Als interviewer is er een proces waarbij je je klaarmaakt om te gaan zitten en met iemand te praten over een rol die ze hebben gespeeld, een film die ze hebben geregisseerd of een boek dat ze hebben geschreven. U doet uw onderzoek. Je schetst de vragen die je ze graag zou willen stellen over hun huidige en toekomstige projecten, en vooral hoe je het interview gaat leiden. Af en toe gebeurt er echter iets verbazingwekkends, en het onderwerp van je interview gooit je volledig van je spel af op een manier die ervoor zorgt dat al je onderzoek en voorbereiding eruit ziet als kinderspel.

Dat was het geval toen ik ging zitten om Daniel Wilkinson, de ster van de aanstaande slasher, te interviewen Hooivork, de eerste in een horrortrilogie. Wilkinson, geboren in Nieuw-Zeeland met de definitie van klassieke Hollywood-looks, viel me meteen op als een intelligente en intense acteur met een sterk gevoel voor het personage dat hij had helpen creëren. Dit gevoel werd alleen maar sterker naarmate we meer spraken. Het was een groot voorrecht om tijd door te brengen met iemand die zo toegewijd was aan zijn vak en aan het acteerproces.

Daniel was vers van het project toen we spraken en ik kon meteen zien dat de rol nog steeds een deel van zijn leven was. Ik begon met te vragen wat zijn proces was voor het benaderen van een rol als het titelpersonage van "Pitch", zoals hij en regisseur Glenn Douglas Packard hem graag noemen. Wat volgde was een beschrijving van een stroom van bewustzijn die me de komende twee uur volkomen gefascineerd hield.

"In deze film," begon hij, "wordt Pitchfork Pitchfork. Hij is een product van zijn omgeving en dit is de reis van hem om erachter te komen wie hij is. Hij is de slechterik, zie je, maar het is bijna alsof hij een anti-slechterik is. Toen ik voor het eerst met Glenn sprak, had ik veel vragen over dingen die in het script gebeurden. Ik begon ook enkele van mijn eigen suggesties te geven, en hij realiseerde zich dat ik al een heel goed gevoel voor het personage had. Samen hebben we een boog gemaakt voor het personage en ik realiseerde me dat elke actie, elke moord een reden heeft. Zelfs de manier waarop Pitch doodt, heeft een reden. "

Packard stuurde voordat het filmen begon een e-mail naar de hele cast dat niemand tijdens het filmen met Wilkinson mocht praten. Hij wilde het mysterie rondom Pitchfork altijd levend houden, maar er was al vroeg een moment van spanning.

“Toen we aankwamen op de plek waar we zouden filmen, was het busje dat ons zou ophalen te laat en voelde iedereen om me heen gespannen. Er was hun verteld dat ze tijdens het filmen niet met me moesten praten, maar ze wisten niet of die tijd al was begonnen. Ze stonden eromheen, maakten geen oogcontact en spraken niet. Het was op een bepaalde manier grappig, maar het creëerde ook het isolement voor mij dat ik nodig had en wilde in de rol. Ik spreek niet in de hele film, dus het gebrek aan conversatie bracht me in de juiste mindset voor wat we aan het voorbereiden waren. "

Het duurde niet lang voordat de enige persoon met wie hij dagelijks een echt gesprek had, zijn make-upteam en zijn regisseur was.

“De make-up was in het begin een beetje afmattend, maar het was geweldig om te zien dat alles samenkwam. Nogmaals, ik had suggesties. De hooivork die als een van mijn handen dient, moest goed aanvoelen. Het moest een bepaalde uitstraling hebben om natuurlijk aan te voelen. Het begon met bijna 13 uur om mijn voorbereiding en de make-up te doen, daarna 10, en uiteindelijk konden we het terugbrengen tot ongeveer vijf uur. Ik moest met die jongens praten. Chris (Arredondo) en Candy (Domme) waren geweldig en hebben geweldig werk geleverd door me te helpen een gezicht op de man te zetten. "

Glenn en Pitch - Wilkinson zei dat hij zich echt meer als Pitch voelde als hij op de set was - begonnen hun eigen vorm van communicatie te ontwikkelen.

“Op een gegeven moment bezocht Glenn's neef de set en hij wees Glenn erop dat hij tegen me sprak alsof ik een hond was. Als we klaar waren met een scène, zei hij: 'Goede jongen! Ga nu naar je hoek. ' Ik rende naar mijn hoek waar ik het grootste deel van de shoot verbleef als ik niet aan het filmen was. Ik weet dat het bijna beledigend klinkt, maar met de mentaliteit waarin ik verkeerde, werkte dat echt het beste voor mij. Hij schreeuwde bijna nooit een scène, maar ik kreeg altijd aanmoediging. "

Ik sprak met Glenn over een bepaald incident met zijn neef.

