Walt Disney is over het algemeen niet de studio waar je aan denkt bij het overwegen van goed, griezelig entertainment. Laten we eerlijk zijn, de vermelding van Disney doet over het algemeen denken aan geanimeerde prinsessen, helden en gelukkige eindes.

Geen wonder eigenlijk. De studio is de maatstaf geweest voor familie-entertainment sinds het voor het eerst zijn deuren opende in 1923.

Oh ja, ze hebben hun traumatische momenten gehad.

Zal iemand ooit vergeten dat die arme Bambi zijn moeder verloor - wat is dat toch met die studio en vermiste moeders - of Simba die Mufasa probeert wakker te maken na de stormloop van de wildebeesten?

Ze hebben zelfs Tim Burton ingeschakeld om enkele van zijn bijzonder leuke creaties tot leven te brengen.

Ondanks die serieuze verhalen en ondanks de recentere fusies en overnames, staat de naam Disney nog steeds synoniem voor gezond gezinsentertainment.

Toch zijn er tijden geweest dat de studio zijn griezelige kant volledig heeft omarmd in de bijna 96 jaar sinds het voor het eerst zijn deuren opende, en als ze het goed hebben gedaan, hebben ze niets minder dan nachtmerrie-brandstof geproduceerd.

Hier zijn negen van mijn favoriete enge Disney-films in willekeurige volgorde. Wat zijn er van jou?

Opmerking van de auteur: de bespreking van deze films bevat enkele spoilers. Als je een titel niet kent, raden we je aan deze over te slaan, de film te zien en dan terug te komen voor de discussie!

The Legend of Sleepy Hollow

Gebaseerd op het klassieke verhaal van Washington Irving, The Legend of Sleepy Hollow werd voor het eerst uitgebracht in 1949 en staat bekend om zijn mix van slapstick-komedie en duistere beelden.

Wanneer schoolmeester Ichabod Crane aankomt in het Nederlandse dorp Sleepy Hollow, raakt hij al snel verwikkeld in een romantische rivaliteit om de aandacht van Katrina Van Tassel met de plaatselijke stoere Brom Bones. Bones lijkt altijd aan de verliezende hand te zijn totdat hij Crane's bijgelovige overtuigingen op Halloween-avond ontdekt en besluit uit te buiten.

Terwijl iedereen zich verzamelt, vertelt Bones het verhaal van de gemene ruiter zonder hoofd die over de eenzame heuvel rijdt op zoek naar zijn hoofd. Het verhaal is angstaanjagend en het lied dat Bones zingt over de wraakzuchtige geest werd destijds als zo duister beschouwd dat het bijna helemaal uit de korte film werd geknipt.

De gebeurtenissen gaan van huiveringwekkend naar angstaanjagend als Crane de vakantiebijeenkomst verlaat om te ontdekken dat hij wordt gevolgd.

Bing Crosby vertelt en levert de stemmen van Bones en Crane in de verder stomme film, en het beeld van de Ruiter zonder Hoofd te paard met een vlammende hefboom o'lantern is misschien wel een van de meest opvallende Disney ooit gemaakt.

Darby O'Gill and the Little People

Afgezien van het stereotype van de dronken Ierse verhalenverteller, Darby O'Gill and the Little People liet een hele generatie Amerikaanse kinderen kennismaken met Ierse legendes over kabouters en bezorgde hen nachtmerries over de mysterieuze, jammerende banshee.

De oude Darby O'Gill (Albert Sharpe) is het grootste deel van zijn leven een vriendelijke tegenstander geweest van koning Brian van de Leprechauns (Jimmy O'Dea). Wanneer Darby echter zijn positie als beheerder van de eigendommen van Lord Fitzpatrick verliest aan de knappe Michael (Sean Connery van vóór 007), merkt hij dat hij de hulp van de oude koning nodig heeft.

Terwijl de film zich afspeelt, moet Darby al snel vechten om het leven van zijn dochter Katie (Janet Munro) te redden terwijl de Banshees dichterbij komen en de donkere lijkwagen arriveert om haar ziel weg te nemen.

De thema's dood en wraakzuchtige geesten maken het een bijzonder hoogtepunt in de Disney-kluis. De wraith-achtige banshee met capuchon zal je tot op het bot doen rillen, en je zult merken dat je van begin tot eind helemaal in de ban bent van de film.

Keer terug naar Oz

De eerste keer dat ik hem zag, zal ik nooit vergeten Keer terug naar Oz. Het heeft me maanden gekost om daarvan te herstellen.

Veel trouwer aan de originele verhalen van L. Frank Baum, vindt de film Dorothy (een jonge Fairuza Balk met grote ogen) vast in een gesticht voor behandeling van haar 'waanbeelden' van een land genaamd Oz. Het arme meisje wordt klaarblijkelijk voorbereid op elektroconvulsietherapie wanneer ze merkt dat ze opnieuw wordt weggevoerd naar het mysterieuze land om het nog donkerder te vinden dan haar laatste bezoek.

