De grootste, meest intense horrorfilms bevatten vaak een kern van waarheid. Een kern van feit onder de fictie die de terreur intensiveert. In Wekufe: De oorsprong van het kwaadNodigt Javier Attridge kijkers uit om naar een rustig, afgelegen eiland genaamd Chiloe te reizen, dat een duister geheim herbergt en indien mogelijk een nog donkerdere aanwezigheid.

Op Chiloe, net voor de kust van Chili, bestaat 70% van de totale criminaliteit uit seksuele misdrijven. Verkrachting, incest en molestering zijn er in overvloed, en de lokale bevolking is geneigd een kwaadaardige, demonische aanwezigheid de schuld te geven van het plegen of veroorzaken van mannen om de misdaden te plegen. Maar dat is slechts een van de geheimen die op Chiloe ontdekt moeten worden en Attridge graaft diep om een ​​verhaal te vertellen dat alleen uit deze afgelegen hoek van de wereld zou kunnen komen.

Als de film begint, zijn Paula en Matias op weg naar Chiloe, zodat Paula een nieuwsbericht voor haar universiteit kan maken over de misdaadstatistieken en hun relatie tot de legende van de traucademon. Ze is een complex personage met precies de juiste combinatie van kracht en kwetsbaarheden om haar het perfecte laatste meisje te maken. Matias, de knappe vriend van Paula, wil films maken en het onderwerp van haar rapport prikkelt zijn verbeelding om een ​​found footage-horrorfilm te maken gebaseerd op de lokale mythologie. Samen begonnen ze de lokale bevolking te interviewen en het verhaal van het kwaad dat zich in Chiloe verbergt, samen te stellen.

Attridge, die zijn debuut maakt als schrijver en regisseur van Wekufe, geeft kijkers veel om over na te denken terwijl we door het kleine dorp en de omliggende bossen van Chiloe reizen. Het algehele gevoel van Wekufe doet denken aan de sensatie van het zitten om te kijken The Blair Witch Project die allereerste keer, en het is niet alleen de found footage-stijl van de film. Beide films draaien om lokale legendes; beide hebben een griezelige gave om de verbeelding van de kijker te prikkelen om de lege plekken tussen wat gezien en onzichtbaar is in te vullen. En net als Blair Witch, Wekufe vertrouwt op de aanzienlijke kracht van zijn jonge, centrale acteurs (wederom met hun eigen naam) om de kijker te betrekken.

Paula Figueroa, in de rol van Paula, is een wonder om te zien terwijl ze evolueert (en devolledigt) naarmate het verhaal vordert. Wat geweldig is, is dat ze net zo geloofwaardig is als de intelligente, ambitieuze verslaggever zoals ze is op haar momenten van zwakte en angst. Figueroa heeft een enorme boog in het verhaal en ze omarmt elk moment met eerlijkheid in haar uitbeelding. Op dezelfde manier geeft Matias Aldea diepte aan een rol die gemakkelijk terzijde had kunnen worden geschoven als het macho, koppige vriendje. Matias is een heel persoon in de bekwame handen van de acteur. Zijn rol als hij zich ontwikkelt van onwaarschijnlijke horrorfilmmaker naar gepassioneerde held is volledig innemend, zelfs als hij zijn onvermijdelijke fouten maakt.

Maar misschien is het meest logge en angstaanjagende personage van allemaal Chiloe zelf. Ik moet bekennen dat ik weinig wist over Chili en zijn regio voordat ik aan de film begon, maar toen het zich ontvouwde, was ik onder de indruk omdat de film een ​​prachtige stem kon geven aan mensen die het goed hadden gedaan en de beste manier hadden overleefd die ze wisten. Hun moed tegenover het Europese imperialisme en de manier waarop ze zich beiden hebben geïntegreerd en stevig tegen die invloeden hebben gestaan, is evenzeer te zien.

Op een gegeven moment ontmoeten Matias en Paula een plaatselijke professor en terwijl de man spreekt tot het geloof in deze boze geesten die ze onderzoeken, geeft hij een citaat dat de mensen van Chiloe perfect samenvat. "Ik geloof niet in de brujo's, maar ze bestaan." Dit idee speelt zich tijdens de film keer op keer af. De lokale bevolking gelooft niet per se in de invloed van deze boze geesten, maar ze zullen niet ontkennen dat iets de mannen ertoe brengt hun gruwelijke daden uit te voeren.

Uiteindelijk blijven wij, de kijkers, met dezelfde vragen en gevoelens achter als de credits rollen.

Attridge en zijn crew presenteren zoveel ideeën in de film waar het publiek over na kan denken, en ik vraag me af of dat niet zijn enige echte misstap is bij het maken van zijn film. De elementen spelen heel goed samen en op elkaar af, maar er zijn momenten waarop ik niet anders kon dan het gevoel hebben dat als ik Chileen was, het misschien logischer voor me zou zijn. Tussen duistere, onverzadigbare geesten, brujos (het Spaanse woord voor tovenaar) en vragen over Europese invloed op Chili, was er veel te zien voor iemand van buiten de regio. Dit deed echter niets om de film als geheel te beschadigen of om me ervan te weerhouden ervan te genieten. Het wekte in ieder geval mijn nieuwsgierigheid naar de regio en zijn overtuigingen.

Wekufe: De oorsprong van het kwaad begint met vertoningen op filmfestivals over de hele wereld. Het is een zeer vermakelijke en boeiende horrorfilm met momenten van oprechte terreur, en ik raad het van harte aan voor fans van het found footage-subgenre.

U kunt Wekufe on Facebook voor aankondigingen wanneer het op festivals bij jou in de buurt zal spelen, en ook wanneer het beschikbaar zal zijn in andere formaten om thuis te bekijken! Je kan ook klik hier om de trailer van de film te bekijken en een kijkje te nemen in de intrigerende beelden die Javier Attridge voor je in petto heeft.