Genre-icoon Tony Todd's carrière is uitgebreid, met credits in klassiekers zoals Candyman en Eindbestemming, Tv-optredens in Star Trek en De X bestanden, en een indrukwekkende geschiedenis met theater… en hij stopt niet snel. Todd heeft maar liefst 230 acteercredits op zijn naam staan, waarvan 13 momenteel in pre- of postproductie. Zijn meest recente film (afgezien van de nog uit te brengen Candyman) is de nieuwste inzending in de visionaire horror anthologiereeks, Verhalen uit de motorkap 3. 

In Verhalen uit de motorkap 3, Todd is onze doorgaande lijn voor elk verhaal terwijl hij (William) en een jong meisje (Brooklyn, gespeeld door Sage Arrindell) een onuitsprekelijk kwaad ontvluchten. Terwijl ze zich verbergen voor hun achtervolgers, vertelt Brooklyn William een ​​reeks enge verhalen die op het scherm tot leven komen. Ah, horror uit de mond van baby's.

Ik heb onlangs de gelegenheid gehad om met de geweldige en getalenteerde Tony Todd te praten over zijn carrière, zijn passies, Candyman en Verhalen uit de motorkap 3.

Verhalen uit de motorkap 3 landde op 6 oktober op dvd en digitaal en ging in première op syFy 17 oktober om 9 uur

---

Kelly McNeely: De eerste Verhalen uit de motorkap in 1995 was zeer vooruitziend in zijn segmenten met politiegeweld en racistische politici. En deze specifieke vermelding - Verhalen uit de motorkap 3 - gaat in op de huidige culturele verdeeldheid binnen Amerika. Horror is altijd een sociaal bewust medium geweest vanwege de verkenning van maatschappelijke angsten, denk ik. Denk je dat we de hint ooit zullen nemen en ervan zullen leren? Zou horror de wereld een betere plek kunnen maken?

Tony Todd:  Ik denk dat goede film de wereld een betere plek maakt. Ik ben een steunpilaar geweest van sommige horror-dingen, en ik ben een steunpilaar geweest van hetero films. Ik hou van verhalen vertellen. En ik denk wat Verhalen uit de motorkap 3 Do is - eigenlijk allemaal - vertelt drie of vier segmenten die zich gedragen als plakjes van het leven in Amerika, zoals de filmmakers het zien. En horrorfilms zijn sowieso altijd al waarschuwende verhalen geweest, dus het is een goede manier voor mensen om te kijken en te zeggen "ok, ik wil die fout nooit maken".

Kelly McNeely: Nu ben je betrokken geweest bij een aantal films die iconisch zijn geworden, met name Candyman en de vertegenwoordiging van een gemeenschap die vaak ondervertegenwoordigd is in films. Nu met Tales From the Hood 3 - die zo'n sterke stem heeft als een anthologiefranchise, hoe voelt het om zo'n vitaal onderdeel van de genregeschiedenis te zijn?

Tony Todd: Ik ben vernederd. Weet je, toen ik op de middelbare school zat en ik aan het haar van meisjes trok en spijkers op lerarenstoelen zette, had ik nooit gedroomd dat ik op het grote scherm zou zijn. Maar ik wist dat ik wilde acteren, ik ben een theaterman. Dus daar begon ik voor het eerst, daar ga ik altijd naar terug. Zodra je de hype gelooft, is de hype verdwenen, en dus heb ik altijd geleerd om met beide benen op de grond te blijven en mijn ambities vooruit te kijken. Als dat ergens op slaat. Ik waardeer het dat je me vertelt dat ik een icoon ben, maar ik loop niet rond terwijl ik op mijn borst sla en zeg: "Ik ben een icoon", dan zou ik de charme verliezen [lacht].

Kelly McNeely: Is er een rol of film of toneelstuk - ik begrijp dat je veel aan theater hebt gedaan - die je echt inspireerde om acteur te worden?

