Als je net als ik bent, ben je altijd op zoek naar de volgende grote stem in horrorboeken. Boeken hebben hun eigen speciale kracht als het om horror gaat. Waar het de taak van een film is om je, in grafische details, het monster/de moordenaar te laten zien die achter je aan zit. Met een boek is de enige beperking je verbeeldingskracht, en het is de taak van horrorromanschrijvers om die verbeeldingskracht in een hogere versnelling te zetten, zodat je verteerd wordt door de wereld die ze hebben gecreëerd. Ik maakte onlangs kennis met de romans van Aaron Dries, en ik zeg je, deze man is daar een meester in.

Zijn romans zijn gruizige, viscerale ervaringen die zijn ontworpen om te jagen op angsten uit de echte wereld. De enige geesten die zijn proza ​​achtervolgen, zijn degenen die de herinneringen van zijn personages achtervolgen. De enige demonen zijn degenen die belichaamd zijn in de haat en achterbaksheid van zijn tegenstanders. Ik had deze week de gelegenheid om met Aaron te chatten en ons volledige interview is hieronder opgenomen. Als je zijn fictie nog nooit eerder hebt gelezen, moedig ik je aan om ten volle te profiteren van de aankondiging aan het einde van het interview om een ​​vliegende start te maken met het ervaren van zijn intense, claustrofobische schat aan gruwelen.

Waylon @ iHorror: Ik maakte voor het eerst kennis met je werk door Lisa Morton, voorzitter van de Horror Writers Association. Een collega-schrijver en ik benaderden haar over het vinden van enkele van de opkomende stemmen in horror en we zijn allebei ook geïnteresseerd in LGBT-stemmen. Ze viel je meteen op. Ze vertelde ons over een panel dat ze met je had gedeeld, waar je het had over sommige van je homofobe haatmails die je had ontvangen vanwege een aantal van je homoseksuele karakters. Is dit iets dat vaker voorkomt?

Aaron Dries: Het is alleen ooit gebeurd met betrekking tot één boek, mijn eerste. Huis der Zuchten. Maar interessant genoeg ontving ik er meerdere haatmails over. Het betrapte me enorm op mijn hoede. En dat hele haatmailgedoe is raar, althans voor mij, simpelweg omdat er helemaal geen gay-seksscènes in het boek staan, iets waarvan ik misschien zou begrijpen dat het de huid van sommigen prikkelt. Nee. Het was gewoon een heel boze ondertoon. Ik denk dat ze daardoor nog bozer werden. Des te meer omdat de ware aard van het boek, waarvan ik vermoed dat het een agenda heeft (onder andere een anti-homofobieboodschap), pas later in de roman naar voren komt. Dus ik heb ze een beetje voor de gek gehouden, denk ik.

Waylon: Ik kan me niet voorstellen dat ik zo'n reactie krijg op een debuutroman. Ik veronderstel dat je in één opzicht een gevoelige snaar hebt geraakt en dat mensen over je schrijven praten, maar deed het je een stap terug doen voordat je aan je volgende roman begon?

Aaron: Het zorgde er niet voor dat ik een stap achteruit deed. Het verraste me gewoon, en ik denk op de een of andere manier best aangenaam. Als ik mensen een fijn en wazig gevoel wilde geven, zou ik iets anders schrijven. Maar het was een boos boek. Al mijn spullen zijn. En ik was boos over een aantal zaken die belangrijk voor me waren. Dat een handjevol mensen hun veren over House of Sighs had gegolfd, betekent dat het boek werkte - en het spijt me te moeten zeggen dat het onderweg gewoon ongelukkige slachtoffers waren. En de enige mensen die ik me kan voorstellen die boos zouden zijn over de anti-homofobievibe van het boek, zouden homofoben zijn. En op basis van de inhoud van hun mail (en ja, het waren mannen), waren het homofoben. Ik denk dat het niet erg prettig is als iemand over je eigen overtuigingen in de populaire cultuur schijt, en tot op zekere hoogte is het boek bevooroordeeld - in die zin dat ik niet lichtvaardig lijd aan dwepers. Ofwel in het leven, of op de pagina. Het boek gaat over veel dingen, waarvan homofobie slechts één element is. Het gaat ook over mannelijkheid. Ik denk dat hun haat daardoor feller brandde, eerlijk gezegd.

