Rob Boley, auteur van Scary Tales: A Killer Serial, is niet helemaal wat je zou verwachten van iemand die een aantal behoorlijk beroemde sprookjes heeft samengevoegd met een paar klassieke monsters, en daarbij zijn eigen volledig gerealiseerde wereld heeft gecreëerd. . Hij is een behoorlijk relaxte kerel; een vader die dol is op zijn 9-jarige dochter en zijn dagen doorbrengt met werken in de ontwikkelingskantoren van zijn alma mater, Wright State University. Op de avond dat we voor dit interview gingen zitten, had hij net voor het eerst zijn dochter The Phantom Menace laten zien, en hij plaatste trots op Facebook dat ze had besloten dat Palpatine “een klootzak was”, wat de dochter duidelijk gewoon rechtvaardig maakt. zo cool als de vader in onze ogen.

Toen we aan het interview begonnen, had ik in mijn hoofd dat we ongeveer 45 minuten zouden besteden en klaar zouden zijn, maar tot mijn verbazing waren we twee uur later net klaar, hoewel we waarschijnlijk nog twee uur hadden kunnen doorgaan als dat niet het geval was geweest. Tegen die tijd naderde het nog geen middernacht. Ik hoop dat je net zoveel plezier beleeft aan het lezen van dit geweldige interview als wij aan het doen ervan!

Waylon @ iHorror: Hé Rob! Allereerst wil ik u bedanken voor het doen van dit interview. Dus voor onze online lezers die voor het eerst over u lezen: wat dacht u van wat achtergrondinformatie over wie u bent en waar u vandaan komt?

Rob E. Boley: Nou, ik ben opgegroeid in een klein stadje in Ohio genaamd Enon. Ik begon op de middelbare school met schrijven, maar toen was het vooral poëzie... slechte poëzie. Sterker nog, ik heb onlangs dom genoeg tegen mijn dochter gezegd dat ik haar wat zou laten lezen. Daar zal ik waarschijnlijk spijt van krijgen... Hoe dan ook, ik heb tijdens mijn studie voornamelijk poëzie geschreven. Maar toen mijn dochter in 2005 werd geboren, zette het een schakelaar bij mij om. Opeens had ik verhalen te vertellen. Ik schreef een aantal scenario's die nergens toe leidden, daarna een aantal verhalen en een aantal hele slechte boeken. En uiteindelijk werd ik er goed genoeg in om enkele verhalen te publiceren.

Waylon: Ik kan het me alleen maar voorstellen. Ik herinner me de poëzie die ik op de middelbare school aan het schrijven was. Ze gingen allemaal over eenzaamheid en de stervende omgeving!

Rob: Oh ja! Heel veel angst... allemaal vanuit een superieur wereldbeeld natuurlijk! Het grootste deel van mijn fictie heeft een duister element. Als het geen regelrechte horror is, is er zeker sprake van duisternis. Ik ben opgegroeid met het lezen van Stephen King. Mijn vader heeft al zijn boeken. We keken ook veel horrorfilms toen we opgroeiden. Ik heb Halloween op veel te jonge leeftijd gezien. Michael Myers kostte me veel nachtrust.

Waylon: King was ook mijn eerste kennismaking met moderne horror voor volwassenen. Weet je nog wat je eerste King-boek was? De mijne was Firestarter en ik denk dat ik het in drie jaar ongeveer twintig keer heb gelezen, beginnend in de zevende klas.

Rob: Oh wauw, ik weet het niet eens. Ik heb een vreselijk geheugen. Als ik geluk heb, onthoud ik waarschijnlijk slechts ongeveer 3% van wat ik ervaar. Tenzij het met Batman te maken heeft, ligt mijn retentieniveau ergens in de hoge jaren 90.

Waylon: Batman, hè? Je zult dus behoorlijk enthousiast zijn over de nieuwe Batman vs. Superman.

