Welkom terug, lezers, bij Gebaseerd op de roman van, onze serie gewijd aan de auteurs wiens werken de inspiratie vormden voor enkele van de meest gedenkwaardige en angstaanjagende horrorfilms. Deze week richten we onze aandacht op De vogels door Daphne du Maurier, een auteur wiens werk Alfred Hitchcock drie keer inspireerde in zijn lange en legendarische carrière.

Zoals altijd hoor ik graag uw mening in de opmerkingen van deze artikelen. Als je een favoriete roman hebt die een horrorfilm is geworden, laat het ons dan weten. Misschien komen ze in een aanstaande spotlight te staan!

Voor nu, laten we overgaan tot de zaken van De vogels en de auteur die het heeft geschreven.

Wie was Daphne du Maurier?

Daphne du Maurier werd in 1907 in Engeland geboren. Haar vader, Sir Gerald du Maurier, was acteur en manager en haar moeder, Muriel Beaumont, was actrice. Haar grootvader was de beroemde schrijver en cartoonist George du Maurier. Ze woonde een groot deel van haar leven in Cornwall, dat als decor diende voor veel van haar romans en verhalen. Onnodig te zeggen dat ze werd geholpen in haar autoritaire bezigheden door de connecties van haar familie.

De auteur publiceerde haar eerste roman, De liefdevolle geest, in 1931. Het jaar daarop trouwde ze met majoor Frederick "Boy" Browning, een militair die soms wordt aangeduid als de vader van de Britse luchtlandingstroepen. Het echtpaar zou drie kinderen krijgen.

Haar eerste werken kregen niet veel aandacht, maar in 1936 publiceerde du Maurier XNUMX Jamaica Inn, een verhaal over een groep moorddadige mannen die opzettelijk scheepswrakken veroorzaken om de bemanning te doden en hun lading te stelen. De roman werd opgepikt voor aanpassing door Alfred Hitchcock, hoewel beiden uiteindelijk afstand namen van de film nadat zijn ster, Charles Laughton, een herschrijving van het einde eiste dat bij hem paste, verdomd plot.

Haar volgende roman, Rebecca, werd ook opgepikt door Hitchcock. Het verhaal gaat over een niet nader genoemde heldin die trouwt met een rijke weduwnaar en ontdekt dat hij, zijn huishoudster en zijn landgoed worden achtervolgd door de herinnering aan zijn eerste vrouw. De roman was ook een van de eerste die heel oppervlakkig liet doorschemeren dat de auteur misschien niet zo rechtlijnig was als de samenleving van haar verwachtte. De obsessieve aard van de relatie van de huishoudster met haar voormalige minnares vergt geen verbeeldingskracht om te lezen als seksueel van aard, en Hitchcock speelde dit in grote mate in zijn verfilming.

Pas na haar dood spraken vrienden en collega's echter openlijk over de seksualiteit van du Maurier. De meesten beschouwden haar als biseksueel en koppelden haar aan verschillende vrouwelijke minnaars, waaronder actrice Gertrude Lawrence.

De auteur stierf in 1989 op 81-jarige leeftijd in Cornwall, nadat hij 17 romans, drie toneelstukken en talloze verhalenbundels had geproduceerd.

De vogels op de pagina…

In 1952 publiceerde de auteur een verzameling korte verhalen met de titel De appelboom die een verhaal met de titel "The Birds" bevatte.

Het verhaal gaat over Nat Hocken, een oorlogsveteraan die op een boerderij heeft gewerkt om zijn gezin te onderhouden. Op een middag ziet hij een vrij grote zwerm zeemeeuwen die zich vreemd gedragen, maar hij schrijft het af en geeft de recente onverwachte verandering in het weer de schuld van het gedrag van de vogels. Die nacht wordt zijn huis aangevallen door de vogels, waarvan er één naar zijn hand pikt.

De volgende ochtend vertelt hij enkele van de lokale bevolking over het vreemde gedrag van de vogels, maar ze luisteren niet en bespotten hem vanwege zijn bezorgdheid. Tegen de middag beginnen er echter meer verhalen te circuleren over vreemd gedrag en het nieuws begint te melden dat er verschillende soortgelijke aanvallen in Groot-Brittannië hebben plaatsgevonden.

