De meesten van ons leven ons leven wachtend op momenten; deze momenten komen en gaan zo snel. Sommige zullen we voor altijd onthouden en koesteren. Een moment dat me voor altijd zal bijblijven, is de ontmoeting met actrice Diane Franklin. Iets meer dan een jaar geleden heb ik specifiek een interview gehouden over Amityville II: het bezit, op de horrorconventie Monsterpalooza. Ik kan me herinneren dat ik me gebiologeerd voelde toen ik deze babe uit de jaren 80, een hoofdbestanddeel van mijn jeugd, hoorde praten over een film die me zo dierbaar is. Maar als een scène uit een enge horrorfilm (voor mij) verdween het interviewmateriaal. Verwoest had ik geen back-ups (dat wist ik), en bijna een jaar lang mopperde ik over het feit dat ik dit materiaal kwijt was. Ik kan het me nog goed herinneren; het was duidelijk een typische maandagochtend, en ik zocht door de beruchte "Cloud" naar wat niet-gerelateerde foto's en zie, daar was het in al zijn glorie, mijn interview met Diane.    

Voor horrorfans is Diane Franklin herkenbaar uit de film Terreurvisie (1986) en vooral van haar rol als Patricia Montelli in Amityville II: het bezit (1982). Horror is niet het enige genre waar Diane haar handafdruk in heeft geplaatst, veel fans kennen Diane nog van The Last American Virgin (1982) Beter dood (1985) en natuurlijk Bill & Ted's uitstekende avontuur (1989) als de beeldschone prinses Joanna.

Een van de nieuwere veroveringen van Diane is de release van haar twee autobiografieën De uitstekende avonturen van de laatste Amerikaanse, Franse uitwisselingsbabe uit de jaren 80 en Diane Franklin: The Excellent Curls of the Last American, French-Exchange Babe of the 80s (Deel 2). Beide boeken zijn beschikbaar op Amazon en kunnen worden gekocht door op de bovenstaande titels te klikken.

 

 

Kruisstukken

Officiële website          Facebook          Twitter         Instagram          IMDb

 

 

Interview met "80s Babe" Diane Franklin op Amityville II: het bezit (1982)

Gesprek – april 2016

Ryan T.Cusick: Blijf je in contact met een van je medesterren uit Amityville II?

Diana Franklin: Goede vraag. Rutanya Alda en ik blijven dichtbij, we zijn echt goede vrienden, en ze is geweldig, dus ik ben eigenlijk veel dichter bij haar gebleven. Ze heeft onlangs een boek uitgebracht, wat geweldig is, een geweldig boek, ik raad het ten zeerste aan. Ze schreef over haar film Mama liefste. Dus ik denk dat ik mijn boek heb uitgebracht en het inspireerde haar min of meer om het vertrouwen te krijgen om dat uit te brengen, het maakte me heel blij. We zijn altijd heel hecht geweest en hebben een goede relatie gehad. Als ik in New York ben, bezoek ik haar en zeg ik "Hallo". Ik kwam Burt Young tegen op een conventie, een comic con, nee wacht, Chiller in het oosten, ik kwam hem tegen, wat geweldig was. Hij is gewoon geweldig en zo geweldig om mee samen te werken, altijd aan het lachen als we aan het filmen waren, en zo'n goede geest en zo'n getalenteerde acteur, dus dat was echt leuk om hem te zien. Ik heb gehoord van de kinderen in Amityville, ze zijn allemaal volwassen, [glimlacht], wat gek is om te horen dat ze allemaal volwassen zijn. Ze doen het echt goed, ik heb ze echter niet gezien, maar ze lijken het erg goed te doen, en ik denk dat ze aan de oostkust wonen.

PSTN: Ze zijn echt broer en zus, toch?

DF: Juist, ja, ze waren echt broer en zus zoals ze in de film waren. En Sonny [Jack Magner] en ik weten dat veel mensen hebben geprobeerd met hem in contact te komen, ze willen weten wat er met hem aan de hand is. Ik heb geen idee wat er aan de hand is, ik bedoel, ik weet dat hij er nog is, ik denk dat hij een goed leven heeft, maar ik heb geen contact met hem gehad.

