Het is geen verrassing dat Ravenous bij de eerste release in 1999 niet bij het publiek terechtkwam. De productie was vanaf het begin problematisch, met naar verluidt de leidinggevenden van Fox 2000 micromanagement voor het project. Scenarioschrijver Ted Griffin werd constant gevraagd om herschrijvingen te leveren, terwijl de oorspronkelijke regisseur Milcho Manchevski drie weken in productie werd genomen. Zijn voorgestelde vervanger, Raja Gosnell, werd naar verluidt afgewezen door de cast en de crew. Ten slotte werd Antonia Bird binnengehaald. Hoewel ze niet helemaal tevreden was met de ervaring, voltooide Bird de film waarvoor ze was ingehuurd. Uiteindelijk flopte de productie van $ 12 miljoen met een schamele $ 2 miljoen aan de binnenlandse kassa.

Zelfs als de productie van Ravenous soepel was verlopen, zou het nog steeds een moeilijke film zijn om te verkopen. De excentrieke inspanning is deels bloederige horrorfilm, deels periodedrama. De marketingnachtmerrie wordt bevorderd en het verontrustende onderwerp wordt benaderd met een pikzwart gevoel voor humor. Ondanks de grote kansen is Ravenous een verdomd goede film. Het publiek heeft het misschien gemist op het grote scherm, maar ze hebben de afgelopen 15 jaar de verborgen parel op homevideo ontdekt. Met een Blu-ray-release via Scream Factory zal Ravenous zeker nog meer fans in zijn hoek krijgen.

Ravenous is een verhaal over kannibalisme, geïnspireerd door het levensechte verhaal van het Donner-feest. Het vindt plaats tijdens de Mexicaans-Amerikaanse oorlog van de jaren 1840. Guy Pearce (Prometheus, Memento) schittert als John Boyd, een legerkapitein die naar Fort Spencer wordt gestuurd, een rustig weegstation in Californië. Terwijl hij daar is, ontdekken hij en zijn medemensen een uitgemergelde man met de naam Colqhoun (Robert Carlyle, 28 weken later). De man vertelt over een woeste kolonel Ives, die zich tot kannibalisme wendde nadat zijn partij verloren was gegaan in de strenge winter.

Het wordt duidelijk dat Colqhoun meer genoot van de kannibalistische neigingen dan hij leidde. Hoewel de plot tot nu toe had kunnen worden uitgebreid tot een eigen functie, is het slechts de helft van Ravenous. Als de slimme Colqhoun later Boyd's meerdere wordt, moet Boyd hem ervan weerhouden nog meer mensen op te eten. Het is geen gemakkelijke taak, want - zoals de Wendigo-mythe waarschuwt - heeft kannibalisme genezende krachten.

Ik weet niet zeker of Pearce ooit een slechte prestatie heeft geleverd, en Ravenous is daar slechts een verder bewijs van. Net als de film zelf, loopt zijn rol van shock tot drama tot duistere komedie. Carlyle staat ook aan de top van zijn spel, wat doet denken aan de sluwheid van Christoph Waltz. Jeffrey Jones (Beetlejuice) zorgt ook voor een opvallende prestatie. David Arquette heeft een verrassend kleine (tegelijkertijd gezien het succes van de Scream-serie) rol als stoner-soldaat. Tot de uitstekende cast van personage-acteurs en herkenbare gezichten behoren ook Jeremy Davies (Saving Private Ryan), John Spencer (The West Wing), Stephen Spinella (Rubber) en Neal McDonough (Minority Report).

Het talent achter de camera is net zo indrukwekkend als de acteurs. Ravenous markeert Griffins debuut als scenarioschrijver en effent de weg voor zijn latere werk aan Ocean's Eleven en Matchstick Men. De zorgvuldige blik van cinematograaf Anthony B. Richmond (Candyman, Men of Honor) legt de opvallende beelden vast van uitgestrekte, besneeuwde landschappen (met Prauge in de plaats van het 19e-eeuwse Californië). Hoewel er geen bijzonder uitgebreide speciale make-upeffecten zijn, is de film gruwelijker dan je zou verwachten. En je kunt Ravenous niet bespreken zonder zijn eigenzinnige, veelzijdige score te noemen. De combinatie van getalenteerde songwriter Damon Albarn (zanger van Blur en Gorillaz) en minimalistische componist Michael Nyman (The Piano) bleek een winnende combinatie.

Geloof het of niet, Fox's originele dvd-release van Ravenous (uit 1999!) Was niet al te armoedig qua extra's: drie afzonderlijke commentaartracks (een met Bird en Albarn, een met Griffin en Jones en een andere met Carlyle), verwijderd scènes met commentaar van Bird, en galerijen van kostuumontwerp en productieontwerp. Deze functies worden overgedragen, samen met de trailer en een tv-spot. Alle drie de commentaren zijn het luisteren waard en bieden een breed spectrum aan perspectieven op de film die zijn moeilijke geschiedenis overwint.

Naast het bestaande aanvullende materiaal spoorde Scream Jones op voor een gloednieuw interview van 20 minuten. Ondanks dat hij bekend staat om zijn komische rollen (inclusief zijn beurt in Ravenous), geeft hij een nogal inzichtelijke, welbespraakte kijk op de film en zijn thema's. De nieuwe, high-definition overdracht ziet er ook geweldig uit, vooral in vergelijking met de niet-anamorfe dvd waar we al die jaren aan vastzitten.

Helaas is Bird vorig jaar overleden, maar ze leefde lang genoeg om te zien dat haar inspanning werd gewaardeerd. Ravenous is een film die niet vaak ter sprake komt, maar als je een andere genre-fan tegenkomt die hem heeft gezien, is er een moment van vreugde. Dankzij de nieuwe Blu-ray-release van Scream Factory zal die cult-aanhang exponentieel groeien naarmate de film voor meer mensen wordt gepresenteerd die de unieke toon zullen begrijpen, omarmen en verdedigen.