Nat kijkt uit over zee en ziet wat hij eerst denkt dat het witkoppen zijn, maar realiseert zich dat het eigenlijk een enorme zwerm meeuwen is die schijnbaar wacht op het tij. Hij haast zich om zijn dochter van de schoolbus op te halen en slaagt erin zijn baas – die een auto heeft – over te halen het meisje een lift naar huis te geven waar ze veilig is.

Tegen de avond heeft de BBC aangekondigd dat ze de nacht zullen zwijgen en de volgende ochtend de uitzendingen zullen hervatten als onderdeel van de noodtoestand. Nat verzamelt zijn vrouw en dochter in de keuken van hun huis waar ze eten, luisterend naar wat klinkt als plannen die overvliegen.

De volgende ochtend worden de radio-uitzendingen niet hervat en al snel realiseert Nat zich dat al zijn buren de nacht ervoor zijn omgekomen bij aanvallen door de vogels.

Het verhaal eindigt met Nat die een sigaret rookt, met zijn gezicht naar de aanvallende kudde toe, voorbereid op het ergste.

De vogels trok de aandacht van lezers, maakte hen bang en herinnerde hen aan de luchtaanvallen die tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden plaatsgevonden. De auteur beweerde dat ze werd geïnspireerd om het verhaal te schrijven toen ze zag dat een boer werd aangevallen door meeuwen in Cornwall.

…en op het grote scherm

Een decennium later deed Hitchcock opnieuw een beroep op du Maurier, na het succes van Psychopaat en op zoek naar een nieuw project om angst in de harten van filmbezoekers te zaaien, hoewel hij uiteindelijk veel van de plot van het verhaal zou veranderen, een romantische hoek zou toevoegen en de actie van Cornwall naar Californië zou verplaatsen.

De film zou dienen als het schermdebuut van Tippi Hedren die schittert als Melanie Daniels die, nadat ze zichzelf een beetje voor gek had gezet nadat ze Mitch Brenner (Rod Taylor) in een dierenwinkel had ontmoet, naar Bodega Bay gaat met een stel tortelduifjes bedoeld als cadeau voor de jongere zus van de man.

Op weg daarheen wordt ze aangevallen door een zeemeeuw, en al snel wordt de hele badplaats belegerd terwijl vogels van alle soorten en maten een volledige aanval lanceren.

Taylor en Hedren werden vergezeld door een getalenteerde cast, waaronder Suzanne Pleshette, Jessica Tandy en een jonge Veronica Cartwright in de rol van Mitch's jongere zus, Cathy.

Hitchcock creëerde een verontrustende omgeving in de film met de beslissing om muziek slechts zeer incidenteel te gebruiken en in plaats daarvan de soundtrack te vullen met natuurlijke geluiden die de vogelgeluiden nog meer versterkten wanneer ze aanvielen. Het overweldigt soms veel op dezelfde manier waarop het geschreeuw van Marilyn Burns het einde van de film domineerde The Texas Chain Saw Massacre, sijpelt onder de huid van de kijker en laat het vlees kruipen.

Volgens de regisseur ging de film over de natuur die terugvecht tegen de mensheid voor haar vernietiging, waardoor de film een ​​mooi voorbeeld van eco-horror was lang voordat een dergelijk onderscheid in subgenre zou worden gemaakt.

Helaas is er de afgelopen decennia veel onthuld over Hitchcocks obsessieve houding ten opzichte van Hedren tijdens het filmen van De vogels, enigszins ontsierend wat anders een lichtgevende intrede in genrefilmmaken is.

Hedren heeft zelf verklaard dat de regisseur haar verschillende keren heeft aangevallen. De beschuldigingen werden pas na de dood van de regisseur aan het licht gebracht, en hoewel velen Hedren's verhaal bevestigden, waaronder haar co-ster Rod Taylor, hebben anderen Hedren beschuldigd van liegen en vroegen ze zich af waarom ze een tweede film met de regisseur zou maken als haar beweringen waar waren. .

Heb je gelezen De vogels? De film gezien? Laat ons weten wat je ervan vindt in de reacties hieronder!