2016 was een geweldig jaar voor fans van onafhankelijke horrorfilms. Het kost veel werk om de echt goede dingen te vinden in een zee van dezelfde zombie- en slasher-films zonder budget, maar het is de moeite waard voor de avontuurlijke cinefiel. Het onafhankelijke horrorlandschap is de beste plek om de vreemdste en wildste films te vinden: deze filmmakers hebben geen grote budgetten of studio's achter zich, maar hun harde werk en passie om films te maken op hun eigen voorwaarden resulteert in films die echt anders zijn dan alles anders. Als je wilt beginnen met indie-horror, zijn hier 5 van de meest ongebruikelijke onafhankelijke horrorfilms die in 2016 zijn uitgebracht.

 

Weresquito: nazi-jager

Sinds 2006 brengt de in Minnesota gevestigde filmmaker Christopher R. Mihm elk jaar een nieuwe speelfilm uit. Stuk voor stuk zijn ze gemaakt in een oprechte poging om de look en feel na te bootsen van de sci-fi/horrorfilms uit de jaren 1950 waar Mihm als kind graag naar keek met zijn vader. De film van dit jaar is veel donkerder dan al zijn vorige films, en komt na zijn meest kindvriendelijke film tot nu toe (2015's Danny Johnson redt de wereld). Weresquito: nazi-jager is het verhaal van een Amerikaanse soldaat die na de Tweede Wereldoorlog vanuit Duitsland is teruggekeerd naar de Verenigde Staten. Een gruwelijk nazi-experiment zorgt ervoor dat hij bij het zien van bloed verandert in een manshoge "weresquito", en hij is op zoek naar wraak tegen de nazi-wetenschappers die verantwoordelijk waren. Geschoten zoals altijd in "passend bij de periode" zwart-wit, Weresquito: nazi-jager is een ander wonder van low-budget filmmaken. Het is misschien niet de beste toegangspoort tot de "Mihmiverse" - de naam die zijn fans de wereld van zijn films hebben gegeven - maar het geeft kijkers een vrij goed idee van wat ze kunnen verwachten tijdens hun avonturen daar. De film is rechtstreeks op dvd verkrijgbaar via de website van Mihm Heilige euforie.

 

Diana

Schrijver/regisseur Scout Tafoya is een productief filmcriticus en video-essayist, maar hij vond op de een of andere manier ook tijd om in 2016 drie films uit te brengen. Huis van kleine doden is een episch drama van 2.5 uur over een groep jonge vrouwen die wonen en werken in een bordeel in de buitenwijken van Philadelphia, Ik ben geen vogel is een intieme moderne draai aan Jane Eyre en Diana is iets heel anders. Tafoya richt zich op kleine details in het leven van de titulaire hoofdrolspeler gespeeld door Alexandra Maiorino, een jonge vrouw die een deel van haar vrije tijd besteedt aan het doden en opeten van mensen. Het is grotendeels opgenomen in dreigende, slepende close-up, ingesteld op een synth-score die het gevoel geeft wat je zou denken dat het resultaat zou zijn van een samenwerking tussen Michael Mann, Chantal Akerman en Jess Franco. Dit is een horrorfilm die meer geïnteresseerd is in de alledaagse details van de wereld waarin het titelpersonage leeft - architectuur, stadslichten, bouwverkeer, lekkende leidingen, enz. - dan in typische lugubere uitbuiting. Het is een verwarrende en meeslepende kijk op bekend genregebied, en een film die beter wordt naarmate hij in het geheugen suddert. Diana is beschikbaar via Vimeo VOD.