Rob: Ja, ik ben behoorlijk opgewonden. Ik denk dat Ben Batman kan pakken, als ze hem een ​​solide script geven. Dat is waar ik me een beetje zorgen over maak. Ik ben benieuwd hoe ze de twee karakters zullen schrijven. Als ze het goed doen, spelen die twee zo goed met elkaar!

Waylon: Terugkomend op je eigen verhalen: ik ben het absoluut eens over de duisternis daar, maar er is ook zulke geweldige donkere humor. Ik werd binnen de eerste drie pagina's absoluut meegesleept in That Risen Snow en had alle vier de boeken binnen twee dagen uit.

Rob: Bedankt! Dat is geweldig van je om te zeggen, en geweldig dat je de boeken zo snel hebt verslonden. Ik beschouw dat als het grootste compliment. Ik denk dat humor en horror zo verdomd goed samengaan. Ik bedoel, hier en daar grinniken is een geweldige manier om alle spanning en angst te compenseren. Er is een geweldig citaat van Joss Whedon, dat in essentie neerkomt op: maak ze gespannen, laat ze kronkelen, maar in godsnaam, laat ze ook lachen. Hij zei het natuurlijk beter.

Waylon: Ja, ik geloof dat het John Carpenter was die zei: "Niemand wil meer lachen dan een horrorpubliek." Je hebt daar twee grote pruiken die het met je eens zijn.

Rob: Leuk! Die had ik nog niet gehoord! Dat is een slim inzicht, want dat is iets dat mij is opgevallen bij horrorfans. Het zijn gewoon de coolste verdomde mensen. Het is alsof, ja, zij (wij) houden van al dit bloed en terreur, maar je kunt je geen vriendelijker publiek wensen.

Waylon: Je hebt gelijk, hoewel we ook een behoorlijk kritische menigte kunnen zijn. Waar kwam dit idee voor de boeken vandaan? Sneeuwwitje wakker worden als een zombieachtig monster is absoluut iets anders.

Rob: Het is allemaal de schuld van mijn dochter Anna. Toen ze misschien drie of vier was en films begon te kijken, raakte ze verslaafd aan Disney's Sneeuwwitje en de zeven dwergen. We keken er voortdurend naar, wat grappig was, want de eerste keer dat ze het zag, schrok de scène waarin Sneeuw door het donkere bos rent haar echt doodsbang. Dus uiteindelijk heb ik die film in een zeer korte periode keer op keer gezien. En voor mij, als ik iets vaak genoeg zie, zal ik de duisternis daarbinnen gaan zien. Dus de tiende of twaalfde keer dat die verdomde prins Snow kuste, besefte ik dat dat verdomd saai was. Ik bedoel, welke kwade heks vervaardigt een spreuk die zo gemakkelijk te verbreken is? Zou het niet beter zijn als die kus een katalysator was voor iets veel ergers? En daar heb je dus Sneeuwwitje als zombie.

Waylon: Ik vind het geweldig! Je bent waarschijnlijk niet de eerste persoon die het ergste wenst voor een Disney-personage, en zeker niet voor een ouder.

Rob: Ja. Het punt is dat ik eigenlijk niets tegen Sneeuwwitje heb, behalve dat ik het haat dat ze zo'n passief, naïef karakter was. Dus toen ik mijn versie van haar begon te schrijven in Risen Snow, wilde ik een manier vinden om uit te leggen waarom iemand met een gezond verstand een appel van een vreemde zou afpakken, vooral als ze wist dat ze werd achtervolgd door duistere krachten. Dus zo kwam ik tot het schrijven van deze nogal donkere, onrustige Sneeuwwitje.

Waylon: Ze is een geweldig personage in je verhaal. Maar over het algemeen hou ik wel van je karakters. Ze zijn zo levendig en zo gebrekkig. Geen enkele ervan is allemaal goed of allemaal slecht, en tegen het einde van boek vier besefte ik verrassend genoeg dat koningin Adara, ook bekend als de boze koningin, eigenlijk mijn favoriete personage was geworden.

