Edgar Allan Poe en ik gaan ver terug. Nee echt! Op een heel reële manier was hij mijn kennismaking met horror. Ik zat in de vijfde of zesde klas toen ik voor het eerst een boek pakte met daarin "The Tell-Tale Heart". Het verhaal schokte me tot in mijn kern. Ik was verslaafd en er was geen weg meer terug!

Sindsdien heb ik talloze exemplaren van zijn complete werken in bezit gehad, waaronder een met bloed bevlekt exemplaar dat een verhaal is dat het beste voor een andere dag kan worden bewaard. Maar vandaag is het Poe's verjaardag, en ik kan geen betere manier bedenken om dit te vieren dan door dertien van zijn verhalen en gedichten te delen die ik als essentieel beschouw voor iedereen die de auteur voor het eerst ontdekt.

Het behoeft geen betoog dat dit niet allemaal de meest populaire zijn, maar verhalen die me hoe dan ook zijn bijgebleven. Neem een ​​kijkje en laat me je favorieten weten in de reacties hieronder!

Edgar Allan Poe: De essentie

# 1 "The Tell-Tale Heart"

Dit is nu het punt. Je vindt me gek. Madmen weten niets. Maar je had me moeten zien. Je had moeten zien hoe verstandig ik te werk ging - met welke voorzichtigheid - met welke vooruitziende blik - met wat voor huichelarij ik aan het werk ging.

Omdat het het verhaal was waarmee het allemaal voor mij begon, is het het verhaal dat deze lijst begint. Poe's klassieke verhaal over obsessie en schuldgevoel kruipt onder de huid en trekt de lezer mee in het verhaal van de verteller. Wat ik echter altijd interessant vond, is dat Poe nooit voornaamwoorden of andere descriptoren gebruikt voor de verteller, maar lezers nemen bijna altijd aan dat het een man is.

Sommigen van jullie krabben nu op het hoofd en denken: "Nee, er staat dat de verteller een man is!" Nee, ga terug en lees het een keer. Ik denk dat Poe precies wist wat hij hierin deed. Hij liet dat stukje van het verhaal over aan onze eigen geest en psychologie, en hoe interessant het al bijna 180 jaar is, zo hebben velen het op dezelfde manier gelezen.

# 2 "The Bells"

 In de stilte van de nacht
        Hoe we huiveren van angst
  Bij de melancholische dreiging van hun toon!
        Voor elk geluid dat zweeft
        Van de roest in hun keel
                 Is een kreun.

Poe's gedicht uit 1845 is een beetje mysterieus in literaire kringen en wordt meestal geanalyseerd op zijn muzikale, ritmische en onomatopee taal, die allemaal waarde heeft en ik zou nooit iets willen doen aan jaren van wetenschappelijke studie en opinie.

Maar…

Zoveel van Poe's werk dook diep in de psyche en ik kan het niet helpen dat ik me afvraag, meer nog als een volwassene die soms angst heeft wanneer hij wordt omringd door veel lawaai, of er niet meer aan de hand is in dit gedicht. Er wordt gezegd dat Poe het gedicht schreef op basis van de geluiden die hij hoorde vanuit zijn raam bij de Fordham University. Als hij dag en nacht omringd was door deze verschillende luidende klokken, is het dan niet mogelijk dat ook hij de druk van dat constante geluid voelde?

# 3 "The Oval Portrait"

Ik had de betovering van de foto gevonden in een absolute levenswaarschijnlijkheid van uitdrukking, die me aanvankelijk verbijsterd, uiteindelijk verwarde, onderdrukte en afschuwde.

Poe's verhalen bevatten een overvloed aan gruwelijke apparaten, maar weinigen waren zo verraderlijk als het schilderij in 'The Oval Portrait', het verhaal van een kunstenaar die zo geobsedeerd was door zijn werk dat hij al het andere in zijn leven wegduwt, inclusief zijn jonge vrouw, totdat de dag dat hij haar vraagt ​​om voor hem te komen zitten voor een portret.

