**Noot van de redactie: James Whale: Frankenstein's Gay Father is een voortzetting van iHorror's Horror Pride-maand het vieren van de LGBTQ-gemeenschap en hun bijdragen aan het genre.

Van alle mannen en vrouwen die de eerste dagen van horror op film hebben helpen vormgeven, konden er maar weinig doen wat James Whale deed toen hij erin slaagde empathie op te wekken voor een misvormd 'monster' in de jaren 1931. Frankenstein.

Misschien komt het omdat maar zo weinig van die makers wisten wat het was om zelf als monsterlijk te worden beschouwd.

Het leven als out-of-the-closed homoseksuele man in de jaren dertig was verre van gemakkelijk, zelfs niet in Hollywood. Er was meer dan stigma. Er was regelrechte haat.

In veel opzichten is er niet veel veranderd, en toch was er James Whale, uit en zo trots als hij maar kon zijn in 1930 toen hij, na een enorm succes met het regisseren van een toneelstuk genaamd Einde van de reis met niemand minder dan Colin Clive in de hoofdrol, kreeg hij een vijfjarig contract aangeboden bij Universal Pictures en kreeg hij de kans om alle eigendommen te regisseren die ze destijds bezaten.

Whale zijnde wie hij was, koos Frankenstein. Iets erin sprak hem aan, prikkelde zijn verbeelding en het duurde niet lang of hij creëerde de film die een gouden standaard creëerde die maar weinigen sindsdien hebben gehaald.

Hij nam Colin Clive mee om de noodlottige Henry Frankenstein te spelen, en hij had ook nog een acteur in gedachten voor zijn meesterwerk: Boris Karloff.

"Zijn gezicht fascineerde me", legde Whale later uit. "Ik maakte tekeningen van zijn hoofd en voegde scherpe benige richels toe waar ik me voorstel dat de schedel was samengekomen."

Ondanks dat Karloff zijn eigen keuze was, was er naar verluidt nog steeds wat kwaad bloed tussen regisseur en acteur toen het filmen begon. Filmhistoricus Gregory Mank suggereert dat Whale jaloers werd op de aandacht die Karloff kreeg tijdens het filmen en als reactie hierop zijn eigen wraak bedacht.

Terwijl het hoogtepunt van de film nadert, draagt ​​het Monster Henry Frankenstein over zijn schouder een steile heuvel op naar een enorme molen. Whale zorgde ervoor dat Karloff de 6'4 ″ Colin Clive keer op keer die heuvel op droeg in herhaalde opnames, wat er naar verluidt toe leidde dat de acteur de rest van zijn leven ernstige rugpijn had.

Ongeacht de problemen die zich achter de schermen afspeelden, Frankenstein was een enorm succes voor Whale, Karloff, en Universele afbeeldingen.

Het heteropubliek was geboeid door de meesterlijke vertelling, prachtig gefilmde scènes en het aangrijpende verhaal van een man die het aandurfde om voor God te spelen.

Homopubliek, toen en nu, ziet al die dingen en nog veel meer. Hoewel de vreemde subtekst veel minder subtiel zou zijn Bride of Frankenstein, sprak Whale's eerste uitstapje in het genre nog steeds boekdelen.

De afwijzing van het monster door zijn 'vader' raakte meteen een gevoelige snaar. Afwijzing door je familie als ze erachter komen dat je queer bent, gebeurt nog steeds veel te vaak en is een van de meest schadelijke hoofdstukken in onze eigen verhalen, en het is belangrijk op te merken dat het Monster alleen bezwijkt voor destructief gedrag in het licht van die afwijzing, iets dat ook onze gemeenschap achtervolgt.

Hoewel hij is geschilderd als een monster, is er ook een zekere gevoeligheid voor de creatie van Frankenstein. Men kan het gemakkelijk zien als een vrouwelijke kwaliteit, en daardoor neemt hij bepaalde genderfluïde kenmerken aan.

En laten we dat noodlottige moment niet vergeten waarop hij wordt achtervolgd door gek geworden dorpelingen die met fakkels en hooivorken op zijn vernietiging uit zijn. Elke LGBTQ-persoon ter wereld kent die angst maar al te goed.

Hoewel de instrumenten van geweld misschien zijn veranderd - sommige worden zelfs "wetten" genoemd - doemt die angst en zorgen tot op de dag van vandaag op.

Het is geen wonder, wetende dat Whale deze en andere momenten in de film heeft gecreëerd, dat het Monster een beetje een vreemd icoon is geworden en dat er de afgelopen decennia herhaaldelijk in tijdschriften en wetenschappelijke artikelen over deze erfenis is geschreven.

Sommige leden van de transgemeenschap hebben zelfs een bondgenoot gevonden in Whale's 'monster', met schrijvers en activisten zoals Susan Stryker die wijzen op de overeenkomsten tussen de creatie van het wezen en haar eigen operaties om te worden wie ze bedoeld was te zijn.

En laten we het ultieme eerbetoon aan Whale's bewerking van Shelley's meesterwerk niet vergeten: The Rocky Horror Picture Show.

We kunnen alleen theoretiseren wat Whale van deze erfenis zou vinden, maar als we kijken naar de open manier waarop hij zijn leven leidde, denk ik dat het veilig is om aan te nemen dat hij trots zou zijn geweest.

Na 1931 Frankenstein, regisseerde Whale nog drie genreklassiekers: Het donkere oude huis, de onzichtbare man en Bruid van Frankenstein. Elk van hen wordt vereerd vanwege hun eigen stijl en elk is gevuld met de homoseksuele gevoeligheden van de regisseur.

Tegen die tijd was hij terughoudend om het genrewerk voort te zetten Bruid begon te vrezen dat hij als horrorregisseur in een hokje zou worden geplaatst. Helaas was zijn carrière als speelfilmmaker in 1941 ten einde, maar hij was verstandig geweest met zijn financiën en zat op een aanzienlijke som geld.

Op aandringen van zijn oude partner, David Lewis, begon de directeur met schilderen en leefde hij een nogal weelderige levensstijl in zijn prachtige huis.

Het was tijdens een tournee door Europa dat Whale de 25-jarige Pierre Foegel ontmoette en Lewis vertelde dat hij van plan was dat de jongere man bij hem zou intrekken als hij terugkeerde. Lewis was natuurlijk geschokt; het was het einde van een relatie die meer dan 20 jaar had geduurd. Opmerkelijk genoeg bleven de twee daarna vrienden.

In 1956 leed Whale aan ernstige aanvallen van slopende depressies en bovendien kreeg hij twee beroertes. Op 29 mei 1957 werd hij dood aangetroffen in zijn huis. Hij was verdronken in het zwembad.

De dood werd als een ongeluk bestempeld, maar jaren later, kort voor zijn eigen dood, onthulde David Lewis een afscheidsbrief die hij had gevonden en verborgen had gehouden.

Whale was pas 67 jaar oud toen hij stierf, en hoewel zijn einde tragisch was, leidde hij een goed leven, en het is niet meer dan terecht dat we hem eren tijdens onze viering van Horror Pride Month.

Ik zou graag denken dat het hem aan het lachen zou maken.