”Dus 's nachts, tussen scènes door, ging hij (Pitch) weg en verdween. Mijn neef heeft Pitchfork in het echt meegemaakt. (Pitch) lag achter hem op de grond, voorover gebogen en ademend als een hond en mijn neefje kon iets horen en hem niet zien; dan zet hij zijn telefoon aan, draait zich langzaam om en daar was Pitch alleen maar naar hem op te kijken ... maakte mijn neefje bang, en ik moest tegen Pitch schreeuwen om te "Stop" en "KOM HIER" en Pitch rende naar mijn benen en kon het zien hij zat in de problemen. Toen wees mijn neef op de manier waarop we op de set communiceerden. "

Maar Daniel wees er snel op dat Glenn nooit wreed was, en hij vroeg de crew en cast nooit iets te doen wat hij zelf niet wilde doen. Op een gegeven moment, toen verschillende castleden klaagden over de kou, trok hij zijn eigen shirt uit en werkte hij shirtloos in de kou om zijn solidariteit te tonen.

Ondertussen begonnen de afzondering van de moordenaar van de film en het mysterie dat hem op de set omringde spanning en lichte hysterie te creëren onder de acteurs en een deel van de crew.

“Er waren Pitch-waarnemingen, hoe grappig het ook klinkt. Ze zouden denken dat ze me op de set zagen terwijl ik er niet echt was. Plotseling zou een van de acteurs schreeuwen en wijzen en ik was er niet eens. "

Naarmate de shoot vorderde, begon Daniel veranderingen in zichzelf op te merken en de intensiteit die hij aan de rol toevoegde. Hij sprak over de geluidsman van de set die op een gegeven moment op de vlucht was geslagen en zei tegen een medebemanningslid: “Oh mijn god, ik kan die shit niet geloven. Ik moest daar weg. "

'Ik werd primitiever, soms bijna verwilderd. Ik begon geen kou of warmte op te merken. " Met tranen in zijn stem ging hij verder. “Er waren tijden dat ik me niet meer kon herinneren wat ik in een scène had gedaan. Als je in een wereld leeft ... is het eh ... het is soms heel moeilijk. En je doet dingen die je niet wilt doen. Ik leefde en droomde en speelde, maar het was erg ruig. En Glenn zorgde voor me. Ik was zover gekomen dat ik in zinsfragmenten tot hem zou spreken of gewoon door middel van gebaren zou communiceren. Als ik honger had, zou ik zoiets zeggen als: 'Honger, nu. Geef me te eten. ' Mijn stem zou verheffen en de toon aannemen van een kind dat spreekt. "

Eerlijk gezegd, er waren momenten in het interview dat zijn stem dezelfde kinderlijke toon aannam, en hoe meer het gebeurde, hoe meer ik een gevoel kreeg voor het man-kind-beest dat Daniel in de film had geportretteerd. Op dit punt begon Pitch's gevoel voor humor zich ook te manifesteren.

Daniel vertelde een verhaal waarin hij naar een van de actrices rende die zich klaarmaakte om de set te verlaten. Ze zat in een auto en ze draaide het raampje naar beneden. Hij stak zijn hand naar haar uit en ze zei: "Aww, Pitchfork heeft een cadeau voor mij."

Op dat moment liet hij een levende kikker die hij in het veld had gevonden op haar schoot vallen en rende weg terwijl de actrice haar hoofd eraf schreeuwde.

"Pitch heeft iets speels, maar hij is ook een moordenaar."

Hij merkt ook op dat hij tijdens het proces ontzag had voor zijn schrijver / regisseur. “Deze film is bedoeld als de eerste van drie. Hij veranderde soms het script op een manier die van invloed zou zijn op alle drie de films en hij deed het op de set zodat alles klopte. Grote veranderingen, en ze werden aangebracht omdat ze het juiste waren om te doen. Ik heb dat nog nooit eerder gezien en ik had ontzag voor hem. "

Nadat ik Daniel heb geïnterviewd, denk ik dat het veilig is om aan te nemen dat Pitch een personage is dat enorm zal worden onder horrorfans. In een genre waarin de meeste van onze schurken, laten we eerlijk zijn, eerder tweedimensionaal zijn, hebben Daniel en Glenn een intens en volledig gerealiseerd personage gecreëerd dat heel goed zijn rechtmatige plaats zou kunnen innemen tussen de legendes van het genre.

Hooivork wordt begin 2017 wereldwijd uitgebracht via UNCORK'D Entertainment. Bekijk de teaser-trailer hieronder!