Personages als de Nome King en de sadistische Wheelers waren angstaanjagend. Het idee van een woestijn waarvan het zand je in stof zou veranderen, was aangrijpend.

Het was echter de ijdele en machtige Mombi (Jean Marsh) die veel van de brandstof voor de nachtmerrie van de film leverde. Eén blik op haar hoofdkamer die ze verwisselde om aan haar grillen en stemmingen te voldoen, was genoeg om onze ogen te bedekken en weg te kijken.

Het was tot nu toe een van de donkerste dingen die de studio ooit had geproduceerd, en zijn status als cultklassieker werd bijna gegarandeerd door een legioen horrorfans die hun eerste kennismaking met eng in de klauwen kregen.

The Black Cauldron

Over angstaanjagende schurken gesproken...

Wanneer een jonge jongen genaamd Taran merkt dat hij zorgt voor een krijsend varken genaamd Hen Wen, staat zijn wereld op zijn kop. Hen Wen, zie je, kan de locatie van de oude en machtige Zwarte Ketel laten zien, en niemand begeert de kracht van de Ketel meer dan de boosaardige Gehoornde Koning.

Taran en een bende buitenbeentjes raken al snel verwikkeld in een race naar het mysterieuze relikwie in een gevecht om de hele mensheid te redden van de machtswellust van de Gehoornde Koning. Het beeld van de Gehoornde Koning brandde destijds in de verbeelding van bioscoopbezoekers, en er was verontwaardiging van 'bezorgde ouders' over de serieus donkere toon van de film.

The Black Cauldron was zo onverwacht dat critici, publiek en de studio's niet goed wisten wat ze ermee moesten doen. Velen houden het verantwoordelijk voor het bijna tot zinken brengen van Disney in de jaren 80, aangezien het de eerste van hun animatiefilms was die een PG-rating kreeg.

De animatie van de studio is een van de meest angstaanjagende die ooit is geproduceerd, mede dankzij de nieuwe technologie die op dat moment in ontwikkeling was.

Na de eerste flop aan de kassa sloot Disney de film heel lang op in de kluis, maar de legende van The Black Cauldron doorstaan ​​​​en het kreeg uiteindelijk een dvd-uitgave voor een jubileumeditie en is nog steeds beschikbaar op meerdere streamingdiensten.

De Watcher in the Woods

Noem het zoals je wilt, maar Disney's De Watcher in the Woods draagt ​​alle kenmerken van een legitieme, klassieke bovennatuurlijke horrorfilm.

Wanneer een Amerikaans gezin verhuist naar een uitgestrekt landhuis op het Engelse platteland, bevinden ze zich midden in een bovennatuurlijk mysterie. Het lijkt erop dat tienerdochter Jan (Lynn-Holly Johnson) een opvallende gelijkenis vertoont met de dochter van de eigenaar van het landhuis, mevrouw Aytwood, gespeeld door niemand minder dan Bette Davis. Karen was jaren geleden verdwenen en de vrouw is nooit meer hersteld van het verlies.

Binnenkort Jan en haar zus Ellie (Halloween's Kyle Richards) worden achtervolgd door een onbekende aanwezigheid, de Watcher, en gaan op zoek naar wat er precies met Karen is gebeurd al die jaren daarvoor.

Tussen de seances, de suggestie van interdimensionale reizen en een setting die de meest fervente fan van spookverhalen trots zou maken, De Watcher in the Woods is geprezen als een van de engste films die de studio ooit heeft geproduceerd.

De film werd uiteindelijk opnieuw gemaakt met Anjelica Huston in de hoofdrol in 2017, maar de remake heeft nooit de vonk van het origineel gevangen.

Fantasie

Er zijn eigenlijk nogal wat dingen eng aan Disney's klassieke meesterwerk uit 1940 Fantasie.

Kijken naar de opkomst en ondergang van hele soorten in een animatiegedeelte op de muziek van Stravinsky's ballet De rite van de lente komt bijna onmiddellijk in me op, en noem me gek, maar er is iets verontrustends aan al die zwabbers die tot leven komen en chaos veroorzaken in De tovenaarsleerling.

Maar het was in een van de slotsecties van de film met die van Moussorgksy Nacht op Bald Mountain waar ze besloten om voorzichtigheid in de wind te gooien en hun publiek bang te maken. Terwijl de muziek begint, stijgt de duistere Slavische god Tsjernobog op de top van de berg en spreidt zijn vleermuisachtige vleugels voordat hij naar beneden reikt, en ontketent verschrikkingen om te spelen met de verdomde geesten van de levenden.

