Sommigen van jullie hebben misschien onlangs gelezen over Rachel True en haar flagrante weglating van congresbijeenkomsten voor The Craft. De unieke zwarte actrice in de film is uitgesloten van evenementen sinds de release van de film, waaronder een MTV-prijsuitreiking waarin haar drie witte medesterren werden gevraagd om een ​​prijs uit te reiken terwijl ze zat te kijken vanuit het publiek.

De reactie van het publiek was onmiddellijk en verdeeld. Terwijl sommigen True prezen omdat ze zich uitsprak, riepen anderen haar uit, wat suggereerde dat ze misschien gewoon niet de aantrekkingskracht had die de andere drie hadden voor conventies en andere optredens.

Iedereen die mijn werk kent, zal beseffen dat dit onmiddellijk alarmbellen in mijn hoofd deed rinkelen, en ik wilde schrijven over de uitsluiting van de actrice en de aanwezigheid van racisme in de horrorwereld, zowel voor als achter de camera.

Er was eigenlijk maar één probleem. Ik ben een blanke, en hoewel ik ook homo ben en marginalisatie op dat front begrijp, ben ik me er ook van bewust dat het "witte" deel van mijn beschrijving bepaalde privileges bevat die anderen niet delen.

Om over de realiteit van racisme en seksisme in de filmindustrie te schrijven, had ik degenen nodig die het zelf hadden meegemaakt.

Februari is namelijk beide Black History Month in de Verenigde Staten en Women in Horror Month, en ik zag dit als een kans om beide vieringen te combineren om deze serieuze kwestie te bespreken.

Ik stuurde berichten naar drie indie-filmmakers die ik in het bijzonder kende, die snel nog twee namen aan de lijst toevoegden en afgelopen zondag zaten ze met vijf telefonisch bij me om kwesties te bespreken die, ondanks wat sommigen je misschien vertellen, bijna niet zijn verbeterd vooral in de VS genoeg.

Het daaropvolgende uur was ik vol ontzag toen deze fenomenale vrouwen me in hun vertrouwen namen en verhalen aan mij en elkaar vertelden, door ervaringen in het maken van horrorfilms met elkaar te vergelijken.

We begonnen onze discussie met de situatie van Rachel True en het werd al snel duidelijk, niet alleen wat de actrice voor deze vrouwen betekende, maar ook hoe haar behandeling hun eigen ervaringen weergalmde.

"Wat er met Rachel aan de hand is, resoneert echt met mij", begon de in Dallas wonende schrijver / regisseur / actrice Tiffany Warren. “Ik heb zoveel moeite gehad met het vinden van rollen dat ik het uiteindelijk begaf en een casting director hier in Texas vroeg waarom. Is het iets dat ik verkeerd heb gedaan? En ik heb zelfs feedback gekregen dat ze gewoon niet weten wat ze met me moeten doen, omdat ik er ofwel niet 'zwart genoeg' uitzie of ik te etnisch dubbelzinnig ben. "

Niet zwart genoeg? Wat betekent dat uberhaupt? Ik dacht meteen aan de Ruby Rose / Batwoman-situatie waar giftige ventilatoren suggereerde dat ze niet lesbisch genoeg was om de rol te spelen, en maakte een mentale notitie om op het onderwerp terug te komen.

"Ik denk dat wat zij [Rachel True] heeft meegemaakt geldig is, maar ik weet niet of het opzettelijk racisme is," vervolgde Warren. “Een van de dingen die ik hebben Het viel me op dat wanneer ze over haar verhaal praat, mensen dingen zullen zeggen als: 'Er is gewoon geen vraag naar zwarte mensen in horror' of 'Er zijn gewoon niet veel fans die zwart zijn in horror'.”

"Oké, dat is een regelrechte leugen", viel de bekroonde scenarioschrijver en regisseur Lucy Cruell tussenbeide. 'Ik ga dat snel zeggen. Dat is een absolute leugen. "

"Het is gewoon racisme," vervolgde de in San Francisco gevestigde schrijver en regisseur Comika Hartford. “Het is meer dan alleen individuele mensen die racistische beslissingen nemen. Het is omdat we in een racistische natie leven die is gebouwd op genocide, slavernij en moord. Wat ik heb ontdekt, is dat het niet beter gaat, en ik heb ontdekt dat deze mensen zichzelf hebben neergezet als de poortwachters van 'zwartheid'. Het gaat erom te scheiden wie 'acceptabel zwart' is van wie niet. "

"We hebben gezien hoeveel reacties ze heeft gekregen van promotors en congresplanners die haar reactie willen verdraaien", voegde Drexel University-aluin en bekroonde scenarist Chris Courtney Martin eraan toe. "Ze zeggen: 'Oh, we wilden je bellen, maar je hebt het gewoon verpest.'"

"Dat is gaslighting omdat ze ze riep." Hartford zei.