PSTN: Het zijn vele jaren geleden.   

DF: Ja... maar het is goed weet je. Ik vind het gewoon geweldig dat mensen van de film houden. Mensen lijken te denken dat deze film echt speciaal is omdat hij realistischer is.

PSTN: Ja, het is zeker donkerder.  

DF: Ja, het begin ervan is het zeker. Je gelooft het. Je gelooft de personages, je gelooft het misbruik en de associatie met het huis. Persoonlijk heb ik de eerste helft van de film altijd leuker gevonden dan de tweede helft, omdat de eerste helft van de film mijn vermogen behield om in het paranormale te geloven, het was gewoon eng. De tweede helft van de film verloor me een beetje vanwege de speciale effecten, maar dat is gewoon mijn ding. Maar ik vond het leuk om terug te komen als een geest; rondspoken dat was echt leuk.

PSTN: Gebeurt er iets vreemds op de set?

DF: Je weet dat Rutanya daar wat verhalen over had. Ik heb niets paranormaals meegemaakt, maar [Lacht] Als je mijn boek leest, ik heb een boek op Amazon genaamd The Excellent Adventures of The Last American, French-Exchange Babe of the 80s. Ik kom eigenlijk met een andere uit in augustus, hopelijk, klop op hout. Maar toen ik dat boek schreef, had ik het over hoe ik Amityville deed. Ik was twintig, en ik ging in mijn eentje naar Mexico, met niemand anders om op geluidspodia te schieten. Toen ik daar aankwam [glimlacht], had ik een soort van onthullende scènes en Dino De Laurentiis was daar en hij wilde dat ik wat meer onthullende scènes deed. Ik ging met hem op de voorbank van zijn limousine zitten en hij probeerde me te overtuigen [Diane zegt dit met haar Dino De Laurentiis-stem] "Je weet dat dit niet goed is, je bent mooi." En ik heb zoiets van "dit staat niet in mijn contract, het staat niet in mijn contract, nee." [Lacht] Ik ben twintig jaar oud, en ik kom op tegen deze man en voor mij was het als nee, ik ga dit niet doen, het was niet eens een kwestie van ergens tegen vechten, maar ik zou zeggen als er iets was eng, dat was!  

[Beide lachen]

DF: Dat was eng! En ik zat hier met deze gerenommeerde producer en zei: "Nee! Ik ga het niet doen,' dus het was best grappig, en dat is een eng verhaal voor mij.

PSTN: Hoe ben je oorspronkelijk bij Amity terechtgekomen?

