Verbind je met ons

Nieuws

Diagnose: 'Unsane' is toondoof (recensie)

gepubliceerd

on

Hoe veel is te veel?

Dit is een vraag waarmee horrorfilmmakers al sinds het begin van het genre worden geconfronteerd. De idee van afschuw is beledigen. Bang maken. Om te storen of van streek te maken. Maar wanneer overschrijdt een filmmaker de grens van 'opzettelijk overstuur' naar 'onverantwoordelijk uitbuitend'?

Vraag het niet Steven soderbergh.

Claire Foy in Unsane

Op het oppervlak, Unsane heeft alles in zich voor een coole, moderne horrorfilm. De belangrijkste gimmick van de film, dat het geheel op een iPhone is gefilmd, is weliswaar uniek. Het gaf de hele film een ​​gruizige, brievenbusachtige uitstraling waar ik vanaf het begin een grote fan van was.

Het is ook vermeldenswaard dat Claire Foy, Joshua Leonard, Jay Pharoah en Juno Temple allemaal geweldige uitvoeringen geven als de vier hoofdpersonages van de film.

Met dat uit de weg, laten we tot de kern komen, zullen we?

Dit is een film die zwelgt in de terreur van vrouwen, en één vrouw in het bijzonder. Sawyer Valentini (Foy), die de afgelopen twee jaar meedogenloos is achtervolgd door een mysterieuze man genaamd David Strine (Leonard).

Nu ben ik helemaal over een gruizige, eerlijke film die handelt over de gevaren van giftige mannelijkheid, mannelijk geweld en de angst waaraan veel vrouwen worden blootgesteld door toedoen van mannen die denken dat ze hun eigendom zijn.

Maar dit was niet die film.

ONGEZOND achter de schermen

In plaats daarvan, wanneer Sawyer hulp zoekt voor haar PTSS (veroorzaakt door haar jarenlange wegrennen van haar stalker), wordt ze ongewild opgenomen in een psychiatrische instelling als onderdeel van een zwendel die de instelling uitvoert. Hoe meer patiënten ze hebben ingeschreven, hoe meer geld ze ontvangen.

Dus nu hebben we te maken met twee grote thema's: gewelddadige mannen en geestelijke gezondheidszorg. En als klap op de vuurpijl komt Sawyer er al snel achter dat haar stalker op de een of andere manier een positie heeft veroverd als een gerespecteerde verpleger in het ziekenhuis.

Dit roept de vraag op: hoe is de stalker in hemelsnaam op de een of andere manier in de val gelokt dit faciliteit, wetende dat Sawyer het uiteindelijk zelf zou opzoeken en daar zou worden opgenomen?

Was het toeval? Heeft hij op de een of andere manier vermogens om de geest te beheersen waarvan we niets weten? Was dit de Slechts psychiatrische instelling binnen tweehonderd mijl van waar Sawyer woonde? We komen er nooit achter.

Dit grote gat in de plot stoorde me weliswaar al vroeg, en misschien hielp het om mijn mening over de rest van de film te beïnvloeden. Maar ik denk het niet.

Het is moeilijk om precies in te gaan op wat ik zo flagrant vond aan deze film zonder het te bederven, dus ik ga hier een waarschuwing plaatsen voor...Vage spoilers?

Lees naar eigen goeddunken.

Juno-tempel in ONGEZOND

Horror is in wezen een genre waarin niemand veilig is. Ik heb veel horrorfilms gezien (en gemaakt) waarin tegen het einde elk personage op een vreselijke, verwrongen manier is omgekomen, en ik was er niet in het minst door beledigd. Dat is de aard van het genre! Er gebeuren slechte dingen.

Dit is niet een film die eindigt in zo'n bloedvergieten. In feite, zoals R-rated horror gaat, is het echt niet zo gewelddadig. Maar het zijn de weinige sequenties van geweld in deze film die me aan het denken zetten.

Seksueel geweld tegen vrouwen is iets waar we in de wereld van vandaag dagelijks mee te maken krijgen. We leven in het tijdperk van #MeToo; we zien hoe mannen in machtsposities worden neergehaald door vrouwen die besloten dat ze niet meer als tweederangsburgers behandeld zouden worden.

Het voelt als een belangrijke, opwindende tijd om te leven.

