Het aanbieden van een verscheidenheid aan duistere fictie, Ik kan het bloed proeven biedt uniek geweven verhalen die niet alleen angst aanjagen, maar de geest van de lezer ook in staat stellen onbekende diepten van het vertellen van verhalen te verkennen. Elke auteur heeft een aanbod dat niet kan worden genegeerd; dit boek bevat de sleutel tot talent dat is opgesloten. Met een geheel andere benadering interesseerde het verhaal van Joe Schwartz mij vooral. Een verhaal over een ontvoering dat een onverwachte wending nam, zorgde voor een uitstekende verhaalvertelling die heel reëel was en mij angst aanjaagde. Ik kon het bloed proeven!

Lees hieronder meer over Joe Schwartz met het interview van iHorror.

 

Ik kan het bloed proeven, Synopsis en informatie

• Printlengte: 290 Pagina's
• Gelijktijdig apparaatgebruik: Ongelimiteerde
• Uitgever: Gray Matter Press (23 augustus 2016)
• Publicatie datum: 23 Augustus 2016

 

synopsis

Vijf unieke stemmen. Vijf verontrustende visioenen. Eén nachtmerrie.

Van de door Bram Stoker Award genomineerde auteurs Josh Malerman, de nieuwe meester van de moderne horror, en John FD Taff, de ‘King of Pain’, tot het verbijsterende surrealisme van Erik T. Johnson, het duistere poëtische proza ​​van J. Daniel Stone en de transgressieve manie van Joe Schwartz, I CAN TASTE THE BLOOD biedt vijf novellen van vijf unieke auteurs wier werk consequent de grenzen van conventionele fictie verlegt.

I CAN TASTE THE BLOOD opent de deuren naar een bioscoop van de verdoemden; reist door de stoffige, van zonde doordrenkte woestijn met een bijna Bijbels mysterieuze vreemdeling; vertelt het fantasmagorische verhaal van geboorte, dood en wedergeboorte; krijgt een hit die helemaal niet is wat het lijkt; en legt de verontrustende mogelijkheden bloot van wat Smalltown, VS, zou kunnen doden

Hoe divers ze ook zijn, qua stem en visie, het werk van de vijf gevierde auteurs verzameld in dit verbluffende boek over terreur deelt één gemeenschappelijk thema, één afschuwelijke en angstaanjagende nachtmerrie die alleen kan worden vervat in de pagina's van I CAN TASTE THE BLOOD.

Het boek heeft een inleiding door John FD Taff over de aanleiding van het boek en een nawoord met commentaar van elke auteur.

Bewerkt door John FD Taff en Anthony Rivera

Over de auteur

–Joe Schwartz

In 2008, Joe's zwarte T-shirt: korte verhalen over St. Louis werd gepubliceerd als een persoonlijke gunst voor vrienden van Joe Schwartz. Het idee dat mensen buiten de beperkte wereld van Schwartz deze duistere en soms persoonlijke verhalen vermakelijk konden vinden, was voor de beginnende auteur even opwindend als mysterieus. Sindsdien heeft hij naast de romans nog twee verhalenbundels geschreven Een seizoen zonder regen en Adam Wolf en The Cook Brothers – Een verhaal over seks, drugs en rock-’n-roll. Het soort verhalen dat hij vertelt, wordt beschreven als ‘een harde klap in de buik’ en ontwapenend ‘als een zonnige dag in de hel’.

iHorror-interview met auteur Joe Schwartz (Vision III).

iHorror: Kun je ons iets over jezelf vertellen en ook waar je vandaan komt?

Joe Schwartz: Mijn naam is Joe Schwartz, ik ben 46 jaar oud en ik woon in St. Louis. In al mijn verhalen is St. Louis de locatie, maar het is eigenlijk meer uit noodzaak dan uit genegenheid, aangezien ik hier het grootste deel van mijn leven heb gewoond.

iH: In plaats van de lezers een verhaal over het bovennatuurlijke aan te bieden, creëren je opmerkelijke karakterisering en aandacht voor detail een verhaal over misdaad dat heel reëel aanvoelde en een monster op zichzelf. Had je inspiratie voor het schrijven van dit stuk? Is er onderzoek gedaan?

JS: Ik kijk de meeste avonden naar het nieuws en lees graag de politieberichten van kleine stadskranten. Het verhaal begint met een tamelijk onmenselijke grap die ik als schrijfopdracht heb gebruikt. Wat voor soort jongens kunnen zoiets ziekelijks grappig vinden? En het was gewoon een nutteloos iets dat ik had gehoord totdat John Taff me vertelde over de beruchte I CAN TASTE THE BLOOD-krabbel die hij op de badkamermuur van de Blackthorn Pizza-pub had gezien. Ik schreef het verhaal extreem snel en had geen idee wat er met deze jongens zou gebeuren, maar ik was toch gefascineerd. De enige keer dat ik me kan herinneren dat ik langzamer ging nadenken over wat ik aan het schrijven was, was tegen het einde. Ik heb een hekel aan voorspelbare eindes! Het roze meisje is waarschijnlijk het meest gruwelijke personage dat ik ooit heb gemaakt en vond haar rol in het verhaal buitengewoon plezierig. Geloof me als ik zeg dat niemand meer verrast was door hoe dat verhaal eindigde dan ik.

iH: Hoe waren de beginjaren van uw schrijven?

