Post-apocalyptische horrorthriller Drifter is afgelopen vrijdag in geselecteerde bioscopen te zien en zal op 28 februari beschikbaar zijn op VOD en iTunes. Onlangs kreeg iHorror de kans om met co-schrijver en regisseur Chris Von Hoffman te spreken over Drifter, en de verschillende processen die plaatsvonden tijdens het maken van zo'n gekke film!

SYNOPSIS: Een paar outlaw-broers worden gevangen gehouden in een desolate stad die wordt gerund door een kleine familie van psychotische kannibalistische gekken en hun sadistische burgemeester.

IN THEATERS: 24 februari 2017
BESCHIKBAAR OP VOD EN iTunes: 28 februari 2017

Interview met schrijver, regisseur, producent – ​​Chris Von Hoffmann – Drifter

Ryan T.Cusick: Chris, je hebt alles in handen gehad, regisseren, schrijven, produceren, cinematografie, de lijst gaat maar door. Is er een bepaalde baan die je verkiest boven de andere.

Chris Von Hofman: Vreemd genoeg was ik naast al die banen ook zes jaar acteur in New York. Maar regisseren is het zeker voor mij.

Er was een moment waarop ik een paar jaar geleden voor het eerst zelfstandig begon met het schrijven, produceren en regisseren van mijn eigen korte films waarvan ik dacht dat produceren misschien mijn ding was, maar hoe meer korte films ik maakte, hoe meer een realiteitscheck ik kreeg dat hoewel ik hou van de controlerende, micromanagende aspecten van produceren, regisseren is zeker waar ik me het meest veilig voel.

Cinematografie bewonder ik, maar zou er nooit naar willen streven. Ik heb geen probleem met het afbreken van composities, maar het is de belichting waar ik mee worstel.

PSTN: Waar kwam het idee/de inspiratie vandaan toen je Drifter schreef met Aria Emory?

CVH: Ik had de oorspronkelijke titel en het concept toen ik 16 was. Het was slechts een van de vele onafgemaakte scriptideeën die ik toen aan het uitschrijven was. Het oorspronkelijke concept ging nog steeds over twee broers die een vreemde stad binnengingen, maar in plaats van kannibalen wilden, werd de stad bezeten door een bovennatuurlijke kracht. Eigenlijk een letterlijke spookstad. Pas tien jaar later besloot ik dit idee uit de archieven te halen en het serieus te benaderen als mijn eerste speelfilm. Ik veranderde de schurken in kannibalen omdat ik vond dat dat de film een ​​woester randje gaf en dat het een budgettaire kwestie was.

Aria en ik zijn in het najaar van 2014 begonnen met het ontwikkelen van het script. Hij had zijn concept geschreven en ik heb het allemaal herschreven om meer aan mijn esthetiek te voldoen. Ik wist dat ik wilde dat het meer zou zijn dan alleen een karaktergedreven atmosferische woestijnthriller. Ik wilde er veel meer plezier aan beleven. Ik wilde alles aanzwengelen en dit hybride genre-mash-up surrealistische exploitatie-stripboek maken dat aan de oppervlakte zou dienen als hopelijk een opwindende nieuwe kijk op het kannibaal-subgenre, maar ook als je beter oplet, werkt het als een ultieme liefde letter en deconstructie van genrefilms.

PSTN: Deze film was erg duister en je acteurs en actrices gingen naar plaatsen waarvan ik zeker weet dat ze nog nooit eerder waren geweest. Waar bestond het gietproces uit?

CVH: Het gietproces was zeer onconventioneel. Elke acteur, op één na, waren allemaal mensen met wie ik in het verleden had gewerkt of die hun werk goed kenden door toneelstukken waarin ik ze had gezien of een paar rauwe korte films die ze hadden gemaakt. De meesten van hen kwamen allemaal van deze toneelschool in North Hollywood genaamd Playhouse West. Er vond geen enkele auditie plaats. Het was puur instinct bij de casting.

Ik wist op basis van hun eerdere uitvoeringen dat ze bereid zouden zijn om er helemaal voor te gaan, want de enige manier waarop deze film zou werken, is als iedereen er helemaal voor zou gaan met zijn emoties en lichamelijkheid. Wat ze allemaal gelukkig deden.

PSTN: Naar mijn mening had de film een ​​bevredigend einde; het volgde niet de typische formule. Was dit altijd je oorspronkelijke einde geweest?

