Is Christopher Lee de definitieve Frankenstein?

Nee. Na het bekijken van Hammer's De vloek van Frankenstein, Ik kan vol vertrouwen zeggen dat hij dat niet is. Hij maakt een geweldige, maar hij is niet het ultieme monster. Oh, en trouwens, het monster kan terecht Frankenstein worden genoemd. Het is technisch gezien de zoon van Victor Frankenstein, dus zijn achternaam zou wees Frankenstein. Ik bedoel maar'. Verder gaan!

The Curse of Frankenstein (1957) doet veel dingen goed. Om te beginnen is het monster hier ronduit angstaanjagend. Christopher Lee speelt de creatie hier, en hoewel zijn iconische stem wordt gemist, zorgt zijn gestalte, gecombineerd met de heerlijk angstaanjagende make-up, voor een zeer effectief wezen. In 1957 zou het monster (in kleur, niet minder) het publiek door en door afschrikken. De eerste Hammer Horror-film zou meer bloed, meer kleur en meer terreur bevatten dan de Universal Studios-versie uit 1931.

De angsten zijn hier inderdaad, maar ze zijn zeldzaam. De film benut Christopher Lee op een bijna criminele manier; de focus ligt meer op de relatiedynamiek tussen Victor Frankenstein (Peter Cushing), zijn leermeester en assistent Paul Krempe (Robert Urquhart) en de gearrangeerde verloofde van Frankenstein, Elizabeth (Hazel Court). Afwijkend van zowel de Universal-film als de originele roman, is Victor Frankenstein hier een absolute gek. Een kwaadaardig genie; sterke nadruk op het kwaad. Hij zal mensen gaan vermoorden voor zijn schepping. Hij zal mensen behandelen als vuil, alleen om hulp te vragen als hij ze nodig heeft. Hij zal niemand anders respecteren dan zichzelf en zijn project voltooien - dat, zoals je kunt raden, een lichaam bezielt dat is samengesteld uit afzonderlijke delen.

De cinematografie in deze film is een van de beste delen ervan. The Curse of Frankenstein maakt slim gebruik van zoomen en ook kadrering; niet iets wat je zou verwachten van een monsterfilm uit de late jaren 1950. Setontwerp en kleur krijgen beide veel detail. De film is vakkundig gemaakt en is een genot om naar te kijken. Het is altijd verfrissend om naar een monsterfilm te kijken en aan alles de juiste aandacht te krijgen, in tegenstelling tot alleen t
hij belangrijkste attractie.

Dus in dat opzicht heb ik het misschien mis over mijn inschatting dat Christopher Lee onderbenut wordt. Misschien is dat precies het punt. De scènes waarin hij op film wordt vertoond, zijn zeer effectief, en niet alleen omdat hij er eng uitziet. Er zijn scènes die extreem medelijden illustreren; het monster wordt uiteindelijk neergeschoten en de hersenen worden beschadigd. Eenmaal nieuw leven ingeblazen, is het als een zielige hond, vastgeketend en gedwongen zich te gedragen als een pop. Mijn hart zonk bij het zien hiervan, waardoor ik boos werd op de gekke dokter en zijn egoïsme en de verlegenheid die dit schepsel dat nooit gevraagd heeft te worden geschapen moet voelen. Hoewel het de speelsheid mist die Universal's foto had, compenseert het dit in strenge emoties en psychologische thema's.

Peter Cushing steelt de show in de film.

Ik heb niets dan lof voor Cushing; terwijl hij de afgelopen jaren vooral bekend is als Grand Moff Tarkin in Star Wars, hij is misschien wel de beste Victor Frankenstein die ik ooit heb gezien. Hoewel ik nog steeds geloof dat de grote Boris Karloff het perfecte monster is, is er nog geen acteur die de prestaties van Cushing als de gekke dokter kan overtreffen. Het is zo zwaar dat ik de film bijna kan omschrijven als een dramatisch stuk met een grotesk beest om het emotionele aspect ervan te versterken. Het is een monsterfilm, en daar is geen ontkomen aan, maar het is net zo goed een weergave van een wreed gebrek aan moraliteit.

Als je de film ingaat en een oubollige monsterfilm verwacht, zul je teleurgesteld zijn. Het is niet. Het is een diepe film, hoewel het aan de oppervlakte misschien niet zo lijkt; het is wat Mary Shelley's Frankenstein uit 1994 had bij moeten zijn. Deze film was zo'n 40 jaar eerder en bevat een veel grotere impact. The Curse of Frankenstein is een film die met je volle aandacht moet worden bekeken, niet zomaar op de televisie op de achtergrond van een Halloweenfeestje.

Maar het belangrijkste is wat deze film deed voor Hammer. Christopher Lee zou in 1958 terugkeren als graaf Dracula met De horror van Dracula, die een van de beste zal worden Dracula films ooit gemaakt. De wereld van Hammer Horror is enorm en eng; was er geen geweest Vloek van Frankenstein, dat hebben we misschien nooit kunnen zeggen.

Lees de rest van de artikelen in Late to the Party door hier te klikken!