Rob: Heel erg bedankt! Dat is leuk om te horen, want soms ben ik bang dat al mijn personages klinken alsof ik praat! Adara is waarschijnlijk ook mijn favoriete personage. Ze is brutaal en stoer, maar heeft een aantal coole, kwetsbare kantjes. Ze schrijft het grootste deel van de tijd zelf, wat mijn werk des te gemakkelijker maakt.

Waylon: Mijn favoriete moment en waarschijnlijk een van de meest veelzeggende momenten over haar voor mij was toen ze zich allemaal hadden verzameld in de kleine kruidenier en sandwiches aan het maken waren om te eten, en zij zat wat crackers te plukken. Een paar pagina's later kwamen we erachter dat ze nog nooit eten voor zichzelf had hoeven maken en dat ze bang was dat ze haar zouden uitlachen omdat ze niet wist hoe ze een boterham moest maken. Mijn hart brak op dat moment gewoon voor haar.

Rob: Ja, vooral in de vroege boeken heeft ze zoveel spanning tussen haar Queen-persona en de persoon waarin ze opgroeit. In veel opzichten is ze zo bevoorrecht, maar tegelijkertijd zo beschut. Het zorgt voor veel toffe momenten.

Waylon: Dat is inderdaad zo. Kunnen we het nog over een paar personages hebben voordat we verder gaan?

Rob: Absoluut. Laten we!

Waylon: Red en Kane…Ik heb geen woorden. Dat is zo’n intense, wetende relatie. Roodkapje verandert in een weerwolf en Kane verandert in een wolfman vanuit wolfvorm. Waar kwam dit allemaal vandaan?

Rob: Die twee verschenen eigenlijk voor het eerst in een op zichzelf staand verhaal dat ik schreef voordat ik That Risen Snow schreef. Ik denk dat er in sommige bloemlezingen een openlijke oproep was voor verdraaide sprookjes, en ik heb altijd van weerwolven gehouden. The Wolf Man met Lon Chaney Jr. is mijn favoriete klassieke horrorfilm. En ik ben er vrij zeker van dat Roodkapje een weerwolf ontmoet, al eerder is gedaan, maar ik wilde er iets anders mee doen. Ik vond het een leuk idee dat de wolf een van de goeden was. Een deel daarvan zou de natuurbeschermer in mij kunnen zijn. Ik heb een zomer geleden op de universiteit vrijwilligerswerk gedaan bij een wolvenopvangcentrum. Wolven zijn geweldige, fascinerende wezens, maar ze hebben in de loop der jaren in veel fictie een slechte reputatie gekregen. Dus ik denk dat dat allemaal vermengd is met hun originele verhaal. Ik hoop dat ik het goed doe met de manier waarop ik Kane heb geschreven.

Waylon: Hij komt bijna over als de hoofdrolspeler waar de andere mannen in het verhaal aandacht aan zouden moeten besteden, dus ik denk dat je op de goede weg bent.

Rob: Direct aan. Dat is goed om te horen. Eén ding dat echt bewonderenswaardig is aan wolven is hun directheid. Ze zijn heel eerlijk. Geen onzin.

Waylon: Oké, Grouchy. Ik hou van Grouchy. Zo'n grofgebekte dwerg met zo'n intrigerend achtergrondverhaal!

Rob: (lachend) Hij is geweldig. Hij is ook iemand die alleen maar zichzelf schrijft. Mijn favoriete scènes uit het eerste boek zijn zijn flashbacks met Sneeuw. Ik wilde dat hij een groot innerlijk conflict zou krijgen – tussen zijn woede jegens mensen vanwege de manier waarop ze dwergen hebben behandeld en zijn groeiende aantrekkingskracht op dit mensenmeisje. Hij is leuk om te schrijven omdat hij erg gepassioneerd is. Hij is een echte voeler. Zijn emoties domineren volledig zijn gedachten. Ik denk dat hij daarom zo mooi contrasteert met Adara, die van oudsher zo'n samenzweerder en denker is, en nu pas in sommige opzichten leert voelen.