Waylon: Ik ben dol op die reactie! Huis der Zuchten was geweldig. Het... ik weet het niet, bekroop me toen ik het las. De personages waren zo echt en de situatie was absoluut angstaanjagend.

Aaron: Dat is zo verdomd geweldig om te horen.

Waylon: Waar kwam het idee vandaan om de hoofdstukken achterstevoren te nummeren in House of Sighs?

Aaron: De douche. Daar komen toch de ideeën van iedereen vandaan?

Waylon: Nou, de beste.

Aron: Ik weet het niet. Ik was net aan het douchen en PANG het idee kwam bij me op. Ik had echt met het idee van angst gespeeld. House of Sighs is een zeer viscerale roman, een echt pedaal naar het metal-achtige verhaal. En niets doodt angst sneller dan actie, denk ik. En ik wilde dat het verhaal zou gaan over onvermijdelijkheid, die op zichzelf met angst is doordrenkt. Dus ik had een techniek nodig, of een literaire truc, om de actie tegen te gaan. En dan BANG. Daar kwam het naar me toe in de douche. Vertel het verhaal van A naar B, maar nummer de hoofdstukken achterstevoren - als een aftelling naar een ramp.

Waylon: Meer als een aftelling naar de hel, en ik heb iedereen verteld aan wie ik het boek heb aanbevolen sinds ik het las. Angst is een woord dat ik ook vaak heb gebruikt bij de bespreking van het boek.

Aaron: Dat is precies wat het aftellen is. Iedereen heeft zijn eigen persoonlijke hel, zijn eigen huis der zuchten. Het boek gaat over meegesleurd worden in het aftellen van iemand anders, tegen jouw wil, en over hoe jij zou reageren. In voor en tegenspoed. Ik ben blij dat 'angst' in me opkomt. Het is heel moeilijk om los te laten. Bepaalde boeken wel. The Shining komt voor de geest. Maar zoals ik al zei, actie kan die stemming echt doorbreken. Je hebt iets verenigends nodig, een loden aambeeld boven het hoofd van de lezer dat er altijd is om de spanning levend te houden. En angst is een groot aambeeld.

Waylon: Je had een dynamische cast van personages in House of Sighs. Van Liz en haar disfunctionele familie tot de passagiers die ze in haar bus vastlegt, maar je nam al die relaties en zette ze op hun kop, waardoor de lezer zich nooit verzekerd voelde van een alliantie. U bent een beetje een sadist, meneer Dries.

Aaron: (lacht) Ik wou dat ik het kon ontkennen. Maar het is waar. Op papier wel.

Waylon: En toen kwamen The Fallen Boys.

Aaron: Tot op zekere hoogte wilde ik de lezer kwetsen. En The Fallen Boys, hoop ik, doet dat.

Waylon: Als je de vergelijking accepteert, zouden je beschrijvingen in The Fallen Boys kunnen worden omschreven als Barker-achtig. Er is seksualiteit en sadisme in sommige van die passages zonder ooit volledig openlijk te zijn.

Aaron: Ik kan mijn ziel doorzoeken om een ​​manier te vinden om die vergelijking te accepteren! Barker is een genie! De toespeling van Barker is interessant. Er is iets dat ik van Barker heb geleerd, en het ging niet noodzakelijkerwijs om storend te zijn. Het is die taal, proza ​​dus, die melig kan zijn. Ik denk dat dat inherent voordelig is voor claustrofobische horrorverhalen. Dat is wat ik van Barker heb geleerd en dat is te zien in mijn werk.

Waylon: Nogmaals, er is hier angst, maar het heeft op sommige plaatsen zo'n sadistische en manische toon.

Aaron: Heel erg. En dat is heel bewust. Maar ik denk dat het sadisme en de manische toon alleen zo opvallend overkomen vanwege de delicate contrasten die tot stand zijn gebracht. Veel verhalen vergeten die balans.

Vervolg op volgende pagina–>

Pagina's: 1 2 3