met Tremors: een koude dag in de hel binnen komen Mei dit jaar, is het belangrijk om de eerste aflevering te onthouden waarmee het allemaal begon. Koude dag in de hel is nummer zes in de franchise van de onderwonende Graboids en bevat terugkerend castlid Michael Gross als Burt Gummer. Maar laten we teruggaan naar het slaperige landelijke stadje Perfection, Nevada, waar in 1990 iets onder de grond bewoog.

Tremors begon met wat bagage. Niet veel filmbezoekers waren extatisch over een andere B-horrorfilm of een campy creature-functie. De prehistorische wormen kregen geen groot publiek of theatrale run. In plaats daarvan werd de film een ​​populaire hit op de homevideo-markt.

Dit was in de tijd dat je een Blockbuster of Hollywood Video binnen kon lopen en kon kwijlen bij de selectie films. Deze tijden waren geweldig omdat je echt iets tastbaars in handen had. Je verlangde ernaar om naar huis te racen en die VHS in de videorecorder te stoppen en van de show te genieten. De film lasso het verlies in de theaters en verdrievoudigde het aantal kassa's met de verhuur van huizen en de verkoop van films.

Een ander detail dat voor onenigheid zorgde, was het feit dat de MPAA het beoordeelde met R. Deze beoordeling was niet voor bloed of geweld, maar alleen voor taalgebruik. Meer dan vijftien F-bommen waren verspreid over de film. Toen het werd teruggebracht tot Pg-13, maakte het de film campy. Een favoriet onder fans is de regel "Motherhumper". Excuseer mijn Frans inderdaad, meneer Ward.

De film begint met Valentine (Kevin Bacon) en Earl (Fred Ward) als twee klusjesmannen, die door de stad Perfection gaan om bijbaantjes te doen. De film heeft een mooi tempo en laat de kijker een voorproefje krijgen van de mensen in de stad en de omgeving. Je begint te beseffen hoe afgesneden deze mensen zijn van de rest van de wereld.

Als Val en Earl vertrekken om de stad te verlaten, beseffen ze al snel dat ze te laat zijn. De lichamen van de stedelingen beginnen zich op te stapelen. Ook al heeft de film een ​​komische toon, toch zijn deze scènes beangstigend. Bijna iedereen kan zich het onthoofde hoofd van de boer in zijn tuin herinneren, of de weggelopen drilboor.

De twee mannen haasten zich terug naar de plaatselijke buurtwinkel om hun bevindingen bekend te maken. In eerste instantie geloven de bewoners van Perfection hen niet, maar ze konden niet ontkennen dat het bewijs achter Val's as van zijn vrachtwagen sleepte.

De vrienden vertrokken te paard, in de hoop hulp te vinden voor hun kleine stadje. Ze schakelen collega-seismoloogstudent Rhonda (Finn Carter) in. De drie komen niet ver als ze een veel groter tentakelachtig wezen tegenkomen. Een dertig voet Graboid! In een race voor hun leven ontdekken ze dat het wezen geen vaste rots kan binnendringen en gaan ze terug naar de winkel met hun nieuwe informatie.

De bewoners van Perfection verzamelen zich weer in de winkel en proberen een oplossing te vinden voor deze monsters. Met meer dan één van deze reusachtige wormen die hun stad aanvallen, lijkt hun lot grimmig. De aanvallen van de Graboids zijn meedogenloos.

Hier is nog een iconische scène waarin Rhonda is vastgebonden in een warrig hek van prikkeldraad. Val probeert haar te redden en zegt haar haar broek uit te doen en de twee trekken zich terug in veiligheid... maar niet voordat de Graboid een bijl in zijn buitenste schil krijgt en de veranda van de winkel ontmantelt.

De mensen van Perfectie beklimmen de toppen van hun huizen en gebouwen in een poging zich te verbergen voor de monsters. Ze hopen dat de wormen het wachten moe zullen worden.

Spoiler alert: dat doen ze niet.

Betreed Burt Gummer (Gross) en zijn kickass-vrouw (Reba McEntire). Deze twee zijn wapenliefhebbers en samenzweringsgekken.

Een Graboid stormt hun kelder binnen. Het wezen wist niet waar het in terecht was gekomen. De kelder is het heiligdom van de Gummers, waar al hun kostbare assortiment wapens wordt bewaard.

De geliefden pakken een klap uit en doden uiteindelijk een van de oude wormen, in wat een van de beste scènes van de film was. Misschien kan Perfection teruggaan naar zijn naamgenoot?

Helaas zijn deze monsters geen doorsnee vuilworm die doodgeschoten of over een polsstok gewelfd kan worden. Nee, deze wezens worden met de minuut slimmer.

Earl en Val besluiten dat de oplossing is om een ​​bulldozer, aan een aanhanger vastgehaakt, richting de omliggende bergen te rijden. Ze denken dat de wezens zoiets zwaars niet kunnen verslinden - ze hebben al vastgesteld dat de monsters niet door vaste rotsen of aarde kunnen gaan.

Hun rit duurt niet lang en de overgebleven overlevenden stranden op een eiland van rotsen. Terwijl de Graboids onder het losse vuil cirkelen, nemen Val en Earl nog een laatste stelling tegen de monsters.

Hoewel het noodzakelijkerwijs een horrorfunctie is, Tremors was een van die zeldzame films die komedie en horror als synoniemen behandelden. Bacon en Ward stelen de show, maar de effectenafdeling heeft de film zeker doen schitteren.

Het ontwerp van de Graboids was anders, iets wat niemand eerder had gezien. Wanneer de kaken opengaan en de tentakelachtige tong naar buiten gutst, kronkel je in je stoel.

Het idee van wormen als antagonist leek ook een gewaagde zet voor een film met zoveel sterren. De film eindigt met Val die een laatste gevecht voert met de beroemde regel "Can you fly you sucker!"

All in all, Tremors is goed, goofy, groovy leuk. De horror is er, maar daarnaast is het een film die opvalt tussen de vaten met B-films in je lokale Walmart-vijfdollarbak. Waarschijnlijk voor de meeste kinderen uit de jaren 90 deed deze film wat voor hen Bek deed voor het water. Sterker nog, zelfs de poster bespot de beroemde Bek afbeelding.

Met zoveel sequels (je ontdekt dat ze wel vlieg; ze ontwikkelen de namen Shrieker en Ass-blaster) en zelfs nog een tv-serie naar verluidt in ontwikkeling, het ziet er niet naar uit dat deze wormen nog niet voor altijd begraven kunnen worden.