Er is een subgenre van horror dat geen respect krijgt: de horrorkomedie. Denk er over na. Het is óf ECHT overdreven, slapstick, goofy en boordevol scheetgrappen óf het is gewoon niet grappig of eng. Het is erg moeilijk om iemand bang te maken, maar het is nog moeilijker om ze echt aan het lachen te maken. Ik heb het niet over een grinnik met gesloten mond; Ik bedoel de luide en onstuitbare lach van de krankzinnigen. Niet alleen dat, maar het is bijna uitsluitend gemaakt voor mannen. Altijd een stel borsten in zicht, altijd een leidende man en de vrouwen zijn gemaakt om eruit te zien als een stel overdreven opgeblazen grappen. Nou, heb ik iets lekkers voor jullie, mijn horror-liefhebbende dames! Tromgeroffel aub…………..gekke kop(2016)!

Onmiddellijk, binnen de eerste vijf minuten van deze Britse televisieshow, dacht ik: "Oh mijn God, dit is de Mean Girls van afschuw.” Laat me mezelf uitleggen. Waar houdt iedereen het meest van Mean Girls? Hilarische dialogen die in elke dag kunnen worden herhaald, sterke vrouwelijke personages, dwaze mannelijke personages die er gewoon zijn om de vrouwen en de hoofdrolspelers te ondersteunen, zijn mensen met wie we ons een beetje kunnen identificeren. Deze op Netflix beschikbare serie van zes afleveringen is alles wat ik wil in horrortelevisie. Het volgt Amy (Cara Theobold) en Raquel (Susan Wokoma), twee zeer onhandige vrouwen die demonen kunnen zien. Ik wil niet te ver ingaan op de plot, want ik wil ECHT dat je deze show ziet. Ik weet niet of ik in lange tijd zo hard heb gelachen. Ik zal je een kleine scène uit de eerste paar minuten van de aflevering laten zien. Amy's huisgenoot is bezeten en ze zoeken een exorcisme op op internet. De eerste stap van het exorcisme: plas op de bezetene om je territorium "als een leeuw" te markeren. Onnodig te zeggen dat als het exorcisme op deze manier begint, het alleen maar beter kan worden.

We moeten het hebben over de leidende dames. Voor mij is er hier tenminste een duidelijke favoriete heldin ... Raquel. Zij is de wijze vrouw van de twee, degene die weet wat er aan de hand is. De eerste keer dat ze zichzelf aan Amy voorstelt, knijpt ze in haar arm en in plaats daarvan in haar tepel. Ze is bot, geestig en een van de grappigste personages die ik ooit heb gezien. Het geweldige deel? Ze is niet alleen een vrouwelijke hoofdrolspeler, maar ze is ook een zwarte vrouwelijke hoofdrolspeler die de show volledig steelt. Begrijp me niet verkeerd, Amy is ook hilarisch, maar ze is meer onhandig, naïef en maf. Ze zijn perfect voor elkaar. De chemie tussen deze vrouwen is geweldig. Ik vraag me af of een van de regels die je in een lachbui brengen die zo intens is dat je ervan gaat snuiven als een verdomd varken, geïmproviseerd is. Ik ben trots op de horrorindustrie, omdat die de meest vooruitstrevende van alle andere genres lijkt te zijn. Nemen American Horror Story; het is extreem vrouwelijk gedreven en blijft elk seizoen. Horror heeft steeds meer de kracht en brutaliteit getoond waartoe vrouwen in staat zijn door sterke karakters te schrijven die het einde halen en die zonsopgang bloedig en verslagen maar levend en sterker tegemoet treden. Een goed voorbeeld is de remake van Evil Dead. Ash is een geliefd personage, maar als Mia (Jane Levy) aan het einde de strijd aangaat met de slechteriken, één hand verwijderd en gewapend met een kettingzaag, krijg je er bijna kippenvel van. Opdat we Maddie (Kate Siegel) niet vergeten Stilte; een film over een dove vrouw alleen in een huis met een moordenaar. Als je deze film nog niet hebt gezien, ga er dan naar toe, want het is een echte belichaming van een sterke vrouwelijke hoofdrol.

Kunnen we, terwijl we hier toch zijn, praten over de effecten? Uit mijn ervaring kunnen effecten van tv-programma's ontbreken. Ze kunnen cheesy, overdreven of onrealistisch lijken. De demonen binnen gekke kop worden beschreven om eruit te zien "alsof ze van binnenuit branden", en ze spijkeren het vast. Wanneer een van de meisjes het gezicht van een demon ziet, is het mager, skeletachtig met een gloed van achter de verzonken delen van het gezicht. Het is subtiel, maar het effect werkt en het is angstaanjagend.

gekke kop heeft me laten springen, gillen, lachen als een gek en zelfs een beetje tranend krijgen en het is niet alleen grappig. Er is de perfecte balans tussen eng en grappig. Blijkbaar weten de Britten echt hoe ze dingen voor elkaar moeten krijgen als het om horror-komedie gaat. Eerst kwam Shaun of the Dead, A Fantastic Fear of EverythingEn nu gekke kop. Als je een badass horror-komedie wilt met sterke en hilarische hoofdrolspelers, raad ik je ten zeerste aan gekke kop. Evenzo, als je gewoon van leidende dames houdt, bekijk dan dit recente artikel over de evolutie van de Scream Queen.