De romans en daaropvolgende films, voortgekomen uit de geest van Thomas Harris, hebben het horrorgenre enkele van zijn meest meeslepende en angstaanjagende karakters gegeven. Hoewel Dr. Hannibal Lecter de meeste van die aandacht en fascinatie opeist, is het Francis Dollarhyde-personage (Manhunter spelling) lijkt onder de radar te vliegen. Voor wie het gezien heeft Manhunterhet huiveringwekkende spook van de tandenfee is echter permanent in het geheugen gegrift.

Dertig jaar na de release sprak iHorror met de Manhunter acteur die Dollarhyde voor het eerst op het scherm tot leven bracht, en naar de mening van deze schrijver, De vertolking van Tom Noonan torent uit boven die van Richard Armitage (Hannibal) en Ralph Fiennes (Red Dragon). Een geweldig statement, gezien het feit dat beide bovengenoemde artiesten fantastische opnames boden.

Noonan nam even de tijd om Syfy Channel's te filmen 12 Monkeys om met iHorror te praten over de fysieke en mentale eisen die gepaard gingen met de rol van Dollaryhyde, een onthulling achter de schermen over een gewoonte die Noonan tijdens het filmen ontwikkelde, "meeslepend aanwezig" zijn als acteur, en Manhunter regisseur Michael Mann's incidentele herinnering: "Francis, vergeet de auditie niet."

Manhunter was de eerste van de Hannibal Lecter-films. Het is sindsdien gevolgd door De stilte van de lammeren, Red Dragon en Hannibal televisie serie. Hoe zit het met de personages en het universum gecreëerd door Thomas Harris die zo diep resoneren met mensen?

Ik heb Silence of the Lambs gezien en vind het leuk, maar geen van de andere dingen die je noemde heb ik gezien. Ik heb Manhunter één keer gezien, misschien twee keer, dus mijn ervaring met de hele wereld waar je het over hebt, heb ik niet zo goed mee, maar ik heb ook nooit een van de boeken gelezen. Ik heb nooit "Red Dragon" of "The Silence of the Lambs" gelezen. Ik denk dat veel van (Manhunter) werkt vanwege de relatie van Michael Mann en Michael Mann met mij en omdat hij wil dat ik de rol persoonlijk maak, als een mens. Dat is echt het enige soort echte connectie waar ik me prettig bij voel om over te praten, want de rest ken ik niet zo goed. Voor mij, nogmaals, wat de film deed werken, was dat Michael me echt aanmoedigde en steunde om geen vreselijk persoon te zijn, iemand die echt goed wilde doen en een fatsoenlijk persoon wilde zijn en te maken had met de normale dingen waar iedereen mee te maken heeft. zoals eenzaamheid en pijn. Maar niet als een monsterlijk persoon, wat hem zo eng maakt.

Zonder 'Red Dragon' te hebben gelezen, wat voor soort voorbereidend werk ging er in je vertolking van de tandenfee zitten?

Om helemaal eerlijk te zijn, heb ik bijna nooit onderzoek gedaan naar iets dat ik ooit heb gedaan. Dat geldt ook voor films die ik heb geschreven over specifieke dingen die ik had kunnen onderzoeken en nauwkeuriger had kunnen maken, dat doe ik meestal niet, ik heb de neiging om het aan mijn verbeelding over te laten. Zoals toen ik Manhunter deed, las ik geen boeken over seriemoordenaars, het gaf me gewoon geen goed gevoel, het gaf me het gevoel dat ik een slechterik was. Het andere is dat wanneer ik een film maak, ik geen scènes lees behalve degene waarin ik zit en degene waarin ik zit, ik lees alleen mijn regels. Ik probeer heel hard bij mezelf te blijven en niet te veel beïnvloed te worden door wat mensen 'karakter' of zelfs verhaal noemen. Ik bedoel, het is mijn taak als acteur om meeslepend aanwezig te zijn en veel van de ideeën van onderzoek en voorbereiding en zelfs het opnieuw lezen van het script zijn contraproductief voor persoonlijk zijn in een film. Zelfs als er regels in een film zijn die voor mij nergens op slaan omdat ik de rest van het script niet heb gelezen, vraag ik het nooit en zeg ik: "Waarom vraagt ​​​​hij waar Bill heen ging?" Het maakt mij niet uit. Ik hou er wel van als dingen nergens op slaan en ik niet weet waar de mensen het over hebben.

Vertel ons over de auditie om de rol van Francis Dollaryhde binnen te halen.

