"Mis me?"

Ik ben blij dat ik zo lang heb gewacht om eindelijk naar Wes Craven's te kijken New Nightmare. Door de afgelopen jaren naar filmpodcasts te luisteren (met name podcasts die zich richten op horror) heb ik de bioscoop kunnen benaderen met een analytisch voordeel dat ik nooit eerder had.

Ik zou een meta-horrorfilm als deze of andere, zoals de Gillen franchise (ook geregisseerd door Craven) of The Cabin in the Woods door Drew Goddard correct.

Ik moest deze film de afgelopen maand vier keer bekijken om het zware materiaal te kunnen verwerken.

Tenminste met Gillen en anderen zijn de personages op de hoogte van horrorfilms en van de regels of clichés die ze definiëren. Maar ze zijn zich niet bewust van het feit dat hun realiteit wordt bepaald door deze regels (behalve Randy) of dat deze regels kunnen worden verdraaid en zelfs overtreden.

In New Nightmare, de personages zijn de acteurs (die zichzelf spelen), dus ze hebben niet alleen toegang tot het horrorgenre en de regels, maar ook tot de regels en de stijlfiguren die uniek of specifiek zijn voor hun eigen franchise (A Nightmare on Elm Street) in een wereld die eigenlijk de onze is, zij het een beetje meer filmgefabriceerd.

Deze kennis geeft de personages een vooruitziende blik, terwijl ze op hun beurt alle conventies of verwachtingen van het publiek ontmantelen.

Het is in wezen Inception, een film - in een film

Dat gezegd hebbende, Gillen is misschien wel de ultieme meta-horrorserie in de filmgeschiedenis.

Een serie die niet alleen: het slasher-genre in een nieuw jasje heeft gestoken voor een nieuwe generatie en voor vele generaties die komen - het subgenre uit de vergetelheid halen en in de mainstream brengen (net als Halloween deed in 1978), en creëerde ongewild een horrorbeweging die door zou gaan in de jaren 90 en tot ver in het millennium.

Gek genoeg, New Nightmare dateert Gillen door twee jaar, maar niemand praat er ooit over of de radicale ambitie achter deze unieke functie en de monumentale impact die het op het genre had.

Het staat op zichzelf in termen van concepten en uitvoering. Craven behandelde deze speelfilm in wezen als een leeg canvas voor dit experiment in het maken van films, waarbij hij uit de eerste hand zag wat werkt en wat niet in termen van metafictie.

Met als resultaat tegen de tijd Gillen kwam langs, Craven en Kevin Williamson waren in staat om het idee bijna te perfectioneren.

Geen van deze films is de eerste die meta gaat - die titel behoort waarschijnlijk toe Piepende Tom, wat volgens mij ook de eerste slasher is (het is discutabel).

Maar zonder hen zouden we niets van de zelfbewuste genialiteit hebben die is ontstaan ​​sinds ze onze zwakke geest voor het eerst op het grote scherm terroriseerden.

Het verhaal voor Wes Craven's New Nightmare

“Realiteit en fantasie ontmoeten elkaar op een verontrustende manier in deze aflevering van de langlopende horrorserie, waarin regisseur Wes Craven en acteurs Heather Langenkamp en Robert Englund allemaal zichzelf uitbeelden. Terwijl Heather (Heather Langenkamp) overweegt om nog een film te maken met Craven, moet haar zoon, Dylan (Miko Hughes), raakt in de ban van de iconische misvormde schurk Freddy Krueger (Robert Englund). Uiteindelijk moet Langenkamp de demonische geest van Freddy confronteren om de ziel van Dylan te redden.”

De beoordeling

New Nightmare is een geweldige film en echt uniek, maar het is lang niet perfect. Craven leek zichzelf in een hoek te schrijven met zijn uitgebreide en ambitieuze concepten.

Ik vond het moeilijk om Freddy's capaciteiten in de echte wereld te onderscheiden. Hij zou zijn slachtoffers natuurlijk op dezelfde manier kunnen beïnvloeden als in eerdere films (als je sterft in je dromen, sterf je echt).

Hij kon ook verschijnen wanneer de personages wakker waren, zoals in de scène waarin hij uit Heather's kast komt (een geweldige reeks) en haar arm doorsnijdt.

