Een spookachtige polaroidcamera doodt iedereen die hij fotografeert. Dit was het uitgangspunt van een korte film van vijftien minuten genaamd Polaroid, die werd geregisseerd en geschreven door de Noorse filmmaker Lars Klevberg, die de korte film maakte met het uitdrukkelijke doel om van het concept een speelfilm te maken. De wens van Klevberg is uitgekomen.

Toen het in 2015 werd vertoond, trok de korte film al snel de aandacht van Hollywood. Producer Roy Lee, bekend bij genre-publiek voor de Wrok en Ring films, onmiddellijk herkend Polaroid's functiepotentieel. “Toen ik de korte film zag riep Polaroid, Wist ik meteen dat het concept sterk genoeg was om uit te groeien tot een speelfilm ”, zegt Lee. “Er is tegenwoordig veel voor nodig om me bang te maken, want ik heb waarschijnlijk meer horrorfilms en korte films gezien dan wie dan ook in Hollywood, voor werk en als fan van het genre. Polaroid maakte me bang toen ik ernaar keek op mijn laptop in mijn kantoor. Ik geloofde dat als we de korte film konden uitbreiden tot een lange speelfilm, het een even beangstigende ervaring zou opleveren De Wrok or De Ring. '

In plaats van een nieuwe directeur aan te nemen om zich aan te passen Polaroid, Lee koos Klevberg. "Ik kon meteen zien dat Lars een talent was met wie ik zaken wilde doen", zegt Lee. “Lars bedacht het concept en stelde de geweldige korte film samen, dus er was niemand beter geschikt om er een speelfilm van te maken. Hij was in staat om in de korte film in een beperkte tijd een sterk gevoel van angst en spanning te creëren, en ik wist dat het geweldig zou zijn om te zien wat hij nog meer kon bereiken met meer schermtijd. "

De feature-versie van polaroid, dat werd geschreven door Blair Butler, vertelt het verhaal van Bird Fitcher (Kathryn Prescott), een eenling op de middelbare school die bezit neemt van een vintage Polaroid-camera. Bird ontdekt al snel dat de camera een vreselijke kracht herbergt: iedereen die zijn foto door de camera laat maken, komt een gewelddadige dood tegemoet. Bird en haar vrienden haasten zich om het mysterie van de spookcamera op te lossen voordat ze worden gedood.

In mei kreeg ik de kans om Klevberg te interviewen over Polaroid, die oorspronkelijk in augustus zou worden uitgebracht. Polaroid staat nu gepland voor release op 1 december 2017.

DG: Lars, kun je praten over de reis die jij en Polaroid, de afgelopen drie jaar hebben overgenomen, van de productie en release van de korte film tot het laten kiezen van uw project door Hollywood, en vervolgens het proces van het omzetten van uw korte film in een speelfilm, en nu de aanstaande release?

LK: Het is een erg druk jaar geweest. Ik ben in januari in het vliegtuig gesprongen om een ​​heel korte voorbereiding te beginnen. We schoten vijfentwintig dagen lang, en toen raakte ik grond in Noorwegen, voordat ik naar LA ging om de postproductie te starten, wat ik nu aan het doen ben.
​
DG: Lars, toen je de korte film maakte, had je je toen het potentieel van de film voor ogen, en hoe zou je het proces beschrijven van het omzetten van een korte film van vijftien minuten in een speelfilm?
​ ​
LK: Ja. Toen ik het script schreef, wist ik dat dit het potentieel had om opgepikt te worden in Hollywood. Dus ik had er toen al een plan voor. En dat deed het. Het kernidee was erg spannend en eng. Het proces was inderdaad interessant. Als je voor Bob [Weinstein] en zijn team werkt, moet je op elk moment bereid zijn om op te zadelen. Het maken van de functie is een sneller proces geweest dan de korte, en dat zegt veel.

DG: Lars, voor degenen die de korte film niet hebben gezien, wat zijn de grootste verschillen tussen de korte film en de speelfilm, en wat waren de grootste uitdagingen waarmee je te maken kreeg bij het omzetten van de korte film in een langspeelfilm?
​
LK: Wat betreft het aanbrengen van een korte film in een speelfilm, is de grootste uitdaging altijd het verhaal - het verhaal en de personages. Daarna moest hij de mythologie herbouwen, in termen van de camera, en deze vormgeven terwijl we verder gingen met het verhaal. Alles moet passen De korte film is erg traag en spannend, en geeft pas op het laatste moment alles prijs. Ik wilde dat meenemen naar de feature-versie.