Ik had een afspraak om 10 uur, denk ik, om Michael te ontmoeten om het script te lezen. Ik had een paar griezelige rollen gespeeld en een toneelstuk gedaan genaamd Buried Child, waarin ik een soort monsterlijk persoon speelde, en ik kwam niet echt in de buurt van dat soort dingen, dus ik was bijna op het hek over lezen helemaal voor de film. Maar ik was echt niemand in mijn acteercarrière, het ging echt nog nergens heen, dus ik dacht "What the hell." Dus ging ik om 30 uur 's ochtends naar binnen om voor Michael voor te lezen en hij liet me wachten tot ongeveer 10 uur of langer, wat me echt kwaad maakte. Er kwamen veel andere mensen binnen waarvan ik weet dat hij ze 'belangrijker' vond dan ik of de castingmensen, dus ik had zoiets van 'Fuck this shit'. Ik wilde hier niet eens in komen en nu behandelen ze me als stront, dus belde hij me uiteindelijk op.

Ik denk dat ze wilden dat iedereen in de film van Steppenwolf Theatre Company zou zijn, ik denk dat ze daar echt in geïnteresseerd waren, want al die mensen gingen me voor. Ik ben een acteur uit New York en ik voel me erg competitief met Steppenwolf, dus ik ga uiteindelijk rond het middaguur naar binnen en ik ben echt niet gelukkig. Michael Mann kan een soort intimiderende, enge persoon zijn, maar ik was zo boos en het kon me niets schelen dat ik de auditieruimte binnenkwam en Michael naar me toe kwam en tegen me begon te praten en ik zei: "Luister man, ik' m hier om te lezen. Ik ga lezen en dan ga ik weg. Praat niet tegen me.” En hij zei: "Nou, oké", en er was een castingpersoon die met iedereen aan het lezen was en ze is nu erg succesvol geworden, maar op dat moment denk ik dat het een van de eerste optredens was die ze ooit had. Ze begon met me te lezen en ik zag dat ze bang voor me was. De manier waarop ik de kamer binnenkwam en de manier waarop ik aan het lezen was, wat heel kalm was, en ik kwam heel dicht bij haar. Hoe banger ze werd, hoe beter ik me voelde en hoe beter ik me voelde, Michael stond op en begon achter me door de kamer te lopen en het voelde geweldig en ik kon zien dat hij begreep wat ik aan het doen was. Op dat moment wist ik dat ik de baan zou krijgen.

Er was een lange periode waarin ik het een aantal keren afsloeg vanwege het geld, waarvan mijn agent destijds dacht dat het krankzinnig was, opnieuw was ik niemand, ik had een paar kleine rollen in films gespeeld. Ik was een rare, lange man die ouder was, ik begon met acteren toen ik 28 was, ik had het geluk dat ik deze baan kreeg. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk heb ik een deal met ze uitgewerkt. En Michael, het is moeilijk uit te leggen, maar hij was gewoon erg ondersteunend en erg bemoedigend, maar ik denk niet dat ik ooit een echt gesprek met Michael heb gehad. Ik denk niet dat ik ooit meer dan een zin of twee met hem heb gesproken, hij heeft me nooit veel richting gegeven. Af en toe zei hij tegen me: "Francis, vergeet de auditie niet."

Is het een beetje heerlijk om een ​​slechterik te spelen, vooral een van Dollarhyde's omvang?

Ik denk niet dat ik in zulke grote termen denk. Hier is een klein achtergrondverhaal. Michael kwam naar me toe toen we begonnen met de voorbereidingen voor de film en zei: "Kan ik iets doen om het je wat gemakkelijker te maken om dat deel te doen?" Ik had niet het gevoel dat ik iets nodig had, maar aangezien hij het aanbood en ik me wilde gedragen als een coöperatieve acteur, zei ik dat het echt geweldig zou zijn als ik geen van de mensen in de film hoefde te ontmoeten die proberen te doden mij of een van de mensen die ik probeer te vermoorden, ik zou ze gewoon niet willen ontmoeten tot ik met ze op een plaats delict ben. Nou, dat omvat eigenlijk iedereen in de film, dus Michael liet me toen in andere hotels verblijven dan alle andere acteurs, ik vloog met verschillende luchtvaartmaatschappijen. mijn kleedkamer in de studio was in een ander gebouw verwijderd van dat van alle anderen en niet lang daarna liet Michael PA's (productie-assistenten) ongeveer 30 passen voor en achter me lopen om er zeker van te zijn dat ik niemand tegenkwam bij de studio die iemand zou kunnen zijn die ik niet wilde ontmoeten.

