Welkom terug, lezers, bij "Based on the Novel By", een serie die een diepe duik neemt in enkele van onze favoriete horrorfilms waarvan je misschien wel weet dat ze op boeken waren gebaseerd. De inzending van deze week is een echte skin-crawler. ik heb het over Ratman's Notebooks geschreven door Stephen Gilbert.

Wie was Stephen Gilbert?

Helaas zou je gemakkelijk kunnen worden vergeven dat je niet wist wie deze Ierse auteur was. Zijn plaats in de literaire geschiedenis is vreemd. Hoewel zijn werk werd geprezen door mensen als EM Forster, hebben velen zijn werk alleen gekend met verwijzing naar Forrest Reid, een andere Ierse auteur voor wie Gilbert een beetje een muze was. Hun vriendschap werd een twistpunt, vooral in Reids obsessie met de jongere man, maar helaas ontdekken velen tot op de dag van vandaag Gilberts werk uit voetnoten over Reids carrière.

Gilbert's eerste roman, De aardverschuiving werd gepubliceerd in 1943. Het fantasieverhaal ging over prehistorische wezens die in Ierland zijn opgegraven na een enorme aardverschuiving. Hij zou werken gaan publiceren zoals Apen gezicht, over een wezen van het missing-link-type ontdekt in Zuid-Amerika, en Het Burnaby-experiment die duikt in de mogelijkheden van leven na de dood en een weerspiegeling is van Gilberts vriendschap met Reid.

Tegen de jaren zestig beschouwde Gilbert grotendeels zijn carrière als romanschrijver. Hij was getrouwd en had vier kinderen, en hij richtte zijn blik op de grotere wereld, protesteerde tegen nucleaire proliferatie en riep op tot totale ontwapening.

In 1968 publiceerde hij echter Ratman's Notebooks, en het zou een van de bekendste werken van de auteur worden, waarvan er meer dan een miljoen exemplaren zouden worden verkocht.

Binnenkant Ratman's Notebooks

Ratman's Notebooks is een relatief korte roman die zich concentreert op een naamloze verteller die een beetje een sociale outcast is die vindt dat hij zich beter verhoudt tot ratten dan met mensen. Het boek is geschreven als een reeks dagboekaantekeningen die het dagelijkse leven van de jongeman beschrijven in een fabriek die voorheen eigendom was van zijn vader.

Terwijl zijn leven uit de hand loopt, begint de jongeman de ratten te gebruiken om diefstal te plegen en om wraak te nemen op zijn baas en enkele van zijn buren. Nadat zijn baas zijn favoriet, Socrates, heeft vermoord, brengt de hoofdpersoon een slechtgehumeurde rat genaamd Ben binnen en gebruikt hem om de ander te leiden in een totale aanval om de man te doden. De hoofdrolspeler ontvlucht de scène en laat de ratten achter in het proces.

Als zijn relatie met een jonge vrouw uit zijn kantoor begint te bloeien, besluiten ze te trouwen. Maar laat op een avond keren Ben en de ratten terug met wraak nadat ze hebben ontdekt dat de hoofdpersoon de rest van de rattenkolonie in zijn huis heeft vermoord. Ze jagen de jonge vrouw het huis uit en vangen de man op zijn zolder. De laatste vermelding in het boek wordt snel gekrabbeld door de verteller terwijl de ratten zich een weg bijten en klauwen door de gesloten deur.

Van pagina naar scherm

Ratman's Notebooks heeft als basis gediend voor drie films sinds de release in 1968, en slaagde er zelfs in een popballad voort te brengen die, voor zover ik weet, de enige is die ooit over een letterlijke rat is geschreven.

Willard (1971)

In 1971 kreeg de hoofdpersoon van Gilbert een naam. Willard werd geregisseerd door Daniel Mann (Boterveld 8) en speelde Bruce Davison (The Crucible) in de titelrol met Elsa Lanchester (De bruid van Frankenstein) als Willard's moeder en Ernest Borgnine (The Poseidon Adventure) als zijn beledigende baas.