JS: Eigenlijk niets om over op te scheppen, maar naarmate de tijd verstreek en mensen me oprecht vertelden hoe leuk ze het vinden wat ik doe, heb ik geduld gevonden in wat ik doe. Mensen vragen me vaak hoe het is om schrijver te zijn, en meestal zeg ik dit: schrijven is als een tocht over de oceaan maken in een roeiboot en het kan niemand iets schelen als je de andere kant haalt. Vergeleken met bijvoorbeeld dat je in een film zit die meer lijkt op het springen in een raket naar de maan, vergt het schrijven veel toewijding. Het beste wat mij ooit is overkomen toen ik een nieuwe schrijver was, is dat een paar mensen bereid waren mij te lezen, mijn werk te bekritiseren zonder enige persoonlijke boosaardigheid, en mij te helpen beter te worden.

iH: Wat vind je zo leuk aan auteur zijn?

JS: Ik hou ervan om gelezen te worden, en om invloed uit te oefenen op het leven van mensen door ze een verhaal te vertellen. Toen ik een kind was, waren boeken voor mij een ontsnappingscapsule aan eenzaamheid, misbruik, verwaarlozing en armoede. Omdat verhalen voor volwassenen nog steeds mijn toegangspoort zijn tot zelfhaat en een laag zelfbeeld, naar werelden vol verlossing en gerechtigheid. Het leuke is dat ik nu de verhalenverteller ben en elke keer als ik ga zitten om te schrijven, verwacht ik werk te doen waar ik niet alleen trots op kan zijn, maar dat ik als boekenwurm ook zelf zou willen lezen. Er is geen groter compliment dat een schrijver kan krijgen dan een lezer die vertelt hoe leuk hij zijn verhaal vond. Dat is waar ik elke keer als ik publiceer voor ga, een verhaal dat de lezers zo leuk zullen vinden dat ze het zullen delen met hun vrienden die absoluut gecharmeerd zijn dat ze zoiets goeds hebben gelezen.

iH: Wie is je favoriete auteur en heb je een voorkeur voor een bepaald genre?

JS: Ik heb er twee; de eerste is Steinbeck. Lezing Of Mice and Men voor de eerste keer was voor mij een ervaring die leek op het verliezen van je maagdelijkheid. Over bijzondere verhalen gesproken. Soms heb ik het gevoel dat dat verhaal mij als schrijver heeft opengebroken. De tweede is vreemd genoeg King toen hij Bachman was. De Bachman-boeken hebben mij lange tijd ernstig verpest voor andere verhalen. Ik hou van verhalen die de onderklasse verdedigen, die zoiets pervers en wanhopigs als arm zijn, verdomd spannend maken om over te lezen, maar niets waarvan je hoopt dat je het meemaakt.

iH: Is er een onderwerp waar je niet eens aan zou denken om over te schrijven?

JS: Niet echt. Hoe vreemder, hoe heiliger, hoe aanstootgevender – hoe beter!

iH: Enig schrijfadvies dat je onze toekomstige auteurs kunt geven?

JS: Wat u ook doet, betaal om uw werk professioneel te laten redigeren voordat u het publiceert. Je wordt een betere schrijver als iemand je werk, druipend van de rode inkt, aan je teruggeeft. Ik raad aan een redacteur te zoeken die vooral niet van je schrijven houdt. Niet alleen zullen hun opmerkingen je totaal kwaad maken, ze zullen je ook inspireren om beter te schrijven, al was het maar om de zelfvoldane klootzak de mond te snoeren!

iH: Wat kunnen fans in de toekomst verwachten? Werk je momenteel aan nieuwe romans?

JS: Op dit moment komt er een roman uit genaamd STABCO – het verhaal van twee verliezersbroers die verlossing en verlossing hopen te vinden door de huis-aan-huisverkoop van messen. Als die logline je deed grinniken toen je het las, dan zul je dit boek geweldig vinden. https://t.co/QHHqhukYAs

iH: Wat doe je in je vrije tijd als je niet bezig bent met brainstormen en schrijven?

