Voor auteur William J. Hall, de weg naar schrijven 'S Werelds meest spookhuis: het waargebeurde verhaal van de Bridgeport Poltergeist op Lindley Street was bijna net zo interessant als de zaak zelf, en hij vertelde ons over die reis, samen met informatie over de beroemde rondspoken in een recent interview.

Hall is een goochelaar sinds hij zeven jaar oud was, hoewel hij er snel op wijst dat hij op die leeftijd geen erg goede goochelaar was. Een levenslange fan van Houdini, het was misschien zijn kennis van de interesse van de beroemde ontsnappingsartiest in het occulte en het paranormale die uiteindelijk de zijne voedde.

"Houdini wijdde bijna 30 jaar van zijn leven aan de studie van wat we vandaag het paranormale zouden kunnen noemen", legt Hall uit. 'Hij was echter een slachtoffer van zijn tijd; spiritualisme was wat er toen aan de hand was, en zo veel daarvan werd vervalst. "

Spiritualisme, een beweging die populair was in het begin van de 20e eeuw, vierde het bestaan ​​van geesten en geesten. Het gaf helaas ook aanleiding tot een hele reeks nepmediums en charlatans die op gelovigen jaagden en vaak grote sommen geld eisten om contact op te nemen met de doden in hun eigen ingewikkeld opgetuigde salons.

Toch heeft het Houdini's achtervolging of zijn studie nooit gestopt.

'Hij wilde echt bewijs vinden; hij wilde dat het bestond, 'vervolgde Hall. "Hij had destijds de grootste collectie boeken over spiritualisme ter wereld."

En dus trad Hall in de voetsporen van de legende en heeft hij jarenlang vaak paranormale verschijnselen ontmaskerd, terwijl hij nog steeds hoopte een geval te vinden dat niet kon worden bewezen.

Vreemd genoeg groeide Hall niet te ver weg van wat als Ground Zero zou kunnen worden beschouwd als een van de meest actieve en zonder twijfel de meest getuige gevallen van poltergeist-besmetting die de VS ooit hebben gezien.

De zaak betrof het bescheiden huis van de familie Goodin in Lindley Street in Bridgeport, Connecticut, die meer dan twee jaar lang werd geplaagd door bijna constante activiteit na de adoptie van een jong meisje genaamd Marcia na de dood van hun eigen kind. Getuigen, en er waren er meer dan u zich kunt voorstellen, vertelden dat ze meubels zagen bewegen, het geluid van vreemde kloppen, fysiek contact met een onzichtbare kracht en zelfs hoorbare stemmen die uit het niets leken te komen.

Hall had over het huis gehoord toen hij nog een kind was, maar het had als volwassene nooit echt op zijn onderzoeksradar gestaan, althans gedeeltelijk vanwege zijn natuurlijke scepsis.

"Ik zou later goochelshows doen en ik zou mensen naar me toe laten komen en me vragen wat ik van het huis in Lindley Street vond. Ik zou ze zeggen dat iedereen met afwas kon gooien en dan de kranten bellen", zegt hij, lachend. “Ze vroegen me waarom mensen dat zouden doen en ik vertelde hen dat mensen allerlei gekke dingen doen. Rijke mensen plegen de hele tijd fraude. Menselijk gedrag heeft vaak geen zin. "

Eindelijk, na jaren hiervan, postte iemand in een Facebook-groep die was opgezet voor mensen die in Bridgeport waren opgegroeid met de vraag of iemand zich de spoken in het huis in Lindley Street kon herinneren. Om welke reden dan ook, dat bericht klikte op Hall en voor het eerst begon hij de zaak daadwerkelijk te onderzoeken.

Hij had echt geen idee wat hij zou ontdekken, noch hoeveel uren, dagen, weken en maanden de zaak zou vergen.