Deze sfeer begon te ontstaan ​​​​rond de hele ervaring dat ik gescheiden was, waarvan ik denk dat rare mensen een beetje uit zijn. Het was leuk dat de bemanning gefascineerd en een beetje bang voor me was. En er ging op een gegeven moment een memo uit dat als iemand met me zou praten, ze uit de bemanning zouden worden verwijderd, zoiets, dus er was veel spanning die Michael veroorzaakte. Ik had het gevoel dat ik de rol ongeveer zou hebben gedaan zoals ik het had gedaan, wat er ook gebeurde, of ik nu al het gewicht had gewonnen en gewichten had opgetild zoals ik deed, maar al deze dingen hielpen om het nog beter te maken. Dus die onmiddellijke ervaring van op de set zijn en de eerste keer dat ik in een scène sprak, kon ik zien dat de crew raar was, omdat het de scène waarin ik (Freddy) Lounds (Stephen Lang) de dia's laat zien. Ik herinner me dat nu: "Zie je?" Ik herinner me dit griezelige gevoel in de kamer en het was best goed.

Ik denk niet in grotere termen dat alle mensen die de film zien en dat effect op hen hebben, behalve natuurlijk, het weekend dat de film opende was ik in Los Angeles en ik ging laat naar de supermarkt om iets voor iemand te halen en Ik sloeg de hoek om met mijn kar en er was een vrouw in het midden van het gangpad die tegenover me stond en ze keek op en zag me en liet haar kar achter en rende de winkel uit. Ik herinner me dat ik dacht: "Oh, shit. Dit is een beetje gek.”

Ik heb de neiging om meer een persoon met directe ervaring te zijn, en het idee echter dat de crew nerveus was en dat ik ook de hele tijd een koptelefoon droeg en dat ze allemaal weddenschappen aangingen op wat ik aan het spelen was. Ik sprak nooit met iemand, behalve de assistent-regisseur met wie ik af en toe sprak en ik sprak een beetje met de make-upmensen, maar niemand anders zou ik zelfs maar aanspreken of praten of iets mee te maken hebben.

Iets anders dat gebeurde, was dat ik op een dag in mijn kleedkamer in de studio was en het AD (adjunct-regisseur) langskwam om me te laten weten wat er gebeurde met wat er ging draaien. Hij sprak tegen me bij de deur en toen begon hij te vertrekken en de zon ging onder en hij merkte dat de lichten niet aan waren in mijn kamer, en hij zei: "Moet ik de lichten voor je aandoen, Francis?" omdat Michael wilde dat iedereen me Francis noemde, en ik zei: "Francis gebruikt geen licht." Vanaf dat moment kon ik de rest van de shoot, die voor bijna 99 procent uit nachtshoots bestond, nergens meer het licht aandoen, omdat ik me daaraan moest houden. Dus ik zat altijd in mijn camper in het donker (grinnikt), en de bemanning was bang voor dit hele gebeuren.

De scène na de voltooiing van Dollaryhyde's relatie met Reba is erg rauw en krachtig. Je luisterde naar haar hartslag, legde haar hand op je gezicht - iets waar het personage ongelooflijk gevoelig voor was - en ging toen kapot. Wat zijn uw inzichten in, voor mijn geld, de beste scène van de film?

Welnu, wat er in die scène gebeurde, was dat het een dag of twee duurde om de reeks op te nemen. Van het verlaten van de woonkamer waar we dronken en naar die film keken, of ik naar de film keek, samen naar bed gaan en dat hele gedoe. De dag dat we me kapot gingen schieten, begonnen we om negen uur 's ochtends en we schoten tot negen uur' s avonds, daarna pauzeerden we voor het avondeten en dan schoten we nog een keer tot drie uur 's ochtends en dan helemaal rond tot alweer negen uur 's ochtends. Het was een opname van 24 uur en we kwamen op het punt dat ik de panne deed en elke keer dat we daar aankwamen, zei Michael "Cut". Het was moeilijk omdat ik wist dat dat de sleutel was voor (Dollarhyde) als persoon, dat was een heel belangrijk moment en ik wilde dat moment echt hebben en op film hebben.