CVH: Niet helemaal. De oorspronkelijke climax was veel groter en eindigde eigenlijk met een confrontatie buiten in de stad, maar nadat ik het keer op keer had gelezen, merkte ik dat ik meer in de war raakte door hoe het zich afspeelde, meer dan wat dan ook. Het was gewoon te veel dat helemaal niet nodig was. Ook het budget kon niet alles dragen wat er gaande was. Ik voelde me gewoon in plaats van deze echt ingewikkelde climax te maken, waarom zou ik het niet gewoon beëindigen waar het organisch logisch is? Aan de eettafel.

Ik wilde ook dat deze film zo nihilistisch en kleingeestig mogelijk zou zijn, dus door de dingen te doen die ik in de climax deed, vond ik dat het allemaal volkomen gepast en gerechtvaardigd was.

PSTN: Drifter is een visitekaartje voor veel films waar fans in de loop der jaren dol op zijn geweest! Ik was gewoon onder de indruk, op zijn zachtst gezegd. Was dit iets dat altijd opzettelijk was geweest tijdens het schrijfproces?

CVH: Absoluut. Ik voelde dat mijn eerste speelfilm heel persoonlijk moest zijn met de manier waarop ik het verhaal vertelde, dus ik dacht, laat ik de ultieme nostalgiefilm gewoon helemaal uit mijn systeem halen. Laat me gewoon een groot deel van alle films waar ik van hield sinds mijn geboorte verzamelen, ze allemaal in een blender pureren en alles met een machinegeweer op het scherm brengen. Ik wilde met opzet dat deze film een ​​liefdesbrief zou zijn aan het genre en een viering van films in het algemeen.

PSTN: De locatie, het budget en de planning om een ​​onafhankelijke film van dit kaliber te laten maken, daar ben ik zeker van, is over het algemeen een grote uitdaging, meer dan sommigen ooit zullen weten. Met welke specifieke uitdagingen tijdens deze shoot werd je geconfronteerd? En heb je ze kunnen overwinnen?

CVH: Het meest frustrerende, gecompliceerde en migraine-opwekkende deel van het maken van deze film was ongetwijfeld de pre-productie, vooral gezien het gebrek aan mankracht.

Het filmen en de postproductie verliepen vrij vlot en waren min of meer eenvoudig, alleen omdat alle nachtmerries plaatsvonden tijdens de planning van de logistiek. Ik had zeker af en toe meer gegeten dan ik kon kauwen, maar ik wilde gewoon geen genoegen nemen met minder. Het was mijn missie om mijn eerste film zo episch mogelijk te maken, ondanks de microfondsen, dus ik moest gewoon blijven pushen. Je MOET HET gewoon GEWOON DOEN.

Misschien was de meer specifieke uitdaging het vinden van alle locaties. Ik was mijn eigen locatiemanager omdat ik er simpelweg geen kon betalen, dus ik verbrandde veel gasgeld en werd oud voor mijn tijd toen ik deze obscure locaties diep in de woestijn probeerde te vinden. Als de locaties er goedkoop uitzagen, zou deze film van het scherm worden gelachen, dus ik wist dat ik niet alleen unieke locaties diep in de woestijn moest vinden om de productiewaarde naar een hoger niveau te tillen, maar OOK de bank niet kapot moest maken. Die combinatie maakte dit tot een buitengewoon frustrerende taak, aangezien deze specifieke film wordt aangedreven door de decorstukken.

PSTN: Het thema, de setting en de karakterbogen van deze film zijn uniek en erg duister, liet dit ruimte over voor grappen of clownerie op de set? Of aan de andere kant, was iedereen meestal in karakter?

CVH: De meeste acteurs hielden zich meestal op zichzelf, wat ik liever had. Ik wilde dat ze allemaal net zo goed in karakter zouden blijven als ze wilden terwijl ze op de set waren.

Zeggen dat er op de set geen grappen werden gemaakt, zou een complete leugen zijn, want ik hou er zelf echter niet zo van om grappen te maken. Mijn film betekent meer voor mij dan wat dan ook op deze planeet, dus ik wil geen seconde verspillen aan clownerie. Lach als het werk gedaan is.

PSTN: Werk je momenteel aan projecten waarover je kunt praten?

CVH: Ik ben momenteel bezig met de preproductie van mijn tweede speelfilm die we later in het voorjaar opnemen. Het script is vergrendeld en we zijn momenteel bezig met casten.

Heel erg bedankt dat je met me hebt gesproken. Hopelijk kunnen we het snel weer doen!