Zolang we film hebben gehad, hebben we horror gehad. Georges Méliès was verantwoordelijk voor het brengen van sciencefiction en horror naar het publiek in de jaren 1890, in stilte getoond in glorieus zwart-wit. Met de ontwikkeling van Nosferatu, Het kabinet van Dr. Caligari, en Frankenstein, het genre is ontstaan. Vanwege de populariteit van Roger Corman-klassiekers en Universal Monsters waren horrorfilms zeer aantrekkelijk en direct beschikbaar. Hierdoor valt de relevantie van de zwart-wit basics niet te ontkennen.

Enkele van onze meest iconische personages zijn die monochromatische monsters. We zijn het er allemaal over eens dat niet alle films gracieus verouderen, maar er zijn er die lang na hun release hun tanden behouden. Hier is mijn lijst met 6 van mijn favoriete zwart-witfilms die nog steeds standhouden, zo'n 50+ jaar nadat ze op het scherm verschenen.

The Thing From Another World (1951)

Wetenschappers en functionarissen van de Amerikaanse luchtmacht vechten tegen een bloeddorstig buitenaards organisme terwijl ze gestrand zijn op een arctische buitenpost. Het verhaal zal heel bekend in de oren klinken, en dat zou ook moeten. John Timmermans Het ding werd aangepast van dezelfde novelle.

Er is veel dialoog, maar ze gaan snel van scène naar scène. Vergeet de lange, stille blikken of langzame, dramatische wandelingen door de kamer. Deze scène heeft plekken om te zijn, verdomme! Over de dialoog gesproken, voor een groep die met een onbekende dreiging wordt geconfronteerd, zijn ze supersarcastisch.

Het script is slim en de acteurs hebben een geweldige chemie om het geheel aan elkaar te knopen. Het belangrijkste is dat ze een actiescène niet uit de weg gaan. Eén scène in het bijzonder omvat veel vuur en kerosine. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ze de set niet hebben afgebrand. Algemeen, Het ding uit een andere wereld is verrassend grappig, consistent tempo en zeer bevredigend.

Les Diaboliques (1955)

Deze Franse film verdiende een plekje op Bravo's 100 engste filmmomenten en TIME's Top 25 horrorfilms. in Diabolique, de vrouw en buitenechtelijke minnaar van een gewelddadige kostschooldirecteur werken samen om hem te vermoorden. De chemie tussen de twee leading ladies is perfect.

De vrouwen hebben een hechte band die voortkomt uit de wetenschap dat ze allebei onderhevig zijn aan de grillen van een gerespecteerde bruut. Dat gezegd hebbende, ze zijn niet helemaal de Thelma en Louise van de Franse cinema uit de jaren 50. Er is een formele afstand die hen gefocust houdt. Over het algemeen zijn er een aantal terecht angstaanjagende momenten, maar het einde is wat je bijblijft.

Invasion of the Body Snatchers (1956)

Invasie van de Body Snatchers is een non-stop thriller. Er zijn verrassende ontdekkingen, griezelige effecten en achtervolgingsscènes in overvloed. We volgen een toegewijde dokter die een man is! Van! Actie! terwijl hij in een hectische missie wordt geworpen om de invasie van de pod-mensen te stoppen.

Met een looptijd van slechts 1 uur en 20 minuten komt het heel snel tot de kern van het verhaal. Eerlijk gezegd, het zal je verbazen hoe goed het de actie volhoudt, er is hier echt geen ruimte om je te vervelen. De effecten zijn fantastisch; de pods die de buitenaardse bedriegers creëren, zijn goed gemaakt en behoorlijk verontrustend.

De film heeft vele remakes en referenties geïnspireerd, waaronder een aflevering van Looney Tunes met de titel "Invasie van de Bunny Snatchers". In 1994, het werd geselecteerd voor bewaring in de Amerikaanse National Film Registry als "cultureel, historisch of esthetisch significant". Nu, de betekenis terzijde, Invasie is gewoon een klassieke, energieke en boeiende film.

Carnaval van Zielen (1962)

Carnaval van zielen is gericht op een jonge organist genaamd Mary die zich aangetrokken voelt tot een verlaten carnaval nadat ze betrokken is bij een auto-ongeluk. Het geluidsontwerp is super griezelig en angstaanjagend mooi. De partituur, gecomponeerd door Gene Moore, gebruikt een orgel om sfeer op te bouwen.

Het benadrukt de bezigheid van onze hoofdrolspeler en creëert angst waar er een positieve verbondenheid zou moeten zijn. Het karakter van John Linden is ook zeer effectief in het creëren van ongemak. Zijn slijmerige volharding om te proberen Mary voor zich te winnen, is eerlijk gezegd walgelijk.

Ze worstelt tussen haar verlangen om met rust gelaten te worden en haar wanhopige behoefte om iemand dichtbij te houden om haar af te leiden van haar angst. Die spookachtige gezichten die Mary teisteren, zijn veel effectiever in zwart-wit dan in kleur. De duizelingwekkende taferelen die het carnaval omringen, versterken wat we allemaal weten; carnavals zijn zo eng als stront.

Psycho (1960)

Als je iemand naar Alfred Hitchcock vraagt, is de kans groot dat ze deze film kennen. Psychopaat is absoluut iconisch. Het won vier Academy Awards en wordt gerangschikt als een van de beste films aller tijden. Het bevatte niet alleen de eerste toiletspoeling op het zilveren scherm, het gaf ons ook de meest memorabele douchescène in de geschiedenis van de popcultuur.

Zelfs in zwart-wit is de scène schokkend. We kunnen Hitchcocks vaardigheid als filmmaker zien in zijn gebruik van schaduwen en belichting. Wanneer dhr. Arbogast Norman Bates in de lobby interviewt, is dat een prachtige demonstratie van hoe schaduwen de intensiteit van een scène met rechttoe rechtaan dialogen kunnen verhogen.

De laatste onthulling over het lot van mevrouw Bates gebruikt een zwaaiende overheadlamp om een ​​dynamische opname toe te voegen aan een statische opname. Als geheel is het slim, evenwichtig en over het algemeen gewoon een verdomd goede film.

Night of the Living Dead (1968)

Een onbetwiste klassieker aller tijden, De nacht van de levende doden moet op deze lijst staan. Het bracht sequels voort, remakes en bracht de zombiefilm in de populaire cultuur. Als geheel valt de culturele betekenis niet te ontkennen, vooral als je kijkt naar de casting van Duane Jones.

Het casten van een zwarte acteur als hoofdrolspeler met een geheel witte cast was in die tijd vrijwel ongehoord. Eerdere films, zoals Witte zombie, toonde de creatie van de zombie als resultaat van voodoo. NietLD heeft het genre opnieuw uitgevonden door de regels vast te stellen die we nog steeds volgen in moderne zombiemedia.

Het zijn meedogenloze gereanimeerde lijken, ze smullen van het vlees van de levenden en je moet de hersenen vernietigen om ze te stoppen. Natuurlijk werden ze "ghouls" genoemd, maar we weten wat er aan de hand is. Het heeft terecht zijn status als cultklassieker verdiend, en ik denk niet dat iemand daar tegenin kan gaan.

Wil je meer klassieke horror? Klik hier voor elf Criterion Blu-Ray-titels die elke horrorfan zou moeten bezitten