Het uur voor ons interview was nul, maar toen ik nerveus het nummer draaide, werd er niet opgenomen. Ik liet een voicemail achter met de boodschap dat ik zo terug zou bellen als ik niets van hem had gehoord. Vijf minuten later ging mijn telefoon en het eerste dat Kane Hodder me vertelde, omvatte alles wat je ooit over hem moet weten.

Het horroricoon liep een beetje achter omdat hij een brandwondencentrum in Massachusetts bezocht in de hoop hun op te vrolijken met zijn overlevingsverhaal.

Jackie Robinson zei ooit: "Een leven is niet belangrijk behalve in de impact die het heeft op andere levens", en die woorden zijn van toepassing op Kane Hodder.

In de loop van ons gesprek Ik stipte het feit aan dat Tobin Bel had meerdere keren gezegd dat hem werd gevraagd hoe het voelt om een ​​horroricoon te zijn, maar niet zeker wist hoe hij moest reageren, dus stelde ik diezelfde vraag aan Hodder. De Q&A was voor een televisieprogramma, een feit dat Kane niet ontgaan was toen hij even over mijn vraag nadacht en antwoordde: "Nou, er zal een pieptoon klinken, maar als het geweldig voelt."

Die opmerking maakte ons allebei aan het lachen, maar het was ook kenmerkend voor een man die erg dankbaar is voor de kansen die hij in het leven heeft gekregen.

Een feit werd heel duidelijk toen we het hadden over de gedachten die hij had gehad om er een einde aan te maken terwijl hij herstellende was van het brandincident dat hij als jonge man had doorstaan. Ik vroeg Hodder gewoon wat zijn boodschap zou zijn voor iedereen die het moeilijk had en geen zin had om verder te gaan.

Hodder dacht een paar tellen na voordat hij zei: 'Niet het typische advies, waarschijnlijk. Op een gegeven moment was ik heel, heel, heel down; en dit was na mijn ziekenhuisopname met de brandwonden. Ik ben verbrand toen ik 22 was, en je gaat door het trauma van de blessure zelf en dan moet je je realiseren dat ik de rest van mijn leven deze littekens als herinnering zal moeten dragen. Ik zal nooit kunnen vergeten wat er is gebeurd, want ik heb al die littekens.

Dus je komt op een punt waarop ik in ieder geval heel, heel depressief was en dit was nadat ik eindelijk begon te genezen en begon in te zien hoe mijn leven eruit zou zien voor de rest van de tijd dat ik ben hier. Ik was erg depressief en dacht zelfs na of het de moeite waard was om door te gaan, en het belangrijkste wat ik tegen mensen kan zeggen, ik begrijp hoe je je voelt als je zegt dat het misschien niet meer de moeite waard is, wil ik dit echt allemaal doormaken? pijn en een leven leiden dat niet was wat ik wilde, misschien moet ik er nu gewoon een einde aan maken.

Alles wat ik kan zeggen is, als ik dat had gedaan, kijk eens wat ik zou hebben gemist. En het is slechts een van die voorbeelden van, ik begrijp dat je het gevoel hebt dat je het misschien niet meer wilt doen, maar wat mis je als je er nu een einde aan maakt?”

Kane begon met het beschrijven van de tijd die hij had doorgebracht met overlevenden van brandwonden en alles wat er tijdens zijn carrière was gebeurd, en merkte nogmaals op: "Het is op dit moment misschien echt verschrikkelijk, maar je weet niet wat je zou kunnen missen als je het niet volhoudt. uit."

Niet iedereen zal een Hollywood-stuntman zijn of vier keer Jason Voorhees spelen of Victor Crowley tot leven wekken, maar de boodschap van een man die als kind werd gepest en bijna stierf aan zijn brandwonden was kristalhelder: er wacht je iets beters op de weg en het is de moeite waard om er te komen.

Het staat buiten kijf dat Hodder een van de meest toegankelijke sterren van horror is. Altijd blij om te glimlachen en verhalen te delen met fans en zijn speciale versie van een handdruk aan te bieden verstikking degenen die dapper genoeg waren om hem zijn gehandschoende, maar uitzonderlijk sterke handen om hun nek te laten wikkelen voor een foto. Het is echter meer dan een hectisch schema van filmen en reizen naar congressen in het hele land en de wereld, het is zijn weinige vrije tijd besteden aan het bezoeken van brandwondencentra en bijdragen aan Schrikt die zorg die boekdelen spreken over een man die ongetwijfeld een horroricoon is.

Voordat ons eerste gesprek tot een einde kwam, vroeg ik Kane of hij bereid was een paar dvd's te signeren. De ene zou dienen als weggeefactie voor de show en de andere was voor mijn neefje. Hodder stemde zonder aarzelen toe, gaf me het adres om ze naar toe te sturen en verontschuldigde zich nogmaals dat hij te laat was op de afgesproken tijd. Ik schudde dat in een oogwenk van me af en vertelde dat waar hij achteraan rende mijn bewondering alleen maar verdiepte.

Nadat we uit elkaar gingen, belde ik mijn zus met een stralende glimlach en vertelde haar wat ik mijn neef zou sturen: "Oh mijn god, hij gaat flippen!" Ik vroeg haar om het geheim te houden om zijn reactie te maximaliseren en ze stemde toe. Mijn zus en ik hebben altijd liefgehad Vrijdag 13th toen ik opgroeide, en dat werd natuurlijk doorgegeven aan mijn neef, die autistisch is.

Wyatt heeft een ongelooflijke aanleg om dingen zonder aanwijzingen te bouwen, op de een of andere manier weet hij gewoon hoe hij het in elkaar moet zetten. Maar hij herinnert zich ook films regel voor regel en namen blijven hem bij, dus toen hij erachter kwam dat zijn oom Kane Hodder interviewde, flapte hij er meteen uit:Vrijdag 13th!” met zijn altijd aanwezige glimlach. Hij praatte er dagen en dagen over.

En toen hij op een middag thuiskwam van school om een ​​exemplaar van te zoeken Jason gaat naar de hel met de handtekening van Kane Hodder op de doos gekrabbeld, die stralende glimlach die ik dagen eerder had gedragen, overgebracht naar Wyatt. Mijn zus sms'te me om te zeggen dat hij het nooit neerlegde, het als een voetbal door het huis droeg en het zelfs 's nachts verstopte, zodat niemand eraan zou blijven haken terwijl hij sliep of op school was. Dit ging wekenlang door, met elke nacht een nieuwe schuilplaats.

Dus als ik aan Kane Hodder denk, natuurlijk Camp Crystal Lake en Bijl te binnen schieten en ik kijk er naar uit Death House en Vrijdag 13th: The Game, maar meer dan dat, ik denk aan bezoeken met overlevenden van brandwonden en een simpele boodschap aan degenen die worstelen om de dag door te komen: "Kijk eens wat ik zou hebben gemist."

"Een leven is niet belangrijk, behalve de impact die het heeft op andere levens."

Hodder is verantwoordelijk voor eindeloze glimlachen en de inspiratie om te blijven vechten, en een herinnering die nooit zijn impact zal verliezen op een kleine autistische jongen uit Iowa.

Kane Hodder is een horroricoon, maar hij is een nog beter mens.