 

Wanneer zwarte vogels vliegen

Elke onafhankelijke filmmaker draagt ​​een aantal petten op een productie, maar Jimmy ScreamerClauz draagt ​​verdomd dichtbij allen van hen, en tegelijkertijd. ScreamerClauz maakt nachtmerrieachtige animatiefilms, waarbij hij bijna geheel alleen werkt, afgezien van zijn stemmencast en wat muziek bevat (hoewel hij daar ook een deel van doet). Zijn vorige speelfilm, 2012's Waar de doden gaan sterven, is een echt verontrustende bloemlezing van verhalen over onderwerpen die geen live-actiefilm zou durven. Wanneer zwarte vogels vliegen is zijn tweede langspeelfilm, en terwijl ScreamerClauz de real-life verschrikkingen van zijn eerste film terugdraait ten gunste van een meer fantastische denkbeeldige wereld, versterkt hij de krankzinnige beelden exponentieel. Dit is ook een stuk minder serieus dan zijn vorige film, met momenten van effectieve zwarte komedie te midden van het creëren van een gedetailleerd universum en mythologie. Maar bovenal is dit een indrukwekkend dichte aanval op de zintuigen. ScreamerClauz gebruikt CG-animatie maximaal en creëert beelden die letterlijk onmogelijk te realiseren zijn op een ander medium. Wanneer zwarte vogels vliegen is verkrijgbaar in verschillende formaten in beperkte oplage rechtstreeks van de filmmaker, On Amazon VOD, en op dvd van MVD-entertainment.

 

CarousHEL

In sommige opzichten, CarousHEL is een traditioneel slasher-film: er is een moordenaar, een stel domme jonge mensen slachtoffers en emmers bloed. Op minstens één heel belangrijke manier is het echter hoogst ontraditioneel: de moordenaar is een carrousel-eenhoorn genaamd Duke die het beu is dat kinderen de hele dag op hem rijden en uiteindelijk snauwt, waardoor de carrousel een moordpartij achterlaat. CarousHEL is een horrorkomedie die bijna net zo bloederig als absurd is, en dat zegt best veel. Ondanks het lage budget pakken regisseur Steve Rudzinski en zijn team bij Silver Spotlight Films deze film uit met een aantal indrukwekkend gruwelijke praktische effecten om Duke's moorddadige oneliners te begeleiden. Naast inventieve moorden, levert de film een ​​eeuwenoude seksscène tussen Duke en een jonge vrouw met een eenhoornfetisj, gespeeld door indie-horrorster Haley Jay Madison, wiens werk vaak een hoogtepunt is geweest in films van indie-regisseurs als Henrique Couto en Dustin Wayde Mills. Ze speelde ook een slachtoffer in Arthur Cullipher's Zonder hoofd, wat een mooi vervolg geeft op de laatste film op deze lijst. CarousHEL is verkrijgbaar op Blu-ray en dvd van Zilveren Spotlight-films.

 

Oogst meer

Scott Schirmer maakte met zijn speelfilmdebuut indruk op het circuit van indie-horrorfestivals Gevonden in 2012, en zijn film-in-een-film Zonder hoofd bleek zo populair dat er in 2015 een eigen speelfilm van werd gemaakt. Na die succesvolle productie werkte Schirmer samen met mede-filmmaker uit Indiana, Brian Williams (regisseur van de film uit 2014). Tijd om te doden) om Bandit Motion Pictures te vormen, dat in 2016 twee films uitbracht: Oogst meer en Planken gezicht. Planken gezicht is de meer conventionele van de twee films, maar dat zegt niet zoveel Oogst meer een behoorlijk hoge lat leggen voor gekheid. De opzet is vertrouwd - een groep jonge mensen bezoekt een huis aan het meer voor een weekend feesten, maar de dingen gaan niet helemaal zoals gepland - maar daar houden de overeenkomsten tussen deze en andere 'hut in het bos'-films op. In plaats van een monster of moordenaar die op de loer ligt in het bos, zijn er vreemde planten waarvan de afscheidingen hen in staat stellen een soort seksuele geestcontrole uit te oefenen op iedereen die ze binnenkrijgt. Het resultaat is dichterbij David Cronenberg's Shivers neem contact Vrijdag 13th, een prachtig gefilmde en onheilspellende dromerige hybride van Lovecraftiaanse horror en pan-seksuele erotiek. Oogst meer is verkrijgbaar op Blu-ray en dvd van Bandit-films, Vimeo VOD, en (vanaf dit schrijven) gratis streaming voor Amazon Prime-abonnees.