Tony Todd: Ik ben een grote Billy Wilder-fan, hij heeft zoveel geweldige films geschreven. Ik herinner me dat ik het zag Sunset Boulevard met William Holden en Gloria Swanson toen ik 12 was, en in pure vervoering was over het vertellen van verhalen, het acteren, de stilistische technieken. Toen ik naar de toneelschool ging, waren we allemaal verliefd op wat Robert De Niro aan het doen was taxichauffeur en Raging Bull, je weet wel, baanbrekende dingen. Hij zou het uiterlijk veranderen, en je zou de wereld op een andere manier bekijken door een cameraperspectief, en je zoekt een goed oog. Of het nu gaat om horror, thriller, psychologisch drama, regelrecht drama, komedie, ik ben bijvoorbeeld een grote Richard Prior-fan. En dat is de cyclus ondanks zichzelf. Het is geweldig om de geweldige kruiden te hebben, maar het is goed om degenen te hebben die mensen daar niet goed vanaf weten. 

Kelly McNeely: Ik begrijp dat het achtergrondverhaal dat je voor de Candyman hebt gemaakt, werd gebruikt om het vervolg te informeren, was je überhaupt in staat om een ​​samenwerkingsproces aan de nieuwe film te hebben? Gewoon uit nieuwsgierigheid, ik weet niet of je er überhaupt over kunt praten.

Tony Todd: Mijn samenwerkingsproces was dat ze ontgonnen hadden wat al was vastgesteld. Het is in goede handen, Jordan [Peele] schreef het en gaf het aan Nia [DaCosta] en het is geweldig om vanuit een vrouwelijk perspectief het verhaal te vertellen. En we zijn terug in Cabrini-Green - dat niet meer bestaat - dus dat is een heerlijk gevoel. Ik wou dat de film kon vallen toen we voor het laatst zeiden dat het 16 oktober was, maar de machthebbers willen de meeste mensen op de stoelen als dat zo is, omdat ik denk dat het een fenomeen zal worden. Iedereen anticipeert erop, iedereen wacht erop dat iedereen erop wacht, wat geweldig is. Het is een zegen om in een van de top 5 horrorfilms te staan ​​die het meest worden verwacht.

Kelly McNeely: Het anthologie-formaat staat toe Verhalen van de kap om veel verschillende problemen in het echte leven aan te pakken, zoals racisme en gentrificatie. Ik weet dat je een gepassioneerd schrijver bent. Zou je ooit het anthologie-formaat willen aanpakken?

Tony Todd: Ik ben een schrijver, maar ik ben meer in het maken van een compleet verhaal met een begin, een midden en een einde. Niet dat dit niet belangrijk is - ik bedoel waarmee ik ben opgegroeid The Twilight Zone wat elke week een drama van een half uur was, je wist nooit of je op een planeet zou komen, of een trein, of een vliegtuig, weet je, het was gek. Dus ik waardeer de vorm, maar ik ben meer bezig met een lange dagreis naar de nacht als het gaat om scripting, ik schrijf veel te veel [lacht] en dan bewerk ik het na verloop van tijd.

Kelly McNeely: Nu je deze persjunkets doet, krijg je steevast de hele dag dezelfde vragen. Dus wat is je favoriete onderwerp om te bespreken? Of is er iets waar je echt gepassioneerd over bent en waar je graag over praat of bespreekt?

Tony Todd: Nou ja, theater. Theater heeft me gered, ik ben ook leraar geweest en hielp jonge studenten te redden die geen richting hadden en eindelijk hun passie vonden. Een van de beste ervaringen van mijn leven was het werken met wijlen, geweldige August Wilson, ik debuteerde Koning Hedley II. En over het schrijfproces gesproken, toen we dat openden voor het publiek, was het een productie van vier uur. Tegen de tijd dat we Seattle bereikten, hadden we het teruggebracht tot drie uur en vijftien. Omdat een goede schrijver leert. Je bewerkt het niet, je braakt het uit, het is de passie van het moment. Dat zijn dus de momenten die mijn leven hebben veranderd. En ik heb ook gewerkt aan een eenmansshow over Jack Johnson, genaamd Geesten in het huis. Zolang de wereld blijft draaien zoals hij is en ons blijft verrassen, hebben we allemaal inspiraties die we kunnen bereiken en plukken.