Gaslighting verwijst naar manipulatie door twijfelachtige zaadjes te naaien in iemands gezond verstand of betrouwbaarheid. De voorwaarden zijn afkomstig uit de film van George Cukor uit 1944, Gasbrand, waarin Charles Boyer probeert Ingrid Berman gek te maken.

'Haar vertegenwoordiging had al contact opgenomen en kreeg te horen dat ze niet geïnteresseerd waren,' merkte Warren op.

"Dus nu, ze zitten en draaien het verhaal van de 'boze zwarte vrouw' en laten het lijken alsof ze agressief en strijdlustig was," vervolgde Martin, "en ze willen niet met haar samenwerken als we al weten dat het neerkwam op racisme."

"Als je een piepje maakt, krijg je dat stereotype van een boze zwarte vrouw," zei Cruell. "Als je klaagt of vragen stelt, zelfs in de aardigst mogelijke bewoordingen, komt dat stereotype sneller naar voren dan je bij het vraagteken kunt komen."

Cruell vertelde verder over haar eigen ervaringen toen ze opgroeide in een klein stadje waar iedereen iedereen kende, en hoe het een soort "raciale onwetendheid" creëerde van wat er in de wereld om haar heen gebeurde.

Toen ze, nadat ze aan de Harvard Law School had gestudeerd, besloot om in plaats daarvan scenarioschrijven te volgen, was het systemische racisme en seksisme dat ze ontmoette bijna verbijsterend, maar dat mensen zoals True die zich uitspreken, een bevestiging van haar eigen ervaringen.

"Het kostte me een tijdje om erachter te komen wanneer ik net begon", legde ze uit. “Ik bleef prijzen krijgen en fellowships winnen en toen ontmoette ik een man die de derde plaats won in een wedstrijd en hij had al een makelaar en een manager. Het bleef maar gebeuren en je komt op het punt dat je gewoon in de war bent en je weet niet waar je heen moet en je moet weten of dit andere mensen overkomt. "

Ze beschreef de situatie vervolgens als iets dat leek op de oude Twilight Zone aflevering "Vijf personages op zoek naar een uitgang" waarin staat dat ze allemaal op zoek zijn naar de deur, maar dat alleen de [blanke] mannen die de leiding hebben, die kunnen presenteren, en het lijkt erop dat ze er niet klaar voor zijn.

Voor degenen die denken dat deze vrouwen misschien overdrijven, zou ik je erop willen wijzen dat, hoewel het aantal mannen met kleur dat films op grote schermen regisseert de afgelopen jaren is toegenomen, het aantal vrouwen met kleur nog steeds verschrikkelijk laag is.

Eigenlijk, volgens VarietyBij het rapporteren over de top 100 films voor elk van de afgelopen 12 jaar, wezen ze erop dat van de 1200 titels er slechts vijf zwarte vrouwelijke regisseurs aan het roer stonden en slechts drie Aziatische vrouwen en één Latina.

Het is ronduit gek als men de perspectieven in overweging neemt die we missen door deze stemmen niet op te nemen.

Maar laten we terugkomen op de vraag wat het betekent om 'niet zwart genoeg te zijn'.

"Mijn vraag daarvoor is altijd: 'Wat is jouw interpretatie van zwart?'", zei de in Georgië wonende filmmaker en actrice Melissa Kunnap. "Hun antwoord is meestal iets heel stereotiep en ik ga zeggen: 'Ben jij de maatstaf voor een blanke?' Als ze zeggen dat er blanken komen met allerlei achtergronden en opleidingsniveaus, vertel ik ze dat wij dat ook doen. Jouw idee van wat een zwarte persoon is is, dat is slechts een stereotype en dat is niet wie we zijn in de wereld. "

"Witte mensen denken dat ze verantwoordelijk zijn voor het toezicht op zwartheid," voegde Hartford eraan toe. “Er is ook de kwestie van afgedwongen colorisme in de VS. Dat is een groot deel van het probleem en het is beslist een Europese ziekte die andere culturen treft. Als je met colorisme te maken hebt, heb je te maken met de naweeën van kolonialisme. "

Voor degenen die het niet weten, verwijst "colorisme" naar een stratificatie op basis van huidskleur, waarbij bepaalde kwaliteiten, kenmerken, voor- en nadelen worden toegeschreven aan de verschillende schakeringen van lichtheid en duisternis van iemands huidskleur.

"Ik denk niet dat ze beseffen hoe onmenselijk het is," zei Cruell. 'Het is bijna alsof ze uit elkaar gaan en beslissen wat het is om mens te zijn. Ze kunnen van alles zijn, van een country- en westernzanger tot een headbanger, maar je mag maar dit ene ding zijn. We worden beperkt door de grenzen die het ene ras voor het andere heeft uitgestippeld. Het is vervelend en beperkend. "

"Elke zwarte persoon overal moet elke zwarte persoon overal vertegenwoordigen", voegde Hartford eraan toe, "maar blanken zijn 'normaal' en worden individuen."

Ga door naar de volgende pagina voor meer!

Pagina's: 1 2