DF: Ik werkte jarenlang als actrice in New York. Ik was begonnen toen ik een jaar of tien was, modellenwerk, commercials, soapseries en theater en ik had deze film Last American Virgin gemaakt, en die was nog niet uitgekomen. Er ging een klein beetje over op straat, niemand wist wie ik was, en toen kwam deze film uit, en ik was in New York, en ik kreeg het script, en ik kom oorspronkelijk uit Long Island, ik kom uit Plainview Long Island, dat redelijk dicht bij Amityville zelf ligt. Dus toen ik het script kreeg, had ik het gevoel "oh, ik ken deze stad, ik weet wat er aan de hand is." Ik was niet bekend met moorden die echt gebeurden omdat ik te jong was, denk ik toen het allemaal echt gebeurde. Maar ik had echt een band met het idee van dat personage [Patricia Montelli] omdat ze zo onschuldig was. Ik wist in een horrorgenre dat onschuld erg belangrijk was en dat je het personage wilt uitrekken, dus je had de meest onschuldige versus de kwaadaardigste, het raakt je gewoon, dus ik wist hoe ik het personage moest spelen. Ik dacht oorspronkelijk niet dat ik geschikt was voor de rol omdat mijn personage een broer had en ik geen broer, dus ik had die associatie niet en ik dacht: "Ik ken die relatie niet eens." Dus toen ik het speelde, moest ik echt andere mensen observeren en een beetje nadenken over hoe ik zou zijn, omdat ik gewoon niet zo'n relatie had [glimlacht] en voor mij was dat net als acteren. Ik deed zoiets van "Hey bro, hoe gaat het" [terwijl ze me op de schouder tikt] weet je, dus dat was experimenteel voor mij. Het was een opwindend moment waarop ik dacht: "Oké, ik ga dit maken." Ik denk dat dat oorspronkelijk de reden was waarom ik vond dat ik hier niet in had moeten worden gegoten. Wat grappig is, want ik kende incest zeker ook niet, dat is niet iets waar ik [sarcastisch] heen ga "ja dat weet ik." Er was iets met het feit dat ze kwetsbaar en onschuldig was en er gebeurde iets dat je overrompelde waarmee ik kon associëren, dus mijn personage zou bevroren zijn op het moment dat volgens mij zo belangrijk is, want als je zoiets als incest in een film ziet, zijn er achteraf veel dingen waarvan je zou kunnen zeggen: "Ik wou dat ik ... of ik had dit moeten doen, mijn personage had moeten rennen en wegtrekken." Maar als je iemand met je hart vertrouwt, en het is een familielid, vooral een familielid, ben je verscheurd omdat je nu op twee plaatsen bent, dus je weet niet of je moet vluchten of niet, dit is iemand die je zou moeten vertrouwen of die je ooit vertrouwde, dat is een moment waarop je zou verstijven, voor mij is dat wat ik zou denken. Het zou geen onderscheidende, gemakkelijke beslissing zijn als het een monster is dat je gaat rennen, bijvoorbeeld als het een familielid is dat je vertrouwt of een vriend, je minste verwachting is dat dus mijn instinct was dat ze zou bevriezen en dat is hoe ik het personage speelde. Zij [Patricia] verlangt ernaar dicht bij haar broer te zijn, ze wil die relatie, en ze voelt dat als ze van hem houdt en voor hem zorgt, ze dat nog steeds kunnen hebben, ze daarnaar terug kunnen gaan.

PSTN: Hij duwde haar weg.

DF: Ja, als dat eenmaal gebeurt, is alles weg en kun je dat vertrouwen nooit meer terugkrijgen. Het is gewoon anders en ik denk dat dat loslaten en begrijpen het loslaten en begrijpen "Ik moet dat loslaten, en ik moet scheiden, het is groter dan iets wat een meisje op die leeftijd aankan, ze heeft niemand anders die ze kan wenden tot. [Glimlacht] Daar ga je, dat is mijn interpretatie.

PSTN: Zou je er nog een doen Amityville filmen?

DF: [Opwindend] Oh ja, dat zou ik doen! Het is best interessant dat Jennifer Jason Leigh er net een heeft gedaan, toch?

PSTN: Ja, ze blijven zeggen dat ze het gaan vrijgeven en dan wordt het teruggetrokken.

DF: Oh, dus het is nog niet uitgebracht?

PSTN: Nr.

DF: Kijk, ik keek naar die film en ik dacht: "Waarom zit ik hier niet in?" Vanwege de jaren 80. Ik denk dat wanneer ze Amityville-films maken, de sleutel is om zo echt mogelijk te blijven, paranormaal te blijven. Ik geniet altijd enorm van films waarvan je niet kunt bewijzen of het goed is of niet, dat zijn de films die onder de huid kruipen. "Oh, ik voel dat ik dat hoor." In tegenstelling tot zie ik, maar nogmaals, het is artistiek, ik denk dat speciale effecten absoluut artistiek zijn, erg cool om iets er zo echt uit te laten zien. Maar er is iets meer verontrustends aan het wezen en de duivel dat je niet ziet.

PSTN: Dat is er zeker. Bedankt.

DF: Heel erg bedankt, het was een genoegen.

 

 

 

 

-Over de auteur-

Ryan T. Cusick is een schrijver voor ihorror.com en geniet erg van praten en schrijven over alles binnen het horrorgenre. Horror wekte voor het eerst zijn interesse na het bekijken van het origineel, The Amityville Horror toen hij nog maar drie jaar oud was. Ryan woont in Californië met zijn vrouw en elfjarige dochter, die ook interesse toont in het horrorgenre. Ryan behaalde onlangs zijn masterdiploma in psychologie en heeft de ambitie om een ​​roman te schrijven. Ryan is te volgen op Twitter @ Nytmare112