Creepshow is meer een evenement dan een film, en het is er een die elke horrorfan zou moeten meemaken. Welkom terug, mijn kleine Nasties! Het is je dierbare overleden vriend Manisch exorcisme hier weer klaar om de rustplaats van een van Horrordoms meest geliefde meesterwerken te doorzoeken. Dus pak een schop en laten we erin graven.

Af en toe wordt het horrorpubliek duister gezegend met een bloedstollend extravaganza van gruwelijke gezichten, angsten en macabere geneugten! Creepshow is toevallig zo'n film.

In 1982 werden fans getrakteerd op een grizzly smorgasbord van koude rillingen en sensaties, evenals een paar heerlijke moorden, terwijl drie meesters van het macabere hun unieke talenten combineerden om leven te geven aan wat al snel een door fans geliefd meesterwerk werd, Griezelshow.

Deze onheilige drie-eenheid van huiveringwekkende spookachtigheid bestond uit de gruwelijke visioenen van de geliefde regisseur George A Romero (Dageraad van de Doden, Dag van de Doden, Martin), een scenario geschreven door horror-meester-verteller Stephen King (Huisdier Sematary, The Shining, IT) en werd tot leven gebracht door de legende van speciale effecten, Tom Savini (Vrijdag de 13e delen 1 en 4, Dawn of the Dead, van zonsondergang tot zonsopgang) en al snel werd het kleine project een cultklassieker.

Verenigd door hun gedeelde liefde voor de huiveringwekkende bibliotheek van terreur van de oude EG-strips (Vault of Horror, The Haunt of Fear, Tales From The Crypt) Stephen King en onze dierbare overleden George A. Romero ontketenden een filmspektakel van geschreeuw en gelach zo fijn dat de Cryptkeeper zelf trots zou zijn om hun griezelige triomf te onthalen.

Deze mannen behoren zonder enige twijfel tot de besten in terreur, en zullen dat altijd blijven. Ze wisten niet alleen hoe ze ons konden laten schreeuwen, maar ze begrepen (vooral) hoe belangrijk het is voor een publiek om plezier te hebben tijdens het kijken naar een enge film.

Het is een precaire balans tussen schrik en komedie, een dierbare kan effectief slagen, en zoals in veel gevallen, is bewezen hoe verkeerd dingen kunnen gaan. Niet zo met Griezelshow. Het getuigt van de unieke genialiteit die de creativiteit en charmante humor van Romero en King was.

In het hart Creepshow is een leuke, leuke film. In tegenstelling tot wat we gewoonlijk van horrorfilms verwachten, gebruikt deze film heldere kleuren en goed getimede komedie om zijn schokken te bezorgen. En dat is een deel van het geheim van zijn onsterfelijke charme.

In deze film neemt Romero ons mee terug naar een eenvoudiger tijd. Terug naar toen we kinderen waren. Toen we horrorstrips voor onze ouders moesten verbergen alsof we drugs door onze sokkenladen smokkelden. De film begint, toepasselijk genoeg, met een woedende vader (Tom Atkins) die ziek is als hij ontdekt dat zijn zoon Creepshow stripboek onder zijn dak.

Nou niet in dit huis, kleine meneer! Arme Billy (Joe Hill) verliest zijn geliefde strip en krijgt de shit uit hem geslagen. Ondertussen, zijn chagrijnig ol'vader gooit de strip meteen de prullenbak in alsof het een zak rottende rattendarmen is, en komt zo onbewust in beweging duistere speelse krachten buiten zijn controle.

Vijf sluimerende terreurverhalen wachten op de toeschouwer die dapper genoeg is om nog steeds aanwezig te zijn. Een verdorven pentagram van druipende gruwelen, van dingen die niet dood willen blijven (of niet voordat ze tenminste hun taart hebben gehad), en een terechte beloning voor enkele zeer ondeugende schurken.

 

Herinnerend aan de legende die 'Creepshow' tot leven bracht

George A. Romero is onlangs overleden op 77-jarige leeftijd, en zonder hem is onze wereld nu al een leger. Voor degenen die de man het beste kenden, was hij een goedhartig en zachtaardig mens. Romero was een warme ziel met een inspirerende grijns.

Als Romero's bijdrage aan de horror door de jaren heen niet was geweest, is het twijfelachtig of we zoiets zouden hebben Resident Evil - die net weer een groot succes vierde met de release van Resident Evil 7 dit jaar - of de hyperpopulaire Lopende dood serie. In feite zijn er nu hele franchises (evenals vele carrières) die al hun succes te danken hebben aan Romeo's waardevolle erfenis.

 

Romero had in zijn eentje zombies opnieuw bedacht en ze weggehaald van hun voodoo-wortels en veranderde ze in de levende dode menigte met een onverzadigbare honger naar het warme vlees van de ongelukkige levenden. Zijn ideeën waren op zijn zachtst gezegd baanbrekend.

Waarom staan ​​de doden op uit het graf met een onverzadigbare honger naar levend vlees? Omdat Romero zei van wel. Waarom moet je op het hoofd mikken om een ​​zombie te doden? Omdat Romero het zei. En weet je wat? We trekken deze regels niet in twijfel. Ze zijn zo gewoon en onfeilbaar als een zilveren kogel in het hart van een weerwolf is. Zombies leven vandaag allemaal dankzij George A. Romero.

Maar er was zoveel meer aan de man dan hij terecht geprezen werd Dood franchise. Laten we eerlijk zijn, als Romero in zijn hele leven maar drie films had gemaakt (Nacht van de levende doden, dageraad van de Dood en Dag van de Doden) had hij de rest van zijn dagen als een vriendschappelijke congresbezoeker kunnen doorbrengen en het voor zichzelf redelijk goed hebben gedaan.

Maar hij volgde dat pad niet omdat de man een kunstenaar was en hield zich bezig op projecten tot we hem kwijt waren.

Er was inderdaad zoveel meer aan de Godfather of Zombies dan aan zombiefilms. Creepshow is een van de vele voorbeelden van hoe leuk en getalenteerd hij was, en bewijst het creatieve bereik dat Romero had als verhalenverteller.

George Romero begreep ook dit cruciale punt - soms moeten we het nieuws gewoon afsluiten (of up), wat popcorn opsmeren, dan achterover leunen en alles over het drama van het leven vergeten door de sfeer van een goede film. De vriendelijke heer gaf ons er zoveel om uit te kiezen en zijn nalatenschap zal in de komende generaties worden voortgezet. Zijn stempel op horror zal nooit worden vervangen of geëvenaard.

Dus als we deel I van een Creepshow retrospectief eren we de nagedachtenis en de carrière van een zachtaardig mens die ons allemaal zoveel gelach en geschreeuw heeft bezorgd. U wordt gemist, vriendelijke meneer. En nooit vergeten.

RIP George A. Romero.