Ik geloofde in het begin oprecht dat dit een film zou worden met die boodschap als kern. Vrouwen kunnen slechte overlevers zijn. Angst is te verslaan. Wij, als mensen, kunnen samenwerken om zelfs in de meest verschrikkelijke omstandigheden te overleven.

Ik verwachtte een boos film. EEN haunted thriller die ging over de angst die zomaar kan ontstaan wezen een vrouw in de wereld van vandaag.

Maar mijn hoop zou niet uitkomen.

Een flashback van UNSANE

Sawyer is een gewiekste hoofdrolspeler. Ze is dapper en ze is bereid alles te doen wat ze moet doen om de verschrikkelijke situatie waarin ze zich bevindt te overleven. Ze is niet de 'doodsbange vrouw' die we in het verleden in zoveel horrorfilms hebben gezien. Ze kijkt haar stalker recht in de ogen en vertelt hem dat ze niet bang is.

I werkelijk wilde haar leuk vinden!

Maar ze heeft er ook geen moeite mee om toe te staan ​​dat een andere vrouw, die totaal niet betrokken is bij haar plannen op welke manier dan ook, seksueel wordt misbruikt en bijna verkracht, zodat ze kan ontsnappen aan haar ontvoerder. Zij letterlijk gebruikt een geesteszieke persoon als aas, zo ver gaan dat ze het arme meisje opzij duwt zodat ze kan ontsnappen. Ze draait zich net op tijd om om te zien dat haar onwetende medeplichtige, die al die tijd om haar hulp smeekt, haar nek laat breken.

Het is misschien de moeite waard om op dit punt op te merken dat dit plan draaide om het feit dat Sawyer wist dat deze vrouw zich echt aangetrokken voelde tot hier wat betekent dat ze haar zou vertrouwen voor slechts genoeg om haar even de tijd te geven een wapen van haar te stelen.

Het enige homoseksuele personage in deze film wordt gedrogeerd, seksueel misbruikt en uiteindelijk vermoord.

In de andere grote gewelddadige scène in deze film wordt het enige zwarte personage gemarteld met elektrocutie en uiteindelijk gedrogeerd tot de dood.

Ik was hier niet enthousiast over.

Claire Foy, die mijn gezichtsuitdrukking nabootst op dit punt in de film.

En kijk, ik snap het. Zijn verschrikking. Het is schokwaarde. Als ik beledigd ben, betekent dat dat de film zijn werk heeft gedaan, toch? Ik zou gewoon van mijn hoge paard moeten afstappen en begrijpen dat deze film niet bedoeld was om mooi te zijn. Dat het bedoeld was om me van streek te maken.

Maar ik zeg 'Nee'.

We kunnen niet lui zijn en toestaan ​​dat een film wegkomt met zinloze uitbuiting, simpelweg omdat het deel uitmaakt van een genre waar we van houden. Dit draagt ​​alleen maar bij aan het stereotype dat wij fans van horrorfilms geen goede smaak hebben. En ik weet, omdat ik al een hele tijd deel uitmaak van deze subcultuur, dat we dat niet doen.

Er zijn overvloed van films die er zijn die exact dezelfde problemen aanpakken als Unsane zonder deze grenzen te overschrijden. Groene Kamer, Neon-Deon, Mullholland rijden, en vele anderen komen voor de geest. Films die gaan over geweld, haat, raciale spanningen, feminisme en wat het is om mens te zijn. Films die een punt.

Ik zeg niet dat vrouwen niet kunnen sterven in horrorfilms. Ik zeg niet dat zwarte mensen niet kunnen sterven in horrorfilms. Maar hun dood mag niet zinloos zijn. Ze moeten niet worden gedaan voor de schokwaarde.

Er is echter een sprankje hoop. Unsane werd neergeschoten met een iPhone. Een gek iPhone! 

Dus ik spreek nu tot al mijn collega-filmmakers die er zijn. Als je daar zit, dit leest en denkt 'ik zou het beter kunnen doen', doe het dan. Ga daarheen; pak wat vrienden en een opnameapparaat en maak een film.

Unsane wist gewoon niet beter.