JS: Niet veel. Ik ben het afgelopen jaar begonnen met hardlopen, maar ik zou een vreemde in de bus niet vervelen door over die onzin te praten. Eigenlijk ben ik gewoon iemand die 40 uur per week werkt, het gras maait alsof het belangrijker is dan ooit en te veel tv kijkt. Meestal (grote verrassing hier) hou ik van lezen. Ik heb net Larry McMurtry's briljant uitgelezen Laatste foto show en moedig iedereen die houdt van verhalen met veel seks en geweld en over het algemeen van een goed boek over hoe mensen gewoonweg verkloot zijn, ten zeerste aan om het zo snel mogelijk te lezen.

Heel erg bedankt, Joep!

Lof voor Ik kan het bloed proeven en voor Gray Matter Press

‘Slechts een groep psychopaten zou een boek als dit samenstellen. Bloedstollend briljant en prachtig uitgevoerd. Proef dit.” – Michael Bailey, Bram Stoker Award-winnende redacteur van DE BIBLIOTHEEK VAN DE DODEN

“I CAN TASTE THE BLOOD is een hoogstandje voor Gray Matter Press en voor de vijf uitmuntende auteurs van donkere fictie die hier bijeen zijn. Als je hun werk eerder hebt gelezen, weet je waar we het over hebben, en als je dat nog niet hebt gedaan, zul je geen betere plek vinden om te beginnen dan hier.”
– Shane Douglas Keene, DIT IS VERSCHRIKKELING

“Het is de langzame verbranding, de sluipende twijfel, het inherente geweld, de kennis die werkelijkheid wordt. Door exotische locaties, waar de wind van binnenuit waait; flitsend over het witte doek, geweld echoënd in de nacht; uit de kofferbak van een auto getrokken, duistere daden die vergelding verdienen; een monster dat op de loer ligt, nog een stad verderop in elke straat. Beangstigend en verontrustend, zelfs nu kan ik het bloed proeven” – Richard Thomas, auteur van BREAKER en BEPROEVINGEN

“Hoewel dit vijftal auteurs het bloed mag proeven, zullen wij lezers de schrik voelen van hun nachtmerrievisioenen, de angst, de spanning en het ontzag van hun opvallende stemmen. MALERMAN, STONE, SCHWARTZ, JOHNSON en TAFF: de vijf punten van een briljante ster die een korte horrormeesterschap aankondigen. – Eric J. Guignard, fictieist, winnaar van de Bram Stoker Award en finalist voor de International Thriller Writers Award

Lof voor Gray Matter Press

“Grey Matter Press is erin geslaagd zichzelf te profileren als een van de belangrijkste leveranciers van horrorfictie die momenteel bestaat, via zowel een reeks moordende bloemlezingen – SPLATTERLANDS, OMINOUS REALITIES, EQUILIBRIUM OVERTURNED – als John FD Taffs aangrijpende novellecollectie THE END IN ALL BEGINNINGS. ” – FANGORIA

“Het donkere, allesomvattende thema lijkt het handelsmerk van Gray Matter Press. Als ik om een ​​verwijzing wordt gevraagd, zeg ik vaak zonder aarzeling tegen de pers die mijn leesaandacht heeft betoverd.” – Dave Gammon, HORRORNIEUWS

Over Gray Matter Press

Gray Matter Press is een in Chicago gevestigde uitgeverij wiens missie het is om de beste stemmen die in duistere fictie werken te ontdekken en te cultiveren. Het bedrijf streeft ernaar om voor zijn lezers alleen volumes van uitzonderlijke fictie van de beste kwaliteit te produceren. Sinds de publicatie van hun eerste deel eind 2013 heeft Gray Matter Press een reeks bestverkochte titels uitgebracht, waaronder twee die zijn genomineerd voor de prestigieuze Bram Stoker Award. FANGORIA Magazine zegt over de uitgever: “Grey Matter Press is erin geslaagd zichzelf te profileren als een van de voornaamste leveranciers van horrorfictie die momenteel bestaan.” Voor meer informatie bezoek GreyMatterPress.com of volg de uitgever op Twitter op @GreyMatterPress.

Ik kan het bloed proeven kan worden gekocht door te klikken hier.

Links:

Oh, een hook-of-a-book publiciteitsrondleidingen!

 

Een paar eerdere beoordelingen:

Kristen Dearborn's 'Stolen Away' vervaagt de scheidslijn tussen realiteit en hel. [Boek recensie]

'Children of the Dark' zal je dromen en realiteit achtervolgen.

'Een allegaartje bloed' zal je doen ineenkrimpen en kronkelen!

 

-OVER DE AUTEUR-

Ryan T. Cusick is een schrijver voor ihorror.com en geniet erg van praten en schrijven over alles binnen het horrorgenre. Horror wekte voor het eerst zijn interesse na het bekijken van het origineel, The Amityville Horror toen hij nog maar drie jaar oud was. Ryan woont in Californië met zijn vrouw en elfjarige dochter, die ook interesse toont in het horrorgenre. Ryan behaalde onlangs zijn masterdiploma in psychologie en heeft de ambitie om een ​​roman te schrijven. Ryan is te volgen op Twitter @ Nytmare112