Geschreven door Dr. Jose

Stel je voor dat je dat morgen op Twitter leest Adam Wingard hielp bij het schrijven van de volgende Pixar-film. Of dat zien Robert Eggers regisseerde een hartverwarmende familiedrama over een ouder echtpaar. Of dat James Wan's volgende project was aanpassen Als u een muis een cookie geeft voor het grote scherm. Het is misschien een beetje desoriënterend - dit zijn verschrikking regisseurs tenslotte. De enige keer dat ze geassocieerd zouden moeten worden met 'warme fuzzies' is als ze toevallig de dodelijke ruimtewezens uit hun volgende film beschrijven.

Het is echter niet zo vreemd dat horrorregisseurs hun tenen in gezinsvriendelijke wateren dompelen, en in feite hebben veel van de grote, gevestigde namen in horror het gedaan - voor sommigen meerdere keren. Misschien wordt het dag in dag uit filmen van bloed en ingewanden saai. Of misschien schieten ze zachtere dingen als een manier om te decomprimeren. Of misschien – heel misschien – proberen ze gewoon iets nieuws.

Wat Wingard, Eggers, Wan en de rest van de nieuwe generatie horrorregisseurs betreft, ze zijn allemaal nog relatief nieuw en maken nu pas naam voor zichzelf. Er is nog tijd voor hen om de gezinsdingen een kans te geven - en wie weet, vroeg of laat zullen ze dat misschien wel doen.

Hieronder heb ik een korte lijst samengesteld van enkele van de "zachtere" werken van enkele van de meer besproken horrorregisseurs. Sommige zijn bekend, andere zullen je misschien verrassen. Heb je iets toe te voegen? Laat hieronder een reactie achter!

Een decennium na schrijven en regisseren De Slumber Party Massacre, verlegde Amy Jones haar focus van boormoordenaars naar kwijlende hoektanden. Samen met John Hughes schreef ze de geliefde familiefilm uit de jaren 90 Beethoven. Het bleek een behoorlijk succes te zijn - op het moment van schrijven heeft het vier sequels voortgebracht.

Chuck Russell schreef en regisseerde twee van de meest memorabele horrorfilms van eind jaren '80: De Blob en A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors. Zijn voorliefde voor grappenmakende kerels met rare gezichten die de wetten van de fysica kunnen trotseren, ging over in de vroege jaren '90 toen hij de enorme hit produceerde en regisseerde, Het masker.

Stuart Gordon en Brian Yuzna, het gestoorde duo dat ons samen culthits als Re-Animator, From Beyond en poppen, en die ons individueel films zoals Maatschappij, Terugkeer van de levende doden III en Castle Freak, bundelden opnieuw hun krachten om een ​​van de meest succesvolle films van 1989 te schrijven, Schat, ik Shrunk the Kids. (Het sloeg uit Terug naar de toekomst II, Ghostbusters IIinvestering veilig is en u uw kans vergroot op De kleine Zeemeermin.)

Over het praten Honing franchise, Thom Eberhardt, vooral bekend van regie Nacht van de Komeet en de onderschatte Sole Survivor, schreef het vervolg, Honey, I Blew Up the Kid. Maar de horrorverbindingen houden daar niet op: HIBUtK werd geproduceerd door Slaapfeestje bloedbad II schrijver en regisseur, Deborah Brock, en Empire Pictures president, Albert Band!

Is er iets enger dan een groep pittige senioren die uit een bejaardentehuis willen ontsnappen en nog een laatste avontuur willen beleven voordat ze de emmer doen overlopen? Minder dan een jaar na het schrijven en regisseren van een van de meest succesvolle en invloedrijke horrorfilms aller tijden – Halloween, duh – John Carpenter probeerde iets heel anders door een paar tv-films te schrijven die beslist niet gruwelijk waren: de komische Zuma Beach en de oprechte Beter laat dan nooit.

De films van David Lynch staan ​​bekend om hun verontrustende onderwerpen, freaky surrealisme en algemene vleermuisgekte - daarom is het zo verrassend dat de regisseur halverwege de jaren negentig besloot een Disney-film met een G-rating te maken. (Dat is trouwens geen overdrijving - The Straight Story is letterlijk een Disney-film met een G-rating.) Hoewel de film geen financieel succes was, kreeg hij lovende kritieken en won hij 12 prijzen en 29 nominaties, waaronder een Academy Award voor Beste Acteur.