DG: Lars, wat heeft Blair Butler, die vooral bekend staat om haar komische schrijven, naar dit project gebracht dat je hielp om dit als een speelfilm te zien, en misschien de personages en het verhaal in richtingen bracht die je nooit voor ogen had toen je de korte film maakte?

LK: Blair bracht wat menselijke invloeden naar Bird, de hoofdpersoon. Dit zijn kleine, bijna onzichtbare momenten. Dit was erg goed en bracht meer diepgang in het personage.
​ ​
DG: Lars, hoe zou je de reis beschrijven die Bird Fitcher, het personage gespeeld door Kathryn Prescott, in deze film maakt, in termen van de boog van haar personage en haar relatie met de polaroidcamera?

LK: Bird is een erg lieve hoofdrolspeler. Het was belangrijk voor ons om een ​​hoofdrolspeler te hebben die deze empathische en niet egoïstische mens presenteerde zonder zich gedwongen te voelen, omdat zij het tegenovergestelde is van waar de film over gaat. Het hebben van een hoofdrolspeler met een achtergrondverhaal en meerdere lagen is iets dat ik altijd interessant vind. Bird's emotionele achtergrondverhaal en persoonlijke interesse zijn een groot deel van hoe ze in staat is om haar grootste angst tot nu toe te overwinnen. Het personage wordt prachtig gespeeld door Kathryn.

DG: Hoe wordt de Polaroid-camera in het verhaal geïntroduceerd, en wat was je strategie en welke technieken heb je gebruikt om deze camera, dit object, als de slechterik van je film te presenteren?

LK: We introduceren de camera vrij vroeg in de film. Het publiek zal snel begrijpen dat dit ding een aantal echt gruwelijke momenten kan genereren. Dus als de camera uiteindelijk bij Bird en haar vrienden terechtkomt, wordt het publiek al extreem alert gemaakt op het potentieel van de camera.Het is een feit dat u zich geen zorgen hoeft te maken.
​
DG: Lars, is er een "klok" in het verhaal, in termen van hoeveel tijd Bird en haar vrienden hebben om te reageren op de kwade krachten van de camera, en wat zijn de "regels" in de film, in termen van hoe het aanvallen, en hoe kan het mogelijk worden verslagen?

LK: Soort. Er gaan mensen dood, en het zal niet stoppen totdat Bird een manier vindt om het te stoppen. Ik zal niet specifiek ingaan op de regels, maar het was belangrijk voor ons om iets dreigends te creëren dat in alles in de film was geïntegreerd. Ik heb het over het thema, de symbolen, de premisse, de technologie, de samenleving. Alles wordt netjes samen gebakken om iets unieks en gruwelijks te creëren.Het is een feit dat u zich geen zorgen hoeft te maken.
​
DG: Lars, Polaroid is vergeleken met films als Final Destination en De Ring, en ik vroeg me af of je denkt dat deze vergelijkingen gerechtvaardigd zijn, en of er andere genre- en stilistische invloeden waren die je aan dit verhaal toevoegde?

LK: Ja. Ik ben een grote fan van de Yu-On films. Bij het maken van de korte film wilde ik in die richting gaan, maar er het Noorse gevoel aan toevoegen.Grote horrorfilms vertegenwoordigen de samenleving op verschillende manieren - The Ring, Alien etc. Dat was belangrijk voor mij Polaroid vertegenwoordigde iets waarmee we ons allemaal kunnen identificeren. In polaroid, het is de narcistische en egoïstische manier waarop we leven. Online foto's plaatsen, "selfies" nemen en over het algemeen niet te veel contact maken met de mensen om je heen. Emotioneel. We leven in een wereld met veel tools om dichterbij te komen en socialer te zijn, maar het zorgt voor het tegenovergestelde. We raken meer geïsoleerd. We zijn op weg naar iets dat niet goed is in termen van een zichzelf opleggen, narcistische samenleving.Het is een feit dat u zich geen zorgen hoeft te maken.

DG: Lars, wat was de stilistische en visuele strategie die jij en je cinematograaf en productieontwerper voor deze film uitstippelden, en hoe heb je dit bereikt, en hoe zou je de sfeer, het uiterlijk en de toon van de film omschrijven?