Het was een indrukwekkend duister en angstaanjagend stuk animatie dat zich in je hersenen nestelt, zelfs als de muziek plaats maakt voor een etherische setting van Schuberts Ave Maria.

Something Wicked This Way Comes

Helaas is deze film bijna in de vergetelheid geraakt, behalve voor de die-hard fans die er de afgelopen decennia aan hebben vastgehouden.

Gebaseerd op de roman van Ray Bradbury, Something Wicked This Way Comes vertelt het verhaal van een kleine stad die wordt geconfronteerd met een gevaarlijk kwaad wanneer Mr. Dark's Pandemonium Carnival op een stormachtige nacht de stad binnenrolt.

Al snel wordt duidelijk dat Mr. Dark (Jonathan Pryce) deals sluit met en de zielen steelt van de inwoners van de stad en het is aan twee jongens om te voorkomen dat de kermiseigenaar en zijn handlanger zijn duistere doel bereiken.

De film had naast Pryce een indrukwekkende cast, waaronder filmlegendes Jason Robards (Alle mannen van de president) en Diane Ladd (Kingdom Hospital). Toch waren het bijna problemen vanaf de conceptie.

Bradbury had oorspronkelijk begin jaren vijftig een script voor de film geschreven, maar toen het niet op het scherm kwam, veranderde hij het verhaal in een roman. Later, toen Disney het project oppakte, schreef Bradbury een nieuw script, maar leidinggevenden bij Disney waren niet zeker van het potentieel van het script.

Toen het eindelijk klaar was, deed het het slecht bij testvertoningen en Disney schoof de release terug om de film opnieuw te monteren, opnieuw op te nemen en opnieuw te scoren. Het eindproduct maakte zowel Bradbury als de regisseur van de film, Jack Clayton, van streek.

Toch behield de film veel van zijn donkere beelden, en de scène waarin Pryce de tatoeages op zijn lichaam onthult van de zielen die hij heeft verzameld, is bijzonder aangrijpend.

Na een korte theatrale run vond de film zijn weg naar de Disney-kluis, hoewel hij sindsdien op dvd is uitgebracht.

De klokkenluider van de Notre Dame

Gebaseerd op de roman van Victor Hugo, was het bijna onmogelijk te geloven dat Disney zou proberen een versie van het verhaal tot leven te brengen. Niets, en ik bedoel niets, in dat originele verhaal is voor kinderen geschreven.

Ze pasten het echter aan en brachten zo in de zomer van 1996 een van hun meest verdeeldheid zaaiende animatiefilms op het grote scherm.

De film had een van de rijkste partituren van de studio tot nu toe met muziek van Alan Menken en liederen van Stephen Schwartz die zwaar leunden op de katholieke requiemmis.

Het ging ook volledig op het terrein van seksuele obsessie in een verhaallijn met rechter Claude Frollo (Tony Jay) en zijn lust voor de zigeuner Esmerelda (Demi Moore). Ondanks hun beste inspanningen, waaronder een drietal bijdehante waterspuwers, kon niets het beeld uitwissen van Frollo die een lied met de titel 'Hellfire' zingt voor een laaiende open haard, terwijl verleidelijke beelden van Esmerelda dansen in de vlammen en een horde duivelse figuren in een mantel toekijkt. in oordeel.

Het was meer dan een beetje griezelig en maakte van Frollo een van hun meest weerzinwekkende schurken tot nu toe.

The Black Hole

In 1979 wankelde Disney, zoals bijna elke andere bekende studio, van het succes van Star Wars en had besloten om zijn eigen ruimte-epos uit te brengen.

Hun eerste probleem kwam in marketing toen ze het speelden als een leuk ruimte-epos.

In werkelijkheid, The Black Hole verdiende de eerste PG-rating van de studio op een van hun live-actiefilms met het verhaal van een bemanning op een ruimteschip die in de diepe ruimte een verlaten vaartuig vindt. Bij nadere inspectie ontdekken ze dat iedereen op het schip is verdwenen, behalve Dr. Reinhardt (Maximilian Schell) en zijn kleine leger van robots en androïden.

Het lijkt erop dat Reinhardt van plan is rechtstreeks in een zwart gat te vliegen, ongeacht de kosten.

De film had een indrukwekkende cast, waaronder Anthony Perkins (Psychopaat), Ernest Borgnine (Escape from New York), En Tom McLoughlin, die later zou schrijven Vrijdag de 13e deel VI: Jason Lives.

Ik weet niet zeker wat je het donkerste aspect van dit specifieke verhaal zou noemen. De waanzin van de wetenschapper? De ontdekking dat zijn androïden eigenlijk de gelobotomiseerde leden van zijn voormalige bemanning zijn? De glimp van iets hels achter het zwarte gat?

Ongeacht het antwoord, het blijft een van de donkerste films van Disney tot nu toe.