Het is moeilijk voor te stellen hoe John D. Hancock, directeur van Laten we Jessica doodschrikken - een van de geweldige low-budget rare spookfilms van de jaren '70 - zou ook een van de vele geliefde kerstfilms van de jaren '80 kunnen regisseren, Prancer. Dat wil zeggen, totdat je het kleine meisje binnenkrijgt Prancer is ook genaamd Jessica, en dan is het allemaal logisch. (Ik weet het niet, ik grijp hier naar rietjes.)

Over Kerstmis gesproken, Bob Clark is waarschijnlijk het best bekend om zijn twee films Zwarte Kerstmis en A Christmas Story. En terwijl A Christmas Story een familiefilm is waar mensen van alle leeftijden van kunnen genieten, heeft Clark op de een of andere manier een nog meer gezinsvriendelijke film gemaakt, de pratende peuterfilm Baby Genieën, die duidelijk gericht is op ... nou ja, eigenlijk weet ik niet voor wie het bedoeld is. Het is behoorlijk slecht.

David Lynch was niet de enige op deze lijst die zijn tenen in Disney-wateren doopte - horror-maestro Wes Craven stond ook kort op de loonlijst van Mickey toen hij een aflevering van het tv-programma regisseerde Walt Disney's Wonderful World of Color, getiteld "Casebusters". Maar misschien was Craven's bekendste afleiding van het horrorgenre zijn waargebeurde verhaaldrama, Muziek van het Hart, met Meryl Streep en Gloria Estefan.

Soms moet je gewoon gaan waar het geld is. Na het schrijven The Howling en regisseren Het nest, vond regisseur Terence Winkless enige baanzekerheid door meer dan 40 afleveringen van te regisseren De Mighty Morphin Power Rangers, evenals hun kenmerk van volledige lengte, Machtige Morphin Power Rangers: Ninja Quest.

Na regisseren The Gate, Poort 2: The Trespassers, en de ondergewaardeerde Ik, Madman, Regisseur Tibor Takács kwam ook in de tv-game terecht: hij regisseerde Sabrina de Tienerheks, die de langlopende televisieshow inspireerde (waarvoor Takács de pilot-aflevering regisseerde). Hij volgde het op door het vervolg te regisseren, Sabrina gaat naar Rome.

Tussen het schrijven van enkele van de leukste en populairste horrorfilms van de jaren '80 door - films zoals Fright Night, Kinderspel en Psycho II – Tom Holland scheurde een pagina uit het handboek van Spielberg/Dante en probeerde een van die 'kind in gevaar'-fantasiefilms te schrijven die in die tijd zo wijdverbreid waren. Ondanks dat het goed werd ontvangen, op het moment van schrijven, Mantel en dolk is de enige poging van Nederland tot een dergelijk genre geweest.

Helaas verloor de horrorgemeenschap een paar weken geleden een van haar grootste en belangrijkste figuren. Herschell Gordon Lewis, de Tovenaar van Gore zelf, stierf in september - en met hem ging een tijdperk van goopy, sleazy, low-budget drive-in B-filmgoud dat net zo belangrijk was en is voor de cinema als de Franse New Wave, New Hollywood of welke andere filmbeweging dan ook in de afgelopen eeuw. Maar het was niet allemaal seks en spetters voor oude HG Niet lang na het regisseren Blood Feast en Two Thousand Maniacs!, Lewis regisseerde twee kinderfilms: Jimmy, het jongenswonder en Het magische land van Mother Goose.

Last but not least hebben we Nicolas Roeg, directeur van de gruwelijke Kijk nu niet, en de al even gruwelijke maar nog steeds kindvriendelijke De heksen. Als je hard genoeg tuurt, kun je een paar parallellen tussen de films vinden, waardoor het niet zo erg lijkt dat Roeg beide films zou hebben geregisseerd. Maar de grafische seks en geweld in Kijk nu niet staat in schril contrast met de uiteindelijk speelse en maffe aard van De heksen.

Eervolle vermeldingen: Alan Ormsby, een frequente medewerker van Bob Clark, die schreef Kinderen zouden niet met dode dingen moeten spelen, zinneloos, doodsdroom en Popcorn, die toevallig ook hielp bij het schrijven van Disney's Mulan. En George A. Romero, die de geautoriseerde biografie regisseerde, PB Simpson: Juice on the Loose. En hoewel het niet per se een familiefilm is, is het wel verdomd raar.