou [lacht] behalve misschien die keer dat ik buiten in mijn nachtjapon moest zijn om in de modder te graven en ze wachtten tot ongeveer 2:30 in de ochtend om dat te schieten en het vroor. Maar verder was het… ze zorgden ervoor dat de set een zeer professionele en toch rustige en redelijke omgeving had. En dat stelde Adam in staat om achter de monitor te gaan staan ​​met zijn kleine coltrui over zijn gezicht getrokken en alleen zijn ogen waren uit en hij was een beetje in paniek en gillend: 'Oh mijn god, ik ben zo bang!' Dus dat was ook leuk. "

Maar verreweg, mijn favoriete verhalen die ze moest delen, waren enkele van de verhalen die kwamen nadat de film bekendheid begon te krijgen en mensen haar ervoor begonnen te herkennen op straat.

“In het begin denk ik dat we allemaal erg teleurgesteld waren dat we geen theatrale release kregen. Het was een echte teleurstelling, maar ik wist niet eens wat het betekende. Ik wist dat VOD stond voor Video On Demand, maar ik wist niet wat ik daarvan kon verwachten of hoe ik het moest meten. Dus, dacht ik, ach, er is nog een film die wat aandacht had moeten krijgen die dat niet deed. Maar ach, misschien ooit. En toen begon ik mensen op straat naar me toe te krijgen en ik nam aan dat ze over Opal wilden praten en nee, ze wisten niet eens van haar. Ze hadden het over Deborah Logan!

'Op een dag zat ik in de metro en stonden er een paar middelbare scholieren rond een van de metropolen te praten. Ik ben iets aan het lezen en ik heb gehoord: 'Ze lijkt precies op haar!' En ik denk: 'Tieners zijn allemaal hetzelfde, ze moeten allemaal gewoon over elkaar roddelen, nietwaar?' En dan hoor ik een van hen zeggen: 'Ja, ze had de ziekte van Alzheimer.' En ik keek op en realiseerde me dat ze het over mij hadden! "

Maar hier is mijn favoriete verhaal dat ze te vertellen had.

“Mijn dochter en ik hadden een hilarische ervaring. We waren rond 9 of 30 uur bij een Denny's in het kleine stadje waar ze naar school gaat. Niets anders was open, dus daar waren we, en deze jonge jongen komt naar me toe en zegt: 'Eh ... pardon, maar eh ... ben jij Jill Larson?' En ik zei: 'Ja, dat ben ik.' En hij deed letterlijk een stap achteruit en hij huiverde fysiek, en hij zei: 'Oh mijn God, ik ben zo bang. Ik kan het niet geloven. Ik ben zo bang voor je! Ik reed gisteravond met mijn vriendin door het bos en ik zei tegen haar: we moeten ons haasten, want wat als Deborah Logan uit het bos komt? ' En hij ging maar door en ik vroeg hem of hij een foto wilde maken en hij zei: 'Oh, ja, ik zou het geweldig vinden!' Maar toen kon hij niet dicht genoeg bij me komen om zelfs maar een goede foto te maken!

'Dus hij ging terug naar zijn tafel en later ging mijn dochter naar de badkamer en ze liep langs hun tafel en ze zei:' Hoe heb je haar herkend? Hoe wist je dat dat Deborah Logan was? ' En hij zegt: 'Nou, ze eet in de film en ze eet in het echte leven op dezelfde manier!' Het was gewoon zo schattig; dat was het echt. "

Aan het eind van de dag, hoewel ze nog steeds niet klaar is om horrorfilms te kijken, liep ze weg van de algehele ervaring met zo'n ander perspectief op hen dan toen ze begon. En, zegt ze, ze is nog niet klaar met afschuw.

“In feite heb ik dit najaar een week besteed aan het spelen van, slechts een kleine rol, aan een horrorfilm. Dit lijkt veel op toen ik voor het eerst aan de zeep begon te werken. Het is alsof je een hele nieuwe wereld ontdekt en er is een enorme community die volledig aan het genre is gewijd. Adam heeft me een beetje kennis laten maken met deze wereld en de formule om horrorfilms te maken. En hoewel ik zelf de aantrekkingskracht van hen nooit eerder had begrepen, begon ik te begrijpen dat het waarschijnlijk een beetje lijkt op een achtbaan in een pretpark. De spanning en angst om bang te zijn voor de film is deze opwinding voor het publiek en de mensen die ervan genieten.

“Ik ben heel blij voor Adam en iedereen die zo veel in deze film heeft gestopt dat hij de bekendheid heeft gekregen die hij heeft gekregen. Het voelde als de kleine motor die soms kon. En denk niet dat ik niet alle mensen waardeer die zulke aardige dingen over mij hebben geschreven en die ons op hun top tien hebben gezet. Ik heb mijn standbeeld van iHorror! Ze stuurden me er een en ik was er zo blij mee! "

Toen we afscheid namen en ik de telefoon ophing in een soort van door sterren geslagen waas, was mijn eerste gedachte: hoe stijlvol ze was geweest, en er werd niets aan geforceerd. Mijn tweede gedachte was die horrorfilm-achtbaan waar ze het over had. Geloof me, Jill Larson, we zijn klaar om op elk moment en elke dag een ritje in de horrorachtbaan met je te maken.