De film bleef grotendeels bij de plot en thema's van het boek, terwijl hij natuurlijk hier en daar een paar vrijheden nam, en hoewel sommige scènes met de ratten bijzonder effectief zijn, bereiken ze nooit de bloedstollende terreur zoals andere films van zijn type. Davison geeft echter een bijna duizelingwekkende over-the-top prestatie in de titelrol.

Als reactie op de film en misschien om de verkoop van het boek na de release te stimuleren, werd de titel gewijzigd Ratman's Notebooks naar Willard ook voor een film-tie-in-editie.

Ben (1972)

Weet je nog die popballad die ik eerder noemde? Het is geschreven voor Ben, een vervolg op de jaren 1971 Willard. Deze film laat het verhaal van het boek achter maar is nog steeds geïnspireerd door de personages en thema's en concentreert zich op een jonge jongen genaamd Danny (Canadese acteur Lee Montgomery) die voortdurend wordt gepest en mishandeld. Tel daarbij op dat de jongen een ernstige hartaandoening heeft, en nou ja, hij heeft echt een vriend nodig. In de film speelt ook een jonge Meredith Baxter (Family Ties).

Gelukkig voor hem ontmoet hij Ben de rat en zijn kolonie - voorheen getraind door wijlen Willard Stiles. De rat wordt een troost voor de jongen, maar zijn groeiende gezin veroorzaakt uiteindelijk verschillende doden in hun zoektocht naar voedsel en onderdak. Uiteindelijk spoort de politie de kolonie op en vernietigt deze met vuur in de riolen. Ben overleeft het echter en keert terug naar Danny.

Montgomery zong het themalied van de film, "Ben" in de film, en het werd voor de soundtrack opgenomen door een jonge Michael Jackson. Het nummer won een Golden Globe voor Best Original Song en werd datzelfde jaar genomineerd voor een Oscar.

Ben ontving over het algemeen gemengde recensies, en de gunstige recensies waren hoger dan zijn voorganger. Dit leek te berusten op de uitvoering van Montgomery en het feit dat het drama van de verhaallijn ruimschoots kon bestaan ​​buiten de gruwelen die het ook had.

Willard (2003)

Alles was stil op de Willard aka Ratman's Notebooks jarenlang front, behalve degenen die zich het liedje "Ben" herinnerden, en die wezens met duivels die de herinnering levend hielden.

Toen, in 2003, ontvingen we een nieuwe bewerking van de roman met niemand minder dan Crispin Glover (American Gods) in de titelrol. Deze film week wat de plot betreft meer af van de originele tekst, maar voor mij hield hij op een veel meer bevredigende manier vast aan de geest van het origineel. Er zijn momenten in de film die echt verontrustend zijn als Willard wraak wil nemen op zijn baas (R. Lee Ermey) en iedereen die van hem probeerde te profiteren.

Glover was bijna 40 jaar toen hij de film maakte. Het leeftijdsverschil voedt in zekere zin het vuur in het personage. Willard heeft langer de tijd gehad om door het systeem te worden verslagen. Hij zit al veel langer in zijn ongemak, en het is bijna geloofwaardiger dat hij een punt heeft bereikt waarop hij zou kunnen breken.

Glover werd genomineerd voor een Saturn Award voor zijn rol in de film. Hij nam ook een nieuwe versie van het nummer "Ben" op met zijn eigen avant-gardistische videoclip, en Bruce Davison maakt een soort camee als een schilderij van Willards vader die in het vervallen huis van de familie hangt.

Alle drie de films hebben zeker hun eigen sluipende energie die de kijker naar binnen trekt, en genoeg eigenzinnigheid dat ze hun afzonderlijke en verenigde cult-aanhang hebben verdiend.

Bent u een fan van Willard? Wist u dat het zijn leven begon als een roman? Laat ons weten waar u aan denkt Ratman's Notebooks en zijn erfenis in de reacties hieronder!