Het is ongeveer 16 maanden geleden The Guardian, die eerbiedwaardige Britse publicatie die in 1821 werd opgericht, een artikel publiceerde waarin hun schrijver, Steve Rose, prees de komst van post-horror films zoals De VVitch en Het komt 's nachts en de studio's die ze maken als het verheffen van wat gruwel kon worden.

'Als iemand horror naar nieuwe rijken duwt, zijn zij het wel, maar wordt het niet tijd? Er zal altijd wel een plek zijn voor films die ons opnieuw laten kennismaken met onze oerangsten en de bejesus uit ons schrikken, ”schreef Rose. "Maar als het gaat om het aanpakken van de grote, metafysische vragen, dreigt het horrorraamwerk te star te worden om met nieuwe antwoorden te komen - zoals een stervende religie."

Nu zeker, iedereen die aandacht heeft besteed aan de geschiedenis van horrorfilms, weet heel goed dat het genre altijd maatschappelijke angsten en sociale kwesties heeft aangeboord.

Nadat de neerslag van atoombommen in Japan was gevallen, nam de opkomst van gigantische insecten en gemuteerde beesten de bioscoop over. Angst en onzekerheid voor de komende millennia en het opgeven van religieuze ijver veroorzaakten The Exorcist en The Omen. De seksuele revolutie creëerde het laatste meisje en gaf tegelijkertijd aanleiding tot de morele les van hoe onveilig seks zou kunnen zijn als er een gemaskerde moordenaar op vrije voeten was.

Het had, vrij letterlijk, beide dingen gedaan die Rose de hele tijd in zijn artikel noemde, en ik gaf meneer Rose daarover redelijk goed te lezen in een antwoordartikel net als degene die ik nu aan het schrijven ben.

Flits 16 maanden vooruit, en Anne Billson, een andere verslaggever van diezelfde eerbiedwaardige publicatie - die het duidelijk van harte oneens is met meneer Rose, of misschien is ze er gewoon overheen - vertelt ons allemaal hoe snobistisch 'post-horror' het genre en ze wil gewoon haar sprong terugschrikken.

Ugh ... oké, dus laten we het artikel van mevrouw Billson een beetje uitsplitsen.

Ik moet toegeven dat Billson me in die eerste alinea bijna aan boord had toen ze erop wees dat veel niet-horrorfans zinnen als 'post horror' en 'verheven horror' als een subgenre gebruikten om uit te leggen dat ze bepaalde horrorfilms. Eigenlijk zou je veel van deze films arthouse horror noemen, wat al geruime tijd een classificatie is.

Het was echter in de tweede alinea dat we uit elkaar gingen.

"Hoewel het altijd fantastisch is wanneer horror serieuzer wordt genomen", schrijft Billson, "is het jammer dat minder prestigieuze voorbeelden nog steeds routinematig worden gedumpt door critici en kieskeurige fans, hoewel dit geen invloed lijkt te hebben gehad op de enorme winstverhoudingen. van de belangrijkste bokszakken van dit jaar. "

De verslaggever somt vervolgens een paar films op die ze leuk vond met links naar artikelen waarin ze uniform werden weggegooid door critici. Vreemd genoeg komen alle links waar Billson deelt vandaan The Guardian, The Times, en andere publicaties die een geschiedenis hebben van het dumpen van horrorfilms in het algemeen.

Het is waar dat deze publicaties een probleem hebben met het genre, maar het is ook waar dat horror, in tegenstelling tot de meeste filmgenres, een hele industrie heeft die bestaat uit individuen die verslag doen van en recensies geven over de horrorfilms die niet kijken De eerste zuivering en Overlord als een kans om een ​​filmmaker te verwijderen omdat hij niet heeft gemaakt Citizen Kane.

iHorror, Fangoria, 1428 Elm, Bloody Disgusting ... Er zijn er zoveel met getalenteerde schrijvers die geven om het genre, en hoewel niet elke recensie die we schrijven positief is, zou je zeker veel meer goede recensies vinden dan je ooit zou verwachten van Billson's eigen publicatie.

Maar laten we dat even terzijde leggen.