Waylon: Ze maken geweldige folies voor elkaar. Oké, de laatste voordat we het onderwerp een beetje veranderen. Dim...is er iets dat hij niet kan doen?

Rob: Praat. (Voor degenen onder u die de boeken niet hebben gelezen: Dim is het soort Dopey-dwergpersonage uit Disney's Sneeuwwitje en kan niet praten.)

Waylon: (lachend) Goed antwoord!

Rob: Ook hij is een genot om te schrijven. Ik zag hem voor het eerst als een wijsgeerachtig personage, een dwergversie van Snake Eyes van GI Joe. Maar naarmate ik meer tijd met hem doorbracht, ontvouwde dit hele tragische achtergrondverhaal zich en ontdekte ik een personage dat misschien meer gewond dan wijs was. Ja, hij is zeker een slechterik, maar hij is behoorlijk getekend (vanbinnen en vanbuiten) voor alles wat hij heeft meegemaakt.

Waylon: Je hebt een van mijn favoriete klassieke horrorfilms aller tijden verwerkt in zijn achtergrondverhaal met de Phantom of the Opera. Hoe zijn die twee voor jou bij elkaar gekomen?

Rob: Nou, laat me even teruggaan. Toen ik er voor het eerst aan dacht om een ​​Sneeuwwitje-zombieboek te maken, was ik van plan een op zichzelf staand verhaal te schrijven. Maar terwijl ik het schreef, zag ik dat het verhaal dat ik probeerde te vertellen wat langer zou duren. Toen introduceerde ik het ding over Roodkapje en de weerwolf. En naarmate het verhaal vorderde, begon ik andere plekken te zien waar de persoonlijkheden of eigenschappen van bepaalde personages zich volledig leenden voor klassieke horrorfilms. Ik ben een grote fan van de oude Universal-films. Toen ik er een paar had verwerkt, besloot ik: waarom zou ik ze niet allemaal gebruiken? En dan heb je nog die stomme dwerg die op de een of andere manier verminkt is en die al die sluwe vaardigheden heeft... Het sloot perfect aan bij de Phantom, een verhaal waar ik van hou sinds ik een jongen was. Het mooie van sprookjes is dat ze ongelooflijk donker zijn en al vol rijke beelden zitten. Ze passen dus perfect bij veel van de klassieke horroriconen. Wacht maar tot je ziet wat ik doe met Goudlokje en de Mummie!

Waylon: Dat is spannend en ik kan niet wachten om erachter te komen! Bedankt voor dit kleine voorproefje van wat gaat komen.

Rob: Zeker!

Waylon: Dit brengt een goed onderwerp ter sprake. Je schrijft dit als een serie. Elk boek heeft een geweldig cliffhanger-einde dat je naar het volgende duwt. Weet jij hoeveel boeken er zullen zijn? Is er een eindspel of ontdek je dat nog?

Rob: Het worden in totaal negen boeken, maar ik heb een paar ideeën voor een paar willekeurige novellen. Ik heb een vrij duidelijk idee over waar het allemaal naartoe gaat, maar hoe ze daar zullen komen is nog steeds vaag. Ik ben geen grote uitstippelaar. Als ik een verhaal heb, begin ik meestal met een begin en heb ik een globaal idee van waar ik heen wil. Hoe ik daar kom, ontvouwt zich vanzelf. En vaak is de plek waar ik denk dat ik naartoe ga niet echt mijn eindbestemming. Maar ja, er is een einde voor The Scary Tales. Een paar kleine punten hangen nog in de lucht, maar ik ken de grote lijnen.