Het eerste dat de auteur opviel, was de omvang van de berichtgeving over de gebeurtenissen. Kranten zo ver weg als Australië en China hadden geschreven over de gebeurtenissen in 1974 op het hoogtepunt van de verschijnselen, en Hall begon een lijst op te stellen van iedereen wiens naam in de artikelen werd genoemd.

De eerste persoon met wie hij contact opnam, voormalig politieagent Joe Tomek, was aanvankelijk aarzelend. Uiteindelijk ging hij echter open voor Hall en vertelde hem dat hij voor ongeveer zevenennegentig procent zeker was dat wat hij zag echt was.

Hij vertelde Hall ook dat de afdeling hem dwong te worden geïnterviewd over wat hij zag. Met die informatie in de hand ging hij Boyce Beatty opsporen, de man die, zo bleek, die interviews had afgenomen.

“Ik nam contact op met Boyce omdat hij werd vermeld als een van de rechercheurs die tijd in het huis doorbrachten, en noemde de interviews. Hij vertelde me dat hij de interviews zelf had afgenomen”, legt de auteur uit. "Dus ik vroeg of hij er toegang toe had en hij zei: 'Nou, ik denk het wel. Ze zijn in mijn kelder.'”

Het was Hall's eerste echt grote doorbraak in zijn onderzoek en hij maakte al snel plannen om Beatty bij hem thuis te ontmoeten. Beatty vertelde hem dat de interviews waren afgenomen met beloften aan de familie dat ze privé zouden blijven, maar dat hij bereid was ze te delen aangezien de heer en mevrouw Goodin waren overleden en Marcia volledig was verdwenen toen ze volwassen waren geworden.

Hall verliet Beatty's huis met 22 cassettebandjes plus acht extra uren aan reel-to-reel tape met politie-interviews die hij moest hebben omgebouwd om naar hun inhoud te luisteren. Tegen de tijd dat hij 22 of 23 uur in de meer dan 30 uur aan opnames was, kon hij de geldigheid van wat hij had gehoord niet langer ontkennen.

"Ik zei tegen een bevriende tovenaar: 'Ik kan je niet met zekerheid zeggen wat er is gebeurd, maar ik kan je wel vertellen dat hier iets is gebeurd'", zegt Hall. "Het was de eerste keer dat je niet alleen veel getuigen had, maar ook meerdere getuigen die exact dezelfde incidenten in huis beschreven vanuit hun eigen perspectief."

Toegevoegd aan de geldigheid van de getuigenverklaringen voor Hall was de tijdlijn waarin hun getuigenissen werden afgenomen. De meesten van hen vonden plaats binnen enkele weken nadat ze getuige waren geweest van de vreemde verschijnselen in huis, niet jaren of zelfs decennia later zoals zo vaak het geval is.

Met al dit bewijs besloot Hall dat het verhaal op de meest definitieve manier verteld moest worden, en hij begon het allemaal op te schrijven. Het was een daad die, zo zou hij later ontdekken, een afsluiting betekenen van een hele gemeenschap van mensen die geraakt waren door het reilen en zeilen in huis.

"Het was een raar soort Six Degrees of Kevin Bacon-ding," benadrukt hij. “Dit was Six Degrees of Lindley Street, en zelfs nadat het boek was gepubliceerd, wilde ik dat mensen naar me toe kwamen bij het ondertekenen en voorlezen om me te bedanken voor het melden van dit alles. Hun vaders of broers en zussen of wie dan ook was getuige geweest of was onder de mensenmenigte geweest die buiten het huis stonden en twee grote stenen zwanenplanters zelfstandig zagen bewegen, en dit bevestigde wat ze altijd hadden geloofd. "

Dit idee van afsluiting is erg belangrijk voor de auteur en ook voor velen die er destijds op de een of andere manier bij betrokken waren. Dit was tenslotte een heel menselijk verhaal dat zich afspeelde bij een anders heel normaal gezin dat niet alleen werd geconfronteerd met de extreme activiteit die in hun huis plaatsvond, maar ook met de groeiende menigten die zich buiten verzamelden in de hoop iets te zien en bij gebreke daarvan , om de draak te steken met degenen die zeiden dat ze het hadden.