In tegenstelling tot die van Oscar Wilde De foto van Dorian Gray dat vijf decennia later zou verschijnen, heeft dit schilderij het leven van zijn onderwerp niet behouden. In plaats daarvan vervaagde de jonge vrouw bij elke penseelstreek en stierf uiteindelijk toen het schilderij klaar was. Het is een kort verhaal, maar een effectief verhaal dat voortleeft als een meesterwerk van het vertellen van verhalen voor degenen die dieper in het werk van de auteur graven dan de weinige meest gelezen verhalen en gedichten.

# 4 "De feiten in het geval van M. Valdemar"

Ja; - nee; - ik heb geslapen - en nu - nu - ben ik dood.

Ruim 130 jaar voordat films zoals Cannibal Holocaust verleidde ons om te geloven dat wat we op het scherm meemaakten, in feite echt was. Poe publiceerde 'The Facts in the Case of M. Valdemar', op zo'n manier dat het publiek ging geloven dat het verhaal het verhaal was van een feitelijk verslag in plaats van een fictief verhaal.

Het verhaal is onmiskenbaar een vreemd verhaal. Een arts, geboeid door het idee en de praktijk van mesmerisme, ook wel hypnose genoemd, overtuigt een vriend die op sterven ligt om hem te laten betoveren terwijl de dood nadert om te zien of het proces de dood daadwerkelijk kan stoppen. Wat volgt is een gruwelijk verhaal. De man sterft, maar kan niet verder. Hij wordt gevangen, in de hypnotiserende toestand, zeven maanden lang gevangen in een lijk, tot grote schrik van zijn vrienden en kennissen.

Als de hypnotiseur uiteindelijk besluit dat het tijd is om de man wakker te maken, dan worden de dingen echt angstaanjagend.

# 5 "The Murders in the Rue Morgue"

Toevalligheden zijn over het algemeen grote struikelblokken in de weg van die klasse van denkers die is opgeleid om niets te weten van de waarschijnlijkheidstheorie - die theorie waaraan de meest glorieuze objecten van menselijk onderzoek dank verschuldigd zijn voor de meest glorieuze illustratie .

Van de talloze prestaties van Edgar Allan Poe, is er een die het meest verbaast dat hij de eer krijgt voor het schrijven van het eerste moderne detectiveverhaal met 'The Murders in the Rue Morgue', een verhaal over een schijnbaar onmogelijke moord en de detective die erop uit is om het op te lossen . C. Auguste Dupin, de "detective" in kwestie, is ook een van Poe's weinige terugkerende personages die later zou opduiken in "The Purloined Letter" en "The Mystery of Marie Roget."

In mijn gedachten is dit er een als Poe's meest brute werken. Het niveau van bloed is vergelijkbaar met al het andere dat de auteur ooit heeft geschreven. Een slachtoffer wordt gevonden met meerdere gebroken botten onder haar raam, haar keel is zo diep gesneden dat haar hoofd eraf valt als het lichaam wordt bewogen. De andere vrouw wordt gewurgd en haar lichaam wordt in een schoorsteen gepropt.

# 6 "Het masker van de rode dood"

Er was veel van het mooie, veel van het baldadige, veel van het bizarre, iets van het vreselijke, en niet een klein beetje van dat wat walging zou hebben opgewekt

"Het masker van de Rode dood" is het afgelopen jaar bij veel horrorfans bezig geweest toen we naar de Covid-19-pandemie keken en zagen hoe vrienden en familie ziek werden. Het was op zijn manier een vooruitziend verhaal, maar ook gebaseerd op een historisch precedent.

Prins Prospero, in een poging om te ontsnappen aan een plaag die bekend staat als de Rode Dood die het land teistert, sluit zichzelf op in een abdij met zijn mede-edelen. Hij besluit een gemaskerde bal te gooien om zijn vrienden te vermaken. Het feest vindt plaats in zeven kamers, elk versierd met een andere kleur. Hij weet niet dat een onverwachte gast zijn soiree is binnengedrongen. De gepersonifieerde Plague is gekomen om te bellen en al snel bezwijken Prospero en zijn cohorten, zo overtuigd dat ze veilig waren voor de verwoestingen van de ziekte vanwege hun rijkdom en status, voor een bloedige dood.