Kelly McNeely: Nogmaals, ik weet dat je een theatergeschiedenis hebt, en ik werk ook in het theater. Dus gewoon uit nieuwsgierigheid - en dit kan een beladen vraag zijn - wat is volgens jou de toekomst van het theater met alles wat er op dit moment gaande is?

Tony Todd: Nou, ik denk dat dit een vurige tijd wordt voor schrijvers. We zitten allemaal bijna een jaar vast. Schrijvers hebben relaties moeten doorstaan ​​en zich moeten bezighouden en nieuwe economische inkomstenstromen moeten vinden, en ik denk dat we over drie of vier jaar daaruit beginnen te komen. Bernard Rose en ik - die de eerste regisseerden en aanpasten Candyman - werken aan een project dat heel bijzonder gaat worden, dus dat komt ergens volgend jaar uit, en dat is alles wat ze me daarover zullen laten zeggen [lacht]. We hebben het in realtime opgenomen aan het begin van de pandemie. 

Kelly McNeely: Met je carrière heb je duidelijk deel uitgemaakt van verschillende grote genrefranchises zoals de DCU, Star Trek, The X-Files, Stargate... Heb je een persoonlijke favoriet of een bepaalde die je nog niet hebt gedaan en die je stiekem heel graag zou willen doen?

Tony Todd: Ik ben altijd op zoek naar goede vaderrollen zo nu en dan. Ik heb er een paar kunnen doen, maar niet op het niveau dat ik wil. Ik heb twee volwassen kinderen, en ik heb ze altijd iets willen geven waar ze naar kunnen kijken. Ik hou van verrassingen. Ze blijven me verrassen, ik denk dat mijn agenten en mijn mensen me nu richting televisie duwen, dus we zullen zien. Ik weet dat er twee projecten worden ontwikkeld, dus we zullen zien wat er gebeurt. En ik wil altijd weer lesgeven, ik hou van lesgeven, er is niets meer lonend dan dat. 

Kelly McNeely:  Je geeft al geruime tijd les. 

Tony Todd: Ja, ik bedoel, af en toe, weet je, je moet teruggeven. Ik kreeg een gratis studiebeurs voor een prachtig programma aan het Eugene O'Neill Theatre Centre en vervolgens aan het Trinity Rep Conservatory, en ze lieten me binnen, ze zeiden dat ik het moest betalen, en dat is wat ik probeer te doen. Toen ik in een toneelstuk kwam, ging ik terug naar mijn geboorteplaats Hartford, Connecticut, en ik werkte met een paar ... we zullen ze onverbeterlijke studenten noemen, en we waren in staat om ze corrigeerbaar te maken [lacht]. En goed gesproken en gepassioneerd. 

Kelly McNeely: Ik weet dat er een paar belachelijke vervolgideeën rondzweven, zoals Candyman versus Leprechaun. 

Tony Todd: Ja, dat hebben we neergeschoten. Je wilt Candyman niet in de kampcategorie plaatsen. Hij is niet voor niets een geliefd horrorkarakter. En ik was degene die het idee van de kabouter verpletterde. Maar ik denk dat de nieuwe film allerlei nieuwe wegen en mogelijkheden zal openen. Ik ben er vrij zeker van dat ze niet zullen stoppen met slechts één. 

Kelly McNeely: Denk je dat er een slechterik is waar de Candyman niet van zou kunnen winnen, als ze zouden besluiten om een ​​van die films te maken? 

Tony Todd: Nee. Nee, dat doe ik niet, nee. [Lacht] Geen van hen is zo gegrond in de realiteit als hij. En dat zeg ik met een glimlach.