Ik denk dat we dat doen.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Klik hier om commentaar te geven

U moet ingelogd zijn om een ​​reactie te plaatsen Inloggen

Laat een reactie achter

Hoofdartikel

Waarom je misschien NIET blind naar binnen wilt gaan voordat je naar 'The Coffee Table' kijkt

gepubliceerd

on

Als je van plan bent om te kijken, wil je je misschien op sommige dingen voorbereiden De koffietafel nu verhuurbaar op Prime. We gaan niet in op spoilers, maar onderzoek is je beste vriend als je gevoelig bent voor heftige onderwerpen.

Als je ons niet gelooft, kan horrorschrijver Stephen King je misschien overtuigen. In een tweet die hij op 10 mei publiceerde, zegt de auteur: “Er is een Spaanse film genaamd DE KOFFIETAFEL on Amazon Prime en Apple +. Ik vermoed dat je nog nooit, niet één keer in je hele leven, een film hebt gezien die zo zwart is als deze. Het is verschrikkelijk en ook verschrikkelijk grappig. Denk aan de donkerste droom van de Coen Brothers.”

Het is moeilijk om over de film te praten zonder iets weg te geven. Laten we zeggen dat er bepaalde dingen in horrorfilms zijn die over het algemeen niet op tafel liggen, en deze film overschrijdt die grens ruimschoots.

De koffietafel

De zeer dubbelzinnige synopsis luidt:

“Jezus (David paar) en Maria(Stephanie de los Santos) zijn een stel dat een moeilijke tijd doormaakt in hun relatie. Toch zijn ze net ouders geworden. Om hun nieuwe leven vorm te geven, besluiten ze een nieuwe salontafel te kopen. Een beslissing die hun bestaan ​​zal veranderen.”

Maar er is meer aan de hand dan dat, en het feit dat dit misschien wel de donkerste van alle komedies is, is ook een beetje verontrustend. Hoewel het ook dramatisch is, is de kernkwestie zeer taboe en kan het bepaalde mensen ziek en gestoord maken.

Het ergste is dat het een uitstekende film is. Het acteerwerk is fenomenaal en de spanning, masterclass. Samenvattend dat het een Spaanse film met ondertitels zodat je naar je scherm moet kijken; het is gewoon slecht.

Het goede nieuws is De koffietafel is niet echt zo zielig. Ja, er is bloed, maar het wordt meer als referentie gebruikt dan als onnodige kans. Toch is alleen al de gedachte aan wat dit gezin moet doormaken zenuwslopend en ik kan me voorstellen dat veel mensen het binnen het eerste halfuur zullen uitschakelen.

Regisseur Caye Casas heeft een geweldige film gemaakt die misschien wel de geschiedenis ingaat als een van de meest verontrustende films ooit gemaakt. Je bent gewaarschuwd.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Films

Trailer voor Shudder's nieuwste 'The Demon Disorder' toont SFX

gepubliceerd

on

Het is altijd interessant als bekroonde special effects-artiesten regisseurs van horrorfilms worden. Dat is het geval bij De demonenstoornis afkomstig uit Steven Boyle wie heeft er aan gewerkt De matrix films, The Hobbit trilogie, en king Kong (2005).

De demonenstoornis is de nieuwste aanwinst van Shudder terwijl het doorgaat met het toevoegen van hoogwaardige en interessante inhoud aan zijn catalogus. De film is het regiedebuut van Boyle en hij zegt dat hij blij is dat het in de herfst van 2024 onderdeel zal worden van de bibliotheek van de horrorstreamer.

'Dat vinden we geweldig De demonenstoornis heeft zijn laatste rustplaats bereikt bij onze vrienden in Shudder”, aldus Boyle. “Het is een gemeenschap en fanbase die we hoog in het vaandel hebben staan ​​en we kunnen niet gelukkiger zijn om deze reis met hen te mogen maken!”

Shudder weerspiegelt Boyle's gedachten over de film en benadrukt zijn vaardigheden.

“Na jarenlang een reeks uitgebreide visuele ervaringen te hebben gecreëerd door zijn werk als ontwerper van speciale effecten voor iconische films, zijn we blij Steven Boyle een platform te kunnen geven voor zijn speelfilmdebuut met De demonenstoornis”, zegt Samuel Zimmerman, hoofd programmering bij Shudder. “Vol met indrukwekkende body-horror die fans gewend zijn van deze meester van effecten, is Boyle’s film een ​​meeslepend verhaal over het doorbreken van generatievloeken dat kijkers zowel verontrustend als amusant zullen vinden.”