LK: Ik ben een erg visuele verhalenverteller. Ik vind het leuk om ideeën en emoties visueel te presenteren. Ik ben een grote fan van de oude manier van het maken van noir-films, met hard contrast en low-key verlichting. Ik wilde dat samen met de minimalistische benadering van Edward Hopper in Polaroid brengen. Ik probeer de kunst erin te brengen Polaroid. Ook keek ik naar schilderijen van Caravaggio en Edward Munch, wat de look definieerde. Ik hou niet van het korrelige handheld-ontwerp van de meeste nieuwe horrorfilms die uitkomen, maar ik wist al vrij vroeg dat ik voor iets anders zou gaan. Er zijn veel directe verwijzingen naar beroemde schilderijen in de film, en je zult ze vinden als je zoekt. In gesprek met Ken Rempel, de productieontwerper, en Pål Ulrik Rokseth, mijn DP, hebben we daar een kijkje omheen gebouwd. Als ik Polaroid in de bioscoop kijk, ben ik er vrij zeker van dat je het grote verschil zult zien. Polaroid zal er niet uitzien als zijn broers en zussen.
â € <â € <
DG: Lars, wat was de grootste uitdaging die je tegenkwam bij het maken van deze film?

LK: De tijd om het te doen. Het script was enorm vanwege zijn omvang. Er waren 136 scènes met veel actie en voorwaarts momentum.
Het was heel, heel uitdagend om dat allemaal te krijgen gezien het aantal locaties, SFX, VFX en alles wat we in ons script hadden.Het is een feit dat u zich geen zorgen hoeft te maken.

DG: Lars, waarom filmde je in Nova Scotia, Canada, in plaats van ergens in Amerika, en wat zijn de belangrijkste locaties, instellingen, in de film?

LK: Dimensie deed het The Mist Daar. Het gaf eigenlijk de perfecte look voor de film. Ik was erg blij. Het is sneeuwachtig, koud en het creëert gewoon iets anders en visueels. Het deed me aan Noorwegen denken, wat de film iets unieks en interessants gaf. De slechte kant was dat ik eindelijk een Hollywood-film kon maken, maar ik kreeg geen zon en palmbomen. Het was net als Noorwegen 2.0.

DG: Lars, als iemand die opgroeide in Noorwegen, vraag ik me af of je tienerervaring te relateren was aan die van Bird en haar tijdgenoten, en de Amerikaanse middelbare school / tienerervaring als geheel, vooral wat betreft kwesties als pesten en groepsdruk . Vraag: Was dit iets waar je je aan moest aanpassen, een groot verschil tussen je korte film en deze speelfilm, en wat is er aan de hand van de middelbare schoolervaring waarvan je denkt dat die zich leent voor het horrorgenre, met name in Carrie, en nu je film?

LK: Nee, niet echt. Het is de taak van een regisseur om dat te creëren. Om in mensen en plaatsen te kunnen duiken en alles te doen wat nodig is om dat proces te begrijpen. Maar ik ben opgegroeid met de Amerikaanse horrorfilms die op school plaatsvinden. Nightmare on Elm Street, De faculteit, Gillen enz. Ik hou van die films. Het hebben van een schoolomgeving is gewoon een natuurlijke manier om je personages te presenteren als je ze niet op vakantie hebt of als het een weekend is. Maar in Polaroid, krijgt de school een veel groter deel dan ik had verwacht. Ik ging graag terug naar die plaatsen en creëerde mijn eigen horror op de middelbare school. Uw vraag over Carrie is interessant. Ik denk dat het iets te maken heeft met hoe we reageren op de wereld en op onze omgeving als we op die leeftijd zijn (middelbare school). Wat we als voorbarige problemen beschouwen als we ouder worden, kan in dat stadium letterlijk gesproken leven en dood betekenen. Er is veel onzekerheid. Ik denk ook dat veel artistieke makers veel herinneringen aan de middelbare school hebben, en veel niet goede. Ze dragen die herinneringen hun hele leven met zich mee. Als ze ouder worden en gaan schrijven of hun gevoelens uiten, zal er waarschijnlijk veel invloed uit die ervaringen komen. Dus dat is misschien een reden waarom er vanuit dat perspectief zoveel verhalen worden verteld.Het is een feit dat u zich geen zorgen hoeft te maken.