Er is de laatste tijd een nieuwe golf van films die ik graag "millennial-sploitation" -films noem. Het is moeilijk te zeggen of deze films worden geholpen door een kaartdragende, H & M-geklede, echte millennial of dat ze worden geregisseerd door een archaïsche hand die tegelijkertijd probeert te begrijpen en te prediken over een generatie die ze niet begrijpen. Ik ga die films in met de lat laag. De hardhandige uitbuitende aard kan schurend zijn. Gelukkig voor ons Tragedie Girls past wel in bovengenoemd subgenre, het weet alles perfect en verfrissend in zijn aanpak te doen.

Tragedie Girls volgt Sadie Cunningham (Brianna Hildebrand) en McKayla Hooper (Alexandra Shipp), twee door sociale media geobsedeerde middelbare scholieren, die een aantal super macabere extra leerplannen hebben. Kijk, ze brengen hun tijd door met het spelen van een gevaarlijk spel dat speelt met seriemoordenaars, moord en het onvermijdelijke posten van echt crimineel manipulatief materiaal op sociale netwerkkanalen omvat. Net als andere studenten hebben ze doelen, het enige verschil is dat die van hen meer aan de met bloed doordrenkte kant van het spectrum lijken te liggen.

Bijna alles wat over deze film wordt gezegd, kan het bederven. Ik moet deze synopsis behandelen met kinderhandschoenen. Dus ik wil niet te veel meer zeggen over de plot. Alles wat ik kan zeggen is dat als je de trailer kunt overslaan en gewoon blind kunt gaan voor de ervaring, ik het zeker aanbevelen.

De film is vrolijk, bloederig, stijlvol en zelfbewust. Maar wordt nooit zwaar op het hele sociale commentaar van bijvoorbeeld de gevaren van het gebruik van sociale media. Het is geen PSA, ook al had het dat snel kunnen worden. Het is verfrissend om een ​​film te zien die weet dat hij leuk en licht mag zijn - en Tragedie Girls geniet absoluut van het plezier en het bloed.

Regisseur Tyler MacIntyre maakt interessante keuzes wat betreft de look en feel van de film zelf. Hij kiest ervoor om een ​​te nette, scherpe digitale glans te gebruiken die gemakkelijk te vergelijken is met een Lifetime-film. Ik vond het soms storend, maar er is een beloning voor deze methode van waanzin. Eenmaal gerealiseerd, maakt het die esthetische keuze onderdeel van de ervaring in een slimme subtiele knipoog die pas laat in de film zichtbaar wordt.

Zowel Hildebrand als Shipp zijn geweldig. Ze balanceren de juiste hoeveelheden speelsheid en sociopathische neigingen om ze een geweldige nieuwe toevoeging aan het horrorgenre te maken. Als je naar deze twee kijkt, is het moeilijk om dat niet in stilte te bidden Tragedie Girls wordt een franchise. Want verdomme, deze twee zouden er gemakkelijk een kunnen dragen.

Ik moet ook een schreeuw geven aan acteur Timothy V. Murphy die sheriff Blane Welch speelt. Het kostte me een tijdje om hem te herkennen met de snor en het accent, maar dit is de kerel van die schattige DirecTV-advertenties, waarin een overdreven rijke Russische man een kleine giraf kuste. Ik was een sukkel voor die advertenties en het maakte me blij om hem hierin te zien verschijnen. Kerel doet geweldig werk en ik hoop hem in veel meer dingen te zien.

Let ook op tonnen kleine knipoogjes en paaseieren die genre-fans zullen aanspreken. Van de achternamen van de twee hoofdpersonages tot enkele van de moorden in de film. Dit is uiteindelijk een liefdesbrief aan de dingen, mensen en plaatsen in afschuw die ons allemaal fanatici dierbaar zijn.

Tragedie Girls is slim over zijn aard. Er is het beste van nodig Heathers en Schreeuw, mengt zich in de obsessie van sociale media en werkt een horror-alchemie uit die opwindende hoogten bereikt. Het is onverbiddelijk in zijn idealen en semi-sociopathisch in sommige van zijn keuzes, maar het kiezen van die paden helpt om stijlfiguren te ondermijnen en je van begin tot eind betrokken en verrast te houden.