Het is een aangrijpend verhaal, en zoals ik al zei, een verhaal dat we de afgelopen maanden op onze eigen manier hebben afgespeeld. Laten we hopen dat we deze keer onze les hebben geleerd.

https://www.youtube.com/watch?v=MRNoFteP3HU

# 7 "The Cask of Amontillado"

De duizend verwondingen van Fortunato die ik zo goed mogelijk had gedragen; maar toen hij zich waagde aan belediging, zwoer ik wraak.

Niemand schreef wraak zoals Edgar Allan Poe. De man had er gewoon een talent voor, en dit is verreweg een van zijn beste.

De auteur plaatst ons in de schoenen van Montresor, een man die laag is gebracht, die niet weinig van zijn huidige problemen de schuld heeft gegeven aan zijn 'vriend' Fortunato. Onder het mom van de man om zijn mening te vragen over een vat wijn dat de verteller onlangs heeft gekocht, lokt hij hem naar de kelders van de familie, waar hij hem levend opslaat, waardoor de man een langzame en pijnlijke dood achterlaat.

Wat interessant is, is dat, hoewel Montresor Fortunato herhaaldelijk de schuld geeft van verschillende beledigingen, hij ze nooit echt noemt. De lezer moet zich afvragen of de man Montresor ooit enig kwaad heeft gedaan, of dat hij gewoon de scape-goat was voor Montresors frustraties. Hoe dan ook, het einde is bruut als Fortunato herhaaldelijk roept dat Montresor moet stoppen met wat hij aan het doen is en hij gewoon zijn geschreeuw om hulp bespot.

# 8 "The Raven"

Weldra werd mijn ziel sterker; aarzelend dan niet langer,
Mijnheer, 'zei ik,' of mevrouw, echt uw vergeving smeek ik;
Maar het feit is dat ik aan het dutten was, en zo zachtjes kwam je aan het kloppen,
En zo vaag kwam je tikken, tikken op mijn kamerdeur,
Dat ik er nauwelijks zeker van was dat ik je hoorde ”- hier deed ik de deur wijd open; -
Duisternis daar, en niets meer.

Verdriet en verlies doordringen 'The Raven', het gedicht van Poe waarin een naamloze verteller wordt gekweld door een Raaf die zijn huis binnenkomt en steeds weer 'Nevermore' herhaalt.

Gevuld met beelden en metaforen voor de dood, ziet de verteller af van zijn verlangen om verder te gaan met het verlies van zijn dierbare liefde, Lenore, en zijn bittere verlangen om vast te houden aan alles wat ze voor hem was. We zijn er allemaal geweest, toch? Er is een onophoudelijke angst die zich aan het gedicht vastklampt en tegen het einde groeit naarmate de man het reine krijgt met het feit dat de raaf en zijn verdriet misschien nooit meer weggaan.

# 9 "Ligeia"

En inderdaad, als ooit die geest die de titel Romance heet - als zij ooit, de bleke en de mistig-gevleugelde Ashtophet van het afgodische Egypte, ooit de voorgezeten had, zoals ze vertellen, over huwelijken die slecht voortkwamen, dan had zij zeker de mijne.

Een ander verhaal over obsessie en verlies, "Ligeia", is het verhaal van een vrouw van onconventionele schoonheid op wie de verteller erg verliefd was, hoewel hij niet helemaal zeker weet hoe ze in zijn leven is ontstaan, en hij kan zich ook haar familie niet herinneren naam. Toch hield hij van haar totdat ze ziek werd, wegkwijnde en stierf. Later hertrouwt de verteller met een meer conventionele jonge vrouw die ook ziek wordt en langzaamaan bezwijkt voor een onbekende aanwezigheid die haar overneemt.