Maar hij trekt zich terug als een aardbeving het huis begint te schudden - deze aardbeving blijkt echter geïsoleerd te zijn van het huis van Heather. Waar ging hij heen? Heeft Freddy beperkte tijd in de echte wereld? Het is veilig om aan te nemen dat hij niet bang was voor de aardbeving.

Kort na die scène krijgt haar zoon Dylan een injectie van een verpleegster om hem te "helpen" slapen. Ondanks de inspanningen van zijn babysitter Julie om hem wakker te houden, dommelt hij even in en kan Freddy zich manifesteren en haar op brute wijze vermoorden.

Maar niemand kan hem zien, alsof dit allemaal plaatsvindt in een droom (een droom waarin Julie zou moeten zijn) om dit logisch te maken.

Na Julie's dood beweert Heather dat Dylan slaapwandelt en gemakkelijk uit eigen beweging het ziekenhuis kan verlaten. Betekent dit dat Freddy, zolang hij (of een van hen) slaapt, de hele wereld kan behandelen als zijn speeltuin met onbeperkte macht?

Hoe briljant en geestverruimend deze scènes ook zijn, ze laten veel te wensen over in termen van uitleg en redenering.

Elm Street continuïteit

Dit is iets dat me de hele Nightmare-franchise is opgevallen: regisseurs of scenaristen hebben moeite om de continuïteit bij te houden en concrete regels vast te stellen voor zowel de droomwereld als de 'realiteit' en de complexe relatie tussen beide.

Ik geloof dat de logistiek terzijde wordt geschoven ten gunste van het behouden van diepgaande of baanbrekende scènes en effecten, of ze gaan gewoon verloren in de shuffle.

Het is een beetje een catch-22. Als harde wetenschap werd toegepast, zouden we deze iconische scènes uit de franchise misschien niet hebben: Tina die tegen de muur wordt gesleurd en gestript, Freddy's handschoen die het badwater breekt, enz., Maar ze verliezen een beetje geloofwaardigheid en punten bij critici vanwege hun gebrek aan continuïteit of coherentie.

Om eerlijk te zijn tegenover critici, had de handschoen onmiddellijk moeten verdwijnen toen Nancy wakker werd in plaats van zich terug te trekken onder de diepten waar hij vandaan kwam.

Opmerkelijke momenten

Ik waardeerde Craven's idee enorm om een ​​scène met Robert Englund op te nemen in Freddy's klassieke make-up en kleding, zodat wanneer de vast Freddy komt opdagen, we kunnen visueel de belangrijkste verschillen tussen de twee verschillende iteraties onderscheiden.

De nieuwe en verbeterde Freddy is omvangrijker, met schone en strakke kleding, waaronder een zwarte trenchcoat, zwarte militaire laarzen en leren broeken.

Zijn make-up is aanzienlijk anders en lijkt op een anatomische dummy van de spierstructuur van een mens. Zijn handschoen is een deel van hem geworden en bevat een vijfde aanhangsel met bladen.

Ik ben dol op zijn nieuwe uiterlijk, hij is erg intimiderend. Het is jammer dat de rest van de franchise deze variant niet bevat, misschien in een toekomstige remake, reboot, nieuwe verbeelding of wat dan ook.

De cameo's waren een leuke bijkomstigheid: Bob Shaye, Wes Craven, Lin Shaye, Robert Englund. Ze hielpen het publiek in de realiteit te gronden.

Maar ze werden ondermijnd of ondermijnd door een aantal behoorlijk slechte uitvoeringen en een super cheesy en on-the-neus dialoog.

De eindsetting was briljant, Heather accepteert dat ze Nancy nog een laatste keer gaat spelen (de nieuwe nachtmerriefilm). Freddy's droomhol was als een hel.

Een sombere en smeulende kathedraal van nihilisme, zeer esthetisch.

Hoewel ik de setting wel waardeerde, is de manier waarop Freddy "sterft" super verwarrend en ik denk dat ik behoorlijk lui ben.

Een van de terugkerende regels in deze franchise is dat Freddy niet kan worden geschaad in de droomwereld, maar in New Nightmare, wordt hij neergestoken en loopt mank, en brandt (opnieuw) dood in zijn eigen wereld. Het leek gewoon gehaast en behoorlijk onbevredigend.

Deze film is zeker de moeite waard. Het wordt crimineel onderschat als een Elm Street-film, een horrorfilm en als metafictie.

Vroeger stond het het langst op Netflix, maar nu moet je het misschien voor drie dollar huren op plaatsen zoals Amazon - het is de kosten waard.