**Noot van de redactie: Jeffrey Reddick: de homo die horrorfans een nieuwe manier leerde om de dood te vrezen is een voortzetting van iHorror's Horror Pride-maand het vieren van de LGBTQ-gemeenschap en hun bijdragen aan horror.

Ik zal de eerste keer dat ik hem zag nooit vergeten Final Destination.

Ik was naar mijn plaatselijke bioscoop gegaan, een kleine opstelling met drie schermen waar de toegangsprijs uitkwam op $ 4 en op dinsdag kon je voor 50 cent naar binnen. Het was het openingsweekend en ik ging naar het theater zodra ik van mijn werk kwam.

Ik ging naar binnen en was opgewonden toen ik een vriend tegenkwam die erg opgewonden was om me te zien omdat hij op een van de meest ongemakkelijke dates van zijn leven was!

We vestigden ons in dat kapotte theater waar ik zo van hield en die bekende stroom van anticipatie op een nieuwe horrorfilm trof me toen de lichten dimden. Devon Sawa vulde al snel het scherm en ik werd er helemaal in meegetrokken toen hij en zijn vrienden Death bedrogen, om vervolgens een voor een te worden uitgekozen toen hij terugkeerde om de rekening te vereffenen.

Ik ging een paar keer terug naar het theater om de film te zien, en het werd mijn favoriet van dat jaar. Ik ging ook aan het werk om zoveel mogelijk informatie op te sporen over de mensen die het hadden gemaakt.

Dat was toen ik Jeffrey Reddick ontdekte. Het zou nog een paar jaar duren voordat ik ontdekte dat de man die mijn favoriete film van het jaar 2000 schreef ook homo was, maar op de rijpe jonge leeftijd van 23 had hij al een impact op mijn leven gemaakt.

Serieus, elke keer dat ik struikelde of een raar ongeluk gebeurde gedurende enkele maanden na die eerste keer kijken, dacht ik: "Ben jij dat, Dood?" zou door mijn hoofd gaan, en vanwege het eerste vervolg rijd ik nog steeds niet achter zo'n grote houthakkerswagen.

Uiteindelijk ontdekte ik dat Reddick niet alleen een uitgesproken en trotse homo was, maar dat hij ook uit een klein plattelandsdorpje in Oost-Kentucky kwam dat waarschijnlijk een oude bioscoop had, net als die waar ik zijn eerste film had gezien.

Het is dan moeilijk te omschrijven wat dat voor mij betekende. Ik was een out en worstelde nog steeds om echt een trotse homo te zijn die in de sticks van Oost-Texas woonde en de connectie met deze man en zijn werk leek me gewoon levend. Het gaf me ook hoop dat ik misschien op een dag zou kunnen bijdragen aan het genre waar ik zo van hield.

Het verhaal van Reddick is er een dat moeilijk te geloven is.

Op 14-jarige leeftijd schreef hij een brief aan Bob Shaye in New Line Cinema met een verhaalidee voor een prequel op A Nightmare on Elm Street die Shaye hem prompt terugstuurde en zei dat hij geen ongevraagd materiaal kon accepteren.

Om niet te worden verslagen, schreef de jonge Reddick terug en vertelde Shaye dat hij goed geld had betaald om de films van de man te zien en dat het minste wat hij kon doen was het verhaal lezen. Tot zijn verbazing deed Shaye het en stuurde het terug met aantekeningen over hoe het verbeterd kon worden.

Gedurende de volgende vijf jaar zouden Reddick, Shaye en Shaye's assistent Joy Mann talloze brieven heen en weer schrijven en toen hij 19 jaar oud was, begon de jonge man uit Kentucky zijn stage bij New Line.

Het was tijdens zijn verblijf daar dat hij een verhaal las over een jonge vrouw die was ontsnapt aan wat hoogstwaarschijnlijk de dood zou zijn geweest bij een vliegtuigongeluk nadat haar moeder had gebeld om haar te waarschuwen dat ze een slecht gevoel had over de vlucht.

Het zaadje van dat artikel zou uitgroeien tot wat uiteindelijk werd Eindbestemming. Zijn idee van Death met een hoofdletter "D" als een natuurkracht die een patroon weeft voor het einde van elk leven op de planeet, wekte de verbeelding van het publiek en bracht een franchise voort die vier sequels zou opleveren.

Uiteindelijk verliet Reddick New Line, maar hij bleef interessante horrorfilms schrijven zoals Tamara en de onlangs vrijgegeven Dead Awake, en in die tijd is hij nooit gestopt met vechten voor de opname van minderheden in zijn werk, ook al blijven studio-execs aarzelen vanwege de moeilijkheid om die films in het buitenland te verkopen.

Dat vertelde hij me in een interview in 2017, “Een actiefilm met in de hoofdrol Will Smith? Geen probleem. Maar een horrorfilm met een zwarte hoofdrolspeler of actrice loopt elke keer weer in de problemen. Maar ik leg al jaren uit dat als je een Afro-Amerikaanse hoofdrolspeler of actrice in een horrorfilm cast, horrorfans het zullen zien zolang het maar goed is. Dat is de sleutel.”

Zijn vasthoudendheid strekt zich ook uit tot het opnemen van LGBTQ-personages, hoewel hij op dezelfde soort terugval stuit van producers, agenten en acteurs.

Het is moeilijk om geen respect te hebben voor een man die blijft werken en aan die muren blijft werken, zelfs als ze soms onoverkomelijk lijken, maar aan de andere kant begint hij echte resultaten te boeken.

Misschien door het succes van vorig jaar Eruit, of misschien omdat mensen eindelijk opletten, de speelfilm van Reddick Bijgeloof: de regel van drieën is momenteel in productie.

De film, die zich afspeelt op een universiteitscampus en speelt in op het oude gezegde dat 'de dood in drieën komt', speelt een cast vol Afro-Amerikaanse en Latino-acteurs en actrices zoals Ludacris, Prince Royce, Terayle Hill en Lauryn Alisa McClain.

Eerder dit jaar werkte hij ook enkele maanden aan de populaire tv-show "Midnight, Texas", die niet alleen een raciaal diverse cast heeft, maar ook een prominent homopaar in de mix.

Door dit alles heen blijft Reddick trouw aan zichzelf als schrijver en verrijkt hij het genre met zijn unieke stem.

Hij vertelde me eens dat als zijn leven als homoseksuele man in de open lucht een positief effect zou hebben op één persoon, het allemaal de moeite waard zou zijn.

Nou, Jeffrey, ik ben er zeker van dat ik slechts een van de duizenden ben, maar je bent zeker een positief rolmodel voor mezelf geweest, en terwijl ik doorga met schrijven over het genre en dieper graaf in het beste wat het te bieden heeft, betuig ik mijn nederige dank aan de man die me blijft inspireren met zijn werk...

…zelfs als ik me nog steeds zorgen maak dat de dood me op de hielen zit als ik over mijn eigen voeten struikel.