Waylon: Dat is interessant om te weten. Met nog vijf boeken te gaan, heb je genoeg te vertellen!

Rob: Ja, en hopelijk kan ik het voldoende verfijnen, zodat boek negen niet alleen maar een puinhoop is waarbij ik alle losse eindjes aan elkaar moet knopen.

Waylon: Nou, ja, dat is het doel toch? Om het echte verhaal gaande te houden totdat je met 90 kilometer per uur over de finish glijdt?

Rob: Absoluut! Ik heb het gevoel dat de laatste pagina's moeilijk zullen zijn om te schrijven. Het zal waarschijnlijk verleidelijk zijn om gewoon door te gaan. Eindes zijn lastig. Zoals Kenny Rogers zei: je moet weten wanneer je weg moet lopen.

Waylon: We hebben dus de personages, het plot en het aantal boeken besproken dat we kunnen verwachten. Hoe zit het met monsters?

Rob: Nou, je hebt al gezien dat de vloek erger kan worden: er kunnen nieuwe monsters ontstaan ​​waar Grouchy en zijn vrienden mee te maken krijgen. Laten we, zonder iets te verklappen, zeggen dat de trend zich voortzet. Oké, verdorie. Ik zal één ding bederven. Eén woord: horrorhond.

Waylon: Oh leuk!

Rob: Er wordt binnenkort ook een ander personage geïntroduceerd dat een echte doorn in het oog van de overlevenden zal zijn. En het zal moeilijk blijken om van hem af te komen. En vergeet niet dat tegen de tijd dat de serie eindigt, ik alle grote Universal-horrormonsters zal hebben opgenomen. En ik ben er op zijn minst enthousiast over.

Waylon: Heel cool. Ik vind het geweldig dat er vooruitgang is geboekt, zelfs naar de zombieverhaallijn. Horrors, Drudges en de angstaanjagende Creepers, allemaal met een zombie Snow aan het roer.

Rob: Magie is geweldig. Ik hou van het idee dat het een eigen leven gaat leiden, dat het verandert in dingen die we nooit hadden verwacht. Ik bedoel, er is een directe parallel met technologie. Ik ben er zeker van dat degene die de mobiele telefoon heeft uitgevonden, nooit smartphones heeft zien aankomen, noch de prevalentie die deze gadgets in ons dagelijks leven zouden hebben. Maar ja, ik probeer in elk boek een nieuwe ontwikkeling in de vloek te introduceren. Ik maak het graag steeds moeilijker voor mijn arme karakters.

Waylon: En steeds interessanter voor de lezer.

Rob: Hopelijk!

Waylon: Nou, ik kan niet wachten om de rest van het verhaal te lezen.

Heel erg bedankt. Dat waardeer ik. Ik moet zeggen: ik kijk er naar uit om het af te maken!

Waylon: Om dit allemaal af te ronden: is er nog iets dat je zou willen toevoegen aan je verhalen en wat hen onderscheidt?

Rob: Ik denk dat de sleutel tot het goed maken van mash-upfictie is dat je enige eerbied hebt voor het materiaal. Als je zomaar zombies naar een stel dwergen gooit, heb je niet veel verhaal. Het helpt om respect te hebben voor het materiaal. De originele sprookjes van Grimms zijn schatten. En ja, er zijn enkele problemen met de Disney-versies van die verhalen, en als vader van een dochter zou ik zeker een lange lijst met problemen kunnen geven. Maar die films hebben ook veel deugden. Ik denk dat wat ik bedoel is: ik hoop dat mijn boeken niet overal in ieders jeugdherinneringen plassen. Idealiter voeg ik iets toe aan deze prachtige mythen, en doe ik er niets vanaf.

Neem van mij aan, lezers, dat u deze geweldige boeken vandaag nog in huis wilt halen. Ze zijn allemaal beschikbaar voor digitale download via Amazon.com, en ik beloof je dat ze spannend zijn om te lezen!