Billson houdt zich bezig met haar eigen soort intellectuele snobisme wanneer ze schrijft dat regisseurs als David Gordon Green en Luca Guadagnino hun films niet alleen voorzien van symboliek, maar ook over die symboliek kunnen en zullen praten bij het promoten van hun film. De verslaggever geeft veel de voorkeur aan regisseurs en schrijvers die gebruik maken van iets dat ze 'zelf niet helemaal begrijpen' De non en Overlord als voorbeelden.

"Net als sprookjes of volksverhalen put het genre uit een bron van primaire angsten en verlangens", schrijft ze, "met dezelfde thema's die zo vaak in verschillende gedaanten terugkomen, ze worden vaak afgedaan als cliché, maar het is hoe ze opnieuw worden geïnterpreteerd dat houdt ze vers. "

Op dit punt kan ik het ermee eens zijn - en heb je gemerkt dat ze Rose's eigen woorden tegen hem gebruikte - maar ik kan Billson ook wijzen op honderden commentaren die elke dag worden gepost door boze vurige genrefans die dit aspect van het maken van horrorfilms verachten en ervan houden. Ze willen iets nieuws dat totaal anders is dan wat ze eerder hebben gezien, dat is tegelijkertijd precies wat ze eerder hebben gezien met een nieuwe cast.

In feite klinkt Billson aan het einde van het artikel als veel van deze fans, wat uiteindelijk het probleem is met het artikel en de gevoelens erachter. Ze beweert dat horror een brede kerk is met ruimte voor al dit soort films, en toch lijkt ze de denominatie van post-horrorliefhebbers allemaal naar een ander gebouw te willen sturen, en dit wordt niet duidelijker aangegeven dan in de bijschriften bij de foto's in haar artikel. (Kijk eens als je me niet gelooft.)

Verschrikking is subjectief. Wat voor de een beangstigend is, is voor de ander zeker saai.

Persoonlijk ben ik geen fan van horrorfilms over het lichaam die zo vol bloed zitten dat ik elke keer dat ik mijn ogen sluit een week lang na het bekijken bloederige ingewanden zie. Ik denk dat het een uitweg is om te besluiten om gewoon grof te zijn in plaats van eng.

Maar niet één keer zou ik body horror beschouwen als het niet verdienen van de aandacht en fans die het heeft vergaard, noch zou ik boos zijn dat een body horror film meer pers en een betere kritische ontvangst kreeg dan een van de subgenres waar ik persoonlijk van geniet veel meer.

Aan het eind van de dag zijn er mensen die liefhadden erfelijk en mensen die het haatten. Er zijn net zoveel mensen die liefhadden De non en anderen die het ook haatten.

Ik zou mevrouw Billson willen aanmoedigen, net als elke horrorfan die een probleem heeft met een specifiek subgenre van horror, om een ​​paar dingen te doen:

1. Bekijk de soorten films waar je van houdt en vermijd films die je niet bang maken, voor je werken of je op wat voor manier dan ook interesseren. Dit is vooral gemakkelijk voor Billson, want in werkelijkheid worden er elk jaar waarschijnlijk 10 met schrik gevulde films uitgebracht voor elke arthouse-horrorfilm.
2. Als een film waarvan u denkt dat deze geen aandacht verdient, wordt geprezen, positief wordt beoordeeld of aandacht krijgt waarvan u denkt dat hij deze niet verdient, blijf scrollen. Dit wil niet zeggen dat een gezond debat geen goede zaak is. Ik moedig het vaak aan! Maar een gezond debat komt zelden voor in de commentarensectie van een publicatie.
3. En tot slot, abonneer je misschien op een paar horrorkanalen en krijg je horrorfilmnieuws daar in plaats van ernaar te zoeken in publicaties die je favoriete films nooit de tijd van de dag zullen geven.

Aan het einde van de dag moeten Billson en Rose allebei begrijpen dat horrorfans niet met één brede borstel kunnen worden geschilderd. We kunnen niet allemaal met elkaar opschieten, maar we kunnen de discussie zeker tot iets geavanceerder brengen dan 'Je bent dom' versus 'Dat is niet eng'.