We hebben ze allemaal. Die ene horrorfilm die blijft hangen door een intens persoonlijke herinnering die eraan vastzit.

Voor mij is het niet één film, maar een franchise.

Vanaf het moment dat Tobin Bell opstond van de vloer tot de laatste "game over" van Cary Elwes, Zagen heeft veel meer betekend dan een lucratieve horrorserie. Mijn liefde voor de herfst veranderde van frisse temperaturen, de honkbal-play-offs en het Halloween-seizoen in iets diepers in oktober 2004.

De eerste paar akkoorden van "Hallo Zepp" van Charlie Clouser beelden oproepen die het tegenovergestelde zijn van marionetten en driewielers en ingewikkeld vallen, want voor mij gaat het om vriendschap.

Het is tegenwoordig niet zeldzaam dat mannen elkaar 'bro' noemen, maar toen ik het voor het eerst begon te zeggen, meende ik het. Mijn jongen Dan is als een broer voor mij. We kennen elkaar al bijna twintig jaar; we hebben samen gewerkt, samen geleefd en samen veel ellende meegemaakt.

Het was een band die begon met een wederzijdse liefde voor films, en dat is nooit veranderd. We kunnen hele gesprekken voeren die niets meer zijn dan regels uit onze favoriete films.

Die gedeelde passie bracht ons uiteindelijk tot een prachtige creatie uit de hoofden van Leigh Whannell en James Wan.

Zeven jaar lang gingen we elk jaar in oktober naar het theater om de ingewikkelde lessen van John Kramer over waardering van het leven in ons op te nemen, en op een vreemde manier is dat precies wat er gebeurde.

Andere vrienden die niet zo dol waren op horror, zouden zich afvragen waarom we ons voor het laatste bleven wagen Zagen omdat het keer op keer hetzelfde was en de hoofdpersoon drie films terug stierf.

Ons antwoord werd standaard: "We zijn zo ver gekomen."

Ik hoef niemand uit te leggen dat het leven dingen kan veranderen. De verantwoordelijkheid van carrières en gezinnen zijn de katalysatoren voor een tijdsverschil dat zich uitstrekt van dagen tot weken en uiteindelijk tot maanden.

Voor Dan en mij ging het niet alleen om carrières, maar ook om geografie en het feit dat hij tegenwoordig van zijn vaste baan naar de gokwinkel gaat die hij zo'n drie jaar geleden heeft gekocht. Hoewel ik blij ben dat Dan 'de droom waarmaakt', zoals hij het vaak uitdrukt, en ik nog steeds af en toe langskom, mis ik alleen maar de oude tijd toen we meer tijd hadden om samen te bingewatchen Pulp Fiction, De donkere ridder en natuurlijk Zagen.

We genoten van de serie om heel verschillende redenen. Hoewel ieder van ons dol was op de diep verweven, onderling verbonden verhalen, groef hij de valstrikken terwijl ik verklaarde dat de intensiteit van Bell altijd de toegangsprijs waard was.

Hoewel ik dol ben op horror, ben ik niet zo dol op gore. Helaas ben ik een beetje te bedreven om mezelf in de schoenen van de personages te plaatsen, dus elke keer dat de serie de lat hoger legde met de vallen, kronkelde ik steeds meer in mijn stoel. Op zijn beurt lachte Dan me steeds vaker uit.

Verdorie, het jaar IV kwam naar buiten, we gingen direct na het werk en besloten wat broodjes te pakken om het theater binnen te sluipen, zodat we konden dineren. Ik was er onzeker over omdat ik, zoals ik al zei, geen fan ben van gore, vooral als ik aan het eten ben. Dan keek om zich heen en merkte terloops op: "Je zult waarschijnlijk het meeste opgegeten hebben voordat de trailers voorbij zijn en zelfs als je dat niet doet, is het niet alsof we meteen zien dat er vlees van iemand wordt gepeld."

Toen de autopsie begon en de dokter Kramer's gezicht van zijn schedel begon te trekken, wierp ik een dodelijke blik en "Motherfucker" in de richting van Dan, die dubbel van het lachen lag toen ik de laatste paar happen van mijn boterham op de grond liet vallen. De film was in zijn tweede avond, dus natuurlijk beschuldigde ik hem ervan hem al gezien te hebben, want hoe wist hij in godsnaam dat dat zou gaan gebeuren? Hij ontkende het toen grinnikend en ontkent het tot op de dag van vandaag, maar ik ben nog steeds niet verkocht.

Tegen de tijd wat had moeten zijn Het laatste hoofdstuk rondgerold, werd het een evenement. We kwamen samen voor een marathonvertoning van de eerste zes films, zodat we konden pontificeren en bepalen hoe zag VII zou ten einde lopen. Ik zou willen zeggen dat we trots waren dat we Dr. Gordons terugkeer hadden genoemd, maar ik weet zeker dat we niet de enigen waren met die conclusie. De sleutel achter het oog van een kerel en wat Jigsaw had moeten zijn die de operatie uitvoerde op tape die van de camera naar de operatietafel strompelde, was waarschijnlijk vrij duidelijk, maar het was nog steeds een fantastische manier om de dag door te brengen.

De honkbal-play-offs waren op dat moment eigenlijk in volle gang. Sterker nog, de uiteindelijke World Series-kampioen Giants organiseerde de Braves in San Francisco en de vrouw die ik op dat moment zag, stuurde me een sms om met haar en een paar vrienden naar een bar te gaan voor de wedstrijd. Ik mis zelden een postseason-wedstrijd, maar moest weigeren. Ze vroeg zich af waarom ik liever naar een stel oude films zat te kijken in plaats van naar honkbal te kijken en te drinken met mijn vriendin.

Maar ze snapte het gewoon niet, we waren zo ver gekomen.

Die avond gingen Dan en ik op weg naar Buffalo Wild Wings en de Zagen grote finale, maar hoewel we blij waren dat we het in feite hadden genoemd, waren we geen van beiden per se blij met de uitzending. We vonden dat zo'n epische sage daar niet had kunnen eindigen.

Een reis die begon met nieren op eBay eindigde met het vallen van het laatste doek Picket Fences, een onbevredigend einde van een race die zich over zeven oktober had verspreid.

Kort daarna nam ik een zwaardere baan aan. Daan kocht de winkel. Ik bewoog.

Er waren af ​​en toe bijeenkomsten en we reizen nog steeds elk jaar in mei naar Comic Con in Minneapolis, maar zoals zo vaak stond het leven in de weg.

Er zijn weer zeven jaar verstreken sinds onze laatste Zagen excursie, maar er komt geen achtste. Nalatenschap komt in oktober in de bioscoop.

Toen ik het nieuws kreeg dat Zagen officieel een deel VIII zou hebben, sms'te ik onmiddellijk mijn broer om te zeggen: "Ik wil een spel spelen. Opnieuw."

Dan's antwoord was eenvoudig: "We zijn zo ver gekomen."