Om 9 uur 's ochtends zei hij: "Laten we pauzeren." Michael komt naar me toe en zegt: "Je kunt nu gaan, Francis, maar hier is een 20. Als je iets ziet op weg naar huis of hier weer terug, neem het dan mee als het je kamer wat persoonlijker maakt." Ik ging naar het AD en vroeg wanneer mijn telefoontje was en hij zei dat ik over tweeënhalf uur terug moest zijn. Ik ging naar huis, dat was ongeveer 45 minuten rijden en nam niet eens een douche vanwege de make-up, ging toen terug en begon weer te fotograferen. Ik denk niet dat ze, totdat we bijna 30 uur in die reeks zaten, echt op het punt kwamen waarop ik het een beetje kon begeven. Ik denk niet dat het veel te maken had met waarom ik deed wat ik deed of hoe het was, maar dat is mijn herinnering, het was echt moeilijk om een ​​hele dag te moeten wachten omdat ik me de hele film had voorbereid omdat ik echt wilde dat (de storing) zou gebeuren.

Wat was het meest uitdagende aspect van de rol van Dollaryhyde?

Het was moeilijk om 40 of 45 pond aan te komen. Maandenlang gewichtheffen, zes dagen per week. Mensen de hele tijd op me laten tekenen om de tatoeage op te zetten, en vervolgens elke scène met de tatoeage en zonder de tatoeage te laten filmen. Blijf op om de tatoeage af te zetten, om de tatoeage aan te zetten. Alleen die hele reeks met Reba (Joan Allen), terwijl ik met haar in bed lig, ik weet niet of mijn shirt in andere scènes loslaat. Ik had de tatoeage eigenlijk de hele tijd, maar toen ik hem onthulde, moesten we het van twee kanten doen. Dat was fysiek zwaar. Het is echt moeilijk om maandenlang vijf maaltijden per dag te eten, maar dat is wat je moet doen als je wilt opbouwen, je moet veel calorieën binnenkrijgen. Het fysieke deel ervan was echt een uitdaging, ik trainde zes dagen per week en ik ging naar huis en deed 1,000 sit-ups en 500 push-ups en ik liep elke avond. Je eet veel calorieën, je traint en dan wil je wat van het vet verbranden, dus ik zou elke avond vijf en tien mijl wandelen. En omdat ik de hele tijd alleen was, stopten ze me in verschillende hotels, ik kende niemand op de set, ik kende geen van de andere acteurs, sprak nooit met iemand. Het was niet verschrikkelijk, het was gewoon moeilijk. Het acteergedeelte ervan was niet gemakkelijk, maar het kwam vanzelf en het voelde allemaal redelijk goed, en opnieuw was Michael echt geweldig.

Na drie decennia is het onderwerp vrij goed uitgedokterd, maar heb je een verhaal achter de schermen dat je niet hebt gedeeld en dat zou kunnen dienen als een klein pre-Thanksgiving-voorgerecht voor Manhunter liefhebbers?

Wat ik veel deed vóór scènes, omdat ik er echt van hield om groter en zwaarder te zijn, deed ik veel push-ups voor elke opname. Er is een scène waarin ik naar Lounds ga en het hele 'Je bent me ontzag verschuldigd'-gedoe doet en daar was veel voor nodig, om dat gevoel te krijgen en het elke keer echt en krachtig te maken. Michael liet me dat 40, 50, 60 keer doen, en elke keer dat ik het deed, deed ik de push-ups. Het was best interessant om zo gepusht te worden. En het was niet alsof hij aandrong op een andere of betere uitvoering, er werden geen notities gegeven. Ik denk dat het gewoon was om te zien, laten we eens kijken of je dit echt kunt doen, wat op dat moment best leuk was. Ik ben een competitief persoon, dus om iemand te laten zeggen dat ik niet denk dat je dit 50 keer kunt doen en ik had zoiets van, kijk.

Wat is de overheersende gedachte die in je opkomt als je eraan terugdenkt Manhunter?

Ik heb de neiging om, zoals ik al eerder zei, dingen persoonlijk voor me te maken, maar er is iets aan die film dat verder ging dan enige ervaring die ik ooit als persoon had gehad. Vroeger hield ik een dagboek bij dat ik schreef in dit handschrift dat ik anders leerde schrijven dan het mijne, het handschrift van Francis. Ik schreef deze lange gedichten over de ervaring en ik begon met het bedenken van deze herinneringen op de set die het personage was overkomen, wat gek klinkt, omdat het herinneringen waren die niet de mijne waren. Dat was krachtig om te hebben. Het voelde heel, heel echt en heel pijnlijk en verdrietig.