"Jerry [de vader] probeerde naar zijn werk te gaan en mensen bleven hem lastigvallen en uitlachen", zegt Hall. 'Hun banden waren kapotgeslagen en mensen trokken buiten hun kleren van de lijn. Jerry was klusjesman en Laura was huisvrouw en dit werd niet zomaar openbaar. Het werd extreem openbaar, vooral toen Ed en Lorraine Warren erbij betrokken raakten. "

Ed en Lorraine Warren zijn bijna synoniem met Paranormal Investigation, hun vele onderzoeken werden decennia lang zwaar gedocumenteerd en onderzocht, maar het was bekend dat ze een beetje sterk overkwamen. Vooral Ed, misschien omdat hij zo graag geloofde en anderen het bewijs wilde laten zien van wat hij en Lorraine ontdekten, was berucht omdat hij de pers belde toen ze een bijzonder overtuigende zaak tegenkwamen.

"De familie werd behoorlijk boos toen Ed de AP Wire belde om het verhaal te melden", legt Hall uit. "Ze probeerden alles stil te houden, en toen de Warrens video en andere apparatuur binnenbrachten, zetten de Goodins hun voet op de grond."

Toen de plaatselijke politie besloot te beweren dat de hele reeks gebeurtenissen bedrog was nadat werd ontdekt dat Marcia verantwoordelijk was voor bepaalde 'gebeurtenissen', gingen ze zelfs zo ver dat ze Ed Warren ervan beschuldigden iedereen in het huis snoepjes te geven. met LSD.

Tijdens dit alles herhaalt Hall dat het echt de overweldigende hoeveelheid getuigen en verklaringen was die deze zaak zo overtuigend maken. Het was een klein huis en het feit dat zich in elke kamer verschijnselen zouden voordoen, bevestigt de geldigheid van poltergeist-activiteit in huis.

"Je zou dat allemaal gewoon niet kunnen faken zonder dat iemand het ziet", zegt hij.

Nadat de politie de hele affaire als een hoax had verklaard, begon de menigte af te nemen, maar het misbruik en de beschimpingen die naar de familie werden gegooid? Niet zo veel.

Ze verhuisden en nadat ze was afgestudeerd, verdween Marcia volledig, hoewel Hall uiteindelijk ontdekte dat ze naar Canada was verhuisd en op 52-jarige leeftijd stierf aan complicaties van MS en epilepsie.

"We weten dat er een verband lijkt te bestaan ​​tussen epilepsie en poltergeist-activiteit", zegt hij. "Ik zeg dat het lijkt te zijn omdat er gewoon niet genoeg onderzoek naar het onderwerp is geweest, maar het is logisch om dat over haar te weten te komen."

Toen niemand naar voren kwam om Marcia's as op te eisen, tekende Hall voor hen en bewaarde ze ze zelf totdat een lid van haar biologische familie naar voren kwam. Het was een verhelderende ervaring om meer te weten te komen over dat gezin en de redenen waarom ze ter adoptie werd afgestaan, die hij in een latere editie van het boek opnam.

Het boek zelf is een van de meest interessante in zijn soort dat ik ooit heb gelezen, inclusief transcripties van talloze interviews, politieverklaringen, enz., En het bood zijn lezers een verbluffende hoeveelheid informatie, en ik bleef me afvragen hoeveel films we heb in het genre gezien dat te maken heeft met paranormale verhalen uit het echte leven, waarom niemand tussenbeide is gekomen om het voor het scherm aan te passen.

Misschien is het slechts een kwestie van tijd voordat ze dat doen.

Zorg ervoor dat u in de tussentijd uitcheckt 'S Werelds meest spookhuis: het waargebeurde verhaal van de Bridgeport Poltergeist op Lindley Street. Het is beschikbaar in meerdere formaten, waaronder en Audible-editie.