Is Ligeia ooit echt weggegaan? Het verhaal was een van Poe's vroegste en ook een die hij tijdens zijn leven meerdere keren had herzien en herdrukt. Het was in het verhaal dat het gedicht "The Conqueror Worm" ook werd geboren, geschreven door Ligeia.

# 10 "The Imp of the Perverse"

Er is geen hartstocht in de natuur die zo demonische ongeduldig is als die van hem die, huiverend op de rand van een afgrond, aldus een duik mediteert.

Nog een andere meditatie over schuld en geweten, "The Imp of the Perverse", begint als een essay geschreven door de verteller, een verhandeling over de zelfvernietigende aard van de mensheid. Naarmate het verhaal echter begint te veranderen, leren we dat onze verteller zelf een man op de meest ingenieuze manier heeft vermoord en de vruchten van de dood van de man heeft geplukt door middel van een vrij grote erfenis.

Hoe meer de verteller spreekt, hoe meer hij geobsedeerd raakt door het idee van bekentenis, wat leidt tot een dwang om precies dat te doen. De Imp van de Perverse zorgde ervoor dat hij handelde, en nu moet hij boeten voor zijn zonden ...

# 11 "The Premature Burial"

De grenzen tussen leven en dood zijn op zijn best schimmig en vaag. Wie zal zeggen waar het ene eindigt en waar het andere begint?

De gedachte levend begraven te worden is beangstigend. In de 21e eeuw is de kans dat het gebeurt minuscuul, maar in de 1800e eeuw was het een heel reële angst. Poe speelt prachtig op die angst in 'The Premature Burial', het verhaal van een man die vatbaar is voor cataleptische trances die hem in een doodsachtige toestand achterlaten. Hij leeft in angst om levend begraven te worden en brengt zijn dagen obsessief door met het plaatsen van elke denkbare stop om te voorkomen dat het gebeurt.

Wanneer hij wakker wordt en merkt dat hij vermoedelijk begraven is, wordt elke nachtmerrie van hem echt en wordt het claustrofobische verhaal des te angstaanjagender.

https://www.youtube.com/watch?v=H86mlOMCA1Q

# 12 "The Pit and the Pendulum"

… De pijn van mijn ziel vond lucht in een luide, lange en laatste schreeuw van wanhoop.

Poe's over-the-top verhaal van de Spaanse inquisitie wordt compleet geleverd met een gigantische, vlijmscherpe slinger die vanaf het plafond naar beneden zwaait over een man die aan een tafel is vastgebonden. Nu, zijn verhaal was historisch niet accuraat, maar ik denk niet dat hij het zo wilde hebben.

In "The Pit and the Pendulum" bracht Poe zijn talenten samen om existentiële angst, schuldgevoelens en overleving over te brengen in een verhaal dat zowel aangrijpend als angstaanjagend is tot de laatste momenten. Er is een reden waarom deze vaak op een lijst staat die je moet lezen voor het werk van de auteur. ALS je het niet hebt gelezen, doe het dan nu.

# 13 "De val van het huis van Usher"

Hoor je het niet? -Ja, ik hoor het en heb het gehoord. Lang - lang - lang - vele minuten, vele uren, vele dagen heb ik het gehoord - maar ik durfde het niet - oh, heb medelijden met mij, ellendige stakker die ik ben! –Ik durfde niet –Ik durfde niet te spreken! We hebben haar in het graf gelegd!

Dit is verreweg een van Poe's meest gecompliceerde verhalen, en een die diep graaft in thema's als isolatie, gezin en verantwoordelijkheid.

De verteller schiet zijn vriend Roderick te hulp om een ​​familiedomein te ontdekken dat om hem heen aan het afbrokkelen is. Het wordt gekweld maar door wat en wie en wat zal er gebeuren als de muren naar beneden vallen?

Het is een van mijn favorieten geweest sinds ik het voor het eerst las, en ik ben er door de jaren heen keer op keer op teruggekomen.