De film wordt beschreven als een ‘Australisch familiedrama’ waarin de nadruk ligt op ‘Graham, een man die wordt achtervolgd door zijn verleden sinds de dood van zijn vader en de vervreemding van zijn twee broers. Jake, de middelste broer, neemt contact op met Graham en beweert dat er iets vreselijk mis is: hun jongste broer Phillip is bezeten door hun overleden vader. Graham stemt er met tegenzin mee in om zelf te gaan kijken. Nu de drie broers weer bij elkaar zijn, beseffen ze al snel dat ze niet voorbereid zijn op de krachten die tegen hen optreden en leren ze dat de zonden uit hun verleden niet verborgen zullen blijven. Maar hoe verslaat u een aanwezigheid die u van binnen en van buiten kent? Een woede die zo krachtig is dat hij weigert dood te blijven?

De filmsterren, John Noble (In de ban van de Ring), Charles CottierChristian Willis en Dirk Jager.

Bekijk hieronder de trailer en laat ons weten wat je ervan vindt. De demonenstoornis zal dit najaar beginnen met streamen op Shudder.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Hoofdartikel

Ter herinnering aan Roger Corman, de onafhankelijke B-filmimpresario

gepubliceerd

on

Producent en regisseur Roger Corman heeft een film voor elke generatie die ongeveer 70 jaar teruggaat. Dat betekent dat horrorfans van 21 jaar en ouder waarschijnlijk een van zijn films hebben gezien. De heer Corman overleed op 9 mei op 98-jarige leeftijd.

“Hij was genereus, openhartig en aardig voor iedereen die hem kende. Hij was een toegewijde en onzelfzuchtige vader en was zeer geliefd bij zijn dochters”, aldus zijn familie op Instagram. “Zijn films waren revolutionair en iconoclastisch en weerspiegelden de tijdsgeest.”

De productieve filmmaker werd in 1926 geboren in Detroit, Michigan. De kunst van het maken van films beïnvloedde zijn interesse in techniek. Dus halverwege de jaren vijftig richtte hij zijn aandacht op het witte doek door de film te coproduceren Snelweg sleepnet in 1954.

Een jaar later zou hij achter de lens kruipen om te regisseren Vijf Kanonnen West. De plot van die film klinkt als iets Spielberg or Tarantino zou vandaag de dag verdienen, maar met een budget van meerdere miljoenen dollars: “Tijdens de Burgeroorlog verleent de Confederatie gratie aan vijf criminelen en stuurt ze naar het Comanche-gebied om door de Unie in beslag genomen Zuidelijk goud terug te halen en een Zuidelijke overloper gevangen te nemen.”

Van daaruit maakte Corman een paar vlezige westerns, maar toen ontstond zijn interesse in monsterfilms Het beest met een miljoen ogen (1955) en Het veroverde de wereld (1956). In 1957 regisseerde hij negen films die varieerden van wezenskenmerken (Attack of the Crab Monsters) tot uitbuitende tienerdrama's (Tiener pop).

In de jaren zestig richtte zijn aandacht zich vooral op horrorfilms. Enkele van zijn beroemdste uit die periode waren gebaseerd op de werken van Edgar Allan Poe, The Pit and the Pendulum (1961) De Raven (1961), en De Masque van de Rode Dood (1963).

In de jaren zeventig was hij meer bezig met produceren dan regisseren. Hij steunde een breed scala aan films, van horror tot hoe het zou worden genoemd grindhouse Vandaag. Een van zijn bekendste films uit dat decennium was Death Race 2000 (1975) en Ron Howard's eerste kenmerk Eat My Dust (1976).

In de daaropvolgende decennia bood hij vele titels aan. Als u een huurt B-film bij uw plaatselijke videoverhuurbedrijf heeft hij deze waarschijnlijk geproduceerd.

Zelfs vandaag de dag, na zijn overlijden, meldt IMDb dat hij twee aankomende films in de post heeft: Weinig Winkel voor Halloween Horrors en Misdaadstad. Als een echte Hollywood-legende werkt hij nog steeds van de andere kant.

“Zijn films waren revolutionair en iconoclastisch en weerspiegelden de tijdsgeest”, aldus zijn familie. "Toen hem werd gevraagd hoe hij herinnerd zou willen worden, zei hij: 'Ik was een filmmaker, precies dat.'"

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen